Δροσοσταλίδες Άνοιξης. ~ Γιούλη Τσουρεκά ~
Όλα Ανθίζουν, Αναγεννώνται.
Η Φύση Οργιάζει την Άνοιξη.
Τα Αισθήματά μου πάλλονται
πανίσχυρα μέσα μου, ξεχειλίζουν
χυμούς Έρωτα.
************
Η Φύση Γελάει και Δακρύζει.
Δακρύζουν τα φυτά, της αχλύς
τις πρώτες πρωινές ώρες όπως
τώρα, που μου λείπεις αιχμηρά,
αβυσσαλέα, κατακλυσμιαίος πόθος,
ασίγαστο πάθος, με ανείπωτο έρωτα.
*************
Οι κάμπιες, οι πυγολαμπίδες και
οι μεταξοσκώληκες έκλαιγαν γιατί
δεν πρόλαβαν να γίνουν Πεταλούδες.
Τα πάντα έκλαιγαν γύρω μου,
κοιτώντας τα στη μέση του
πυκνού δάσους, δίχως μιλιά.
***************
Παρά μονάχα κουβαλώντας
στη ψυχή μου νοσταλγία,
υπομονή και μία αγριότητα,
που θα ξετρέλαινε τον Βάκχο,
που ορεγόταν τα σταφύλια
των κρυφών πόθων μας,
καθώς φωνάζαμε μέσα στο
Πάθος της Ιερής Ηδονής
που έρεε ασυγκράτητα,
από κάθε μέλος του κορμιού μας.
**************
Αχόρταγα, αδηφάγα.
Διψασμένοι, πρωτόγονοι
για πάντα εραστές,
τυλιγμένοι οι δυο μας,
μέσα σ΄ένα άσπλαχνο σκοτάδι.
*************
Της Άνοιξης κρυφοί εραστές,
μόνο Εσύ κι Εγώ Αγάπη Μου,
μακρυά από τον
φθινοπωρινό πόνο
του αποχωρισμού,
μπλέκουμε τα δάχτυλά μας
στο καυτό ηδονικό κορμί μας,
καθώς παλλόμαστε κι οι δύο
στη Λάβα των Ηφαιστείων Μας.
************
Φλοιός μας εσωτερικός, βαθύς,
άπληστα αχόρταγος,
κάθε μόριο μας,
κάθε άγγιγμα μας,
φωτιά, πυρκαγιά άσβεστη,
ζωή, από τη ζωή μου
πάρε Μοναδική Λατρεία.
***************
Το χρώμα του φλοιού
των κυττάρων μας,
των σπόρων που
κύλησαν με απροσμέτρητο
πάθος στις σπηλιές μας,
είχε Κατακόκκινες Στάλες.
Η αγριότητα του Πάθους
στον Έρωτα που μου χαρίζεις,
μοιάζει με αυτόν
του Θεού Διόνυσου.
**********
Κόκκινο Μπρούσκο Κρασί
ο δικός μας Έρωτας
Αγάπη μου, τόση είναι
η μέθη της Αγάπης μας,
που θα ξετρέλαινε το Βάκχο.
Στα στιβαρά σου Χέρια εγώ,
γίνομαι μία αχόρταγη Κίρκη
που σε ξεδιψάει,
με τα μαγικά φίλτρα
του Παντοτινά
Διψασμένου Έρωτά Μας. {Γιούλη Τσουρεκά}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου