Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Όχι.. Είναι.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Όχι.. Είναι.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Όχι, δεν ήταν που ήμουν ξυπόλητη,
είναι που έστρωσες στο δρόμο μου αγκάθια.
Όχι, δεν ήταν που ήμουν γυμνή,
είναι που γύμνωσες τη ψυχή μου. 
Όχι, δεν ήταν που πεινούσα, 
είναι που μου πήρες αυτό,
το ελάχιστο ψίχουλο απ΄το στόμα.
Όχι, δεν ήταν που διψούσα,
είναι που άδραξες και την
τελευταία σταγόνα νερού
από τα ξερά και διψασμένα μου χείλη.
Όχι, δεν ήταν που είχα εφιάλτες,
είναι που μου έκλεψες τα Όνειρά Μου.
Όχι δεν ήταν που ήμουν κατηφής.
Είναι που βίαια μου λήστεψες το
Χαμόγελό Μου.
Όχι δεν ήταν που ήμουν τυφλή.
Είναι που σ΄αγαπάω γι΄αυτό που είσαι.
Όχι, δεν ήταν η ιδέα μου,
ήταν τα πλάνα λόγια σου που πίστεψα.. {Γ.Τ.} 30/04/2014.~

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Τα παλιά παπούτσια.. {Γιούλη Τσουρεκά} 27 τ΄Απρίλη 2014 ~


Τα παλιά παπούτσια.. {Γιούλη Τσουρεκά} 27 τ΄Απρίλη 2014 ~

Μέσα στην άγρια νύχτα,
γαλήνη φέρνει 
η Πανσέληνος,
απαλύνει τη 
σκληρότητα του μαύρου.
Περπατάς μόνος 
χιλιόμετρα πολλά.
Ακούραστος, αγέρωχος.
Το πρόσωπό σου
λάμπει σαν το φεγγάρι.
Δεν το πτοεί ο κάματος
της μέρας και τα
βαριά, παλιά παπούτσια σου.
Χιλιόμετρα γράφουν
για να απεικονίσουν
τον άδικο κόσμο μας.
Λιωμένες σόλες,
δύναμη ψυχής,
αληθινές Εικόνες,
ένταση ζωής.
Κορμοστασιά έχεις
περήφανου ελαφιού
μέσα σε άγριο,
πυκνό δάσος.
Ο καπνός απ΄
το στριφτό τσιγάρο σου,
σ΄ακολουθεί σ΄ολόκληρο
το διάβα της Πορείας σου.
Πριν ν΄ανάψεις γοργά
το επόμενο τσιγάρο σου,
αφήνεις μετέωρες
τις παλάμες σου κι
άδεια τη ψυχή σου.
Καλή παρηγοριά
ο βαρύς καπνός
πολλές φορές
Σύντροφε Μου.
Περπατάς αδάμαστος,
σαν άγριο άτι,
με τα βαριά παπούτσια σου,
με τις λιωμένες σόλες,
για να πάρεις τα εύσημα
που σου αξίζουν, μα κι
εγώ ελπίζω να΄μαι
κάπου εκεί να χαζεύω
όχι τ΄αξιώματά σου,
μα τα δύο πράσινα σου
μάτια που σαν λεπίδες
με καρφώνουν και
με ρωτούν...
"Γιατί;; Γιατί;;".. {Γιούλη Τσουρεκά}

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Αδιέξοδο {Γιούλη Τσουρεκά}



Αδιέξοδο {Γιούλη Τσουρεκά}

Χαράζει νέα μέρα 
στον μακρινό ορίζοντα.
Περπατώ μόνη 
ώρες ατέλειωτες
δεν ξέρω πόσες.
Έφτασα στο
σημείο συνάντησης.
Δεν σε βρήκα.
Κι έτσι πήρα
το μεγάλο δρόμο
του Γυρισμού.
Απροκάλυπτα
γυμνή η ψυχή μου..
Ανηφορικός ο δρόμος
Αγκάθια, πέτρες,
τσουκνίδες γδέρνουν
τα γυμνά πόδια μου.
Πέλαγος μπροστά μου,
ένας βαθύς γκρεμός.
Στυλώσου καρδιά μου.
Που πας ;
Αφού κανείς
δεν σε περιμένει.
Ποιος τολμά να
διαβεί το Αδιέξοδο;! {Γ.Τ.}

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Έχω Μόνο Εσένα {Γιούλη Τσουρεκά}



Έχω Μόνο Εσένα {Γιούλη Τσουρεκά}
..είχα μόνο Εσένα.. έχω μόνο Εσένα.. Μόνη πια σα μία σαπισμένη απ΄την αλμύρα της Θάλασσας βάρκα, παρατημένη στο παλιό καρνάγιο... Σε βλέπω από μακρυά και χαϊδεύω τη μορφή σου με κόκκους άμμου που φεύγουν απ΄τα ανοιχτά μου χέρια.. Τα χέρια που ψάχνουν απεγνωσμένα να σ΄αγκαλιάσουν .. μα Αγκαλιάζεται ο Άνεμος Καρδιά μου;! Φυσώ δυνατά μαζί με τον Αγέρα και σου στέλνω τα φιλιά μου.. Μην με ξεχάσεις εκεί μακρυά στον Ορίζοντα που αγναντεύεις.. Κάνω τα ίδια Όνειρα με Σένα και Προσμένω νέες ελπίδες για Ζωή... {Γ.Τ.} ~

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Μάνα {Γιούλη Τσουρεκά}


Μάνα {Γιούλη Τσουρεκά}

Μάνα του Κόσμου,
στην όποια Πατρίδα 
στους γυρτούς σου ώμους,
στη βαριά σου Πλάτη,
πονεμένη από χρόνια,
καταπονημένη από 
βάσανα κι αμαρτίες 
που σήκωσες αγόγγυστα,
παίρνοντας την ευθύνη
όλων των ανθρώπων
που άλλοτε ήταν δίπλα σου,
μα πιότερο ήσουνα Μόνη.
*********
Ανηφορικός ο Δρόμος σου
Μάνα.
Ο Δικός σου Γολγοθάς
μίας ολόκληρης ζωής
βασανισμένης με πίκρες
πιότερο στο μικρή Ζωή σου.
Μαυροφόρεσες για τον άντρα σου,
τον αδελφό σου,
τον συνάνθρωπό σου,
τον Άγνωστο που
έδωσε το αίμα του
στις μάχες,
άναψες ακόμη και το
καντήλι του Ξένου
που "ταξίδεψε" στη
Δική σου Χώρα.
*********
Κι όμως Μάνα,
έχεις το μεγαλείο
γεννημένο μέσ΄στα
κύτταρά σου.
Φυλαγμένο στη Ψυχή
σου, που είναι
άρρηκτα δεμένη κι
αδιαίρετη με τα
πεπραγμένα αισθήματά σου.
Ανεβαίνεις, ίσια στο δρόμο,
με υπομονή στωική που
θα την ζήλευαν
της Αρχαιότητας Όλοι
οι Φιλόσοφοι.
Ο Ιώβ, θα υποκλίνονταν
μπροστά στη Δύναμή Σου
Μάνα.
Ανηφορίζεις και Κρατάς
Γερά στα Χέρια Σου
Πανέμορφα, Μοσχομυρισμένα,
Χρωματιστά Λουλούδια,
που Εσύ τα μάζεψες,
σκυφτή στους Αγρούς,
κάτω απ΄τον καυτό Ήλιο,
την Βροχή ή τον Αγέρα.
Μάνα η Ανθρωπότητα
περιμένει από Σένα,
Εκεί, στη διαδρομή
του Τέλους της Ζωής,
να τα προσφέρεις
με την Αγάπη Σου,
σε εχθρούς και φίλους,
σε πολεμόχαρους
και σε Πολεμιστές.
Σε θεατές..
Σε Δυναμικούς,
Μάχιμους Αγωνιστές.
Μάνα.. {Γιούλη Τσουρεκά) 18 τ΄Απρίλη 2014.~

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Κόκκινο Φεγγάρι Μου {Γιούλη Τσουρεκά}


Κόκκινο Φεγγάρι Μου {Γιούλη Τσουρεκά}

Φεγγάρι μου Ολόγιομο,
Κατακόκκινο, Άλικο Φεγγάρι.
Πορφυρή μου Πανσέληνος,
ήρθες πάλι Εσύ,
Κοκκινοφεγγαρένιε μου,
να με φωτίσεις 
καθώς περπάτησα 
πολλές ώρες, πολλές μέρες,
μέσα στο δάσος
κουράστηκα μόνη
ακολουθώντας αργά
τα φωτισμένα βήματά σου.
Φεγγάρι μου, κάθισα που λες
σε μία μεγάλη πέτρα
να ξεκουραστώ κι ένιωσα
να΄ ρχεσαι κοντά μου
Φεγγάρι μου, Κόκκινο,
να μ΄ακουμπάς
απ΄τα μαλλιά μου,
ως κάτω χαμηλά
τα γόνατά μου.
Φεγγάρι μου, με μάγεψες
για να σε ευχαριστήσω,
πήρα το βιολεντσέλο μου
γλυκιά μελωδία να σου παίξω..
Τότε φεγγάρι μου, τα βλέμματά μας
ένιωσα να σμίγουν σ΄ένα
αντιφέγγισμα της αμοιβαίας,
αιώνιας μοναξιάς μας..
Μόνη στο Δάσος Φεγγάρι μου,
η γλυκιά μουσική απ΄
το βιολεντσέλο, δεν άγγιξε
τις πονηρές αλεπούδες, μήτε
τους άγριους λύκους ημέρεψε..
Φεγγάρι μου λαγαρισμένο,
τη μάχη στην αγάπη
την Κόκκινη όπως Εσύ,
δεν κερδίσαμε δεν ξέρω ακριβώς
τι να πω τώρα πια,
δεν μ΄αρέσουν οι αναλύσεις
όταν η αγάπη πνίγεται στο
αίμα, χάνεται στη μάχη..
Φεγγάρι μου, τι κι αν Εσύ Λάμπεις,
κι εγώ παίζω χαρούμενες μελωδίες..
παρωδίες μίας φευγαλέας στιγμής,
χαμένες, Κόκκινο Φεγγάρι μου
κάτι σαν το Κρυμμένο Θησαυρό,
ανεξερεύνητης ψυχής,
Χαμένων Εξερευνητών.
Φεγγάρι Μου Κόκκινο, χάνεσαι
σε μία ανύπαρκτη Πανσέληνο και
σβήνεις σα τη πυγολαμπίδα
σα ξημερώνει η μέρα.
Κόκκινο Φεγγάρι.
Κόκκινη Μέρα.
Σαν το Αίμα στις φλέβες μου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Άνθρωπε Μου.. {Γιούλη Τσουρεκά} 9 τ΄Απρίλη 2014


Άνθρωπε Μου.. {Γιούλη Τσουρεκά} 9 τ΄Απρίλη 2014

Άνθρωπε μου, άνθρωπε της καρδιάς μου,
της ψυχής μου ανθέ μου, εαυτέ μου, 
μακρινέ μου, σε άλλη διάσταση
μα, τόσο απόλυτα ταυτισμένος 
με όλα όσα ως τα τώρα δεν τόλμησα.

Άνθρωπε μου, Σκιά Μου κι Ανάσα μου,
Χαϊδεύω τα γράμματα ένα προς ένα.
Που γίνονται λέξεις, νοήματα,
αγάπη μαγική και αισθήματα
απροσμέτρητα, μα τόσο δυνατά,
τόσο απόλυτα, άρρηκτα δεμένα.
Ναι, σαν τις σκιές μας.

Άνθρωπε μου, εαυτέ μου μοναδικέ,
δεν ξέχασα που πάω,
ούτε για μένα Εσύ έχεις χαθεί,
στο δρόμο μου είμαι μονάχη,
όμως Εσύ δεν έχεις απ΄τη
Ψυχή μου χαθεί ούτε λεπτό.

Άνθρωπε μου, το Φως μέσα μου
άπλετο, δυνατό διαχέεται με
άπειρα, πολλαπλά συναισθήματα,
μακριά σου η σκιά μου σιωπά.
Οι σκιές μας είναι Μαζί, όπως,
τα κορμιά μας σαν σμίγουν
στο ξέφωτο τα σπάνια βράδια μας..

Άνθρωπε μου, οι σκιές μας σιωπούν.
Τα γυμνά κορμιά μας στάζουν
ιδρώτα, χυμούς δροσερούς,
καυτά δάκρυα,
κάποιες φορές αίμα.
Μα Ποτέ Ψέμα.
Οι καρδιές αιμορραγούν,
οι ψυχές αναζητούν
την ξεκούραση, την συντροφιά,
την ηδονή, την Αγάπη.

Άνθρωπε μου τα χρώματα
της Ψυχής μου είναι πάμπολλα
σαν του Ουράνιου Τόξου και
ζωντανά σαν τη Μητέρα Φύση.
Ο χρόνος σταμάτησε ξάφνου
να κυλάει.
Τα Αστέρια δεν έσβησαν.
Λάμπουν.
Λάμπουν Άνθρωπε μου,
για σένα και για μένα
δύο ολόκληρες
ερωτικές νύχτες μας,
όταν ο Ουρανός δεν έδυσε,
σαν με φίλησες,
δύο μέρες και δύο
νύχτες μόνο για 'μας,
στους άδειους
δρόμους της
δικής μας καρδιάς.
Άνθρωπε μου,
χαϊδεύω τις λέξεις μας,
αναριγώ, σ΄αναζητώ,
σε περιμένω, στους
δρόμους της απόλυτα
μοναδικής μας Καρδιάς. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Δροσοσταλίδες Άνοιξης. ~ Γιούλη Τσουρεκά ~ (Μία ακόμη ποιητική εκδοχή, με Αγάπη) ****



Δροσοσταλίδες Άνοιξης. ~ Γιούλη Τσουρεκά ~ (Μία ακόμη ποιητική εκδοχή, με Αγάπη) ****

Όλα Ανθίζουν, Αναγεννώνται.
Η Φύση Οργιάζει την Άνοιξη.
Τα Αισθήματά μου πάλλονται 
πανίσχυρα μέσα μου, ξεχειλίζουν 
χυμούς Έρωτα.
*************
Η Φύση Γελάει και Δακρύζει.
Δακρύζουν τα φυτά, της αχλύς
τις πρώτες πρωινές ώρες όπως
τώρα, που μου λείπεις αιχμηρά,
αβυσσαλέα, κατακλυσμιαίος πόθος,
ασίγαστο πάθος, με ανείπωτο έρωτα.
************
Οι κάμπιες, οι πυγολαμπίδες και
οι μεταξοσκώληκες έκλαιγαν γιατί
δεν πρόλαβαν να γίνουν Πεταλούδες.
Τα πάντα έκλαιγαν γύρω μου,
κοιτώντας τα στη μέση του
πυκνού δάσους, δίχως μιλιά,
παρά μονάχα κουβαλώντας
στη ψυχή μου νοσταλγία,
υπομονή και μία αγριότητα,
που θα ξετρέλαινε τον Βάκχο,
που ορεγόταν τα σταφύλια
των κρυφών πόθων μας,
καθώς φωνάζαμε μέσα στο
Πάθος της Ιερής Ηδονής
που έρεε ασυγκράτητα,
από κάθε μέλος του κορμιού μας.
***********
Αχόρταγα, αδηφάγα.
Διψασμένοι, πρωτόγονοι
για πάντα εραστές,
τυλιγμένοι οι δυο μας,
μέσα σ΄ένα άσπλαχνο σκοτάδι.
Ανοιξιάτικοι του Πάθους,
κρυφοί Εραστές Εμείς,
με μύθο πλασμένοι,
σφιχτά αγκαλιασμένοι
στις Δικές Μας Στιγμές.
Ρουφάμε τους χυμούς μας
στο κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου..
*************
Δεν χορταίνω να σου λέω
Σε Αγαπάω Καρδιά Μου..
Δική Μου Καρδιά,
χτυπάει δυνατά, στην Πλάση
ακούγεται σαν Καμπάνες Επανάστασης
μόνο για Σένα, Φως της Ψυχής μου
Χιλιάκριβο, μοναδικό, φιλντισένιο μου
αγόρι, πόσο μου λείπεις
τα αξημέρωτα βράδυα,
όταν το λάγνο κορμί μου,
καίγεται μονάχο, ζει μόνο και
πάλλεται με τη Φαντασία
που Οργιάζει και Οργίζεται από
την απουσία, απ΄την δίψα
της αστείρευτης πηγής, του
κάθε κύτταρου στο κολασμένο,
αγαλματένιο σαν Ολύμπιου Θεού
Κορμί Σου.. Αγάπη Μου.
************
Ανοιξιάτικος Πόνος ..
τα δάχτυλά μου φυλακίστηκαν
σ΄απόκρυφα σημεία
των σωμάτων μας κι ορέγονταν
κι έπιναν την κάθε Ερωτική Σταγόνα.
Ελιξήριο Ζωής ο Έρωτάς Μας.
Το χρώμα που έχει ο φλοιός
των ζουμερών, ερωτικών,
καυτών καρπών μας,
κύλησε Αγάπη μου,
με Κόκκινες Στάλες. {Γιούλη Τσουρεκά}

~ Σε ακόμη μία Εκδοχή από Ψυχής μου, διότι ο Έρωτας και η Αγάπη είναι συστατικά Ζωής για Μένα. Ό,τι καταγράφω, αγγίζει τα μύχια της Ψυχής Μου ~ Σας Ευχαριστώ Φίλες και Φίλοι Μου!
Έχετε την Εκτίμησή μου και την Αγάπη Μου!

Δροσοσταλίδες Άνοιξης. ~ Γιούλη Τσουρεκά ~ {ολόκληρο το ποίημα}



Δροσοσταλίδες Άνοιξης. ~ Γιούλη Τσουρεκά ~

Όλα Ανθίζουν, Αναγεννώνται.
Η Φύση Οργιάζει την Άνοιξη.
Τα Αισθήματά μου πάλλονται 
πανίσχυρα μέσα μου, ξεχειλίζουν 
χυμούς Έρωτα.
************
Η Φύση Γελάει και Δακρύζει.
Δακρύζουν τα φυτά, της αχλύς
τις πρώτες πρωινές ώρες όπως
τώρα, που μου λείπεις αιχμηρά,
αβυσσαλέα, κατακλυσμιαίος πόθος,
ασίγαστο πάθος, με ανείπωτο έρωτα.
*************
Οι κάμπιες, οι πυγολαμπίδες και
οι μεταξοσκώληκες έκλαιγαν γιατί
δεν πρόλαβαν να γίνουν Πεταλούδες.
Τα πάντα έκλαιγαν γύρω μου,
κοιτώντας τα στη μέση του
πυκνού δάσους, δίχως μιλιά.
***************
Παρά μονάχα κουβαλώντας
στη ψυχή μου νοσταλγία,
υπομονή και μία αγριότητα,
που θα ξετρέλαινε τον Βάκχο,
που ορεγόταν τα σταφύλια
των κρυφών πόθων μας,
καθώς φωνάζαμε μέσα στο
Πάθος της Ιερής Ηδονής
που έρεε ασυγκράτητα,
από κάθε μέλος του κορμιού μας.
**************
Αχόρταγα, αδηφάγα.
Διψασμένοι, πρωτόγονοι
για πάντα εραστές,
τυλιγμένοι οι δυο μας,
μέσα σ΄ένα άσπλαχνο σκοτάδι.
*************
Της Άνοιξης κρυφοί εραστές,
μόνο Εσύ κι Εγώ Αγάπη Μου,
μακρυά από τον
φθινοπωρινό πόνο
του αποχωρισμού,
μπλέκουμε τα δάχτυλά μας
στο καυτό ηδονικό κορμί μας,
καθώς παλλόμαστε κι οι δύο
στη Λάβα των Ηφαιστείων Μας.
************
Φλοιός μας εσωτερικός, βαθύς,
άπληστα αχόρταγος,
κάθε μόριο μας,
κάθε άγγιγμα μας,
φωτιά, πυρκαγιά άσβεστη,
ζωή, από τη ζωή μου
πάρε Μοναδική Λατρεία.
***************
Το χρώμα του φλοιού
των κυττάρων μας,
των σπόρων που
κύλησαν με απροσμέτρητο
πάθος στις σπηλιές μας,
είχε Κατακόκκινες Στάλες.
Η αγριότητα του Πάθους
στον Έρωτα που μου χαρίζεις,
μοιάζει με αυτόν
του Θεού Διόνυσου.
**********
Κόκκινο Μπρούσκο Κρασί
ο δικός μας Έρωτας
Αγάπη μου, τόση είναι
η μέθη της Αγάπης μας,
που θα ξετρέλαινε το Βάκχο.
Στα στιβαρά σου Χέρια εγώ,
γίνομαι μία αχόρταγη Κίρκη
που σε ξεδιψάει,
με τα μαγικά φίλτρα
του Παντοτινά
Διψασμένου Έρωτά Μας. {Γιούλη Τσουρεκά}