Εξομολόγηση Αγάπης.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Εξομολόγηση Αγάπης.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Αγάπη μου,
σε αγαπώ κι ο
φόβος ενώνεται 
με την ατελέσφορη αγάπη.
Μας υπέταξε
η καθημερινότητα
τα μεγάλα χειμωνιάτικα
βράδια, κυλούν αργά
βλέπεις, είναι μεγάλες
οι νύχτες.
Μοναχικά, Αδιόρατα,
Καυτά Δάκρυα
κυλούν στο μαξιλάρι μας.
Όταν περάσουν χρόνια
και πεθάνουμε με
τα δάκρυά μας
θα έχουμε ήδη παραμορφωθεί.
Μα κι αν ρυτίδες βαθιές
χαραχτούν στο πρόσωπό σου
το ίδιο δυνατά κι υπέροχα
εσένα θα αγαπώ.
Τι ποιο όμορφο
να μένουν στις ψυχές μας
τα παιδικά μας αισθήματα,
τι ποιο γλυκό να
κρατιόμαστε σφιχτά απ΄το χέρι..
Ρυτίδες τα πρόσωπά μας κι
αν χαράξουν,
το χρώμα των ματιών μας
δεν θα ξεθωριάσει.
Θα παραμείνει αναλοίωτο στο
πέρασμα του χρόνου,
γιατί η Αγάπη μας
γεμίζει με Χρώμα
τα μάτια, τη ψυχή,
το νου, το σώμα.
Αν φύγεις και μονάχη μου
μ΄αφήσεις,
στον Καθρέφτη θα φωνάζω
δυνατά το Όνομά σου
και στη μνήμη μου
χαραγμένη θα΄ναι
η καθάρια η ματιά σου,
αυτή που με συντάραξε,
με συνεπήρε, στα σύννεφα
ταξίδεψα τη Γη δεν την πατάω..
Μακρυά σου αισθάνομαι ανία,
πόθους καυτούς κι ανεκπλήρωτους,
όνειρα απατηλά,
άσκοπες συναλλαγές,
εξαπατήσεις από σχέσεις πρόσκαιρες,
πουλημένες στιγμιαίες προτροπές,
αδιάβατοι δρόμοι,
συμβατικοί έρωτες,
απρόσιτοι
γεμάτοι τύψεις
άδειοι από Πάθος, Πόθο, Επιθυμία.
Χίλιες ρυτίδες χαραγμένες
στα πρόσωπά μας,
σα τις ράγες των τραίνων
παρά η συγκατάβαση,
τα ξενύχτια
εγώ με ποιήματα να σου
μιλώ και εσύ .. με τι άραγε;!
Κουράστηκα στ΄ αλήθεια αγάπη μου
να είμαι επαίτης μίας άλλης ζωής
που δεν ζω μαζί σου ενωμένη
ως Απόλυτο Ένα.
Δεν αντέχω να γίνομαι
λιποτάχτης μίας μόνο Στιγμής...
Ρυτίδες αγάπη μου,
σε μία μόνο νύχτα ..
Στο εξομολογούμαι,
ας είναι κι άλλα τόσα
χρόνια, παρά νύχτες απρόσιτες
με σάπια όνειρα και
φρικτούς εφιάλτες Φυγής..
Αυτή η Σιωπή μας είναι
ο δισταγμός για τη Ζωή μας,
και για το Θάνατό μας..{Γ.Τ.}