Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Εκτόνωση του Φόβου

΄Οταν ήμουν μικρή φοβόμουν να πεθάνω.
Τώρα που μεγάλωσα φοβάμαι να ζήσω.
Φοβάμαι πρωτ΄απ΄όλα τον ίδιο τον εαυτό μου,
όχι γιατί δεν με πιστεύω, μα γιατί με φοβάμαι.
Δεν ξέρω στ' αλήθεια με σ' στου μυαλού μου
τους ανέμους τι συμβαίνει,
ποιος δεν πονά, ποιος δεν καταλαβαίνει.
Φοβάμαι όταν οργίζομαι για όλα όσα βλέπω.
Φοβάμαι όταν θυμώνω και όταν δεν αντέχω.
Τι χρώμα στ΄αλήθεια έχει ο Φόβος?
Για μένα έχει μαύρο, κατάμαυρο, πιο μαύρο
απ' τη πίσσα και η μέσα του πλευρά περιέχει
μία ανείπωτη και φρενιασμένη λύσσα.
Τι νιώθει ο φόβος μέσα μου, τι στ' αλήθεια
θα' θελε να κάνει προκειμένου το κακό για να ξεκάνει..
Δεν είναι ο Φόβος που αρχίζει να φωνάζει, με κραυγές,
΄Ολο τον Κόσμο να ξεσηκώνει, να ουρλιάζει.
Πνίγεται ο φόβος μέσα στην πληθώρα των ανάμεικτων
συναισθημάτων που χρόνια τώρα είναι Χείμαρρος
θέλουνε να ξεχυθούν έξω στον Αληθινό Κόσμο,
σ' αυτόν που Δεν Υπάρχει.
Ο δικός μου φόβος είναι Υπαρκτός, πέρα για πέρα Αληθινός
και ξέρετε στ' αλήθεια τι ζητάει?
Κάτι απλό, φυσιολογικό, ανθρώπινο και νόμιμο συνάμα.
Μία Εκτόνωση που πηγάζει απ΄τ΄άπειρα τα μόρια μου,
απ΄τα γερασμένα πλέον κύτταρά μου.
Δύναμη Ψυχής, έχω την πέτρα να σηκώσω και να σπάσω
ό,τι μου ρήμαξε την ύπαρξή μου, τα όνειρά μου, τη ζωή μου
που μάταια περιμένει ν' ανατείλει στο Αύριο, αφού ο φόβος
κρατάει το αιχμηρό δρεπάνι του και την Επισκιάζει..
Μα όταν ο θυμός και η οργή κάπου καταλαγιάζει,
ο Φόβος είναι Απών και μέσα στη Ψυχή Μου, δεν Φωλιάζει..

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Το Φάντασμα του Φόβου

΄Εχουμε ντυθεί με τον μανδύα του φόβου.
Ενέχει κινδύνους να ντύνεσαι κάτι που είναι ξένο για σένα?
Ελοχεύει κινδύνους και ποιους? Μέσα σου ξέρεις, μα δε λες.
Ντύνομαι κάτι που δεν με αντιπροσωπεύει
για να ξεπεράσω τάχα τους φόβους μου?
Μα ο φόβος δεν είναι η στολή μας, δεν είναι η φορεσιά μας.
Ο φόβος είναι στη ψυχή μας.
Θαρρείς φωλιάζει μέσα μας, σα το πληγωμένο πουλί.
Κατοικεί μέσα μας. Επισκιάζει τα αληθινά μας αισθήματα.
Κλειδώνει τις αισθήσεις μας.
Καραδοκεί για να μας έχει υποχείριό του.
Σκεπάζει με σκοτεινές δυνάμεις τα συναισθήματά μας.
Σκοτώνει την Ελπίδα μας.
Δεν μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε το Μέλλον.
Αν κυριαρχήσει ο φόβος, το επιβλητικό φάντασμά του,
σκοτώνει ακαριαία το Μέλλον. Είναι ανύπαρκτο..
Ούτε καν΄αβέβαιο.. Είναι διάφανο, μάλλον, σαν τη διαφάνεια
που μέσα δεν περιέχει ούτε ένα κόκκο άσπρο χαρτί.
Εσύ καρδιά μου Ζεις έτσι? Τολμάς να μιλήσεις, ή έστω να ψιθυρίζεις?
Αγαπάς?  Δεν αγαπάς ούτε τον εαυτό σου.
Φοράς τ' άσπρο σεντόνι για να βαδίσεις με γοργά βήματα
ανάμεσα στη στενή χαράδρα που στην άκρη της είναι βαθύς γκρεμός.
Κι εκεί καραδοκούν τα ανελέητα φαντάσματα που θα σε πάρουν
σε κόσμους σκοτεινούς, εκεί που δεν υπάρχει τίποτε,
κι εσύ Γελάς, τώρα τα μάτια έχεις σφαλίσει, ερμητικά κλειστά.
Τη σκέψη και τη ψυχή μου έχεις καταλύσει με το μαύρο σεντόνι της
Αδυσώπητης Σιωπής Σου..

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Θεατής και Πρωταγωνιστής

΄Ενα Θέατρο είναι η Ζωή.
Μικρό ή μεγάλο, τι Ουσία έχει αυτό,
όταν ο χώρος που θα παιχτεί το ΄Εργο, δεν έχει βέβαια σημασία,
αλλά ιδιαιτερότητα έχει, ποιος παίζει στο Θέατρο αυτό..

Πρωταγωνιστής ή Θεατής και το αντίστροφο ακόμη αν σκεφτούμε,
πόσο άμεση σχέση έχει για να προβληματιστούμε..
Τι ξεχωρίζει στη ζωή του καθενός, τι ορίζει η ψυχή του,
τι προστάζει η καρδιά του, ποια είναι στα αλήθεια η προτεραιότητά του,
τι του λέει η λογική και τι τα συναισθήματά του..

Ξεκινάς κατ' αρχήν μία προετοιμασία, προβληματίζεσαι, σκέφτεσαι,
επιλέγεις κι αποφασίζεις τέλος, ποιο ΄Εργο θέλεις να ανεβάσεις..
Τι θέλεις στο Θεατή σου να παρουσιάσεις.. γιατί δεν πρέπει Εσύ ως
Μεγάλος Πρωταγωνιστής, που όρισες το έργο να ξεχάσεις, πως, ο καθένας
Θεατής, διαφορετικός μοιάζει στα μάτια τα δικά σου για Σένα και
διαφορετικός μοιάζεις,  στα μάτια τα δικά του  για ΄Κεινον..

Αρκεί να  σεβαστείς και το έργο σου ισότιμα σε όλους τους Θεατές
που σε Τιμούν με  προσωπική την παρουσία τους, περίσσιο ζήλο,
πρέπουσα προσοχή  στον καθένα, χωριστά, να το παρουσιάσεις ατόφιο
σα χρυσάφι, κάτι πολύτιμο και δυσεύρετο στη Πλάση ετούτη να το
παραδώσεις, να το μετουσιώσεις..

Θέλει Ψυχή να Εναποθέσεις, να κάνεις Αυτό που Στα Αλήθεια
Δεν Μπορείς και Δεν Τολμάς, ούτε στον ενδότερο εαυτό σου ν' αποκαλύψεις
και να το Καταθέσεις, Εκεί στα Μάτια Του Μπροστά...
Μέσα στο νου και στη καρδιά του να φωλιάσεις τα μηνύματα που θέλεις
να περάσεις, με σιγουριά, με θάρρος, στόχο για κάτι άπιαστο στο σήμερα,
το Αύριο να δείξεις, χωρίς το δάχτυλό σου να προτάσεις ή να κουνήσεις,
μα μόνο το βλέμμα σου να είναι αληθινό, σα το ρόλο σου που με
παρρησία  παρουσιάζεις βαθιά μέσα στα μάτια, τον κάθε Θεατή
να Τον Κοιτάζεις..

Με αυτή σου τη γεμάτη νόημα ματιά, θα τον εμπνεύσεις, τη γνώση θα του
εμφυσήσεις και όσα κρύβει στη ψυχή του, αβίαστα, αγόγγυστα κι ειλικρινά
πάνω στην Επιφάνεια θα βγουν αυθόρμητα και δοτικά για Σένα, απ' τα χείλη
σου θα κρέμεται, θα περιμένει τις ιδέες να ρουφήξει, τις γνώσεις να μαζέψει
με ζήλο περίσσιο, όπως ένα μυρμήγκι μαζεύει ένα - ένα τα μικρά ψίχουλα,
για να γίνει η τροφή του τη βαρυχειμωνιά..

Τότε, Πρωταγωνιστή, θα αισθανθείς πολλές ζεστές καρδιές Εσέ να
περιβάλλουν, Εσέ ν΄αναζητούν, ΄Ολοι να προσμένουν να μεταδώσεις
πολλά θετικά, γεμάτα γνώσεις, εμπειρίες μηνύματα Ζωής, άφωνοι θαρρείς
περιμένουν, καθηλωμένοι σαν αγάλματα,  που μεμιάς πήραν πνοή, ζωή
έγιναν οι Θεατές ίσοι με Σένα,΄Ολοι σε μία Σκηνή, στο ίδιο Παλκοσένικο,
με ιδέες, όνειρα, ελπίδες, λόγια αγάπης και τα χέρια ενώνονται..

Στην αρχή χαλαρά, αλλά,  μετά χειροκροτούν και ηχούν μέχρι που το
χειροκρότημά τους στα Πέρατα ΄Ολης της Γης  Ακούγεται, οι Φωνές σμίγουν,
τα Χέρια κοκκινίζουν απ' τα τρελά Χειροκροτήματα, για Σένα Πρωταγωνιστή..

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Κάμπος Ικαρίας

΄Οσα άστρα έχει ο ουρανός κι όλοι οι γαλαξίες,
τόση Αγάπη έχω κι εγώ με σ' στη καρδιά κρυμμένη,
πάντα για 'σε, μόνο για σένα Φως Μου,
το πρόσωπό σου Μάτια Μου στα φυλλοκάρδια μου
πολύ καλά γραμμένη, στα βάθη φυλαγμένη.

Κι αν με ξεχάσεις μια φορά, κι ακόμη άλλη μια
χίλιες ακόμη μ' αρνηθείς, χίλιες με λησμονήσεις,
με ανοιχτή την αγκαλιά μου, εσέ προσμένω
για να΄ρθεις, μια νύχτα εμένα για να βρεις.

Νύχτα για 'με μυστήριο, για σένα ένα μαρτύριο.
Ο ουρανός ολοφώτιστος, με αστέρια στολισμένος,
οι γαλαξίες κατέβηκαν στη γης και λάμπουν ολόγυρά σου.

Πόσο Φως με σ' στη βαθιά τη νύχτα Θεέ Μου,
κι η τρελή η αστροφεγγιά μεσ΄στα γαλάζια τα νερά
της Θάλασσας της Νικ αριάς, παντού να καθρεφτίζεται
χορεύοντας αγκαλιαστά, χέρι με χέρι, σφιχτά πάνω
στους ώμους ΄Ολων Μας, τον Ικαριώτικο χορό,
στου Κάμπου το Μπαλκόνι..

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Απόγνωση

Δεν έχω τίποτα δικό σου πια..
Tα χέρια μου γυμνά, τραυματισμένα.
Tα δάχτυλά μου άδεια και το χρυσό δαχτυλίδι
εξαφανισμένο, πεθαμένο, σε χωματερή θαμμένο,
από προσώπου γης χαμένο,
στη μνήμη μου λησμονημένο.. 

Με τον περίσσιο το θυμό μου
ούτε καλά - καλά θυμάμαι, αν έγινε σκουπίδι
άχρηστο, αναλώσιμο, ή έφυγε σε βαθύ πηγάδι..

Ο λαιμός μου άδειος, στεγνός και τόσο γυμνός,
μέχρι που λίγο ακόμη να τον κόψω, να φύγει
απ' το σώμα το υπόλοιπο, που σα ρετάλι μοιάζει,
τι κι αν δεν υπάρχει πια στο πάνω Κόσμο..

΄Αδειασε η ψυχή μου κι ο νους μου άδειασε,
από την απεραντοσύνη της σιωπής που
τόσα χρόνια που πέρασαν βάναυσα, με χαρακιές
και με τεράστιες ρωγμές, ράγισαν, το είναι μου, διέλυσαν..

΄Ησουν εσύ το κέντρο της γης για μένα, η πηγή της ανάσας
μου, το νόημα της ύπαρξής μου, σα το νερό, πηγή ζωής μου.
Το βάθος και το νόημα στα όνειρά μου, η προσμονή μου,
η ελπίδα μου..

Αναρωτιέμαι αν ζω, αν είναι αλήθεια, ή εφιάλτης, η ίδια
η ψυχή μου βράζει κι εμέ την ίδια πια,  δεν πλησιάζει..
΄Αραγε πως ζω στο χάος των βασανιστικών, αναπάντητων
σκέψεών μου, η ψυχή μου σα το ψάρι σπαρταράει και
ανηλεώς φοβάται μήπως και καεί..

΄Οπως καίγεται πάντα η πεταλούδα στο Φως.
Στο Φως των Ανέκφραστων Ματιών Σου..

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Νίκη Ζωής

Μην πας εκεί που αγαπάς, αλλά Εκεί που Αγαπάς να πας.
Mην φεύγεις, όταν σήμερα είσαι ευτυχισμένος, αύριο δεν ξέρει
κανένας αν το χθες που έζησες κι όμορφα πέρασε στη μνήμη σου, 
που το ΄νιωσες έντονο να σου γεμίζει την άδεια ζωή σου, ήταν
στα αλήθεια καλύτερο απ' το αύριο που ήρθε άγνωστο κι αβέβαιο.

Σαν έναν άγνωστο επισκέπτη με σ' στη βαθιά νύχτα την παγωμένη, με
σκοτεινό ουρανό, δίχως άστρα, μόνο πυκνά σύννεφα κι ομίχλη βαριά 
σκεπάζει γύρω όλο το Τοπίο της Φύσης σε ένα ψηλό χιονισμένο βουνό,
που μόλις, από μακριά, φαινόταν να φέγγει μία τόση δα μικρή φλόγα Ζωής.

Είναι ο Φόβος υπέρτατο συναίσθημα που  κυριεύει τις ψυχές μας,
πίσω για χρόνια τις ζωές μας κρατά, όπως το δόκανο εγκλωβίζει 
σφιχτά ακίνητο το θήραμά του.

Ο φόβος είναι τόσο ισχυρός, τρομερός, ανελέητος που επισκιάζει
τα αγνά συναισθήματα, τα ανθρώπινα, τα αληθινά, από τη Γέννηση
θαρρείς του Κόσμου, απ' τους ολάνθιστους κήπους του Παραδείσου
μ' όλων των λογιών τα δέντρα, τα λουλούδια που μοσχοβολούν, 
τα πολύχρωμα πουλιά που κελαηδούν κι ηρεμούν Νου και Ψυχή,
όταν το μόνο που αναζητούν εδώ κι Αιώνες στην Επίγεια Ζωή είναι
η Αγάπη, η Αποδοχή, η Αλληλεγγύη, η Κατανόηση, η Συλλογικότητα,
η Συντροφικότητα, όλη αυτή η Αλυσίδα που κρίκο με κρίκο πιάνεται και
κάνει το Υπέρτατο Αγαθό της Αγάπης να είναι Πανανθρώπινη Πεμπτουσία.

Αγάπη ανιδιοτελής, στο Κόσμο ΄Ολον αν υπήρχε, μόνον τότε οι αρρώστιες
θα βρίσκονταν στα Τάρταρα κι όχι στην Επιφάνεια, εκεί, που όλοι 
πλησιάζουμε ανυποψίαστοι και κάποια στιγμή, αφημένοι, εγκαταλελειμμένοι
υπερισχύει Μέσα Μας η Αρρώστια, που άσπλαχνα θαρρείς σκοτώνει την Αγάπη.

Η Υγεία τότε "πεθαίνει", δεν υπάρχει πια στο Κόσμο, είναι ψυχική, ηθική, ψυχοσωματική,
έτσι τραβάμε ο καθένας μας μονάχος, τον Ανηφορικό του Γολγοθά το Δρόμο,
κι ο Σταυρός, Χριστέ Μου, Πως ΄Αντεξες, Τόσο Τεράστιο Βάρος στους ΄Ωμους Σου 
και ακόμα κι Εσύ που ήσουν ΄Ανθρωπος Επί Της Γης με Τόση Πίστη, 
δυσβάσταχτα ανέβηκες το Γολγοθά για ώρες, το Γολγοθά του Μαρτυρίου Σου,
Αλλά, της Λύτρωσης Σου, της Πανανθρώπινης Ανάστασης Σου, το Μεγάλο Χρέος
έπραξες για ΄Ολους Εμάς, στο Ακέραιο, κι τ΄άντεξες μέχρι ..Τέλος.

Πόσο μικροί, δειλοί, φοβισμένοι, ανίσχυροι αισθανόμαστε, να σηκώσουμε το
Βαρύ Σταυρό, γιατί δεν θα ΄ναι για μία μέρα μα υποψιάζομαι, πως, ίσως, 
Μας Ρίξανε Βαρύ και ΄Αδικο Σταυρό ΄Ολοι Μας μα ΄Ολοι ανεξαιρέτως, στους ώμους μας,
μια Ολόκληρη, Ατέλειωτη, Ατέρμονη Ζωή, που μόνο ο τραγικός Φόβος πάντα να κυριαρχεί,
Δίχως Αγάπη, Δίχως Ελπίδα, Δίχως ένα Στοργικό Χέρι να Μας Αγγίξει, πως να το
αντέξουμε στις ισχνές πλάτες μας, κάτι Τόσο Βαρύ, που είναι Δικό Τους..

΄Ανθρωποι της Γης, η Αγάπη είναι η Μόνη Μας Ελπίδα, η Σωτηρία των Ψυχών μας,
Αυτή ας μας Ενώσει, να γίνουμε όλοι ΄Ενα Μεγάλο Πλήθος που θα πει όχι στο Φόβο,
Ναι στην Αγάπη, ΄Οχι στο Μίσος, ΄Οχι στη Κόλαση, ΄Οχι στο Σκοτάδι,
Ναι στον Παράδεισο της Γης, κατά της σύγχρονης της παρακμής,
΄Ολοι Μαζί με ένα ζευγάρι μάτια ας Κοιτάξουμε Μπροστά σε έναν άλλο
Δίκαιο Κόσμο που Θα Κυβερνά Με Αγάπη, Δίχως Φόβο, Δίχως Πείνα, 
Δίχως Ακήρυχτους και Βρώμικους Πολέμους, Δίχως Ξενοφοβία, έναν Κόσμο
με Παιδεία, Πράξεις, μία Ηχηρή Θεέ Μου, Αρμονία.

Τόσο Ηχηρή και Ζωντανή, στα αυτιά μας, δεν θα φτάνει, μονάχα θα την νιώθουμε,
θα την βιώνουμε στο μικρό Περίπατό Μας, στο Διάβα Μας σε Τούτη Τη Ζωή,
Γιατί, Ακούστε Το Καλά,  Δεύτερη Δεν Υπάρχει.

Κι αν είδα ΄Ονειρο, μην με ξυπνήσετε, μέσα απ΄τα ΄Ονειρά Μας
πραγματώνουμε την Αληθινή Ζωή που Μας Ανήκει.
Κι αυτή στα αλήθεια, είναι η Πανανθρώπινη η Νίκη..

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Εγκατάλειψη

Δεν σε τιμώρησα ποτέ μου εγώ,
άδικο λόγο δεν ξεστόμισαν τα χείλη μου
για σένα, ούτε απ' το νου μου πέρασε
σκέψη αρνητική ή πρόθεση κακή,
για Σένα Φως Μου..
Αλήθεια, πάντα σε συμβούλεψα να λες,
γράμματα πολλά να μάθεις, διδαχές κι αξίες,
Παιδεία ν' αποκτήσεις, να διδαχθείς και κατόπιν
να διδάξεις, όσες αξίες έμαθες σε νεότερους να
μεταδώσεις αβίαστα κι ακούραστα, με οίστρο,
με μεράκι, σα το νεράκι που παίρνει το δρόμο
για το αυλάκι, τρέχει γοργά,  φρέσκο, δροσερό
προς τη πηγή, να ξεδιψάσει και τους περαστικούς
να ξαποστάσει..
Πόσες φορές με πρόδωσες, αν θυμηθείς και στο Σταυρό
του Μαρτυρίου με Σταύρωσες δίχως δίκη,
μα εγώ Χριστός δεν είμαι, για να αντέξω τόσα βαριά
χτυπήματά σου κι αδικίες, που σε ΄με  τόσο αβασάνιστα
προσάπτεις..
Σε είχα σα χρυσάφι της Ζωής μου και σάρκα απ' της
σάρκας μου κομμάτι και σπλάχνο απ' τα σπλάχνα μου
βγαλμένο, κι όμως εσύ τόσο νωρίς να φύγεις βιάστηκες,
κι εμέ να εγκαταλείψεις δίχως
Δικό Σου Λόγο..

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Φωνές..

Φωνές που δεν ακούγονται στο φως της μέρας. 
Στο σκοτάδι της νύχτας σωπαίνουν περισσότερο,
δεν τολμούν ν' ακουστούν πνίγονται με σ' στη 
σιωπή της ψυχής μας, εκεί που τα δάκρυα
δεν φαίνονται, μόνο στάζουν ασταμάτητα 
βαθιά μέσα μας και κυλάνε μέχρι που 
βρέχουν το μεδούλι μας..

Κραυγές που ουρλιάζουν παντού, μέσα μας,
γύρω μας, δίπλα μας, στο μεσότοιχο, στο διπλανό
το φωτεινό ή σκοτεινό σπίτι, χωρίς λουλούδια 
στα μπαλκόνια, χωρίς Ζωή, μόνο Κραυγές.
Στα πεζοδρόμια έξω, στους δρόμους, στις πλατείες,
στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, Κραυγές Ανθρώπινες
Απεγνωσμένα Φωνάζουν Δυνατά στην ίδια τη Ζωή,
της λένε...Στάσου μη φεύγεις τόσο γρήγορα, μη τρέχεις
δεν σε προλαβαίνουμε, είναι βραχύς ο χρόνος, κυλάει
γοργά σα το νερό σε ορμητικό ποτάμι..

Χείμαρρος τα λόγια, ξεσπούν, φωνές, κραυγές και
Αίμα.. αίμα που χύνεται κάτω στην άσφαλτο ζεστό
και δεν το προλαβαίνεις.. έτσι η Ζωή Ξαφνικά χάνεται..
Κάποιοι τριγύρω απελπισμένοι συνεχίζουν να φωνάζουν,
να κραυγάζουν, το Αίμα δεν το βλέπουν να ρέει άφθονο 
γύρω τους, ίσως, γιατί κι εκείνοι να μη νογάνε πως Αύριο
μπορεί να μην υπάρχουν, μονάχα ελπίζουν πως οι φωνές και οι 
κραυγές θα πιάσουν τόπο, θα  ακουστούν στους εκπροσώπους
 που οι ίδιοι μάταια έχρησαν, σε καίριες θέσεις και το
Αύριο που Ξημερώνει Γοργά ίσως να φέρει ΄Ολους μέσα 
στη Δίνη, χωρίς ΄Ελεος, με ένα μαρτύριο που εξαργυρώνεται
με την απόλυτη Σιωπή μας..

Φωνές, Κραυγές, Αίμα, είναι λύση για Εμάς ως Αποδέκτες των
Λαθών και των Παθών, που μπήκαμε κι Εμείς σαν σε Χορό..
Η Δύναμή μας με το Λόγο και τη Πράξη, πιστεύω, είναι Χρέος Μας
κι όχι λάθος μας, ας μην είμαστε Συνένοχοι σε ακόμη μια Συνωμοσία..

Φωνές, Κραυγές, παντού ακούγονται, η Ζωή μας Χάνεται όπως 
το ξύλο που καίγεται, στάχτη γίνεται, όπως ο πάγος που λιώνει
νερό γίνεται και στις μνήμες μας μένει το Αίμα, να μας θυμίζει
την Ιστορία μας και το Αληθινό Μας Χρέος, Σε Εκείνους που
έκαναν σάβανό τους την Ελληνική Σημαία και έφυγαν Μαζί Της,
γιατί φώναζαν χωρίς ν' ακούγονται, κραύγαζαν και οι Κραυγές
Τους Πνίγονταν απ' τα φρικτά μαρτύρια των ίδιων Αδελφών Μας...