Μέσα απ΄τις στάχτες της Ψυχής μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Νομίζω πως ξέρω αρκετά καλά τον εαυτό μου. Έχουμε γνωριστεί. Στα καλά, στα δύσκολα, στα σουσούμια μου..! Εμένα, όσοι με ξέρουν κι όσοι από εσάς τους διαδικτυακούς καλούς, καλοπροαίρετους πάντα φίλους με έχετε νοιώσει από τα γραφόμενά μου, όχι, δεν πιστεύω στη σημερινή ημέρα. Ο Έρωτας, η Αγάπη για μένα μάτια μου, είναι κάθε δευτερόλεπτο που κυλά.... είναι σα το φως που το κρατάς αναμμένο, δεν θέλεις με Τίποτα ούτε να το σκεφτείς να αργοσβήνει... Ούτε το κερί .. Το ανανεώνω πριν καν΄σβήσει... Δεν είναι καλό να σβήνει το κερί μονάχο του, ή να το φυσάς απότομα, έλεγε η μάνα μου.. και σαν ήθελε να σβήσει ένα κερί έπιανε το φιτίλι του με τα δύο δάχτυλά της και το΄σβηνε μεμιάς.

Είναι όμως κάτι νύκτες, που θαρρείς πως Όλα τα Άστρα του Ουρανού κατεβαίνουνε χαμηλά και σου κάνουν επίσκεψη λαμπρή στη κάμαρά σου.. Φαντασία θα σκεφτείτε... Απόψε λιώνει για μένα το Φεγγάρι, είναι Πανσέληνος απόψε χιλιάκριβε μου και νοτίζει τα μύχια της Ψυχής μου Ολάκερης.

Είναι κάτι νύκτες, που νιώθω πως, όλα τα Πουλιά της Γης σιγοτραγουδούν έξω απ΄τα παλιά ξύλινα παντζούρια της κάμαρας μου και ξεχωρίζω το κελάηδισμα του Αηδονιού..
Ακούω τους ήχους έξω απ΄το σπίτι. Τα αυτοκίνητα, τις πέτρες στο δρόμο που περνούν βιαστικά από πάνω τους οι ρόδες των τροχοφόρων.
Μένω Κέντρο - Απόκεντρο Αθήνας. Ο δρόμος μας έχει δέντρα, είναι ακόμη χειμώνας και ακούω τα ξερά κλαδιά των δέντρων να πάλλονται στο φύσημα του αγέρα.
Αυτές τις νύκτες, έχω μία σταθερή, μοναδική επισκέπτρια που ποτέ δεν με λησμονά.. Πάντα με θυμάται η μοναξιά μου και η μοναξιά σου... Έρχεται πάντα τις μικρές πρωινές ώρες απροσκάλεστη. Τότε καταρρέω. Δάκρυα βρέχουν τα μαξιλάρια του κρεβατιού μου. Το δικό μου και δίπλα, το άδειο δικό σου ανέγγιχτο μαξιλάρι που το χαϊδεύω, του μιλώ και με συντροφεύει άδειο κι αμίλητο....
Έτσι λοιπόν, μόνη στην απόλυτη Σιωπή ακούω Όλα να σιγοτραγουδούν ένα τραγούδι δίχως ρυθμό, δίχως αρχή και τέλος... είναι κάτι σαν ..ρέκβιεμ... απροσδιόριστο...

Λατρεμένε μου, είναι τελικά, αυτές οι άδειες, λευκές νύχτες που βλέπεις καθαρά, κάτι πολύ σημαντικό... Σηκώνομαι απ΄το κρεβάτι μου ανήσυχη, λυπημένη, απογοητευμένη και κοιτάζομαι στον καθρέφτη, ξέρεις, εκείνον της κάμαρας μου... Τρομάζω στη θέα των ματιών μου που έχουν το χρώμα της απόλυτης μοναξιάς.....
Είναι πανομοιότυπο με το χρώμα που έχουν οι στάχτες απ΄τα αποκαΐδια....

Ξέρεις καλά πως σε ψάχνω ακόμη.. σε ζητώ .. η Ψυχή μου σε ζητάει ..ακόμα και μέσα από τις "Στάχτες Μου"... Σε σκέφτομαι.. μου είναι αδύνατον να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου... Το θεωρώ μία ιεροσυλία..
Είναι αδύνατον... το νοιώθω γιατί Μου Λείπεις Πολύ.... {Γιούλη Τσουρεκά}