Οι Μεταμφιεσμένοι της Αποκριάς.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Οι Μεταμφιεσμένοι της Αποκριάς.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Από την παιδική μου ηλικία, έτσι δίχως να το επιδιώκω, ασυναίσθητα θα έλεγα, έβλεπα τον εαυτό μου πως θα είμαι και τι θα κάνω δέκα χρόνια μετά.. Ως και Σήμερα το "κουβαλάω" αυτό το "φορτίο", καθότι στη σημερινή εποχή, την δύσβατη για όλους, εδώ που τα λέμε δεν είμαστε στην ελάχιστη θέση να γνωρίζουμε το πως μας ξημερώνει η επόμενη μέρα. "Διαβάζω" την εποχή πέρα από την εποχή που ζω, ενώ βιώνω έντονα, πάντα το Τώρα, όμως όχι με πρόχειρο ή πρόσκαιρο τρόπο. Ο κάθε άνθρωπος έχει το Δικαίωμα να Ζει το Τώρα με τον τρόπο που το εκλαμβάνει και το αντιλαμβάνεται απόλυτα και μόνο ο ίδιος. "Τώρα" διαβάζω στα Μάτια, το Τώρα, το Σύνολο, μέσα από την Αποκριά, διαβάζω με τα μάτια της Ψυχής μου τον ενδότερο εαυτό μου, καθώς και την ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθημάτων της παρουσίας των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Αποκριά, τελικά δεν είναι μόνο μία εποχή του χρόνου. Προσωπική υποκειμενική διαπίστωση. Διαβάζω μέσα στο Όλον που περιβάλλομαι, συν τον εαυτό μου, δεν εξαιρούμαι, δεν απέχω, δεν απουσιάζω, καθώς "μεταμφιέζω" την καθημερινότητά μας, μέσα από στοχασμούς, σκέψεις, ατάκες της στιγμές, συζητήσεις, πότε βαθυστόχαστες, άλλοτε ελαφρές, πολλές φορές με ξεκαρδιστικό χιούμορ που "Σώζει". Λεκτικά Παιγνίδια που περισσότερο επικεντρώνονται και εμμένουν στους δυνατούς, κυρίως στοχαστικούς Έρωτες. Τους Έρωτες εκείνους, που περισσότερο προσομοιάζουν το "Αποκριάτικο" Αίσθημα, μάλιστα σε Ακραίες Μορφές, Μυθικές Μορφές, καθώς αυτό καθαυτό αρέσκεται να αλλάζει συνεχώς "Πρόσωπα", να μεταμφιέζεται κατά τις στιγμιαίες προτιμήσεις του, να "Κρύβεται" επιμελώς πίσω από την αποκριάτικη μάσκα του, να αλλάζει εκούσια, για να μπορεί έτσι ελεύθερα και κατά τη βούλησή του, να προκαλεί, να ερεθίζει, να γοητεύει, γιατί όχι ακόμη και να φαντασιώνεται Διονυσιακές Σκηνές και να Υμνεί Σάτυρους της Αρχαιότητας, ως αρχέγονη ανάγκη του... ~ Σκέψεις μου για την "επίπλαστη μεταμφίεση" που δεν είναι απλά εποχική, αλλά διαρκεί κάποιες φορές, στο ανθρώπινο είδος, Χρόνια Ολάκερα..{Γιούλη Τσουρεκά}