Δίδυμα Φεγγάρια.. {Γιούλη Τσουρεκά}
Αύριο ξημερώνει Δευτέρα. Μία νέα βδομάδα αρχίζει πάλι με τα ..τερτίπια της η ..άτιμη... Προσωπικά, δεν έχω προτίμηση στις μέρες, ούτε μου κακοφαίνονται οι Δευτέρες...
Υπάρχουν όμως κάποιες μέρες στη ζωή μας που όχι μόνο τις θυμόμαστε, αλλά μας σημαδεύουν ίσια στη καρδιά μας, σαν τον έναν από τους Σωματοφύλακες που βγάζει το βέλος από τη φαρέτρα του ...για να σημαδέψει ... μία Παρασκευή βράδυ που όλα ως εκείνη την ώρα είχαν κυλήσει όμορφα, γλυκά, τρυφερά, ερωτικά και .... ξαφνικά μου.. Μιλάς, δίχως όμως Πολυαγαπημένε μου να με κοιτάς στα μάτια... Σκεφτόμουν κοιτώντας σε απορημένη, .. μα πάρε τα μάτια σου από τα παπούτσια σου, γιατί κοιτάζεις τα πόδια σου;; Ήθελα έτσι αυθόρμητα να σε ρωτήσω, μα δεν το έκανα... γιατί δεν περίμενα... τα περαιτέρω πικρά για μένα συμβάντα... Ήθελα να σου φωνάξω, κοίτα με ίσια στα μάτια αγάπη μου και μίλησέ μου ξεκάθαρα, ή άνοιξε επιτέλους το παράθυρο και Κοίταξε πέρα, μακρυά στον Ορίζοντα... Κοίτα κάπου με Προσδιορισμό, Όχι Απροσδιόριστα... Μαρτυρήθηκες, πως ναι κάτι θέλεις να αποφύγεις.. κάτι κρύβεις... από μένα;! Φοβήθηκες εμένα ή τα συναισθήματά σου;; Πως ίσως δεν αντέχεις την αληθινή αγάπη. Πως "μισείς" ό,τι σε αγαπάει αληθινά και, αγαπάς ότι σε "μισεί", σε "χειρίζεται", σε "χειραγωγεί", σε "χρησιμοποιεί" και, γιατί όχι, το χειρότερο "σε ευνουχίζει"...
Πάρε το βλέμμα σου από τα παπούτσια σου και κοίταξε καθάρια τη ζωή μπροστά σου, είναι Εκεί Έξω και σε Περιμένει.. και κάποιος, κάποια μέσα από μία πόρτα που Εσύ την έκλεισες, σε αγαπάει δίχως να σου ζητάει τίποτε άλλο εκτός από την ανταπόδοση της αγάπης... Βάζω δύσκολα έτσι δεν είναι;! Δύσκολη Υπόθεση η Αγνή Αγάπη, το ολοκληρωτικό δόσιμο, η κατανόηση, ο σεβασμός, η αλήθεια κατάματα σε κάθε τι.. Δύσκολο να αγαπάς τον Άλλον όπως ακριβώς είναι. Να μην θέλεις να αλλάξει.. Όχι..!! Όμως να σου λέει κατάφατσα : Δεν μου έχουν φερθεί ποτέ έτσι... και να φεύγει.. γιατί φοβάται τα ίδια του τα αισθήματα. Οι προτεραιότητες είναι άλλες... και είναι πρόσκαιρες.. πίστεψέ μάτια μου γλυκά! Γιατί, τούτη η ρημάδα η Ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι, μήτε κληροδοτείται, μήτε μεταβιβάζεται... Η Ζωή μάτια μου σμαραγδένια, δεν είναι Κυρία Αστή που της φτάνει μόνο να την συστήσουν σε μια τυπική κοινωνική εκδήλωση, σε ένα... Gala..!!! ... Εκεί που απαιτούνται οι κανόνες της τυπικής ευγένειας και Εσύ να αναγκάζεσαι να χαμογελάς, να σπας δήθεν ευγενικά τη μέση σου, για να πεις ένα τυπικό επίσης ..Χαίρω Πολύ.. και αμέσως μετά, όταν βγεις έξω, να μην θυμάσαι καν΄μήτε το όνομά της..!! Φρίκη .. !
Αν θέλεις την Αγάπη σε Όλο της το Μεγαλείο, ζήσε Την και πάρε τα Ρίσκα σου... Μην λες ... : "δεν με παίρνει".. φτηνή δικαιολογία της στιγμής.. για να αποφύγεις τη ζωή που θέλει το ρίσκο της αγάπης και όχι της συγκαταβατικότητας και του συνεταιρισμού για τα "μάτια του κόσμου"..
Μη φοβάσαι επιτέλους, δεν αντέχω να σε νοιώθω να φοβάσαι...
Ο δικός σου ο φόβος για μένα είναι μία δύσκολη πορεία στη μέση της Ερήμου... βαρειά τα βήματά μου, δεν μπορώ να βαδίσω ... Είμαι Μόνη. Με άφησες μόνη μέσα στην Απέραντη Έρημο..
Όταν το σκεφτείς και γυρίσεις, δεν θέλω να ξαναφύγεις Ποτέ, ακούς;; Ποτέ... Έτσι εντελώς ξαφνικά η Έρημος θα γεμίσει με Κατακόκκινα Τριαντάφυλλα τ΄Απρίλη.. Οι μέρες μου θα είναι γεμάτες Ήλιο.. Ο Δικός σου ο Ήλιος μονάχα φωτίζει τον ως τώρα σκοτεινό δρόμο μου....
Οι λευκές άδειες νύχτες μου μέσα στην αγκαλιά σου θα γεμίσουν δίδυμα φεγγάρια......... Ολοφώτιστες Πανσέληνοι ....!!
Μήπως να περιμένουμε για λίγο ακόμη και όλα να αλλάξουν για εσένα και για εμένα;! Τι Λες;!! Πρόκληση Ζωής και Πρόσκληση Ανοιχτή...!! Δίδυμα Φεγγάρια... Τι άλλο ποιο μαγικό αγάπη μου;; {Γιούλη Τσουρεκά}
Αύριο ξημερώνει Δευτέρα. Μία νέα βδομάδα αρχίζει πάλι με τα ..τερτίπια της η ..άτιμη... Προσωπικά, δεν έχω προτίμηση στις μέρες, ούτε μου κακοφαίνονται οι Δευτέρες...
Υπάρχουν όμως κάποιες μέρες στη ζωή μας που όχι μόνο τις θυμόμαστε, αλλά μας σημαδεύουν ίσια στη καρδιά μας, σαν τον έναν από τους Σωματοφύλακες που βγάζει το βέλος από τη φαρέτρα του ...για να σημαδέψει ... μία Παρασκευή βράδυ που όλα ως εκείνη την ώρα είχαν κυλήσει όμορφα, γλυκά, τρυφερά, ερωτικά και .... ξαφνικά μου.. Μιλάς, δίχως όμως Πολυαγαπημένε μου να με κοιτάς στα μάτια... Σκεφτόμουν κοιτώντας σε απορημένη, .. μα πάρε τα μάτια σου από τα παπούτσια σου, γιατί κοιτάζεις τα πόδια σου;; Ήθελα έτσι αυθόρμητα να σε ρωτήσω, μα δεν το έκανα... γιατί δεν περίμενα... τα περαιτέρω πικρά για μένα συμβάντα... Ήθελα να σου φωνάξω, κοίτα με ίσια στα μάτια αγάπη μου και μίλησέ μου ξεκάθαρα, ή άνοιξε επιτέλους το παράθυρο και Κοίταξε πέρα, μακρυά στον Ορίζοντα... Κοίτα κάπου με Προσδιορισμό, Όχι Απροσδιόριστα... Μαρτυρήθηκες, πως ναι κάτι θέλεις να αποφύγεις.. κάτι κρύβεις... από μένα;! Φοβήθηκες εμένα ή τα συναισθήματά σου;; Πως ίσως δεν αντέχεις την αληθινή αγάπη. Πως "μισείς" ό,τι σε αγαπάει αληθινά και, αγαπάς ότι σε "μισεί", σε "χειρίζεται", σε "χειραγωγεί", σε "χρησιμοποιεί" και, γιατί όχι, το χειρότερο "σε ευνουχίζει"...
Πάρε το βλέμμα σου από τα παπούτσια σου και κοίταξε καθάρια τη ζωή μπροστά σου, είναι Εκεί Έξω και σε Περιμένει.. και κάποιος, κάποια μέσα από μία πόρτα που Εσύ την έκλεισες, σε αγαπάει δίχως να σου ζητάει τίποτε άλλο εκτός από την ανταπόδοση της αγάπης... Βάζω δύσκολα έτσι δεν είναι;! Δύσκολη Υπόθεση η Αγνή Αγάπη, το ολοκληρωτικό δόσιμο, η κατανόηση, ο σεβασμός, η αλήθεια κατάματα σε κάθε τι.. Δύσκολο να αγαπάς τον Άλλον όπως ακριβώς είναι. Να μην θέλεις να αλλάξει.. Όχι..!! Όμως να σου λέει κατάφατσα : Δεν μου έχουν φερθεί ποτέ έτσι... και να φεύγει.. γιατί φοβάται τα ίδια του τα αισθήματα. Οι προτεραιότητες είναι άλλες... και είναι πρόσκαιρες.. πίστεψέ μάτια μου γλυκά! Γιατί, τούτη η ρημάδα η Ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι, μήτε κληροδοτείται, μήτε μεταβιβάζεται... Η Ζωή μάτια μου σμαραγδένια, δεν είναι Κυρία Αστή που της φτάνει μόνο να την συστήσουν σε μια τυπική κοινωνική εκδήλωση, σε ένα... Gala..!!! ... Εκεί που απαιτούνται οι κανόνες της τυπικής ευγένειας και Εσύ να αναγκάζεσαι να χαμογελάς, να σπας δήθεν ευγενικά τη μέση σου, για να πεις ένα τυπικό επίσης ..Χαίρω Πολύ.. και αμέσως μετά, όταν βγεις έξω, να μην θυμάσαι καν΄μήτε το όνομά της..!! Φρίκη .. !
Αν θέλεις την Αγάπη σε Όλο της το Μεγαλείο, ζήσε Την και πάρε τα Ρίσκα σου... Μην λες ... : "δεν με παίρνει".. φτηνή δικαιολογία της στιγμής.. για να αποφύγεις τη ζωή που θέλει το ρίσκο της αγάπης και όχι της συγκαταβατικότητας και του συνεταιρισμού για τα "μάτια του κόσμου"..
Μη φοβάσαι επιτέλους, δεν αντέχω να σε νοιώθω να φοβάσαι...
Ο δικός σου ο φόβος για μένα είναι μία δύσκολη πορεία στη μέση της Ερήμου... βαρειά τα βήματά μου, δεν μπορώ να βαδίσω ... Είμαι Μόνη. Με άφησες μόνη μέσα στην Απέραντη Έρημο..
Όταν το σκεφτείς και γυρίσεις, δεν θέλω να ξαναφύγεις Ποτέ, ακούς;; Ποτέ... Έτσι εντελώς ξαφνικά η Έρημος θα γεμίσει με Κατακόκκινα Τριαντάφυλλα τ΄Απρίλη.. Οι μέρες μου θα είναι γεμάτες Ήλιο.. Ο Δικός σου ο Ήλιος μονάχα φωτίζει τον ως τώρα σκοτεινό δρόμο μου....
Οι λευκές άδειες νύχτες μου μέσα στην αγκαλιά σου θα γεμίσουν δίδυμα φεγγάρια......... Ολοφώτιστες Πανσέληνοι ....!!
Μήπως να περιμένουμε για λίγο ακόμη και όλα να αλλάξουν για εσένα και για εμένα;! Τι Λες;!! Πρόκληση Ζωής και Πρόσκληση Ανοιχτή...!! Δίδυμα Φεγγάρια... Τι άλλο ποιο μαγικό αγάπη μου;; {Γιούλη Τσουρεκά}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου