Πυξίδα .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πυξίδα .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Μ΄αρέσει στο καταχείμωνο 
ν΄αρμενίζω με τη βάρκα μου
στη γκριζογάλανη θάλασσα.
Τις μέρες που έχει απανεμιά.
Μπουνάτσα.
Κάνει κρύο.. Μέσα μου.
Τυλίγομαι σε ένα αδιάβροχο.
Να προσπαθήσω να στεγνώσω
έτσι, την ψυχή μου απ΄τις
καταιγίδες, τις τρικυμίες
που με τσάκισαν
στα βράχια της σιωπής σου.
Να προστατεύσω με αδιάβροχο
τα αισθήματά μου..
Μάταια..
Κωπηλατώ αδιάκοπα,
όλο και πιο βαθειά
δίχως προορισμό..
ένα μικρό ταξίδι σκέψεων
στο Υγρό των Ματιών και
ξανά πίσω στη σκληρή στεριά.
Το ίδιο μονότονα, άδεια, ανίερα.
Σαν σουρουπώνει επιστρέφω.
Νοιώθω ναυαγός
των αιώνιων Ονείρων μου
που δεν έγιναν πραγματικότητα.
Περιφέρομαι στο γκρι σου,
στο μπλε, στο πράσινό σου,
στο κόκκινο της σκέψης,
δίχως μπούσουλα..
Καλύτερα ν΄αφήσω το
άγριο κουπί, να ματαιοπονώ
με προσμονή,
μα δίχως βλέμμα μακρυνό..
Δεν αντέχω άλλο
κρυμμένη μέσα
στο καβούκι μου
σα κάβουρας να
ξεροσταλιάζω πότε
στα βράχια, κι άλλοτε να
γίνομαι Άμμος κρυμμένη
μέσα σε όστρακα..
Να με παρασύρει
ο άνεμος κατά
τα γούστα του..
Όχι άλλο.
Πονάει Αφόρητα
η Άμμος Μάτια Μου..
Τ΄Αποφάσισα..
Τραβάω Μπροστά με
την "Πυξίδα" μου.. {Γ.Τ.}

..Εμπιστοσύνη..... {Γιούλη Τσουρεκά}

..έκανε πολύ κρύο εκείνο το βράδυ.. έριχνε χιονόνερο και ένας παγωμένος αγέρας λυσσομανούσε, μου έγδερνε το πρόσωπό μου σα ξυράφι.. χειρότερο απ΄το γδάρσιμο της ψυχής μου.. Ανείπωτος Πόνος... έτσι έτρεχα με όση δύναμη μου είχε απομείνει να χωθώ στο καταφύγιο της μοναξιάς μου καθώς η εμπιστοσύνη με εγκατέλειψε άσπλαχνα κι έφυγε ανεπιστρεπτί.... Ό,τι πονάει θέλει Δύναμη, με μοναδικό συνοδοιπόρο τον εαυτό μας..{Γ.Τ.}

Το Άρωμα .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πάγωσα μέσα στο ανήλιαγο 
κρησφύγετο του πόθου μου.
Τα δάκρυά μου πλημμύρισαν
το μικρό κόσμο μου.
Κύλησαν αργά, όμως
έφτασαν ως κάτω στη Θάλασσα.
Κύματα θύμωσαν και
ξέβρασαν ένα πανέμορφο,
πολύτιμο κοχύλι.
Πλησίασα, το κοίταξα
από ψηλά.
Αντικατοπτρίζονταν
τα μάτια σου.
Απ΄τη πλημμύρα
των δακρύων μου
μεταμορφώθηκαν
σε δύο μεγάλα
πολύτιμα μαργαριτάρια.
Μα εγώ δεν τα άγγιξα.
Μήτε τα φίλησα.
Χωρισμός λένε πως
είναι σαν φιλάς τα μάτια.
Τα μάτια σου για μένα
είναι πολυτιμότερα,
κι όμορφα,
ακριβά, πεντάμορφα κι
απ΄τα ακριβότερα
μαργαριτάρια.
Αντανακλούν το
γαλαζοπράσινο
απ΄το κύμα της
θυμωμένης θάλασσας.
Γονάτισα Ευλαβικά.
Στόλισα τα Μάτια σου
με δύο άσπρα γιασεμιά.
Πως θα μοσχοβολά
με το Άρωμά σου το Κύμα
μέχρι το Καλοκαίρι;!.. {Γ.Τ.}

Χίλια Γιασεμιά.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Χίλια Γιασεμιά.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Καταχείμωνο..
Στολίστηκα με 
χίλια άσπρα 
μοσχοβολιστά γιασεμιά.
Έπλεξα στεφάνι
στα μαλλιά μου,
έβαψα το χαμόγελό μου
κόκκινο
άσπρα τα χέρια μου
μοσχοβολούσαν γιασεμιά
μεσ΄στο Χειμώνα.
Απ΄την Υπατία
πήρα φόρεμα
κεντημένο με
γιασεμιά απ΄τις
γλάστρες της αυλής.
Απ΄τα μεγάλα γιασεμιά
του Κήπου.
Αυτά που φύτεψες
στο χώμα.
Στο Χώμα αυτό που
σε "φιλοξενεί"
και σαν περνώ
ολόλευκα ντυμένη
μοσχοβολά το Γιασεμί.
Τα δάκρυά μου
μοσχομύρισαν γιασεμί
σαν έφυγες για πάντα,
σαν ταξίδεψες
σ΄άγνωστα μέρη
μακρινά.. κι
από τότε πια κι εγώ
έχασα τον κωδικό
της αθωότητάς μου.. {Γ.Τ.} 

Αγάπη.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Μάζεψα με τα μάτια της ψυχής μου 
όλο το Φως του Ουρανού, 
για να σου πω μία λέξη μόνο.
Αγάπη.
Αγάπη που είναι η εκτίμηση,
Αγάπη που είναι η αποδοχή,
Αγάπη που είναι ο θαυμασμός,
Αγάπη που είναι η καρτερικότητα,
Αγάπη που είναι η αλληλεγγύη,
Αγάπη που είναι η εμπιστοσύνη,
Αγάπη που είναι η κατανόηση,
Αγάπη που είναι ο σεβασμός,
Αγάπη που είναι η ευγένεια,
Αγάπη που είναι η
Εξέλιξη του Έρωτα.
Αγάπη για Δύο.
Μ΄άρεσε και ενέπνευσε τόσο πολύ
που πήρα αυτό το Φως, ως
σημαντικό έργο ζωής μου
που σε προσκάλεσα να το θαυμάσεις.
Μα εσύ αρνήθηκες κατηγορηματικά.
Φοβήθηκες.
Φοβάσαι την Αγάπη,
γίνεσαι Φυγάς των αισθημάτων σου.
Κι έτσι η λέξη που εννοούσα εγώ,
σαν απόκοσμη, αδιάφορη
έμοιαζε για σένα.
Έτσι μέσα στο χρόνο
η Λέξη Μου η Μαγική,
γέμισε μπλάβα σημάδια.
Μάτωσαν τα γράμματα
της Αγάπης ένα προς ένα.
Έσβησε το Φως.
Ξάφνου έγινε μαύρο σκοτάδι.
Σκόρπισε παντού έρεβος βαρύ.
Γέμισε ο κόσμος μικρά
ηλεκτρικά φωτάκια..
Ψεύτικα. Προσωρινά.
Ώσπου, πριν φέξει η μέρα,
κι αυτά με Εγκατέλειψαν
Α γ ά π η μου.. {Γ.Τ.} ~18 Γενάρη 2014 ~

Το "Βιβλίο".. {Γιούλη Τσουρεκά}

Υπάρχουμε εκείνοι που θα λειτουργήσουμε σαν ένα ανοιχτό βιβλίο.
Υπάρχουμε εκείνοι που είμαστε ένα κλειστό βιβλίο ή σαν ένα βιβλίο που το διαβάσαμε και το κλείσαμε δίχως να το "επισκεφτούμε" ξανά. Υπάρχουμε εκείνοι που είμαστε σαν Λευκές Σελίδες και κάποιοι που χάσαμε το σελιδοδείκτη, ενώ θέλαμε να διαβάσουμε όλα τα συναισθήματα που μας εξέφραζαν βαθιά στη Ψυχή μας, έδιναν οξυδέρκεια στο Νου μας, όμως τελικά, δεν είμαστε προετοιμασμένοι και καθόλου ισορροπημένοι. Υπάρχουμε εκείνοι που μας δωρίζουν ένα βιβλίο, το αφήνουμε τοποθετημένο στο ράφι της βιβλιοθήκης μας, δίχως να το ανοίξουμε ποτέ κι έτσι το βιβλίο μας μαραζώνει, σκονίζεται, ξεφτίζει.. 
Ίσως κάποια μέρα, όλοι εμείς να το σκεφτούμε σοβαρά, να το "ρουφήξουμε" ως την τελευταία του σελίδα και, έτσι να ανακαλύψουμε ότι τόσο καιρό χάναμε από τη ζωή μας ένα Πολύτιμο Δώρο.

Τα Χρόνια.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τα Χρόνια.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Δεν το κατάλαβα πως 
πέρασαν τα χρόνια..
κοινότυπο θα μου πείτε..
Όχι σαν η Ψυχή 
λέει να γεράσει,
σαν ο Νους συνέχεια
αναζητά και ψάχνει,
αισθήματα, γνώσεις,
γεύσεις, άγνωστα μέρη
που δεν πρόλαβες να δεις..
Δεν το κατάλαβα πως
πέρασε ο χρόνος σαν
αστραπή από πάνω μου
θαρρείς μέσα σε μία νυχτιά.
Νοιώθω μόνη σε μία
ακροποταμιά.
Σε μία Όχθη
που κάτι εκεί με περιμένει..
Άγνωστο, απρόβλεπτο,
απρόσμενο σα τη
προσμονή μίας μόνο
λέξης απ΄τα σαρκώδη
χείλη σου που
μοιάζουν με ζεστά ψωμάκια.
Δεν κατάλαβα πως γέμισε
η αγκαλιά μου από
αισθήσεις και πως άξαφνα
άδειασε από παραισθήσεις,
μόνο ο Νους γέμισε
τόσες πολλές
Θύμισες κι Αναμνήσεις.
Σε Κράταγα στην αγκαλιά
μου απαλά σαν ευαίσθητο,
σπάνιο λουλούδι εξωτικό.
Ίσως γι΄αυτό έφυγες..
γιατί κατάλαβες πως
θα σε σφίγγω πάντα
δυνατά από μία
σπάνια υπερβατική αγάπη,
από τις λίγες, μοναδικές
σ΄Όλο το Κόσμο.
Με Αγάπησες;!
Με Μίσησες;!
Φοβήθηκες;!
Την Αγάπη μην φοβάσαι
όταν δεν έχει να σου
ζητήσει παρά μονάχα
την Υπόκλιση
της Καρτερίας,
της Αντοχής,
της Παρουσίας,
της Εγκαρτέρησης Μονάχα..
Του Έρωτα των Δύο.
Στ΄ αλήθεια δεν ξέρω
πως πέρασαν τόσα πολλά χρόνια
η αντοχή μου με εγκαταλείπει
σιγά - σιγά,
ζαλίστηκα από τους τόσους
κύκλους δίχως αφετηρία και
σταθμό..
Ξαπόστασα κι ήρθες στην
αγκαλιά μου ξαφνικά
σαν κάτασπρο περιστέρι
να τσιμπήσεις τα ψίχουλα
της Αγάπης που μου άφησες..{Γ.Τ} ~ 15 Γενάρη 2014 ~

Στο Κόκκινο.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Στο Κόκκινο.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ο Νους μου στο Κόκκινο.
Η Ψυχή μου στο Κόκκινο.
Η Καρδιά μου αιμορραγεί..
Η Μουσική Μου στο Κόκκινο.
Πιάνο, Βιολί, Βιολεντσέλο,
Ορχήστρα πλήρης ματώνουν
τα δάχτυλα οι Μουσικοί.
Θέλεις να μιλήσεις και
δεν μπορείς.
Στο Κόκκινο η Υπομονή.
Αγάπη στο Κόκκινο.
Έρωτας πλημμύρα το Αίμα
ρέει ζεστό στο πεζοδρόμιο.
Αντοχή στο Κόκκινο.
Ιδεατή Ζωή στο Κόκκινο.
Όνειρα στο Κόκκινο.
Χαμόγελο μέσα απ΄τους
λυγμούς μου στο Κόκκινο.
Κόκκινο Κραγιόν.
Το Σβήνω δυνατά και
πασαλείβομαι κι έρχομαι
να σου βάψω τα ρούχα
στο Κόκκινο.
Η Καρδιά μου τώρα είναι Άσπρη.
Η Καρδιά σου μάλλον μαύρισε..
Βουτήχτηκα στο Κόκκινο,
στην απελπισία της φωτιάς
που όταν καίγεσαι είναι
ανείπωτος ο Πόνος και
Ουρλιάζω στο Κόκκινο..
Εντατική..
Φόρεσα Κόκκινο Φουστάνι
έμεινα ξυπόλητη για να
πατήσω στ΄ αγκάθια της
μεγάλης προδοσίας,
του ψέματος, της κοροϊδίας..
κι Έφυγα πέρα μακρυά
για να μην τα βάψω
Όλα Κόκκινα και
σε ..λερώσω.. {Γ.Τ.} ~ 13 Γενάρη 2014 ~

Αγγίζοντας.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Αγγίζω τη μορφή σου 
με τη σκέψη μου 
επικεντρωμένη 
στο βαθύ σου βλέμμα
που αν και πεισματικά
σιωπηλό, κλεισμένο, 
απομονωμένο, 
θαρρείς απόκοσμο,
κραυγάζει, παράλληλα
σιωπά απελπιστικά
μέσα στο γρήγορο
πέρασμα του
χωροχρόνου.
Αγγίζω την εικόνα σου
μ΄ανάλυση κυτταρική
σα μανιώδης χημικώς
σε εργαστήριο.
Αναλύω το κάθε
μόριο που σε περικλείει,
σε δημιουργεί ως
Όλον ανέγγιχτο,
απρόσιτο σε
κοινή θέα, αδύνατον
να σε δω κι αν ακόμη
"πληρώσω" με τη ζωή μου.
Πανάκριβο Εισιτήριο..
Αδιάβατο.
Κρύσταλλο αλεξίσφαιρο
σε περιβάλλει σε
μουσείο μίας μακρινής
Ηπείρου της Γης
με εικοσιτετράωρο
αεροπορικό ταξίδι.
Αγγίζω το ραγισμένο τζάμι
στο παράθυρό μου.
Όχι, αν ρωτάς, δεν
το αντικατέστησα..
Το άφησα έτσι ραγισμένο
να μου θυμίσει τη μπουνιά
που έριξα όταν έμεινα μόνη
μακριά από τα "γλυκά"
σου ψέματα.
Πόσο μου λείπουν
αυτά τα ψέματά σου..
Αγγίζω τη μορφή σου
δικαιολογώντας σε
για κάθε πληγή
που μου άφησες..
Μένω αμέτρητες ώρες
ακίνητη αγγίζοντας
τη ρωγμή στο τζάμι..
Δεν κοιτάζω την
ουλή που άφησε
στο χέρι μου.
Αγγίζω τις ουλές
των Ψυχών Μας..
Τις μαζεύω σε
ένα Ψάθινο Καπέλο μου,
που το΄χω ακουμπισμένο
πάνω στο μαρμάρινο
άσπρο παγερό
περβάζι της άδειας
Κάμαρας, απομονώνοντας
την Εικονική Πραγματικότητα
από την Ουσία
του Αγγίγματος στο "Είναι"..{Γ.Τ.} ~ 10/01/2014

Ορίζοντας .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ορίζοντας .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Μεσ΄στον αχανή ορίζοντα
του Χώρου και του Χρόνου μου,
έπαψα να υπάρχω και να ζω..
ανύπαρκτη σκιά κάτω απ΄
τη σκιά σου φυτοζωούσα..
ετερόφωτος πλανήτης θαρρείς.
Αυτόφωτος ήμουν πάντα
τι με πισωγύρισε, τι με επηρέασε,
τι με θάμπωσε ας ήξερα..
κι αν διαμάντι ήταν δεν
θαμπώθηκα απ΄τη λάμψη του.
Λάμψη ειλικρινούς προσωπικότητας
ζητάω, τα γυαλιά λάμπουν στον
Ήλιο, διαμάντια δεν τα λες..
μα και τι αξία έχουν ..
Ματαιοδοξία.. φθηνή, βαρετή,
ανίερη ματαιοδοξία, επιφάνεια,
επίδειξη κι από βάθος...
χαίρε ίσωμα απροσμέτρητο..
Τον Ορίζοντά σου αγναντεύω
από τόσο πολύ μακρυά κι
αυτός δεν είναι τρόπος
για να Ζω, μα για να Αργοπεθαίνω..
Δεν παίζω το παιγνίδι αυτό,
πάντα είχα ένα πρόβλημα
του παιγνιδιού του θύματος
με το θύτη.
Μοιάζει σαδομαζοχιστική άνιση
μάχη με το ανύπαρκτο "εγώ",
με ένα υποσυνείδητο άδειο,
ρηχό, αδιάφορο, ατημέλητο.
Κάνε ό,τι θέλεις τελικά.
Εσύ επιλέγεις, έχεις την
ευθύνη των πράξεών σου.
Βλέπω καθαρά ως τρίτο
μάτι πως, ναι αγαπημένε..
σέρνεσαι να αναρριχήσεις
πνιγμένους που πιάνονται
από τα μαλλιά σου..
Μα πρόσεχε αγαπημένε..
Ξέρεις πως, αυτό ελοχεύει
κινδύνους να πάτε κι
οι δύο στο πάτο..
Κάνε ό,τι θες τελικά.
Εσύ διαλέγεις.
Εσύ επιλέγεις.
Μόνο, μην θυματοποιείσαι..
Το Νου σου, ποτέ σου
μην εμπιστευτείς όσους
πολύ κοντά σου κρατάς και
σε χαϊδολογούν σα θύμα.
Δείχνουν δήθεν μία ..γενναιοδωρία.
Μα όταν "χορεύουν" στο άδειο
κουφάρι σου, στο κενό του
μυαλού σου, στην άδεια ψυχή σου
που ήδη έχουν απομυζήσει..
Αγάντα και δες μπρος σου
το δικό σου Ορίζοντα,
άλλαξε ρώτα.
Μην αφεθείς στη "γενναιοδωρία"
μίας απατηλής, ψευδεπίγραφης
"ανθρώπινης προσέγγισης".
Μόνο στον Ορίζοντά σου
επικεντρώσου και προχώρα.
Αντέχεις.
Ο Ορίζοντας είναι Δικός Σου.
Σου ανήκει, αρκεί να το Πιστέψεις..!
Είμαστε Σύμφωνοι;! {Γ.Τ.} 6/1/2014.~