Ανεμοδαρμένος βράχος

Η κοινή μας μοίρα, χυμένο μελάνι στο πάτωμα,
δεν μπορεί ν' αλλάξει, δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
΄Εχυσαν το μελάνι μέσα στο νερό, μέσα σε ένα βράδυ,
κάτω από έναν ολοφώτιστο μ' αστέρια ουρανό
κι ας χτύπαγαν τα κύματα σε ανεμοδαρμένο βράχο.

Αν αφεθείς, αν ελεύθερο τον εαυτό σου αφήσεις,
αν ολόγυμνος μείνεις μπροστά σε έναν ολόσωμο καθρέφτη,
να κοιτάζεις το είδωλό σου από έξω, προς τα μέσα,
θα δεις έναν άλλον άνθρωπο να περνά, μέσα,
στο βάθος του καθρέφτη.

Τον άνθρωπο αυτόν που μέσα από τη τύχη του,
να κυβερνά το κορμί σου, μέσα στη σιωπή της νύχτας,
μέσα στη μοναξιά, Εσύ θα δεις τον ΄Ανθρωπο,
της σιωπής και της μοναξιάς, κι ας χτυπούν
τα κύματα σ' ανεμοδαρμένο βράχο.

Κι έρχεται εκείνη η ώρα που τελειώνει η μέρα και
δεν έρχεται η άλλη την ώρα που χτυπούν
τα κύματα σ' ανεμοδαρμένο βράχο.
Εσύ είσαι εκείνος που πρέπει τον καιρό να βρεις,
πρέπει να τον ζητήσεις, για να τον βρει τουλάχιστον
κάποιος άλλος άνθρωπος, όταν εσύ θα έχεις πια πεθάνει.

Είναι τα παιδιά που πηγαίνουν τη νύχτα κοντά στη θάλασσα
και με τις φωνές τους σκεπάζουν τους ήχους, απ' τους χτύπους
των κυμάτων, στον ανεμοδαρμένο βράχο,
μέσα στη ζεστή αυτή ατελείωτη νύχτα.

Μα Εσύ, που ήξερες στ' αλήθεια, τη χάρη του βράχου,
να τον χτυπούν τα ανεμοδαρμένα κύματα, το βράδυ,
που έπεσε η γαλήνη και η νηνεμία,
΄Ανθρωπε, εσύ άκουσες από μακρυά την ανθρώπινη φωνή
της σιωπής και της μοναξιάς, μέσα στο ζεστό κορμί σου.

Τη νύχτα εκείνη της Μεγάλης Γιορτής,
όταν έπαψαν τα κύματα να χτυπούν
τον ανεμοδαρμένο βράχο.

Θαλασσινές Ανεμώνες

Είναι στιγμές που τρέμω τόσο πολύ
που φοβάμαι πως έξω αν βγω
θα με πάρει ο άνεμος.
Ο άνεμος, η δύναμη αυτή της φύσης
που θα μ΄αρπάξει, θα με πάρει πέρα
μακρυά θα με σύρει ως τον ορίζοντα
στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Πέρα μακρυά, σε μία μεγάλη απέραντη
γαλάζια θάλασσα.
Θα με ρίξει πάνω σε ένα έρημο νησί,
δίχως ήλιο.
Τα χέρια μου θ΄απλώσω και θα σφίξω
σαν κουπιά για να φτάσω στο
μακρινό νησί, χωρίς λιμάνι.

Τα μάτια μου πολύ σφιχτά θε΄να σφαλίσω
και, ναι, Θεέ μου, της φύσης σου
το μεγαλείο θα φαντάζομαι γύρω μου
να με περιβάλλουν παντού, ολόγυρα
οι Θαλασσινές Ανεμώνες.

Υπάρχουν στιγμές που τρέμω τόσο πολύ
και, ναι, Θεέ μου το ζήτησα αυτό το ταξίδι
πέρα στη στέρνα τη βαθιά,
με τα πολλά λουλούδια, τα μεγάλα δέντρα,
τις λεύκες και τους ευκαλύπτους κι
όλες οι εποχές ας είναι Θεέ μου.

΄Ανοιξη και Καλοκαίρι και Φθινόπωρο και
ατέλειωτος Χειμώνας βαρύς, με το χιόνι
να με πνίγει ως το λαιμό μου κι εγώ,
να χαίρομαι τη Θεία Πλάση Σου.
Τα δάση γύρω μου γυμνά.
Αυτό μονάχα ζήτησα θυμάμαι..

Το Ταξίδι στο Χρόνο

Δεν σας γνώριζα πριν
και λυπάμαι γι' αυτό.
Δεν σας ήξερα καν΄ποιοι είσθε
πόσο με πονάει αυτό, στ΄αλήθεια..

Πόσα πολλά έχασα, από Εσάς Παιδιά Μου..
Πόσες εντυπώσεις, πόσες εκδηλώσεις
ζωής και ψυχής,
πόσες χαρές μα και λύπες συνάμα.

Πόσες ευκαιρίες ζωής, χάθηκαν τόσες..
Πόσες ευχάριστες μικρές στιγμές
από τη μικρή ζωή των μικρών στιγμών μας,
που αλλοίμονο, αν δεν τις ζούμε,
αύριο, τι θα έχουμε να πούμε..

΄Ομορφη γλυκειά ζωή, τι αξία έχει τότε
πιστά αν σε ακολουθούμε,
αφού το δρόμο χάσαμε, τον χρόνο
τον πολύτιμο που περνάει με βιάση και
μάταια προσμένουμε, κουτοί άνθρωποι,
το ρολόϊ του χρόνου να γυρίσουμε..

Ε! ΄Ανθρωποι, ξέρετε, πως άδικα
ματαιοπονείτε να προσμένετε
κάτι που είν΄ανέφικτο πίσω για να γυρίσει..
Το Χρόνο..

Σκληρός ο χρόνος είναι κι αν
δεν πιστά αυτόν ακολουθήσουμε,
εκείνος πάντοτε αντιστέκεται
με πείσμα μπροστά τραβάει και
πίσω δεν γυρνάει, γι΄αυτό,
μην περιμένετε..

Αδράξτε το Χρόνο σας με Δίψα,
για μία Ζωή Μεστή.

Μόνος..

Κατάματα, δεν θα μπορούσες ποτέ να με κοιτάξεις..

Ειλικρινά, δεν θα μπορούσες ποτέ να μου μιλήσεις..

΄Αλλωστε, θέλει Ψυχή για να τολμήσεις να το πράξεις και δεν έχεις..

Να μ΄ακουμπήσεις, ποτέ δεν θα μπορούσες..

Αγκάθια έχεις στα χέρια σου, λεία δεν είναι και τρυπάνε..

Σώμα, Ψυχή και Νου αυτά τρυπούν, όπως κι όπου κι αν αγγίξεις,

αδυσώπυτα πονάνε και τρυπούν, έτσι δεν αντέχω τόσο πόνο..

Με τρελαίνουν, πραγματικά με αρρωσταίνουν..

Φύγε, μείνε μακρυά, στο διάβα της ζωής μόνος στ΄αλήθεια θα΄σαι...

Χωριστές Ζωές

Αν θα μπορούσες να με αφουγκραστείς,
αν θα μπορούσες να με αγγίξεις,
αν θα μπορούσες να με καταλάβεις,
αν θα μπορούσες να με κατανοήσεις.

Τότε ο Κόσμος θα ήταν για μένα καλύτερος,
καθαρός, όχι γκρίζος, αλλά άσπρος.
Καθαρός, λαμπερός και όμορφος.

Δεν μπορώ να σε αφουγκραστώ.
Είσαι μακρυά μου.
Ούτε να σ΄αγγίξω μπορώ, τα χέρια μου
δεν είναι τόσο πολύ μακρυά.

Δεν μπορώ να σε καταλάβω, συγγνώμη,
βλέπεις, δεν μιλάμε την ίδια ακριβώς γλώσσα,
έτσι δεν σε καταλαβαίνω, όσο κι αν μου μιλάς,
γιατί απλά μιλάς..

Να σε κατανοήσω, με ρωτάς, από όσο μπορώ
να καταλάβω απ΄τις χειρονομίες και
την αστεία στ΄αλήθεια παντομίμα σου.
Μα πως να σε κατανοήσω, απαιτείς, αφού
οι δυό μας δεν μιλάμε καν.

΄Ελλειψη επικοινωνίας, έλλειψη δύναμης ψυχής
μα και αδυναμίας του Νου, αυτού του Μεγάλου
και Παντοδύναμου Θεού, που δένει τους Ανθρώπους.
Δεν είναι δύο οντότητες, αλλά μόνο μία Είναι.

Ατάκες γυναικών που εκνευρίζουν τους άντρες

Ατάκες γυναικών που εκνευρίζουν τους άντρες