..θα΄θελα μόνο γι΄απόψε έναν άνθρωπο μαζί μου.. να μιλάμε.. να μου διηγείται πράξεις από την ζωή του, έτσι, σαν θεατρικό έργο.. κι όχι συνεχόμενα.. αποσπασματικά.. ν΄ακούω ιστορίες και να ρουφάω τις ουσίες.. Ουσίες Ζωής αληθινές, κατασταλαγμένες.. να ρουφάω τα λόγια του σα σφουγγάρι θαρρείς.. να του πω λίγο για μένα.. όχι για το παρελθόν, ούτε για το παρόν, μα ούτε για το μέλλον.. για το Απέραντο, αυστηρά και μόνο για το Απέραντο, το Ανύπαρκτο μα τόσο αληθινό, όσο δεν φτάνει ένας έρωτας, μία μεγάλη αγάπη πουθενά σε όλη τη Γη. Να κλάψουμε μαζί.. ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.. όλη τη νύχτα να μουσκέψουμε ό,τι υπάρχει γύρω μας, ώσπου τα δάκρυα της νύχτας, να στεγνώσουν τα γερμένα μας βλέφαρα.. Ώσπου τ΄άστρα τ΄ουρανού να μας αγγίξουν με το αυτόφωτο Φως από τη Λάμψη Τους και να μας Οδηγήσουν στο δρόμο του Έρωτα, δίχως συστολές και αδιέξοδα. Ώσπου η φωτιά στο αναμμένο τζάκι να σβήσει πάνω στις κρύες παλάμες μας που είναι σφιχτά δεμένες, να σβήσει απ΄τον ιδρώτα των χεριών μας στο πέρασμα αυτής της απόλυτα δικής μας, ατελείωτης νύχτας.. Ώσπου το Φεγγάρι να μας αγκαλιάσει Ολόγιομο και να γείρει αποκαμωμένο πάνω στα καυτά κορμιά μας.. Ώσπου ο Έρωτας να Ζηλέψει τον Ίδιο τον Έρωτα.. ~ Δοκίμιο ~ Γιούλη Τσουρεκά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου