Οι σκέψεις... {Γιούλη Τσουρεκά}

Οι σκέψεις... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μία παλιά ξύλινη
κουνιστή πολυθρόνα
ακούει τις ώρες 
της περισυλλογής
τις απύθμενες
σκέψεις μου,
αυτές τις ατελείωτες,
χαμένες σκέψεις που
δεν έχουν μήτε
αρχή, μήτε τέλος..
Κεραυνός ο χρόνος
μοιάζει σα μία μόνο
στιγμή κι όμως,
έχει περάσει πάνω
από μισός αιώνας..
Κάθομαι ώρες
κοιτώντας το άπειρο..
Αναδρομή Ζωής
Ολάκερης, Γεμάτης..
Βάφω ακόμη
τα μαλλιά μου μαύρα
με το ίδιο χτένισμα,
χωρισμένα στα Δύο,
σα τη ζωή μου..
και πολύ μακρυά,
όπως οι αχανείς
σκέψεις του μυαλού μου,
που άλλοτε είναι
λυτρωτικές, κι άλλοτε
στήνουν παγίδες
άκαρδου κυνηγού
σ΄άγριο δάσος
με στόχο του
το Θήραμα.
Φοράω πάντα
το κόκκινο φουστάνι,
τι κι αν πάλιωσε,
το αγαπάω και
ταιριάζει με
τις φλογερές μου σκέψεις..
Αυτές του αχαλίνωτου
Έρωτα, Της Φλόγας,
του Πάθους, και,
καθώς έχει "τρυπίτσες"
στην ύφανσή του,
της Ερημιάς,
του μισερώματός μου,
της Σιωπής,
της Τιμωρίας μιας
Μοναξιάς χειρότερης
απ΄το "στρατόπεδο συγκέντρωσης"
των βασανιστικών,
των σαδιστικών, χειρονομιών σου,
στο ανυπεράσπιστο κορμί μου,
στο μυαλό μου που παλεύει
να μείνει λαγαρό,
στη Ψυχή μου που Αγαπάει
το μαρτύριο της Ακινησίας
των Αισθημάτων Σου.. {Γ.Τ.}