Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Ο άντρας της ζωής μου, είμαι εγώ

΄Οχι, δεν ήταν όρμηση,
ήτανε της στιγμής μία παρόρμηση.
Μέσα στο παρατηρητήριο και
στης ψυχής μου το μαρτύριο,
παρακαλώ, είναι καλύτερα να μην
εμφανίζεσαι,
παρά μονάχα ας εξαφανίζεσαι.

Πόσο μεγαλύτερο κακό μπορείς να κάνεις,
είναι καλύτερο να πέσεις να πεθάνεις.
Τον όλεθρο και τη καταστροφή έχεις σκορπίσει,
τα αισθήματά μου τα αγνά,  έχεις διαλύσει.

Δεν είμαι η μπέμπα πια, που εσύ περιγελούσες
μεγάλωσα και από γυναίκα ποθητή, αντράκι
έγινα για να σε αντικρούσω.
Κι όμως εσύ μεσ΄στη διαφθορά βουτήχτηκες
με άδειασες και μ΄έκανες βαθιά να σε μισήσω.

Μ΄όταν μία μέρα νιώσεις τ΄ολέθριο το λάθος σου,
συγγνώμη μη γυρίσεις να ζητήσεις.
Δεν θα χρειάζεται τη λέξη αυτή να την΄ε πεις,
μιας κι αντιλήφθηκες  πως πλέον δε νογάω.

Πάρε τα κουρέλια σου και εξαφανίσου,
πήρα τα κομμάτια μου κι έφυγα κι όχι μόνο αυτό,
παρά,  τίναξα και τη σκόνη των υποδημάτων μου,
να μην αφήσω ούτε ίχνος, στο διάβα της ζωής σου.

Θάρθει μέρα που θα τιμωρηθείς, για όλα τα τερτίπια σου
πικρά θα μετανιώσεις.
Μα ΄γω δεν θα΄μαι εκεί να σε παρηγορήσω,
μιας και θα΄χω φύγει σε μία γωνιά, ήσυχη κι ελεύθερη,
να σ΄απολησμονήσω.

Είμαι ασυμβίβαστη γυναίκα εγώ, δεν το κατάλαβες βρε φίλε,
κάνε πιο πέρα να χαρείς, κι αν εσύ εύκολα τόσο λησμονείς,
εγώ θυμάμαι και δεν μετανοώ για όσα έχω κάνει,
αλλά αντίθετα μετάνιωσα, για όλα όσα δεν πρόκανα
να φτιάξω στη ζωή μου, όχι γιατί δεν ήθελα,
μα ήταν υπεράνω από τη Σκέψη μου κι από τη Δύναμή Μου..

Γιορτινές Ευχές

Με του Χριστού τη Γέννηση κάνω ευχές για όλους.
Να είναι τα Χρόνια Σας Πολλά, Καλά κι Ευτυχισμένα.
Δύο Χιλιάδες και έντεκα ευχές και πάλι είναι λίγες,
για να σας γίνουνε χαρές, όνειρα κι ελπίδες.

Κι όσα ευρώ κατάσχεσε το Δ.Ν.Τ. εφέτος, τόσες χαρές
σας εύχομαι με το Καινούργιο ΄Ετος.

Γι΄αυτό κι εγώ ειλικρινά χίλιες ευχές σας δίνω,
με τις Καλύτερες Προοπτικές, τόσες πολλές,
μα και Μεγάλες Προσδοκίες για τον καθένα χωριστά,
δεχτείτε από μένα, με όλη την αγάπη μου,
κι όλα καλά, κι όλο χαρά, κι όλα ευλογημένα,
μ΄Αγάπη Φωτισμένα..

Σιωπή

Εσύ μικρέ μου πρίγκιπα, που γι΄άλλο δρόμο άλλαξες
και πας, εσύ της λήθης και της λησμονιάς όλο το νερό
αχόρταγα το ήπιες..απ΄τη πηγή της λησμονιάς,
που επιστροφή δεν έχει..

Για άκου με λοιπόν, τι έχω να σου πω εγώ, όχι η σοφή,
μα πιο μεγάλη από εμπειρίες ζωής που, δυστυχώς,
κι αλλοίμονο, δεν κληροδοτούνται, δεν μεταδίδονται,
παρά μονάχα όταν στη δική μου θέση, ίσως, ούτε κι εύχομαι
ποτέ σου να βρεθείς..

Μην έπαρση δίνεις στη ζωή ετούτη, γιατί ο υπερφίαλος
τον σιωπηλό κάποτε πολύ τον ζήλεψε, διότι πια κατάλαβε
καθάρια, πως η Σιωπή ο Ακριβότερος, Πολυτιμότερος κι
απ΄όλου του Κόσμου το χρυσάφι είναι, μα κι ο Καλύτερος κι
ο πιο Πιστός Μας Φίλος γίνεται για πάντα στη Ζωή Μας..

Προδοσία

Μα πόσο αδυσώπητα κι αδίσταχτα 
περνάει ο χρόνος ο αμείλικτος 
πάνω απ΄τα βαριά κεφάλια μας.

Απ' το μεδούλι της ζωής μας που 
καθημερινά κι αδηφάγα το τρώγει,
όπως το άγριο κι επιθετικό γεράκι
έτρωγε καθημερινά κι ανελλιπώς
το συκώτι του Προμηθέα Δεσμώτη.

Στη Σαρκοφάγο που θα μπω, παρακαλώ,
μην έρθεις να με δεις, το άψυχο κορμί μου
δεν θα καμαρώσεις.

Της λησμονιάς το γάλα βύζαξες από στήθη
στέρφα και στεγνά.
Και της αμίλητης πηγής, ήπιες νερό καταραμένο..

΄Ανθρωπος της μοναξιάς

΄Ανθρωποι περαστικοί, προσωρινοί είμαστε όλοι μας
σε τούτη ΄δω τη Θεία Πλάση, το μονοπάτι της ζωής για
να βαδίσουμε μονάχοι, όπως μονάχοι ερχόμαστε σε τούτο
εδώ το Κόσμο.

Μήτρα μας γέννησε φαρδιά με τον ομφάλιο λώρο μας
δεμένοι, αλλά αμέσως κόπηκε και μείναμε
μονάχοι το δρόμο της ζωή μας να βαδίσουμε βήμα με βήμα,
ανηφορικός και δύσβατος μεσ΄στη ζωή ο χρόνος μας περνάει..

Τον χρόνο αν προσπεράσουμε εμείς τιμωρημένοι, θα΄μαστε
για πάντα και ατέρμονα δυστυχισμένοι.
Κι αυτό γιατί ο χρόνος προηγείται από εμάς κι αλλοίμονο
όποιος δεν τον προλαβαίνει, το πλήρωμά του έρχεται ταχιά
με τύψεις κι ενοχές στο μαύρο το σεντόνι του να μας τυλίξει,
να μας θυμίσει τα λάθη μας τα τραγικά, που ωστόσο από τα
λάθη όλοι μαθαίνουμε κι από τη πλάνη της ατέρμονης Ζωής μας.

Στην έπαρσή μας, στη ψεύτικη τάχα αυτοπεποίθησή μας, στη
δήθεν τρομερή τη δύναμή μας, μας κατακτά η ματαιοδοξία και η
υπερβολική η φιλαυτία.

Ανώριμα φερόμαστε και άγουρα, το χέρι δεν απλώσαμε σε Αυτόν
που ξέρουμε πως με περίσσεια αγάπη κι ανιδιοτέλεια, για Πάντα
Μας Προσμένει, Για Εμάς Προσεύχεται, χωρίς μίαν ανταπόδωση
ακούσια να Καρτερεί, να Περιμένει..

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

..μία σύγχρονη Μάστιγα..

Κανείς δεν μιλάει τα στόματα κλειστά..
Κανείς δεν απαντάει η αρρώστια κυβερνά.
Κυβερνά το νου και τη ψυχή μας, χωρίς να
υπάρχει απαραίτητα η αυτοκριτική μας,
η ρεαλιστική κι απόλυτη συναίνεσή μας.

Στο δράμα τούτο, που εκτυλίσσεται μπροστά
στα έκπληκτα μάτια τα δικά μας αρχικά,
που περνάμε τη κατάθλιψη σε όλο το μεγαλείο της,
με τα συμπτώματά της και ειλικρινά ουδόλως είναι αμάρτημα της..

Είμαστε υπεύθυνοι και συνυπεύθυνοι συνάμα,  του
ίδιου εαυτού μας, γιατί δεν αντιδράσαμε όταν έπρεπε
μα τα χέρια μας πλέξαμε γύρω απ' τα στήθη μας,
όλοι ανεξαιρέτως σαν τις ανήμπορες γιαγιάδες ετών..εκατόν τριάντα...

Μα δεν παίζει ρόλο η ηλικία, αλλά, όλη η τριγύρω μας κατάσταση
που μας δημιουργεί αδιαφορία, αμφιβολία, απραξία κι αναλγησία..
Κι όλοι μας γίναμε  μία  μεγάλη καταθλιπτική κοινωνία
που βουλιάζουμε με σ' στην ανοησία και βαθιά υποκρισία..

Πόσο στ' αλήθεια διαρκεί μία τόση ανθρώπινη απαξίωση,
μία ανοησία, μία ματαιοδοξία, μπροστά στην Πανανθρώπινη
Ενότητα, στην ανθρώπινη υπόσταση, που είναι μόνο Πεμπτουσία..