Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Σιωπή {Γιούλη Τσουρεκά}



Σιωπή  {Γιούλη Τσουρεκά}

Ώρες ατέλειωτες "Χαϊδεύω" τη σιωπή σου.. 
εξαπατώ τον ίδιο τον εαυτό μου.. 
περιμένοντας τον ερχομό σου
άγνωστο πότε.. ίσως Ποτέ.
Ώρες ατέλειωτες "δένω" τα όνειρά μου
στους κάβους των λιμανιών,
σου στέλνω χαιρετίσματα στο
πέταγμα των γλάρων
δένω άγκυρα στις απατηλές
προσδοκίες μου... {Γιούλη Τσουρεκά} .~

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Κράτα Μου Το Φεγγάρι {Γιούλη Τσουρεκά}



Κράτα Μου Το Φεγγάρι {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάθε που νυχτώνει σε νοσταλγώ.
Ντύνομαι, βάφομαι αχνά, 
τα μάτια μου τονίζω,
να φαίνονται άκλαυτα.
Ψάχνω στους δρόμους
να σε βρώ.
Ξέρω τα στέκια σου.
Που συχνάζεις,
που επικεντρώνεται
το αετίσιο βλέμμα σου,
που νυχτοπερπατάς,
για λίγα ποτά στ΄όρθιο,
μεριά,
Πλατεία Εξαρχείων.
Χώρισες απ΄τα πάντα όλα,
από τους πάντες που
έλεγες χρόνια πριν
πως αγαπάς.
Αυταπατάσαι.
Δεν χωρίζεις από τις αυταπάτες σου.
Το ρημάδι το αλκοόλ,
έγινε εθισμός,
αρνείται να ζυγιάσει κάπως,
σε πάει κόντρα,
όπως και μένα.
Δεν ξεχνάμε με δαύτο,
πιότερο θυμόμαστε,
πιότερο ρουφάμε
σα διψασμένες κάργιες,
και πάλι στα ίδια είμαστε.
Αυταπάτες φίλε και
απόκοσμες φαντασιώσεις,
κόσμοι ονειρικοί, κόσμοι φευγάτοι
ανύπαρκτοι,
πνιγμένοι κάθε βράδυ,
στα μισοσκότεινα στέκια.
Σερνάμενοι πάμε
για ξύδια κι ουσίες.
Αυταπάτες, παρηγοριά καμία,
φως πουθενά, έλεος ανελέητο
σου λέω.
Σου΄φερα ένα κουτί γλυκά
στη Τσαμαδού,
να γλυκαθείς μετά
το κοριοζούμι,
μα φεύγοντας,
σε είδα πως,
παρατρίχα δεν έφαγα
στα μούτρα
την σος σοκολάτα,
την κατάπιε,
αμάσητη - ευτυχώς -
ο ντενεκές της Γωνίας.
Αυταπάτες Σύντροφε Παλιέ,
που όταν κι αν φύγουν,
ίσως το σκεφτείς,
ίσως το θελήσεις
να είσαι Εκεί ακόμα,
στο ίδιο σπίτι,
για να΄ρθω να σε βρω
άκαφτο ή και καμένο
τι με κόφτει αφού σ΄αγαπώ;!
Αυταπάτες Σύντροφέ μου,
όμως Κράτα το Φεγγάρι,
να μην πέσει στο βούρκο
της Γης,
Κράτα Το Γερά Σύντροφε,
αυτό κάπου μας ενώνει
στη χάση του ή στη
γέμισή του,
Κράτησέ Το Γερά
στα στιβαρά σου
ακόμη μπράτσα,
γιατί φοβάμαι
στ΄αλήθεια
μήπως Αυτό το Φεγγάρι χαθεί,
μήπως παύσει να Ζήσει,
μήπως πνιγεί στα χέρια σου,
εξουθενωμένη κι εγώ
απ΄τη διαδρομή,
στην Αγκαλιά Του.
Θάνατος Φεγγαριού
με αυταπάτες,
στο Κέντρο
κάπου στη Τσαμαδού,
δίπλα εκεί στη Πλατεία,
παρέα με συντρόφους
παλιούς, με ουσίες,
με καπνούς και μολότοφ παρέα.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Κοιμήσου Μωρό μου {Γιούλη Τσουρεκά}



Κοιμήσου Μωρό μου {Γιούλη Τσουρεκά}

Κοιμήσου μωρό μου γαλήνια.
Όχι, δεν είναι αυτός ο Κόσμος
που βλέπεις στα όνειρά σου.
Είναι οι φρικτοί Εφιάλτες,
αυτοί οι αέναοι εφιάλτες
οι ασυμβίβαστοι με το Εγώ σου.
Κοιμήσου μωρό μου, μην ανησυχείς.
Κάποιος άλλος κλαίει, αγωνιά, τρέμει
για σένα.
Είτε κάνει ζέστη, είτε κρύο,
κι ας μη το ξέρεις,
κι ας μην θέλεις να το
μάθεις ποτέ,
ναι, σύγκορμος τρέμει.
Για να είσαστε δύο ευτυχισμένοι.
Εσύ, εφησυχασμένος στον ύπνο του δικαίου,
εγώ στην μοναξιά των λευκών τοίχων
του ωραιοποιημένου περιτυλίγματος μου.
Κοιμήσου μωρό μου.
Ξέρω καλά τώρα πια να σ΄αφουγκράζομαι,
ν΄ακούω την αναπνοή σου από απόσταση,
διάσταση και απολυτότητα στην
ξέπνοη υγρή νύχτα των γλυκών ονείρων σου.
Κοιμήσου μωρό μου ήσυχα.
Κανέναν δεν αφήνω να σε ξυπνήσει.
Ούτε να μιλήσει για σένα ποτέ.
Όταν ξυπνάς από τον λήθαργό,
σα το λυσσασμένο λιοντάρι
ψάχνεις το θήραμά σου,
το γεύεσαι σε μέρη έξω απ΄την
όμορφη φύση, ερμαφρόδιτα.
Μία αφιλόξενη, απόκοσμη φύση.
Ακατάλληλα σημεία βρώμικης συναλλαγής.
Τα απόκρυφα σημεία απροκάλυπτα
προβάλλεις.
Απορημένη σε κοιτάζω,
τώρα πια στα όνειρά μου,
πως μπορείς να Σε Προσβάλλεις.
Να ταράζεις τον ήσυχο ύπνο σου.
Να τσαλακώνεις την Εικόνα σου.
Νάρκισσέ μου, φρόντισε την,
σε ενδιαφέρει νομίζω.
Κάπως έτσι εννόησα, μα, εκτός κι αν παρανόησα,
πως την σκορπάς, πως την ευτελίζεις,
σε υπόγειες διαδρομές,
της αβύσσου, της ψυχής σου εξευτελίζεις.
Κοιμήσου, ο ύπνος λυτρώνει μωρό μου.
Μη τον χαλαλίζεις με δανεικές αγάπες.
Σε αφιλόξενα μέρη και σημεία.
Σωματικής ανάγκης των ασωμάτων
ψυχών μην σπαταλιέσαι.
Κοιμήσου μωρό μου.
Μην χαραμίζεσαι στις Τρύπες αποπάτων.
Σε ικευτεύω κι ας μην ακούς
κάτω στην κόλαση του Νου. {Γιούλη Τσουρεκά}

~ Ζωγραφικός Πίνακας : Salvador Dali.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Μαχητικά Λουλούδια {Γιούλη Τσουρεκά}




Μαχητικά Λουλούδια {Γιούλη Τσουρεκά}

Η Θεά Φύση μάς δίνει απλόχερα, ανιδιοτελώς, ολοφάνερα οφθαλμοφανή τα Έργα Της. Ας την παρακολουθήσουμε, ας την ακολουθήσουμε, κυρίως με Σεβασμό και ιδιαίτερη ευαισθησία προσοχής, προκειμένου να γνωρίσουμε και να πιστέψουμε βαθιά μέσα στη ψυχή μας, να κατανοήσουμε νοητικά πως, ναι, τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά, αρκεί απλά να Θέλουμε.
Το Θέλω Μας είναι ο Γνώμονας, ο Πιστός Οδηγός της Ζωής Μας.
Δείτε, υπάρχουν χιλιάδες λουλούδια που μας δείχνουν το Δρόμο. Πως?! Φυτρώνουν μόνα από ένα μικρό σποράκι που καταφέρνει να διαπεράσει τον βράχο και την πέτρα, να βγάλει βλαστούς και άνθη.
Αναδύεται από φυσικά γήινα σημεία της Γης, αψηφώντας απίθανες και απίστευτες δυσκολίες να διαπεράσουν τα ισχυρότερα, σκληρά στοιχεία που είναι οι βράχοι, οι πέτρες, το τσιμέντο, η άσφαλτος.
Αυτά είναι τα Λουλούδια που Αγαπάμε Πολύ, που μένουμε άναυδοι στη θέα τους, στην ανυπεράσπιστη αμεριμνησία τους να είναι αυτοφυή, να περιμένουν υπομονετικά την ευεργετική βροχή, για να ξεδιψάσουν, να δροσιστούν, ν΄ανθίσουν, έτσι ώστε ανιδιοτελώς να μας προσφέρουν την αυτόνομη ομορφιά τους και να μας φανερώσουν τη Δύναμη της Θεάς Φύσης.
Είναι Τα Λουλούδια αυτά τα σπάνια, τα όμορφα, τα αποφασισμένα, τα Μαχητικά Λουλούδια. Και, σας ρωτώ φίλες και φίλοι μου, μήπως να ήμασταν έτσι και Εμείς οι Άνθρωποι??!!
Ας το σκεφτούμε εποικοδομητικά, ο καθένας μας ξεχωριστά για τον εαυτό του πρωτίστως και, κατόπιν για το Ανθρώπινο Γένος επί της Γης. {Γιούλη Τσουρεκά}

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Παραλληλισμός {Γιούλη Τσουρεκά}




Παραλληλισμός {Γιούλη Τσουρεκά}

Στο κόκκινο της φωτιάς
μοιάζει η απολυτότητα
της ανθρώπινης μοναξιάς.
Παράνομη;; Συμβατική;;
Ποιος να ξέρει!
------------------------------
Δίχως ταυτότητα,
απώλεια διαβατηρίου,
απαγόρευση ταξιδιού μας
διαρκώς, διεθνώς κι απανταχού.
-------------------------------
Παράλληλη, όπως δύο
ευθείες γραμμές που
δεν συναντώνται πουθενά.
Αντικριστά η μοναξιά μας
χορεύει, στην απεραντοσύνη
της απάθειας, της αποξένωσης.
-------------------------------
Μόνο σαν έρθει ο κάματος
του βίου που έχει πάψει
προ πολλού να είναι ανθρώπινος,
ανταμώνει στο Τέλος της Διαδρομής,
στην συντροφιά της αιωνιότητας,
στα άδυτα κι άγνωστα μέρη
του Αχέροντα.
------------------------------
Όταν ο Πλούτωνας δώσει
το προσκλητήριο στο
αντάμωμα με τη μοναξιά,
σαν σμίξει τις ψυχές,
σε διαστάσεις υπερβατικές,
ανέγγιχτες από ανθρώπου χάδι. {Γιούλη Τσουρεκά} ~