Η Ομορφιά της Μοναξιάς... {Γιούλη Τσουρεκά}

Η Ομορφιά της Μοναξιάς... {Γιούλη Τσουρεκά}

Σε περιμένω να΄ρθεις απ' τον απέραντο ουρανό
από τα βάθη της γης και της αβύσσου.
Είσαι όμορφος στη ψυχή με καθάριο βλέμμα.
Το βλέμμα σου θείο, αθώο, κάποιες φορές
σα θυμώνεις μοιάζει "εγκληματικό" μα
στο βάθος είναι αγνό σα του μωρού παιδιού.
Μοιάζεις με γλυκό κρασί που σαν πίνεις λίγο
ζαλίζεσαι και σιγοτραγουδάς κι αν πεις πολύ
μεθάς και ή κοιμάσαι ή τα σπας..

Μέσα στα μάτια σου κρύβεται όλος ο Κόσμος
από Ανατολή σε Δύση.
Μοσχοβολάς αρώματα, νυχτοπερπατάς τις νύχτες,
για να ερωτευθείς και να σε ερωτευθούν.
Τα φιλιά σου είναι λάγνα, γλυκά, τρυφερά μα
και αχόρταγα παθιασμένα,
το στόμα σου μοσχοβολάει κανέλα, ροδόσταμο και
βαρύ καπνό..
Νιώθεις άνανδρος ως άντρας και αντρείος σα
το μικρό παιδί που παίζει αμέριμνο βόλους
καταμεσίς στο βομβαρδισμένο δρόμο της Γάζας..

Απ' τα Τάρταρα πάντα καταφέρνεις να με
φτάνεις τόσο ψηλά, πιο ψηλά από τ΄άστρα.
Το μακρύ φόρεμά μου σ΄ακολουθεί σα το σκύλο
Ως τώρα κοντά σου δεν είναι ούτε μία χαρά
μόνο σκοτάδια κι όλα ρημάδια, αναστεναγμοί
δάκρυα κυλούν σα καταρράκτες απ΄τα μάτια μου.
Πως καταφέρνεις να Κυβερνάς πάντα εσύ
χωρίς ευθύνη να έχεις καμία;!

Πατάς πάνω σε πτώματα, πατάς την ομορφιά της
ψυχής μου και γελάς, πατάς και κοροϊδεύεις.
Η Φρίκη από τα μάτια σου δεν λείπει τελικά.
Ο Φόνος, σα να έγινε δεύτερη φύση σου, μοιάζει
να είναι για σένα το πιο αρεστό στολίδι που μαζεύεις.
Χορεύει στο περήφανο στήθος σου ερωτικά,
λικνίζεται, διψάει όχι για νερό... μόνο για αίμα.

Νοιώθεις την αίγλη τον θαυμασμό τον εφήμερο
παντού γύρω σου, δίπλα σου, επάνω σου.
Σπιθοβολά, φλόγες πετάει και λέει "Φοβάμαι και Μένω".
Γίνεσαι ο αλαφιασμένος εραστής και όταν σε πλησιάζει
γόητρο νοιώθει σαγηνεύεται, το Τρόπαιο της κραδαίνει.

Εμένα δεν με ένοιαξε ποτέ από που έρχεσαι,
που πας, τι κάνεις κι έρχεσαι από τον Ουρανό,
από το Άγνωστο, από την απέραντη Γη
ως αδαής δέχθηκα για άλλη μία φορά
τη μοίρα μου κι έτσι πορεύτηκα
σε άγνωστους κόσμους που αγαπώ
χωρίς καθόλου και ποτέ μου να μην δω.

Όμορφε Ρυθμέ της Ψυχής μου Ευωδιά,
η ματιά σου μοιάζει για μένα μαγική νεραϊδένια
λιγότερο βαριά απ΄την ατέλειωτη τη μοναξιά.
Αστέρι, Φως, Ήλιος, Σειρήνα, Άγγελος, Θεός,
εδώ μπροστά μου στέκεσαι αγέρωχος αετός κι
όλη τη Γη την Όμορφη Κρατάω στις μικρές μου
πλάτες και τι παράδοξο, μου φαίνεται λιγότερο βαριά..
απ΄την απέραντη, ανελέητη, κατράμι μαύρη μοναξιά...{Γ.Τ.}