Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015




Κόκκινο Φεγγάρι Μου {Γιούλη Τσουρεκά}

Φεγγάρι μου Ολόγιομο,
Κατακόκκινο, Άλικο Φεγγάρι.
Πορφυρή μου Πανσέληνος,
ήρθες πάλι Εσύ, Κοκκινοφεγγαρένιε μου,
να με φωτίσεις καθώς περπάτησα
πολλές ώρες, πολλές μέρες,
μέσα στο δάσος κουράστηκα μόνη
ακολουθώντας αργά τα φωτισμένα βήματά σου.
Φεγγάρι μου, κάθισα που λες
σε μία μεγάλη πέτρα να ξεκουραστώ
κι ένιωσα να΄ ρχεσαι κοντά μου Φεγγάρι μου.
Κόκκινο, να μ΄ακουμπάς απ΄τα μαλλιά μου,
ως κάτω χαμηλά τα γόνατά μου.
Φεγγάρι μου, με μάγεψες για να σε ευχαριστήσω,
πήρα το βιολεντσέλο μου γλυκιά μελωδία να σου παίξω.
Τότε φεγγάρι μου, τα βλέμματά μας
ένιωσα να σμίγουν σ΄ένα αντιφέγγισμα
της αμοιβαίας, αιώνιας μοναξιάς μας.
Μόνη στο Δάσος Φεγγάρι μου,
η γλυκιά μουσική απ΄ το βιολεντσέλο,
δεν άγγιξε τις πονηρές αλεπούδες,
μήτε τους άγριους λύκους ημέρεψε.
Φεγγάρι μου λαγαρισμένο,
τη μάχη στην αγάπη την Κόκκινη όπως Εσύ,
δεν κερδίσαμε δεν ξέρω ακριβώς τι να πω τώρα πια,
δεν μ΄αρέσουν οι αναλύσεις όταν η αγάπη πνίγεται στο αίμα, χάνεται στη μάχη.
Φεγγάρι μου, τι κι αν Εσύ Λάμπεις,
κι εγώ παίζω χαρούμενες μελωδίες,
παρωδίες μίας φευγαλέας στιγμής, χαμένες,
Κόκκινο Φεγγάρι μου κάτι σαν το Κρυμμένο Θησαυρό, 
ανεξερεύνητης ψυχής, Χαμένων Εξερευνητών.
Φεγγάρι Μου Κόκκινο, χάνεσαι σε μία ανύπαρκτη Πανσέληνο, 
σβήνεις σα τη πυγολαμπίδα σα ξημερώνει η μέρα.
Κόκκινο Φεγγάρι. Κόκκινη Μέρα.
Σαν το Αίμα στις φλέβες μου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Κυριακάτικο Ξύπνημα {Γιούλη Τσουρεκά}



Κυριακάτικο Ξύπνημα {Γιούλη Τσουρεκά}

Ξημέρωμα γλυκό της Κυριακής,
για ρομαντικούς ανθρώπους
της γλυκιάς απάνεμης Σιωπής.
Κι αν έχεις κρύο στην καρδιά,
ποιον υποφέρει η μοναξιά,
ποιος περιμένει ποιον και κάτι;;
Όμορφη η Νύχτα,
ξέρει να δίνει Όνειρα
σε γενναιόδωρες ανθρώπινες ψυχές.
Σε όσους ξέρουν να Δίνουν,
να δίνονται δίχως να ρωτούν
τα πως και τα γιατί.
Δίνουν, έστω λίγο,
από το υστέρημα του χρόνου τους.
Τι κι αν στη ζωή τους είναι θλιμμένοι,
πονεμένοι, απομονωμένοι.
Είναι οι Αγαπημένοι Άθλιοι της Πλάσης.
Με Ακούς Θεέ Μου? Με Ακούς?
Την ζωή σου πιάσε την γερά
από τα χαλινάρια της,
να την κατανοείς, να την αγαπάς.
Είναι Δική Σου, Δίνε, όμως, Μη Τη Σκορπάς.
Γλυκό Κυριακάτικο Ξύπνημα,
σε όλους τους Ειλικρινείς της Ζωής Αυτής.
Όποιος την υποκρισία δεν αντέχει,
να την προσπερνά, την πλάτη
να γυρνά, πάντα να χαμογελά,
να τον Οδηγεί, η καρδιά,
η δημιουργία, η χαρά. {Γιούλη Τσουρεκά}

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Απόσπασμα από το Παραμύθι Μου : Η Καλή Νεράϊδα και η Πεταλούδα Της. ~ Γιούλη Τσουρεκά ~




Απόσπασμα από το Παραμύθι Μου : Η Καλή Νεράϊδα και η Πεταλούδα Της.
~ Γιούλη Τσουρεκά ~

Στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος, έχει γεννηθεί ένα παιδί. Κορίτσι ή Αγόρι, δεν έχει σημασία το φύλο του.
Από την ώρα που γεννήθηκε όλοι το αποστρέφονταν, διότι το θεωρούσαν άσχημο μωρό.. Τι μνησικακία.!
Ένα παιδί, ένα νέο κύτταρο σε τούτο το μάταιο Κόσμο μας.
Γιατί το χαρακτήριζαν άσχημο στ΄αλήθεια;;
Γιατί άραγε;;
Μα γιατί ήταν Πλάσμα Αλλιώτικο, Ξεχωριστό.
Είχε αθώα ψυχή, έκρυβε στο Είναι Του Ξεχωριστές Αρετές από τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Γι΄ αυτό τον λόγο δεν ήταν αποδεκτό.
Παράλογο λέτε έτσι;; Παράδοξο συνάμα, κι όμως.. Συμβαίνει.
Με το Πέρασμα του ανελέητου Χρόνου που περνάει απαρατήρητος από όλους μας, το παιδί μεγάλωνε και ήταν μόνο του.
Ένιωθε σαν ένα μυγάκι μέσα στην ασυναρτησία των γύρω του.
Ειδικά τις μεγάλες κρύες νύχτες του Χειμώνα το Παιδί έκλαιγε απαρηγόρητο.
Μην ξέροντας που να απευθυνθεί, αφού όλοι το αποστρέφονταν και το απέφευγαν, το παιδάκι παρακαλούσε το Θεό, να το πάρει Κοντά Του και να το Γυρίσει πίσω στη Γη σα μία Καλή Νεράϊδα που μόνο Καλά Πράγματα να μπορεί να κάμει, δίχως να Φαίνεται.
Μία Αόρατη Καλή Νεράϊδα, "κρυφά" , "μυστικά" να σκορπά με το μαγικό της ραβδάκι, τη Χρυσόσκονή Της, για να δίνει Χαρά, Δημιουργία, Χαμόγελο, να κάμει τους Ανθρώπους να Τα Βλέπουν Όλα Θετικά κι Όμορφα και κανένα Ζωντανό Όν της Γης να μη το χαρακτηρίζουν "άσχημο".. Τι Λέξη....!
Ο Θεός άκουσε τις παρακλήσεις του μικρού παιδιού, το Πήρε, δίχως να το Θέλει.
Το Γλυκό Πλάσμα αναγεννήθηκε με δύο πρόσωπα αυτή τη φορά. Έγινε μία Όμορφη Νεράϊδα του Δάσους και, συνάμα μία Όμορφη Πολύχρωμη Πεταλούδα.
Τα δύο Μαζί Αγκάλιαζαν όλο τον Κόσμο Εγκάρδια, με Αγάπη, Αισιοδοξία, Χαμόγελα, Γλυκά Λόγια, Ενέργεια Ζωής, Δημιουργικότητα, Δοτικότητα, Θετικές Σκέψεις και, όλες αυτές τις αρετές μαζί τις έπλεκαν μεταξωτά κουκούλια, που σκορπούσαν ένα και μοναδικό γνήσιο συστατικό και Αξία Ζωής Των Ανθρώπων. Την ΑΓΆΠΗ.
Η βελούδινη, αγνή αυτή Μοναδική Αγάπη, προερχόταν από την Ψυχούλα του παιδιού που το έλεγαν ..."άσχημο".
Η Αγάπη Του Παιδιού, Σκορπίστηκε Παντού, Σε Ολόκληρο Το Σύμπαν. Το δέχθηκαν οι Όμορφες Ψυχές, οι Όμορφοι Άνθρωποι Σε Ψυχή και Νου.
Δεν γνωρίζω να σας πω που να βρίσκονται τάχα η Καλή Νεράϊδα και η Πολύχρωμη Πεταλούδα.
Να, κάπου Εκεί στο Απέραντο Δικό Μας Σύμπαν Άνθρωποι. Άνθρωποι, γιατί, στ΄ αλήθεια, δεν υπάρχουν "άσχημοι άνθρωποι" ..Μνησίκακοι ναι..
Δώρο γι΄αυτούς λοιπόν, η Ομορφιά της Ψυχής συνάμα του Νου, του Παιδιού που Ταξίδεψε για να Επιστρέψει .. σα μία Πεταλούδα Αιώνια..!!
~ κάπου Εδώ γύρω, υπάρχει και μία Χελώνα που να είναι καλά, η Πεταλούδα Μας, Ζει Αιώνια από .. από τι λέτε;; Από Τα Δάκρυα Της Χελώνας Μας..
Όλα τα Πλάσματα της Γης Είναι Όμορφα, Αρκεί Να Θέλουμε Να Τα Δούμε με τα Μάτια Της Ψυχής Μας, να ανιχνεύσουμε την Αληθινή Τους Ομορφιά.. emoticon heart
(Απόσπασμα από το Παραμύθι Μου : Η Καλή Νεράϊδα και η Πεταλούδα Της.
~ Γιούλη Τσουρεκά)

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Ταξίδι Μου {Γιούλη Τσουρεκά}



Ταξίδι Μου {Γιούλη Τσουρεκά}

Στο διάβα της ζωής μου
έκανα πολλά ταξίδια μακρινά.
Γνώρισα τόπους, ανθρώπους
διαφορετικούς, απλούς,
ονειροπόλους επαναστάτες,
στασιαστές μα και υπερφίαλους
καπιταλιστές με το νου τους,
ψωμί δεν είχανε να φάνε κι
όμως κολίγοι θέλανε να΄ναι
να σκύβουν το κεφάλι
σε κάθε αφεντικό.
Μάταια τους φώναζα,
μην σκύβετε,
μην προσκυνάτε,
σηκώστε το Κεφάλι Σας.
Πάρτε μόνο μία βαλίτσα στο
χέρι σας, καλύτερα στο Δρόμο κι
Ελεύθεροι παρά σκλαβωμένοι
στον κάθε βάρβαρο αφέντη.
Δεν χρειάζεται πολλά ο Άνθρωπος
υπερήφανα να ζήσει, με ψηλά
το Κεφάλι Του να προχωρήσει.
Ταξίδι, Υπερηφάνεια, Αξιοπρέπεια.
Να σκέφτεσαι, να αγναντεύεις μακριά
με το βλέμμα, να κοιτάς όλο
τον Κόσμο Κατάματα
με Καθαρό το Βλέμμα.
Ταξίδι της ζωής μου όμορφο
σε Ευχαριστώ που γνώρισα τόπους,
ανθρώπους, θαύμασα τη φύση.
Ταξίδι σε ένα μέρος που είναι
στο δικό μου Νου κι ας μην
θυμάμαι τον Προορισμό μου.
Είναι ένα μέρος μαγικό
κάπου στη Γη Μας.
Το θυμόμουν ως πριν λίγο καιρό.
Μα οι θύμισες και οι αναμνήσεις
με έκαναν να ξεχάσω το
Όνομα του.
Να Θέλω εκούσια να μην θυμάμαι.
Ταξίδι μου Εσύ Μοναδικό. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Ας ερχόσουν.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Ας ερχόσουν.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ας ερχόσουν δίχως
να δακρύζαμε.
Ας ερχόσουν δίχως
έπαρση ανθρώπινη
από Εμάς.
Ας ερχόσουν
σαν έκπληξη
μικρές πρωινές ώρες.
Ας ερχόσουν
δίχως να μιλούσαμε
κι ας με ξυπνούσες,
ούτως ή άλλως
είμαι ξύπνια.
Ας ερχόσουν
να φας ζεστό φαγί.
Πάντα υπάρχει
το άδειο
σερβίτσιο σου
περιμένοντας
να στο γεμίσω
ζεστή κοτόσουπα.
Καταπραΰνει .
Ας ερχόσουν
με ρούχα λερωμένα.
Πλένω στα χέρια
σφιχτά για
να αγκαλιάσει
η Αγάπη
το κορμί σου
με τη μοσχοβολιά
του πράσινου σαπουνιού.
Ας ερχόσουν
αναποφάσιστος
σαν ψηφοφόρος.
Ας ερχόσουν αμετανόητος.
Άτεγκτος.
Ας ερχόσουν
κι ας μαλώναμε
μέχρις εξευτελισμού
της γδαρμένης σάρκας μας.
Ας ερχόσουν
θα αγαπιόνταν
οι αποκαμωμένες ψυχές μας.
Ας ερχόσουν
να με άρπαζες
μία νύχτα με Πανσέληνο.
Ας ερχόσουν
στα όνειρά μου
με Ολόγιομο Φεγγάρι
Κόκκινο Σεπτεμβριάτικο
κοντά σε μία θάλασσα
βαθιά κι αλαργινή.
Ας ερχόσουν
να πνιγόμασταν αντάμα
στα συναισθήματά μας.
Ας ερχόσουν.
Μόνο Αυτό
τέλος πάντων,
Ας ερχόσουν. {Γιούλη Τσουρεκά}

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Μία Νύχτα κάποιου Ιούνη {Γιούλη Τσουρεκά}



Μία Νύχτα κάποιου Ιούνη {Γιούλη Τσουρεκά}

Μικρές πρωινές ώρες.
Δωμάτιο μεγάλο 
σοφίτα επικλινής,
ατμοσφαιρική.
Τεράστιο κρεββάτι άδειο.
Δύο κορμιά στο
Απόλυτο Ένα.
Με κρατούσες αγκαλιά.
Σφιχτά τόσο σφιχτά
που πονούσα γλυκά
είναι απ΄το Πόνο που
μ΄αρέσει, που θέλω
να διαρκέσει Αιώνες πάντα
στη δική σου Αγκαλιά.
Καταφύγιο η Αγκαλιά Σου.
Σε Πίστευα.
Σε Θαύμαζα.
Μεγαλείο στον άντρα να
έχει το Θαυμασμό μίας
αληθινής γυναίκας που
τον αγαπάει δίχως καμία
Προσμονή.
Κανένα αντάλλαγμα αντίδωρου.

Τόσο Ελεύθερα, Τόσο Ξέγνοιαστα,
Τόσο Απονήρευτα που να μην
υποψιάζεται τι κρύβεται Πίσω
από Εσένα που Θαυμάζω.
Ψεύτικες αναρτήσεις,
ευαισθησίες της στιγμής για
προβολή του εγωισμού και δόξα
του Εγωκεντρισμού.
Κρυψίνους.
Παρορμητικός ήρθες επιπόλαια
στην ανέμελη ζωή μου.
Ήμουν ανυποψίαστη, τυφλή,
δέσμια του Έρωτα, του Πάθους.
Σε ρώτησα εκείνη τη νύχτα.. :
Τι είμαι για Σένα;!
Κάπνιζες κρατώντας με σφιχτά
κοιτάζοντας την οροφή της
χαμηλής σκεπής της Σοφίτας.
Με Κοίταξες αστραπιαία,
σκέφτηκες για λίγο,
μου απάντησες ακαριαία
κοιτάζοντας ένα μυγάκι
που πετούσε στο ανοιχτό
παράθυρο της οροφής.
Τι είσαι για Μένα;;!
Σκεφτικός, σκωπτικά
μου απάντησες,
με ένα μειδίαμα σαρδόνιο.
~ Μία νύχτα Είσαι μόνο,
στο Τίποτα της Ζωής Μου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Τριαντάφυλλο .. Τ΄Αυγούστου .. {Γιούλη Τσουρεκά}



Τριαντάφυλλο .. Τ΄Αυγούστου .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέταλα από Ροζ τριαντάφυλλα βιβλιοδείκτες,
στόλισα στις σελίδες των κιτρινισμένων σελίδων
των παλιών βιβλίων μου, ξερά και μαραμένα.

Όλο το καλοκαίρι αγνάντευα τη Θάλασσα
κάτω από μία Ροζ κατάφορτη, ολάνθιστη Τριανταφυλλιά.

Αγκαλιά με πιστό φίλο μου ένα βιβλίο απ΄τα παλιά.

Δέντρα ο κήπος της ψυχής μου, σπάνια κι ευαίσθητα.

Γεμάτα πολύχρωμα άνθη της Άνοιξης,
κατόπιν φορτωμένα καρπούς χυμώδεις προς βρώση.

Χειμώνας έρχεται, χιόνι κατάλευκο.

Πέτρα κι Ειρωνεία τα λόγια σου καρφιά
στη ματωμένη ψυχή μου.

Πίστεψα η αδαής στην ακριβή φιλία σου,
μα δεν το ξανακάνω.

Μάλαμα ένιωθα που είχα κερδισμένο,
ακριβή φιλία κοριτσιού που Μέσα Της
γεννήθηκε να΄χει λογχευμένο σπαθί,
έτοιμο να σχίσει στα δύο την καρδιά μου.

Αν έχεις νύχτα Μέσα σου, το Δώρο αυτό
σου έχω, μία Θάλασσα, μία Ζωγραφιά,
Μυριάδες Τριαντάφυλλα Τ΄Αυγούστου
Ροζουλιά, σαν πέφτουνε στη Θάλασσα
μοιάζουνε Ζωγραφιά.
Έχασα και τα βότσαλα που είχα φέρει
Δώρο, μα όμως τ΄αρνήθηκα κι αυτά,
στη ζάλη μου ένα απόγευμα,
με ζέστη και νοτιά,
πάνω που ήμουν έτοιμη να δώσω
μία βουτιά, απ΄τα πικρά τα λόγια σου,
που μοιάζανε σπαθιά.

Ευθύς με παρηγόρησε το Άπειρο Γαλάζιο,
Το Ροζ των μοσχομυριστών μου Ρόδων,
τ΄ αφημένο βιβλίο μου στο φερ - φορζέ
της κατάφυτης βεράντας, με τα ξερά του
ροδοπέταλα που το΄χα στολισμένο... {Γιούλη Τσουρεκά}

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Βυθίζομαι {Γιούλη Τσουρεκά}



Βυθίζομαι {Γιούλη Τσουρεκά}

Βυθίζομαι στο κενό της χαράδρας,
βυθίζομαι μπρος στο δέος
του φαραγγιού μιας ξοδεμένης αγάπης.
Μα έχει όρια η αγάπη και κανόνες αντοχής;
Αν έχει όρια η Άδολη Αγάπη
τότε έχει κανόνες ενός "οίκου ανοχής"
που Ζει συνειδητά Μέσα Μας
κι απλά κλείνουμε τα μάτια μας ερμητικά.
Επηρμένοι παριστάνουμε
τον Τειρεσία του Εαυτού Μας.
Βυθίζομαι μάτια μου
βυθίζομαι όλο και
πιο απελπιστικά
βαθειά, αργά,
βασανιστικά,
σχεδόν με συγκατάβαση
μέσα στα μάτια σου.
Αμετανόητη.
Ανελέητη στο εγώ μου.
Αναρωτιέμαι κάθε
βασανιστικό ωριαίο λεπτό
που κυλάει, σα μιαν φλόγα
με καίει στο αίμα μου.
Όλα σε μένα βρήκαν να συμβούν;!
Όλα ;!
Τα σπάνια, τα ανυπέρβλητα, τα ακραία;!
Σαν κατάρα μοιάζει και τρομάζω.
Μα κι αν Βυθίζομαι στο χάος
του τελευταίου μου κυττάρου λέω,
κορίτσι, μην κλαίγεσαι,
μην αναμασάς την ίδια καραμέλα.
Είναι βαρετό, ανιαρό, ασήμαντο.
Φρικτό σενάριο.
Βυθίζομαι αγάπη μου,
μα ξέρω πως,
όλα συμβαίνουν σε όλους σμαραγδένιε μου.
Βυθίζομαι, μόνο που δεν σ΄ορκίζομαι απλά,
γιατί δεν πιστεύω σε τόση Αδικία.
Βυθίζομαι ακούγοντας ανθρώπους
να μου διηγούνται τη ζωή τους
ξάστερη και λαμπερή,
όπως τα φρεσκογυαλισμένα παπούτσια τους.
Πόση Ψευτιά κι Υποκρισία,
πόσο απύθμενο κενό και υστεροβουλία.
Βυθίζομαι λατρεία μου
στα προβοκατόρικα λόγια τους,
του ανύπαρκτου ψήγματος
δήθεν αγάπης.
Τι φαρσοκωμωδία!
Βυθίζομαι, αγαπάω αληθινά,
μα γνωρίζω καλά την απίστευτη κενοδοξία τους.
Βυθίζομαι Σμαράγδι μου,
αλλά είναι στιγμές
που μ΄αρέσει να το διακωμωδώ,
να παίρνω την αστεία του πλευρά,
να γελάω μέχρι Δακρύων.
Βυθίζομαι αγαπημένε μου,
ομολογώ πως, ναι, Αντέχω.
Γελάς ειρωνικά;!
Ήρθα, μα έλειπες.. Τι κρίμα!
Βυθίζομαι σου λέω,
γιατί, μου Κάνει Πλάκα
ακόμη και ο Θεός.
Αλήθεια Δηλητήριο.
Κι όμως δεν έχει έλεος ούτε κι Αυτός.
Έχει Αστείρευτο Χιούμορ και,
αν Βυθίζομαι Γελάω με Τα Πάθη Μου.
Όσο για τα Λάθη Μου
τα παραδέχομαι,
πέρασα από το Ταμείο,
πλήρωσα με Υπερτοκισμό ανελέητο.
Σκέτη Ληστεία.
Βυθίζομαι μάτια μου και σε αποζητάω.
Βυθίζομαι σε λιμνάζοντα νερά. {Γιούλη Τσουρεκά}