Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Καγκελόπορτα ...



Καγκελόπορτα.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Μία τεράστια μαύρη καγκελόπορτα μπροστά μας..
κλείνει το δρόμο μας, τις σκέψεις, τις φαντασίες μας
και τα όνειρά μας...
Μα ποιος στ΄αλήθεια μπορεί να περιφράξει
τον ελεύθερο νου μας ;!
Το νου που ταξιδεύει, με κάθε μέσον..
περπατώντας, τρέχοντας, ακόμη και
στην Εθνική οδό με αυτοκίνητο..
150 χιλιόμετρα την ώρα...
με μηχανή Χάρλεϊ 200 ..και κάτι...
Τις φαντασίες της μέρας τις γήϊνες..
μα και τις υπερβατικές, τις ρεαλιστικές,
και τις αθεράπευτα, αφόρητα Ρομαντικές..
..οι τελευταίες είναι δικές μου...
γι΄αυτό κι οι φίλες της Καρδιάς μου..
με φωνάζουν... Πάστα Φλώρα...
..κι όσο για τις φαντασίες της νύχτας..
αυτές είναι ανείπωτες, υπερβολικές,
βουκολικές και αστικές.. σατυρικές, σεξιστικές,
έστω κι ακραία ερωτολάγνες... με το νου,
την όραση, την ακοή, την όσφρηση, την αφή,
την Γεύση των ασυγκράτητων, ατελείωτων φιλιών μας...
..κι αυτές τις νύχτες εγώ μεσ΄στο σκοτάδι..
να σε φαντασιώνομαι .. να λοιώνω ..
γιατί είσαι τόσο ΄Ομορφος..
κι εγώ η ..Εσωτερική Θεά σου..
Τα όνειρα.. ποιος χαληναγωγεί τα ΄Ονειρα;;
Κανείς δεν μπορεί αγάπη μου...
Ούτε θεός... ούτε ημίθεος... ούτε θνητός...
Κανείς....
Υπάρχεις μέσα σε όλα μου τα ΄Ονειρα...
Με όλες τις αποχρώσεις της Ζωγραφικής Παλέτας..
΄Ομορφέ μου θεέ.. Τίποτα δεν γίνεται στη Γη...
..γιατί τα ΄Ονειρά μας Ταξιδεύουν...
στον ΄Ολυμπο μέσα στις Ζωές των Δώδεκα Θεών..
σε ΄Ολες τις Θάλασσες του Πλανήτη..
Στις Θάλασσες που ..ξεπλένουν το μυαλό μας..
κάθε Νύχτα, που το εξαγνίζουν μετά την Ηδονή..
Τα ΄Ονειρά μας Ζουν μέσα σε ΄Ολα τα Λουλούδια
όλης της Οικουμένης...
στα Κόκκινα Λουλούδια... στα Τριαντάφυλλα
που κρύβονται επιτηδευμένα...
πίσω απ΄την σιδερένια Μαύρη Καγκελόπορτα...

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Δύο Κόκκινα Τριάνταφυλλα....



..Δύο Κόκκινα Τριαντάφυλλα.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

--Παρακαλώ φίλοι μου, επιτρέψτε μου να το αφιερώσω σε δύο πολύ καλές μου φίλες, στην Σοφία Ισαακίδου και στη Μαίρη Γραμματικάκη. Με Εκτίμηση και πολλή αγάπη.. και τις Ευχαριστώ από Καρδιάς μου  <3

Γυμνή ψυχή απροκάλυπτα γερμένη
μπροστά στα παγωμένα χέρια σου..
Εκείνα τα χέρια που λάτρεψα
όταν ζεστά με κρατούσαν...
΄Εφυγες μεσ΄στην απόλυτη σιγή
μιας νύχτας δίχως φεγγάρι κι άστρα...
Κι εγώ έμεινα μόνη, σκυμμένη, γυμνή..
αποτελειωμένη με τη ανάμνηση να σου
κρατώ τα χέρια, να στα μαλάζω,
να στα ξεκουράζω ..
Ακούραστα για ώρες, έτσι που
να νοιώθουμε έντονα την Αφή μας..
ο ένας του άλλου.. για να μην
χάνουμε χρόνο.. κάθε δευτερόλεπτο..
η ίδια κίνηση..
Στους ώμους.. στα μπράτσα, στους καρπούς,
στις παλάμες μας...
μέχρις ότου ξάναβαν ..κοκκίνιζαν
σαν δύο ώριμα Ρόδια...
Τώρα.. μην ρωτάς τώρα...
κάθομαι σε μία καρέκλα..
παλιά, ξύλινη, σκληρή καρέκλα..
Ετοιμόρροπη.. σα τη ψυχή μου..άδεια..
..άδειο σακί... άδειο ασκί...
χωρίς στάλα νερό ή ..ρακί..
Βγήκα στο κήπο..
έτσι γυμνή όπως ήμουν..
ψυχή και σώμα..
κι έκοψα δύο Κόκκινα Τριαντάφυλλα..
΄Ενα για Σένα.. Πάρτο.. Στο Προσφέρω..
κι ένα για μένα.. με αγκάθια..το
κρατάω σφιχτά κι αγκιλώνομαι...
το Αίμα τρέχει στο πάτωμα..
Δεν πονάω στο χέρι..
Δεν πονάω στο σώμα..
στην ψυχή πονάω...
κι έτσι που κάθομαι..
μόνη, άθλια, γυμνή...
κλαίω..
κλαίω πολύ.. και
Ναι, τώρα νοιώθω πόσο ανυπέρβλητα
πολύ πονάω ..Σώμα και Ψυχή...
Το τριαντάφυλλό μου το κρατάω..
τι κι αν τόσο πολύ πονάω
απ΄τα κοφτερά του αγκάθια..
Δεν τ΄αφήνω να πέσει στο πάτωμα...
Είναι Δικό Μου..
..πως να τ΄αφήσω να κείτεται χάμω..
Μονάχο κι ΄Ερημο σα τη Ψυχή μου..

΄Αϋλη ύπαρξη...



.΄Αϋλη ύπαρξη.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Βλέπω την εικόνα σου από μακρυά...
σαν μία παλιά ταινία ασπρόμαυρη
σε θερινό σινεμά..
μήνα Ιούλιο.. που σκάει ο τζίτζικας..
βράδια ατέλειωτα...
μικρές νύχτες..
μεγάλες μέρες..

Εσύ παντού και πουθενά..
..Φευγάτο σε λένε όλοι...
δεν λένε τ΄όνομά σου..
κι εγώ δεν θέλω να το πιστέψω..
Ζω στ΄όνειρο εκείνου τ΄απογεύματος...
Της πρόκλησης...
Της πρόσκλησης...
..ενός ΄Ερωτα ανεκπλήρωτου...
..διανθισμένου με ψεύτικα μεγάλα λόγια
..απατηλών ονείρων...
Δικών σου ονείρων...
καθώς σε τύλιγε με περίτεχνο τρόπο
η ηδονή σου...
Αυτή μόνο σε παρέσυρε...
..μόνο η Ηδονή της στιγμής...
΄Ολα Τα άλλα τα Σημαντικά ..
τα εναπόθεσες αφηρημένα...
στη Δική μου Πλάτη..
στη Δική μου Ψυχή..
στη Καρδιά μου Μέσα κατάβαθα..
μα δεν ρώτησες.. το κόστος
της μεγάλης διαδρομής...
της άϋλης στιγμής...
της διάφανης απώλειας
των μεγάλων αισθημάτων...
της σιωπηρής κραυγής μου και ..
Το πόσο πολύ Πονάει.....
Δεν με ρώτησες Ποτέ...
το προσπέρασες....
αδιαφόρησες..
αν το θυμηθείς...
μην με ρωτήσεις...
Δεν θα ..θυμάμαι να σου πω..
΄Ισως και να΄χω φύγει...
σε Κόσμους δίχως εμμονές...
δίχως στιγμιαίες ηδονές...
Σε Κόσμους.. με Ανθρώπους
που μιλούν, κοιτούν, Αγγίζουν...
Την άδεια τη Ψυχή Γεμίζουν...
κι έπειτα.. αν μπορούν... Προχωρούν..
ειδάλλως φεύγουν... Αποχωρούν...
Αφήνουν πίσω τα συντρίμμια
μιας ανόητης επιπολαιότητά τους..
..που .. τελικά... Ξεχνούν...
σε ένα παλιό Ξύλινο Συρτάρι...
΄Οταν εγώ θα έχω πια ..πεθάνει....

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Κοιμήσου Μωρό μου...


.Κοιμήσου Μωρό μου.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Κοιμήσου μωρό μου.. γαλήνια..
όχι, δεν είναι αυτός ο Κόσμος
που βλέπεις στα όνειρά σου..
είναι οι φρικτοί Εφιάλτες..
οι ασυμβίβαστοι με το Εγώ σου..
Κοιμήσου μωρό μου.. μην ανησυχείς..
κάποιος άλλος κλαίει, αγωνιά, τρέμει

για σένα...
είτε κάνει ζέστη, είτε κρύο..
σύγκρορμος τρέμει ..
για να είσαστε δύο ..ευτυχισμένοι..
Εσύ... στον ύπνο του δικαίου..
εγώ στην μοναξιά των λευκών τοίχων..
Κοιμήσου μωρό μου...
ξέρω πια καλά να σ΄αφουγκράζομαι..
ακούω την αναπνοή σου από απόσταση..
διάσταση και απολυτότητα στην
ξέπνοη υγρή νύχτα των γλυκών ονείρων σου..
Κοιμήσου μωρό μου.. ήσυχα...
Κανέναν δεν αφήνω να σε ξυπνήσει..
ούτε να μιλήσει για σένα..
πως όταν ξυπνάς.. ορμάς...
σα λυσσασμένο λιοντάρι..
ψάχνεις το θήραμά σου.. και
το γεύεσαι σε μέρη έξω απ΄την
όμορφη φύση.. ερμαφρόδιτα...
σε αφιλόξενη φύση.. ακατάλληλα μέρη..
Τα απόκρυφα σημεία απροκάλυπτα
προβάλλεις...
απορώ πως μπορείς να Σε Προσβάλλεις...
να ταράζεις τον ήσυχο ύπνο σου...
να τσαλακώνεις την Εικόνα σου..
Νάρκισσέ μου.. φρόντισέ την..
σε ενδιαφέρει νομίζω...
..έτσι εννόησα.. εκτός κι αν παρανόησα..
πως τη σκορπάς, πως την ευτελίζεις...
.. σε υπόγειες διαδρομές ..
της αβύσσου, της ψυχής σου εξευτελίζεις..
Κοιμήσου.. ο ύπνος λυτρώνει μωρό μου...
μην τον χαλαλίζεις με δανεικές αγάπες..
σε ..αφιλόξενα.. σημεία ..
σωματικής ανάγκης ..ξένων σωμάτων...
Κοιμήσου μωρό μου...
μην χαραμίζεσαι στις Τρύπες αποπάτων....

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

..Το Απόλυτο Τίποτα...



..Το Απόλυτο Τίποτα.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Δάκρυα ..δάκρυα ..λυτρωτικά δάκρυα..
κυλούν απ΄τα μάτια μου μέρες τώρα..
νύχτες λευκές, κενές, ατέλειωτες..
για να ξεπλύνουν τις ζοφερές σκέψεις..
που μου πρόσφερες Εσύ..
Αντίδωρο αγάπης, ελπίδας, ζωής
σου εμφύσησα με πίστη και λατρεία..
..χαζομάρα μου.. αιθεροβάμων εγώ..
εύκολα πιστεύω... δίχως να το πολυσκεφτώ..
ενώ καταλαβαίνω..... όχι γιατί είμαι
έξυπνη... αλλά απογοητευμένη..
΄Ελλειψη .. όχι της στιγμής..
μα της απόλυτης σιωπής και μοναξιάς
των αισθημάτων, των συναισθημάτων,
των αισθήσεων..
που ενώ είναι απτές και υπαρκτές..
τις βιώνω, τις αισθάνομαι σε κάθε στιγμή
μιας αιώνιας απουσίας ..όταν χάνεις πια
την αίσθηση του χρόνου..
και δεν σε νοιάζει...
Σε κρίνουν οι "άλλοι".. κάποιοι Δήθεν..
που δείχνουν πως σε νοιάζονται...
σου απαντούν με Δέος;
Γιατί τόσα χρόνια "χαμένα";!
με μία επίπλαστη απορία στο βλέμμα τους..
σαν να σε .. απαξιώνουν...
βιάζονται ν΄αδράξουν αυτό το Κάτι..
Δεν έδειξα πως μου λείπει η στιγμιαία ηδονή..
έδειξα πως μου λείπει η ανθρώπινη επαφή..
Αυτή που κάνει Θόρυβο, με την Απόσταση..
.. μία διάσταση αδιανόητη, δίχως εξήγηση..
αδηφάγα είναι.. διψάει για παρεξήγηση...
Ρωτάς γιατί;.. Δεν υπάρχει απάντηση...
μην ψάχνεις άδικα μεσ΄στα σκουπίδια
άδειων ψυχών που γεμίζουν μόνο
με ψεύτικες ηδονές, άδειας πρόσχαιρης
ζωής δίχως ίχνος από αίσθημα..
Μην τις ζηλεύεις ....
είναι τόσο κούφιες, τόσο ρηχές..
μοιάζουν με τη γκόμενα..
που θέλει μόνο ν΄αποδείξει ..
έναν ..αγοραίο έρωτα επιφανειακό..
με τυμπανοκρουσίες και ιαχές...
Μετά τίποτα... το Απόλυτο Τίποτα..
Ψυχή άδεια, Ενέργεια μηδέν..
δεν υπάρχει ενέργεια, αν δεν την έχεις
αν δεν θέλεις, τι μπορείς να δώσεις;;
Τίποτα ... Το Απόλυτο Τίποτα..
Φως;; ποιος στέλνει Φως;;..
όταν μέσα σου υπάρχει σκοτάδι...
θέλεις, μπορείς, σκέφτεσαι το Φως..;
είναι ανύπαρκτη η ενέργεια για σένα,
για μένα.. για όλους..
Σκοτάδι λοιπόν... απέραντο..
βαθύ... τρομαχτικό.. απροσπέλαστο..
Μέσ΄στη ψυχή μου έχω ενέργεια
έχω φως.. σου το΄στειλα πολλές φορές..
πίσω το επέστρεψες .. σαν ένα πακέτο..
δίχως Παραλήπτη.. Παραλήπτης.. άγνωστος..
..αποστολέας... υπήρχε.... δεν υπάρχει πια..
"έφυγε"... ταξίδεψε.. μακρυά σου.. ίσως
και να πέθανε... Δεν ..ξέρεις γιατί;!
..Γιατί τον έδιωξες Εσύ...
..Γιατί ..ο αποστολέας σου έχει ένα Πρόσωπο..
μα εσύ έχεις Δύο..
Το ΄Ενα το δικό σου .. δεν είναι Πρόσωπο...
Μα είναι Προσωπείο...
..Γι΄αυτό ... Λοιπόν.. ΑΝΤΙΟ.. ♥

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

...Μία νύχτα .. μόνο...



...Μία νύχτα .. μόνο... {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Ονειρευόμουν μόνο μιά νύχτα μαζί σου
ατελείωτη, ασυμβίβαστη, σαν ευθεία γραμμή
όχι γραμμή καρδιογραφήματος..
γραμμή Ζωής, δίχως .. Ολοκλήρωση..

Να παλεύουμε κι οι Δυό σαν τ΄άγρια
θεριά της Ζούγκλας..
Να μην υπάρχει Νικητής και Ηττημένος..
Κανένας από τους δυό μας τελειωμένος..
Ούτε Εσύ ..ούτε Εγώ από του Οργασμού
την Ηδονή ..ικανοποιημένος...

Τι ν΄αδράξουμε απ΄τα λίγα δευτερόλεπτα..
Το Πάθος Υπάρχει Μόνο Στην Ανυπαρξία
του κάθε δευτερόλεπτου.. του κάθε λεπτού..
της κάθε ώρας.. της κάθε μέρας που περνάει
Και Χάνεται διαρκώς στους Ηχηρούς Αναστεναγμούς
μιάς ικανοποιημένης ρεαλιστικής απομάκρυνσης
μιάς συστολικής ματαιόδοξης συνεύρεσης..

Δίχως Αύριο.. μα τι είναι είναι το Αύριο..
Το ξέρεις Εσύ;!
΄Οχι.. εγώ δεν το ξέρω..
Νοιώθω τη Δύναμη του Τώρα..
του Τώρα που σε Θέλω και δεν σ΄΄Εχω
..όχι πλάϊ μου.. δίπλα μου..

Να μου Κρατάς ΄Ολη Νύχτα το Χέρι..
όπως Εκείνη την ατέλειωτη Νύχτα
της Ευθείας Γραμμής.. Θυμάσαι ;!..
..που σαν αποκάναμε απ΄την εξάντληση
των δευτερόλεπτων που κύλησαν
πάνω στα κορμιά μας όλη μέρα ..
και μας βρήκε εκστασιασμένους η Αυγή..

Τρυφερά μου είπες..
΄Ελα ..ας κοιμηθούμε τώρα ..Ξημερώνει..
..Δεν θα΄ναι μία Νύχτα Μόνο..
Θάρθουν πολλές ακόμα.. ακόρεστες..
διψασμένες ..κι έχουμε ανεξάντλητους χυμούς
να τις σβήσουμε.. όλες.. μία προς μία.. ως το Τέλος..
Μα τι μάταιο.. τι .. ισοπεδωτικό για τον ΄Ερωτα..
.. Μία Νύχτα ... Φώτισε μόνο τον Κόσμο Μας.. ♥

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Στον .- .- ..Αφέντη του Σύμπαντός μου...


Στον .- .- ..Αφέντη του Σύμπαντός μου...{στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ηρθες ξαφνικά
όπως μία καταιγίδα
μήνα Μάη στο τέλος ΄Ανοιξης..
΄Ηρθες ορμητικός
σαν Τάρταρος κατακτητής
της καρδιάς μου..
ήρθες σαν ομοβροντία

στ΄Ουρανού το ξέσπασμα
όταν λυγώνει ο καιρός
και γυρνάει με μιάς
σε τυφώνα
Θύελλα Πάθους ασυγκράτητου
τρυφερού, ευαίσθητου μα
και βίαιου..
όσο χρειάζεται για να Κοκκινίζουν
τα πρόσωπα τα ξαναμμένα
απ΄τον Πόθο..
Δύο κορμιά λυσσασμένα
Σε ΄Ενα .. Απόλυτο ΄Ενα..
΄Ερωτας, Πάθος, Πόνος..
Αγωνία, Αγάπη Δυνατή..
κατακλυσμιαία.. Ποιος σε Λυτρώνει;;
Εμένα Κανείς..
Μόνο Εσύ Μπορείς να με εξυψώσεις
να με λυτρώσεις, να με τελειώσεις
αγαπημένε Αφέντη του Σύμπαντός Μου..
΄Ελα και πάρε με κι άφησέ με
στην άκρη ενός βράχου
Μετέωρη..
να στέκομαι στον Αέρα
που αναπνέεις
κι άσε με Εκεί
κοντά στην απέραντη Θάλασσα
κι ας με κοιτάς από μακρυά..
θωρώ τα μάτια σου
να καθρεφτίζονται στο πέλαγος..
θωρώ τα μαλλιά σου ν΄ανεμίζουν..
αισθάνομαι να μου χαϊδεύουν
τους γυμνούς ώμους μου..
είμαι γυμνή ..ολοκληρωτικά
έτσι όπως μ΄άφησες..
κουλουριασμένη πάνω στο κρεββάτι
γεμάτη αναμνήσεις ΄Ερωτα
ερωτευμένη, παθιασμένη και
απέραντα θλιμένη..
Είσαι άϋλος αγάπη μου
δεν σε βλέπω και φοβάμαι..
φοβάμαι να είμαι άτυχη
μισερωμένη στο πόνο
να βγάζω Κραυγή Σιωπής
να λοιώνω στ΄όνειρο
για ένα σου Χαμόγελο
Σε λατρεύω με λαγνεία
γύρισε πάλι Εδώ
να γίνουμε ΄Ενα ..
Μοναδικέ μου Εσύ
Αφέντη του Σύμπαντός Μου.. ♥


Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

..΄Ονειρα ...



..΄Ονειρα .. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Όνειρα κι όνειρα ήρθανε
στα γενέθλια των γιασεμιών..
Νύχτες και νύχτες στις λευκές
Αϋπνίες των κύκνων..

Στις λευκές νύχτες της μοναξιάς
του ανυπέρβλητου του ανύπαρκτου έρωτα
της γεμάτης από αγάπη καρδιάς σου
άδειας σελήνης της ψυχής σου
από τα απαραβίαστα όνειρά σου..

Από τα όνειρα των νυχτολούλουδων
που με το άρωμά τους, σου μεθούν
τις αχαλίνωτες, μαρτυρικές σκέψεις σου..
Μοιάζουν σαν αγριεμένοι ωκεανοί..
σαν καταιγίδες με άνεμο κόντρα..

Τραμουντάνα η καρδιά σου..
βρίσκεσαι σε απόγνωση ..
Αγαπάς..
Σκόρπιες οι σκέψεις σου..
Αγνοείς τι θέλεις να κάνεις..
Επιτέλους τι ζητάς απ΄τη Ζωή σου..
Αφήνεσαι, αμελείς, αγνοείς...

Ανώριμος διαβάτης περπατείς..
μα τι κρίμα ..ενώ είσαι Ουρανός..
έχεις άστρο, έχεις δύναμη,
Είσαι Γητευτής..
Μην Κλειδώνεσαι Αγάπη μου..
Σε Αγαπάω με όλα τα Χρώματα
του Ουράνιου Τόξου..

Κάτω απ΄τον Απέραντο Ουρανό
που μας σκεπάζει ..
σ΄ολόκληρη τη Γη σε αγαπάω και
σ΄ακολουθώ όπου κι αν πας εσύ..
ακόμα και στις πιο επικίνδυνες,
ριψοκίνδυνες για Εμάς αποστολές σου..

Σε Θέλω Λουλούδι.. Ανοιχτό Τριαντάφυλλο
Κόκκινο..
Σε Θέλω Μαχητή..
Ουράνιο Τόξο μετά τη μπόρα..
Θάλασσα είσαι για μένα..
Ωκεανός απέραντος..

΄Ελα ..σε περιμένω Κύκνε μου..
πέταξε το Στρείδι ..
πέταξέ το μακρυά απ΄την Ομορφιά σου..
Δεν σου ταιριάζει..
..ένα ..στρείδι ..ίσως να΄χει και δηλητήριο..
΄Ελα κοντά μου Γιασεμί..
Εσύ Μοσχομυρίζεις..

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Μέσα στα Χέρια σου..



..Μέσα στα χέρια σου.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Μέσα στα χέρια σου κρατάς το Κόσμο μου...
κρατάς τη σκέψη μου.. τη φαιά ουσία μού..
κρατάς ό,τι ονειρεύομαι, ότι φαντάζομαι..
ό,τι σκέφτομαι για κάθε Τι που συμβαίνει γύρω μου..
κρατάς τους προβληματισμούς μου.. τις ανησυχίες μου..
κρατάς τις αγωνίες μου... τα θέλω μου.. τα μπορώ μου..
Μα δεν κρατάς τα "αδυσώπητα" Πρέπει...

Κρατάς την Ελευθερία μου που καλπάζει αχαλίνωτη..
κρατάς το τρέξιμό μου ..για να μην έρθω κοντά σου..
κρατάς την προσμονή μου.. την προσδοκία μου..
κρατάς την υπομονή μου.. την επιμονή μου.. την αξίωσή μου..
Μα δεν Κρατάς τα Ταξίδια μου...
Κρατάς μόνο τα ταξίδια της σκέψης μου
για ό,τι είναι απαγορευμένο και το έχω ορίσει μόνον Εγώ..
Κρατάς το τιμόνι της Ζωής μου ίσια, σταθερά μπροστά και
πολύ δυνατά για ν΄αποφύγουμε τη Μετωπική..
Μα δεν κρατιέται με τιμόνι η Μετωπική ...
έχει ήδη επέλθει στη Ζωή μας εδώ και πολύ Καιρό...
Κρατάς την κατανόηση, την εκτίμηση, το σεβασμό..
κρατάς την αλήθεια, το ψέμα, την ειλικρίνεια, το συμβιβασμό..
κρατάς τη συγκατάβαση, σε μιαν αγάπη ατέρμονη..
κρατάς τη ζήλεια, το θυμό, την οργή, την τσαντίλα σου..
την πνίγεις ρε γαμώτο σε ανίερη, βαθειά σιωπή δίχως τέλμα..
Κρατάς τα αισθήματα, την Αγάπη, την τρέλα, το τσαμπουκά σου..
Κρατάς ό,τι γουστάρω, ερωτεύτηκα και μ΄αρέσει σ΄εσένα..
Κρατάς ένα μεγάλο, πολύτιμο, σπουδαίο αγαθό που πιστεύεις..
που ασπάζεσαι ... Κρατάς την Ελευθερία Σου Αλυσοδεμένη ..
αλύπητα, ανελέητα..
Κρατάς και τη Δική Μου Ελευθερία.. Κρατάς ό,τι Λατρεύουμε
κι οι Δυό μας με Πάθος...
Κρατάς όλα όσα λατρεύουμε και παθιαζόμαστε....
που θα πάει αυτό ρε γαμώτο ;!
Κρατάς Ολόκληρο το Κόσμο μου στα Χέρια Σου..
αλλά Κράτα τον γερά, μην τον αφήνεις που να πάρει...!! 

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Σε φαντάζομαι ..



..Σε φαντάζομαι.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Σε φαντάζομαι πριν η μέρα χαράξει
είσαι αποκοιμισμένος κι ονειρεύεσαι..
δεν μπορώ να μπω στα όνειρά σου..
μα τα φαντάζομαι..
Είναι άλλοτε γκρίζα, ασπρόμαυρα, χρωματιστά..
απ΄τις Εικόνες των εντυπώσεων, των αναζητήσεών σου..
της άγνωστης ματαιοδοξίας των άστρων που σβήνουν..
Σε φαντάζομαι όταν ανοίξεις τα μάτια σου και δεις
μία νέα μέρα που μόλις σ΄επισκέφθηκε, θέλεις τη ζήσεις..
αλλά φαντάζεσαι πως θα ήταν καλύτερα να φύγεις..
Σε φαντάζομαι φορτωμένο με ό,τι σε λυτρώνει...
είναι βαρύς και σπουδαίος ο εξοπλισμός σου..
Σε φαντάζομαι να τρέχεις με τη μηχανή διακόσια
χιλιόμετρα την ώρα...
Σε φαντάζομαι να σκέφτεσαι τη μέρα και να τρομάζεις..
Σε φαντάζομαι πως κι αν τρομάζεις
απ΄το γεμάτο πρόγραμμά σου να γουστάρεις..
Σε φαντάζομαι να δίνεσαι σε όλους και όλα ..
Σε φαντάζομαι στις συγκεντρώσεις στη Μεγάλη Πλατεία..
Σε φαντάζομαι να στέκεις στα καίρια σημεία που
μόνο Εσύ γνωρίζεις...
Σε φαντάζομαι στο γραφείο, στο καφέ, στο ταβερνάκι..
Σε φαντάζομαι στο μπαρ ...πριν τελειώσει η γεμάτη μέρα..
Σε φαντάζομαι στην επιστροφή..
Εκεί που ακουμπάει ο Ουρανός τη Γη.. Εκεί που λάμπουν
τ΄άστρα δίχως ματαιοδοξία, σε φωτίζει το ολόγιομο φεγγάρι..
Σε φαντάζομαι σε έναν έρωτα με παροξυσμό...
Σε φαντάζομαι, στο πόνο, στην απογοήτευση..
Σε φαντάζομαι στη μοναξιά που είμαστε χώρια αλλά
και παράλληλα Μαζί...
Σε φαντάζομαι να διαβάζεις, να γράφεις, να σκέφτεσαι ..
πάλι το Αύριο και έναν ΄Αλλο Κόσμο Καλύτερο..
Σε φαντάζομαι να ταξιδεύεις.. να βιάζεσαι να βρεις προορισμό
ν΄αγωνιάς ν΄επιστρέψεις για να προσφέρεις τις γνώσεις που
αποκόμισες...
Σε φαντάζομαι κοντά μου ..μέσα σε ένα σύννεφο.. σε μία σιωπή..
Σε φαντάζομαι σα μία Ψυχή που είναι Δύο..
Δύο Ψυχές στο άπειρο..
Σε φαντάζομαι μία στον Ουρανό και μία στην ΄Αβυσσο..
Σε φαντάζομαι στον κίνδυνο, στο πόλεμο, στη μάχη...
Σε φαντάζομαι στη φωτιά, στο αίμα.. στο ανθρώπινο μίσος..
δίχως αρχή και τέλος.. δίχως αφορμή κι αιτία..
Σε φαντάζομαι στην Αγάπη... μα σε φαντάζομαι στη
δική μας την μοναδική Αγάπη... την ήρεμη.. τη γαλήνια..
σα τη θάλασσα που καθρεφτίζεται στα μάτια σου...
Σα το χαμόγελο που λάμπει στο πρόσωπό σου...
..΄Ετσι σε φαντάζομαι ..

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Λέξεις ...


..Λέξεις... {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Αβγό κι ελπίδα, πονάω συγχωρώ.
Χαρά, νικάω, ζωή και φόβος,
αγάπη, πίστη, ιδανικό..
Λέξεις ξοπίσω μου όπου κι αν πάω,
λέξεις χορεύουν όπου σταθώ.
Λέξεις που ξέρω, που περιμένω,
που απορώ..
Λέξεις είναι ΄Ολα
και μήπως ..λέξη δεν είμαι κι εγώ;

..Μιλώ..


Μιλώ  {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
Και δεν υπάρχει θάλασσα δεν υπάρχει χώρα
Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν

Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω
Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω
Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
Ο άνεμος φυσά που μας ακούει...♥

Χωριστές Ζωές




... Χωριστές Ζωές .....  {Στίχοι: Γιούλα Τσουρεκά}

Αν θα μπορούσες να με αφουγκραστείς,
αν θα μπορούσες να με αγγίξεις,
αν θα μπορούσες να με καταλάβεις,
αν θα μπορούσες να με κατανοήσεις.

Τότε ο Κόσμος θα ήταν για μένα καλύτερος,
καθαρός, όχι γκρίζος, αλλά άσπρος.
Καθαρός, λαμπερός και όμορφος.

Δεν μπορώ να σε αφουγκραστώ.
Είσαι μακρυά μου.
Ούτε να σ΄αγγίξω μπορώ, τα χέρια μου
δεν είναι τόσο πολύ μακρυά.

Δεν μπορώ να σε καταλάβω, συγγνώμη,
βλέπεις, δεν μιλάμε την ίδια ακριβώς γλώσσα,
έτσι δεν σε καταλαβαίνω, όσο κι αν μου μιλάς,
γιατί απλά μιλάς..

Να σε κατανοήσω, με ρωτάς, από όσο μπορώ
να καταλάβω απ΄τις χειρονομίες και
την αστεία στ΄αλήθεια παντομίμα σου.
Μα πως να σε κατανοήσω, απαιτείς, αφού
οι δυό μας δεν μιλάμε καν.

΄Ελλειψη επικοινωνίας, έλλειψη δύναμης ψυχής
μα και αδυναμίας του Νου, αυτού του Μεγάλου
και παντοδύναμου θεού, που δένει τους Ανθρώπους.
Δεν είναι δύο οντότητες, αλλά μόνο μία Είναι.

..Εμπιστοσύνη..



..Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο που μπορεί να δει τρία πράγματα σε σένα : Τη ΘΛΙΨΗ πίσω από το χαμόγελό σου.. Την ΑΓΑΠΗ πίσω από το θυμό σου.. Το ΝΟΗΜΑ πίσω από τη σιωπή σου.... Η ΣΙΩΠΗ.. είναι η μεγαλύτερη ΦΩΝΗ.. η καλύτερη ΑΛΗΘΕΙΑ... διότι η ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ..είναι το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΕΜΑ... και δεν ΑΞΙΖΕΙ ΑΥΤΟ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ... Αντίο... Σ΄αγαπάω ... Να προσέχεις.....♥

Εσωτερικός Βυθός..



 Ο εσωτερικός βυθός μου .. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

..Εχω μάτια γεμάτα αναμνήσεις.
Οπου κι αν στραφεί το βλέμμα,
σαν κάποιον που κοιτά μέσα από γυαλιά
μ' έναν λεκέ στο κρύσταλλο, ο κόσμος
εμφανίζει ένα μόνιμο γνώρισμα:
την εικόνα του προσώπου σου να μου χαμογελά.

Ετσι ζω έχοντας εμμονές
με το πρόσωπό σου, αφού κάθε πρόσωπο είναι δικό σου,

παρόμοιο σχεδόν, όμοιο
ως τη σύγχυση και τη συναφή έκφραση.

Χαιρετώ με έκπληξη τον διαβάτη
που δεν γνωρίζω, και μιλώ μόνος
στον δρόμο, ενώ βυθίζομαι σε μια θάλασσα
προσώπων που είναι ένα κι είναι το δικό σου..
Μόνο Δικό Σου.. Εκεί που ο Ουρανός συναντάει
Την Απέραντη Θάλασσά μου.... Μέσα μου... ΄Ησυχη...
Δίχως ..Κύματα... να πνίγομαι μέσα της με όλα τα
συναισθήματά μου... Κι ας Είμαι ..ένα ..Τίποτα.. ένα ..Μηδενικό..

Το βλέμμα σου ..


Το βλέμμα σου {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

..όπου κι αν κοιτάξω .. συναντάω το βλέμμα σου..
..να με διαπερνά σαν το ηλεκτρικό ρεύμα..
..όταν με τινάζει ψηλά, στον Ουρανό να πετάω..
να χάνομαι ανάμεσα στ΄Αστέρια και στους απέραντους
γαλαξίες των λευκών κηλίδων σου.. Μέσα στα χρώματα..
στο μπλε, στο πράσινο ...στο άσπρο... και όλα Μαζί...
να γεμίζουν την Ψυχή μου να ανατάσσομαι.. να βλέπω..
το Ουράνιο Τόξο... Να μένω ξάγρυπνη τις νύχτες..
να κερδίζω τις χαμένες ώρες .. να φαντάζομαι... πως Είσαι..

βουτηγμένος σαν μία Ζωγραφιά μέσα σε όλα τα Χρώματα..
..Να με βρίσκει το ξημέρωμα ..η Αυγή .. να Κοιτάζω μόνο
τα Μάτια Σου να μου μιλάνε... υγρά... κι έντονα.. με πάθος..
..με ένταση .. με συναισθήματα ανείπωτα... αισθαντικά.. μα..
κι αβέβαια συνάμα... Σα να Κοιτάς.. Μακρυά.. στο Πέλαγος..
των δικών μου ματιών που συναντάς ..δίχως να΄μαι κοντά σου..
...Με Τη Σκέψη Μονάχα.. Με την ΄Ελλειψη.. Με την Απουσία...
.. Και το Χαμόγελο σου... που τόσο με συνεπαίρνει .. κι όταν
γελάς Εσύ... Χαμογελάει όλος ο Κόσμος γύρω μου... κι ας είναι..
σήμερα 8 του Σεπτέμβρη... 21ος αιώνας ..δύσκολος.. ανελέητος..
..κι Εσύ τρέχεις, κοιτάς, χαμογελάς... κι εγώ σε περιμένω..
με τα μάτια στο ΄Απειρο.. στην ΄Αβυσσο των ρημαγμένων
στιγμών μου μετά την Απόλυτη Ευτυχία που με πλημμυρίζει
αναπολώντας το βλέμμα.. το χαμόγελο... το ΄Αγγιγμά σου ..
Ψυχή μου..... ♥

...Να βρεις ..΄Ανθρωπο ..


Να βρεις ΄Ανθρωπο {Γιούλη Τσουρεκά}

"Η ζωή είναι ένα άπειρο ορυχείο... δεν έχει μόνο χρυσό έχει και πέτρες.!
Για να βρεις το χρυσό της ζωής πρέπει να σκάψεις βαθιά έντονα και επίμονα.!
Το νόημα της ζωής όπως μου το είπε ο παππούς μου τόσο απλά:
<<να βρεις άνθρωπο>>".. ♥

Φθινόπωρο..

Φθινόπωρο {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη·
από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.
Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει..
με το Φθινόπωρο που ήρθε πάλι.. δίχως Εσένα..♥

Χρονογράφημα.. Μία Πρόσκληση.. (Αφιερωμένο στη φίλη μου Σοφία Ισαακίδου)



Φίλες και Φίλοι μου αγαπημένοι.. ναι μεν πολλά τα προβλήματα κι οι προβληματισμοί μας, αλλά, λόγω του κ δεν θέλω να σας έχω στο πολύ το ..λα μινόρε (χαμηλές νότες) και για να πάει καλά η βδομάδα που αρχίζει να κυλάει σε λίγες ώρες από τούδε .. σας γράφω μία ωραία ιστοριούλα που έχει να κάνει με ..Πρόσκληση ..σε γεύμα.. σε βόλτα.. Για Πάμε λοιπόν να δούμε τα τεκτενώμενα.. Ωραία λοιπόν που΄ναι τα σύννεφα.. Χοντρομπαμπακάτα, να πούμε, έτσι κάνει ο ήλιος και τραβάει σταγόνα τον υ
δρατμό, τα γνέθει σιγά σιγά τ΄απλώνει ταντέλα πάνω στο ατλάζι του, ύστερα τα παχαίνει, μέχρι που έρχονται και χοντραίνονται λες και πουλάνε εδώδιμο χονδρικώς και στο τέλος τα πιάνει να ξεθυμάνουνε και σου ρίχνουνε κάτι αγριομπόρες μέχρι ένα πιατάκι του καφέ η κάθε σταγόνα.. Μυρίζει λοιπόν η γης πρωτοβρόχι, βγαίνουν τα σαλιγκάρια στην τσάρκα και ..τσακ... ενώ αμέριμνη ανηφορίζω το Κόμβο Κηφισσίας .. πέφτω πάνω σε γνωστή φυσιογνωμία.. Χαρές, γέλια, αγκαλιές, φιλιά.. πάμε μου λέει ..για μία βόλτα;; είσαι;; είμαι ρε μάγκα του λέω.. αλλά έχουμε χαθεί σα τις βελόνες μεσ΄στ΄άχυρα πολύ καιρό τώρα και δεν κολλάει πάλι η φτιάξη.. και σου και μου και του...αλλά λέω ρε φίλε μου δεν είμαι και τόσο σκάρτη να με πιάνουνε.. κορόϊδο.. άνθρωπος είμαι μωρέ αδελφάκι μου, δεν είμαι νοικιασμένο ποδήλατο.. νομίζω;! ..Μόνο που τώρα τα Σύννεφα βαρύνανε και λέω να την κάνω με ελαφρά..!! Γεια χαραντάν μάγκες.. να μας δούμε όλοι αναμετάξυ μας στη Πανεργατική της Τετάρτης και να μην κάνουμε άλλο την ..κορόϊδα και ..τουμπεκί ψιλοκομμένο.. γιατί ..στο τέλος θα μας κατεβάσουν ό,τι δεν μας έχουν κατεβάσει ακόμα .. και εμείς.. δεν είμαστε.... πρίγκιπες να το κάνουν ...γαργάρα τα μέσα ενημέρωσης..!! ΄Ετσι, χάθηκε το γεύμα και η βόλτα.. μας έμεινε το ..τρακάρισμα.. ΄Οσο για ..καφέ ..Ούτε λόγος να γίνεται..! Σε όλη τη φάση και τη φτιάξη, ακόμα τον προηγούμενο πίνουμε μωρέ αδελφέ μου.. κι είναι και πικρός..!! Ορέ ..ντουβάρ ..που λένε και οι ..γάλλοι...!! Στο επανειδείν με ..χιουμοράκι..!! Σας φιλώ σταυρωτά και κατάμουτρα..!! Α ϊ λοβ γιου μπέ ί μπι.. Σοφάκι.. μου έδωσες έναυσμα.. Για Σένα Ρε Φιλεναδάρα μου Αφιερωμένο..!! .. ♥

Χρονογράφημα.. - Ελαφρόκαρδη κρίση....


Χρονογραφηματάκι ... για να σπάσει ..η ..κατήφλα..!!

Εγώ όταν αστειεύομαι λέω την αλήθεια. Είναι το πιο αστείο πράγμα στον Κόσμο!!
Ανάλαφρο συγγραφικό ύφος δεν σημαίνει αλαφρόμυαλη ή ελαφρόκαρδη κρίση. Σημαίνει απλώς απέχθεια της σοβαροφάνειας και της βλοσυρότητας.
Με απωθεί και με τρομάζει πάντα η σοβαροφάνεια ,γιατί προδίδει πενία πνεύματος, γιατί αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των ανεγκέφαλων.
Το χιούμορ είναι το ισχυρότερο τονωτικό του μυαλού και το λαμπρότερο λουλ

ούδι του ανθρώπινου πολιτισμού. Ιδιαίτερα όταν υπονομεύει συνειδητά τον ίδιο τον διακινητή του.

Η σοβαρότητα δεν αποκλείει το γέλιο. Δεν υπήρξε, άλλωστε, καμία αληθινά σοβαρή προσωπικότητα στην παγκόσμια ιστορία χωρίς χιούμορ.
Θα σας θυμήσω και την αφρικανική παροιμία: "το να είσαι σοβαρός είναι να μην είσαι και τόσο σοβαρός "

Αυτό που απεχθάνομαι στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η ΄Ελλειψη Χιούμορ!!!! Καληνύχτα Μας ..Καλά Μας Ταξίδια.. Ουσιαστικά και Πετούμενα... Μην ..φοβάστε το αερόπλανο..που λέει ..μία φίλη μου.... Είναι το Ασφαλέστερο μεταφορικό μέσον.. Ααααχχχ... συνταξιούχα της Ολυμπιακής θα ήμουν ήδη 8 χρόνια τώρα και δεν θα είχα τον κάθε...βαυκαλισμένο ν΄ακούω ότι είμαστε.. όλοι ..εν δυνάμει απολυμένοι...! Ωραία .. στα ..παπάκια μας!!!! Του Εθνικού Κήπου Εννοώ Παίδες μου.. Που πήγε ο Νους σας;; Εξάλλου... εγώ είμαι ...συντηρητικούρα... αυστηρή ..και των ..ορίων... όταν βγω ...εκτός Ορίων... Με Πιάνει ..Δακτύλιος.. Που σημαίνει .. Ζήτω που Δεν Την Βάψαμε... γιατί στο κούτελο αναβοσβήνει φωτεινή πινακίδα: ...Παρακαλώ.. με ...πατήσατε.. ωωωω δεν πειράζει... Περάστε Εσείς..!! ..αλλά και πάλι Σας Αγαπάω ρε Μάγκες..!! Ωρέ Ντουβάρ και στο... Επανακούειν..!!

Το Κλουβί ..


.. Το Κλουβί ..... {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Eκλεισα την πόρτα και, αβίαστα,
κατέβηκα ένα ένα τα σκαλιά
της ίδιας σκάλας προς τον δρόμο,
προς τον ίδιο δρόμο, με την ίδια
πορτοκαλιά στο χoλ, σάπια κι άτυχη.

Ζω στο ίδιο διαμέρισμα πάντα.

Πάντα κατεβαίνω να πιω στο ίδιο μπαρ.
Και δεν πειράζει τι αλλάζει, συνεχίζει έτσι.
Αν άλλαζα διαμέρισμα, σκάλα,
θα 'χα αλλάξει μόνο σκάλα,
διαμέρισμα. Το υπόλοιπο ποτέ δεν αλλάζει,
συνεχίζει μες το κεφάλι μου, όπως πριν.

Δεν ξέρω τι να κάνω, πού να πάω, ούτε πώς.
Περνώ τις μέρες με έμμονες σκέψεις..
κατακλυσμιαίες, δύσκολες, υπερβατικές..
΄Οχι, δεν είναι υπαρξιακές οι αναζητήσεις μου..
Είναι Ανθρώπινες, καθημερινές ελλείψεις που
αναβλύζουν από τη Ψυχή μου... Που Γεμίζει ο
Νους Μου Με Τη Σκέψη Σου... γιατί... μου λείπει
αφόρητα το .. ΄Αγγιγμά Σου....
Το Είδωλό Σου στο Καθρέφτη... έτσι ακριβώς, όπως
αντικατοπτρίζονται Τα Φυτά, Τα Δένδρα, Τα Λουλούδια..
Στη Λίμνη των Πράσινων Ματιών Σου......

Η Απουσία σου..


.. Η Απουσία Σου .. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Υπάρχει ένα σαφές σούσουρο στην απουσία σου.
Πιάνεται απ' το άρωμά σου, στα πράγματα,
και σιγά σιγά μεγαλώνει, αργά,
ώσπου να γεμίσει σπίθες ο αέρας
ώσπου να καεί ο αέρας στους πνεύμονες.

Τίποτα δεν επιζεί στα αποχαιρετιστήρια

λόγια σου, στο ξαφνικό κλείσιμο
της πόρτας, στο βρόντο των αντίων σου.

Δε ξέρω τι φοράς -αν το φοράς-
ή τι σ'ακολουθεί -αν σ' ακολουθεί κάτι-,
μα καθώς οι ώμοι σου απομακρύνονται, ιδρώνω.
Και τα κρίνα μουρμουρίζουν ενώ μαραίνονται.

Μόνο για Σένα Ψυχή Μου..


..Μόνο για Σένα Ψυχή μου .. {Γιούλη Τσουρεκά}.. ένας...


Η ψυχή δεν είναι ακορντεόν
να το παίζεις κατά τις νότες και τη μελωδία
ενός τρελού ρυθμού του άσματος με τέμπο..
Η ψυχή δεν είν΄ρηχή.. είναι ευάλλωτη πολύ..
κλαίει, δακρύζει .. εκεί μέσα στα έγκατα
που Ζει και Υπάρχει...

΄Εχει νερό ..πολύ νερό ..
χύνει χείμαρρους κάθε στιγμή που ταράζεται..
ξεχειλίζει σα το ποτάμι που συμπαρασύρει
με την ορμητικότητά του.. ότι βρίσκεται Μπροστά του..
Μην παίζεις με την Ψυχή .. τ΄ανθρώπου ..
μην την ακουμπάς... μην σκεφτείς να την αγγίξεις καν΄..
μην προσπαθήσεις την Ψυχή να την ...σκανάρεις...
κι αν ευαίσθητη την βρεις μην την πικράνεις..
Αν η Ψυχή αυτή είναι μόνη κι αφημένη, μην σε νοιάξει..
το δρόμο το δικό της θε΄να βρει.. δεν θα ρημάξει... γιατί..
είναι σίγουρα πιο δυνατή από Σένα...
Μην την κάνεις να τρέξει, να φύγει μακρυά..
Δεν σ΄οφείλει αυτή η Ψυχή .. Δεν σου ανήκει..
άφησέ την Μονάχη να συνεχίσει το διάβα της...
Ξέρει ..Αυτή.. έχει περάσει πάλι συμπληγάδες και
Σειρήνες ... κι όμως δεν παρασύρθηκε ..Προχώρησε ..
αν και είχε γονατήσει, κατάφερε, σηκώθηκε από χάμω..
΄Αφησέ την Μόνη στο διάβα της...γιατί Εκείνη ..
δεν σ΄ενόχλησε ποτέ.. Μην την Πονάς ..
Μην την ρημάζεις κι άλλο .. Φτάνει... η Ψυχή έχει Φωνή..
κι αυτό μονάχα .. Φίλε Μου ΄Επρεπε να σου φτάνει... ♥

Φεύγει η Γη..



Φεύγει η Γη {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

..σκέφτομαι πως φεύγει η Γη κάτω απ΄τα πόδια μου..
αισθάνομαι ξένη μέσα απ΄τον ίδιο τον εαυτό μου..
με ρώτησες... σ΄απάντησα μέσα απ΄τη καρδιά μου..
σου είπα την Αλήθεια...
Μόνη, ναι, ήμουν...
όμως όχι δυστυχισμένη...
Τώρα είμαι..
Ποιος τάχα αν έχει αδαή ψυχή
μπορεί να νοιώσει το ..δόλο ..
σε μιαν ..αγάπη ανύπαρκτη κι ατέρμονη συνάμα...
Μόνος ήσουν εσύ.. όχι Εγώ.. κι ακόμη ίσως να΄σαι
Μόνος .. και να Φοβάσαι..
..ήμουν, είμαι και θα είμαι μόνη..
με μία ειδοποιό διαφορά.. που εμάς τους δύο..
..Μας Χωρίζει..
Πως εγώ δεν φοβήθηκα Ποτέ .. πως στ΄αλήθεια..
δεν Φοβάμαι.. όχι γιατί είμαι ..γενναία.. όχι...
ούτε θα γίνω ποτέ...
Απλά.. γιατί η Ζωή αποφάσισε για μένα...
Να Ζω και να Είμαι Μόνη πάντα.. για πάντα..
..έτσι Εκείνη όρισε.. ποιος μπορεί κόντρα να
της πάει σ΄αυτό που επιτάσσει;!
..δεν έπρεπε να με ..λυπηθείς.. ούτε ν΄αναρωτηθείς..
..ούτε τώρα που είναι πια αργά να με λυπάσαι..
Μα καλύτερα όπου κι αν είσαι .. Δεν Υπάρχω..
..αυτό μονάχα να θυμάσαι ..πως εξαϊλώθηκα..
Αέρας έγινα ..και Γκρέμισα τη Γη.. ♥

Αερόστατο



..Αερόστατο.. {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ετσι θέλω να πετάξω ψηλά στον Ουρανό
σαν ένα Πολύχρωμο Αερόστατο..
Να φύγω .. ψηλά και μακρυά...
όσο πιο μακρυά γίνεται ...
Να με πάρει ο αρωγός άνεμος..
κατά που Φυσάει αυτός..
ο Θεός Αίολος...
Μία αριστερά.. μία δεξιά...
΄Οχι Κάτω...
Μα Επάνω Ψηλά ..
Να βλέπω γαλάζιο Ουρανό...
΄Ασπρα Σύννεφα... πυκνά.. όμως Λευκά..
σαν Περιστέρια.. Λευκά.. σαν τα Χέρια Σου..
Που με Πρωταγκάλιασαν....
Να με πάει Αριστερά... σαν την Ιδεολογία μας..
για έναν Καλύτερο Κόσμο...
Για ό,τι Ονειρευόμαστε Μαζί οι Δυό Μας...
σε χωριστές ζωές ο καθένας από Εμάς...
Να βλέπω Τ΄΄Αστρα .. για Εμάς.. Δίχως Εμάς..
Να βλέπω τα Μάτια σου Από Ψηλά..
Να αφήνομαι ..να τα Ονειρεύομαι...
Είναι ψυχρό, ρηχό να τα βλέπω από φωτογραφίες..
..Παλιώνουν κάποια στιγμή...
Η μορφή σου όμως μένει μεσ΄στη μνήμη τη
Δική Μου ζωντανή... κι Εγώ.. η σάπια κι άτυχη...
Τραγουδάω με το δάκρυ μου .. από Ψηλά
Το όμορφο Χαμόγελό Σου...
..τα μάτια σου και το χαμόγελό σου..
Μονάχα αυτά τα δυό σου ζήτησα ...Θυμάμαι.. ♥

ΘΕΛΩ


ΘΕΛΩ.. { Γιούλη Τσουρεκά }

Θέλω να τρέξω μακρυά μαζί σου
μακριά από αυτόν τον υλικό κόσμο
όπου ποτέ δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις
όπου ποτέ δεν ξέρεις τι να πιστέψεις..

Θέλω να ξεφύγω από αυτούς τους διαρκείς
και καταπιεστικούς κανόνες..


Θέλω να περπατήσω στους δρόμους δωρίς τέλος,
Θέλω χωρίς όρια, άπειρους χώρους..
Να περπατήσω και να πετάξω μαζί σου,
εσύ κι εγώ μόνο με τις ψευδαισθήσεις μας,
με τις σκέψεις μας, με την αγάπη μας..
Ποια Αγάπη ;!

Ο χρόνος πια να χάσει την αξία του..
εξουδετερώνοντας τις λύπες μας.
Όλοι οι θεοί του Κόσμου να μας ζηλεύουν..
ακόμη και οι άγγελοι να επιθυμούν να ενταχθούν
στην ..Αγάπη ..Μας...
πλέον έχουν κουραστεί μόνοι τους στον Παράδεισο..
Θα ανταλλάσσουμε τα λόγια της Αγάπης,
όλη ατμόσφαιρα θα χρωματίσει απ΄όλα τα Χρώματα..
και τα λουλούδια θα μάθουν να κάνουν έρωτα...
Αλλά ακόμα κι αν αυτό είναι ψεύτικο, ουτοπικό,
είναι στ΄αλήθεια θαυμάσιο αυτό το ατελείωτο όνειρο..

Θέλω λοιπόν.. Αγάπη μου.. Ανύπαρκτη κι Ατελέσφορη..Αγάπη ♥

Σιωπηλή συντροφιά

Σιωπηλή συντροφιά {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Και να που καθόμαστε μαζί    
με μια μεγάλη βαθειά σιωπή
σε μιαν απόσταση λίγων χιλιομέτρων
ο ένας απ΄τον άλλον
να μας σκεπάζει ο ίδιος Αττικός Ουρανός..

΄Επιασε Οκτώβρης.. δεν το κατάλαβα
θαρρώ πως είμαστε ακόμη στον Ιούνη
τότε που καρτερούσαμε τις ώρες και τις μέρες
μιας αέναης συνάντησης μας
περιμένοντας το άγνωστο αύριο..

΄Ηρθε το καυτό καλοκαίρι..
η σιωπή.. η απόσταση .. η απουσία..
το ..ψέμα... δεν χρειαζόταν αυτό το ψέμα..
Θάρρος χρειάζεται ..θάρρος κι αλήθεια..
κι όχι ..φόβος.. ο φόβος σκοτώνει την Ομορφιά..
η Ομορφιά είναι καθάρια, διάφανη..
ποτέ επίπλαστη.. επιφανειακή..
έχει περιεχόμενο, έχει Ψυχή και σου μιλάει
από μακρυά και σε ρωτάει δυνατά..
ένα γιατί ... χωρίς απάντηση...

Γιατί ..εσύ .. γιατί .. εγώ .. ;;
..γιατί μόνο η σάρκα κι όχι τα αισθήματα..
γιατί να είσαι ..μόνος .. σε περιστασιακά..
παραστρατήματα..
..γιατί να κυλούν τα δάκρυά μου.. και΄Ολοι
να μου λεν΄ δεν πειράζει .. είναι λυτρωτικά..

Λυτρωτικά είναι τα χάδια, τα φιλιά, ο έρωτας,
το πάθος .. ο πόνος ..
Για το αν πονάς Εσύ ...
Αν πονάω Εγώ ...
και η Αγάπη.. μόνο η Αγάπη έχει Ουσία ..
Τίποτ΄άλλο...
΄Ο,τι άλλο υπάρχει είναι η σκληρή η Απουσία..
η Μοναξιά μας, μέσα στο φανταστικό κλουβί μας.

Σιωπηλή συντροφιά