Το Βιβλίο της Ζωής Μας.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Το Βιβλίο της Ζωής Μας.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Χιλιάκριβε μου, 

Μικρές πρωινές ώρες κι άνοιξα το βιβλίο της ζωής μου, που σ΄αυτό γράφω τις ζωές μας. Τη δική σου και τη δική μου. Τις ζωές μας που δεν συναντήθηκαν ποτέ στη γήινη πραγματικότητα, αλλά μονάχα στα Όνειρα. Στα όνειρά μου, ίσως, γιατί όχι αγαπημένε μου και στα δικά σου Όνειρα κάποιες νύχτες μοναχικές, αξημέρωτες που συμβαίνει να είσαι μόνος.
Μας σκεπάζει ο Ίδιος Ουρανός, αλλά όχι το ίδιο πάπλωμα τους κρύους χειμώνες, να χουχουλιάζουμε κάτω απ΄αυτό και να παίζουμε με τα γυμνά κορμιά μας, σαν τα μικρά αθώα παιδιά. Να αγκαλιαζόμαστε όλη νύχτα, να παίρνουμε τη ζέστη του κορμιού μας ο ένας απ΄τον άλλον και τα ζεστά καλοκαίρια να λιώνουμε απ΄τη ζέστη και τη ζέση του Έρωτά μας. Να δροσιζόμαστε με ανοιχτά παράθυρα, να μπαίνει η δροσιά απ΄τα καταπράσινα πεύκα ενός μεγάλου κήπου.

Στο ορκίζομαι αγαπημένε μου, πως δεν σου κράτησα την παραμικρή εμπάθεια ή κακία επειδή οι συγκυρίες προφανώς από τις ζωές μας, δεν μας επέτρεψαν να ζούμε κάτω από την ίδια στέγη. Με παρηγορεί που ζούμε κάτω από τον Ίδιο Αττικό Ουρανό και ξέρω καλά πως σκεφτόμαστε και νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Παράπονο μόνο έχω γιατί στις σελίδες του βιβλίου μας δεν έχω δύναμη να βάλω τέλος.. Δεν υπάρχει Τέλος.. Κι έτσι στολίζω τις σελίδες του με Τριανταφυλλένια Ροδοπέταλα, για να μοσχομυρίζει η Ζωή Μας στην Απόσταση, στην Απουσία, στην Σιωπή μας, που ουσιαστικά, το νοιώθω Καλέ μου, δεν είναι σιωπή. Φωνάζει. Ουρλιάζει. Όμως δεν ακούγεται Ακριβέ μου, γιατί συμπέσαμε σε παράλληλα Σύμπαντα.
Ευτυχώς, πιστεύω, όχι σε ασύμβατα γιατί ό,τι ζήσαμε, για όσο το ζήσαμε ήταν Συμβατό και Άπειρα Δυνατό. Είχε Παλμό, και Πάθος ανείπωτο.
Λατρεμένε μου, αν ήξερες πόσες νύχτες προσπαθώ με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου.. Να σου στείλω με τα πεφταστέρια μηνύματα Αγάπης και Αφοσίωσης. Αυτό μπορούσα, μπορώ, θα΄θελα και Θέλω να σου δώσω με όλη τη Ψυχή μου. Αγάπη, Αφοσίωση, Θαυμασμό για ό,τι καταπιάνεσαι και είσαι Μοναδικός.. Σου μιλάω, όπως και τώρα, μικρές πρωινές ώρες.. Ίσως να κοιμάσαι.. Μα ό,τι κι αν σου λέω εδώ Μόνη, εσύ δεν με άκουγες, μήτε τώρα με ακούς λατρεμένε μου..
Το ξέρεις δα, πως, είμαι πολύ πονεμένη και σ΄αποζητώ σαν τον ερημίτη την Όαση. Την Όαση σου για να καθήσω για λίγο από κάτω, στη Σκιά σου, να κουρνιάσω στη ζεστή, μεγάλη αγκαλιά σου, στον Ίσκιο σου χιλιάκριβε μου να ξαποστάσω.. Να γελάσω, ή ακόμη και να κλάψω για να Λυτρωθώ..
Είναι φορές που ο πόνος μου είναι αξεπέραστος, ανυπόφορος, αβάσταχτος.
Ο πόνος της Ψυχής είναι αγιάτρευτος, θέλει μία σκέψη απ΄το αγαπημένο πρόσωπο, μία αγκαλιά, ένα γλυκό λόγο.. Καταφύγιο είναι η αγκαλιά σου για να καταλαγιάσω, να χαλαρώσω, να ηρεμήσω και ίσως στο τέλος να ξεκουραστώ για πάντα... ως το τέλος..
Όταν βλέπω, διαπιστώνω πως, δεν υπάρχει τίποτε, ο πόνος μου γίνεται πιο σκληρός, γίνεται μαχαίρι και με κομματιάζει. Κοφτερός Πόνος. Ανείπωτος. Ανοιχτή πληγή που ρέει σα το ρυάκι και καταλήγει σε ποτάμι... Ποτάμι δακρύων, απογοήτευσης, απαξίωσης του Εαυτού, παραίτησης.
Αγιάτρευτος πόνος μάτια μου όπου σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει, ίσια στη καρδιά και σε ρημάζει, σε ξεριζώνει..
Λατρεμένε μου, ίσως αν ήμουν δυνατή ή και αδιάφορη να τα έβγαζα πέρα.. Να γύριζα τη σελίδα του Βιβλίου. Όμως, δεν είμαι ούτε δυνατή, ούτε "οχυρωμένη" πίσω από ψηλά κάστρα...
Αγαπημένε μου, για μένα ο Έρωτάς μας είναι ιερός, σημαντικός. Δεν είναι ένα παιχνίδι. Ξέρω. Ποτέ και Πάντα είναι δύο λέξεις που δεν υπάρχουν σε τούτη εδώ τη ρημάδα τη ζωή. Δεν γίνονται πράξη ζωής Αιώνια..
Μην με ξεχνάς, δεν έζησα τίποτε και Διψάω για να ζήσω έστω λίγες σταγόνες Ζωής ακόμη, κι ας τις ζούσα κοντά σου.. όσο κι αν διαρκούσε, αρκεί να ήταν έστω, μία απλή διαδρομή του τραμ... Του Τραμ..
Η ζωή αγάπη μου γλυκειά, είναι τελικά ένα βιβλίο. Ένα γραμμένο βιβλίο με μία Ιστορία από τον Καθένα μας. Η ζωή είναι τα λουλούδια, η δροσιά της Άνοιξης, αλλά και της δροσιάς της Θάλασσας τα απογεύματα και τα βράδυα του Καλοκαιριού. Η ζωή είναι τα γλυκά κι όμορφα τραγούδια που έχουμε ριζωμένα μέσα στις Ψυχούλες μας.
Η ζωή είναι Έρωτας Αγάπη μου. Κι ο Έρωτας Θέλει Βουτιά στη Θάλασσα και μάλιστα σε βαθειά, καθάρια νερά του Αιγαίου.. ~ Ξημέρωμα Πέμπτης 13 Φλεβάρη 2014 ~ {Γιούλη Τσουρεκά}
Υ.Σ. : Χιλιάκριβε μου, το βιβλίο της Ζωής μας Συνεχίζεται. Σε Αγαπάω..