Σιωπηλή Κραυγή

Το Τέλος ήρθε πριν να φτάσει,
Ο ήλιος βγήκε πριν την αυγή,
ένας κόκκορας αμέριμνος λαλούσε
αμέριμνος, καμαρωτός, μεσ΄το
κοτέτσι του, τον σφάξαν..
Φρίκη ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου,
πριν καν΄να προβάλλει ένα, έστω ..
ψεύτικο γέλιο..
Μα δίκιο έχεις Σαπφώ μου, πως στ΄αλήθεια
να σχηματιστεί χαμόγελο, όταν κάθε μέρα
πίκρα σε ποτίζουν..
Σε λένε άσχημη, κοντή, με άγρια μάτια και
μαλλιά σαν τα κακά τα πνεύματα στο
Μαύρο Δάσος, που τα μαλλιά τα ξεριζώνουνε
να γίνουν φίδια για να δαγκώσουν τους καλούς
κι αμέριμνους περαστικούς διαβάτες..
Τους αδαείς περιπατητές, λάτρεις της φύσης που
παν΄να κόψουν αγριοκυκλάμινα και μυρωδάτη ρίγανη
να νοστιμέψουν το καθημερινό φτωχό τραπέζι τους,
μα πλούσιο σε αισθήματα, σε γέλια σε φωναχτά,
σ΄αστεία και πειράγματα...
Μα ...Τι κρίμα να γεννηθώ ..Κωφάλαλη και να μην ακούω
τις τόσες Φωνές, τη γλυκιά φασαρία μεσ΄στο φτωχικό
άδειο μου σπίτι.. που κάηκε Μία Νύχτα Με Πανσέληνο...