Αγγίζω τη μορφή σου
με τη σκέψη μου
επικεντρωμένη
στο βαθύ σου βλέμμα
που αν και πεισματικά
σιωπηλό, κλεισμένο,
απομονωμένο,
θαρρείς απόκοσμο,
κραυγάζει, παράλληλα
σιωπά απελπιστικά
μέσα στο γρήγορο
πέρασμα του
χωροχρόνου.
Αγγίζω την εικόνα σου
μ΄ανάλυση κυτταρική
σα μανιώδης χημικώς
σε εργαστήριο.
Αναλύω το κάθε
μόριο που σε περικλείει,
σε δημιουργεί ως
Όλον ανέγγιχτο,
απρόσιτο σε
κοινή θέα, αδύνατον
να σε δω κι αν ακόμη
"πληρώσω" με τη ζωή μου.
Πανάκριβο Εισιτήριο..
Αδιάβατο.
Κρύσταλλο αλεξίσφαιρο
σε περιβάλλει σε
μουσείο μίας μακρινής
Ηπείρου της Γης
με εικοσιτετράωρο
αεροπορικό ταξίδι.
Αγγίζω το ραγισμένο τζάμι
στο παράθυρό μου.
Όχι, αν ρωτάς, δεν
το αντικατέστησα..
Το άφησα έτσι ραγισμένο
να μου θυμίσει τη μπουνιά
που έριξα όταν έμεινα μόνη
μακριά από τα "γλυκά"
σου ψέματα.
Πόσο μου λείπουν
αυτά τα ψέματά σου..
Αγγίζω τη μορφή σου
δικαιολογώντας σε
για κάθε πληγή
που μου άφησες..
Μένω αμέτρητες ώρες
ακίνητη αγγίζοντας
τη ρωγμή στο τζάμι..
Δεν κοιτάζω την
ουλή που άφησε
στο χέρι μου.
Αγγίζω τις ουλές
των Ψυχών Μας..
Τις μαζεύω σε
ένα Ψάθινο Καπέλο μου,
που το΄χω ακουμπισμένο
πάνω στο μαρμάρινο
άσπρο παγερό
περβάζι της άδειας
Κάμαρας, απομονώνοντας
την Εικονική Πραγματικότητα
από την Ουσία
του Αγγίγματος στο "Είναι"..{Γ.Τ.} ~ 10/01/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου