Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Οι Μεταμφιεσμένοι της Αποκριάς.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Οι Μεταμφιεσμένοι της Αποκριάς.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Από την παιδική μου ηλικία, έτσι δίχως να το επιδιώκω, ασυναίσθητα θα έλεγα, έβλεπα τον εαυτό μου πως θα είμαι και τι θα κάνω δέκα χρόνια μετά.. Ως και Σήμερα το "κουβαλάω" αυτό το "φορτίο", καθότι στη σημερινή εποχή, την δύσβατη για όλους, εδώ που τα λέμε δεν είμαστε στην ελάχιστη θέση να γνωρίζουμε το πως μας ξημερώνει η επόμενη μέρα. "Διαβάζω" την εποχή πέρα από την εποχή που ζω, ενώ βιώνω έντονα, πάντα το Τώρα, όμως όχι με πρόχειρο ή πρόσκαιρο τρόπο. Ο κάθε άνθρωπος έχει το Δικαίωμα να Ζει το Τώρα με τον τρόπο που το εκλαμβάνει και το αντιλαμβάνεται απόλυτα και μόνο ο ίδιος. "Τώρα" διαβάζω στα Μάτια, το Τώρα, το Σύνολο, μέσα από την Αποκριά, διαβάζω με τα μάτια της Ψυχής μου τον ενδότερο εαυτό μου, καθώς και την ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθημάτων της παρουσίας των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Αποκριά, τελικά δεν είναι μόνο μία εποχή του χρόνου. Προσωπική υποκειμενική διαπίστωση. Διαβάζω μέσα στο Όλον που περιβάλλομαι, συν τον εαυτό μου, δεν εξαιρούμαι, δεν απέχω, δεν απουσιάζω, καθώς "μεταμφιέζω" την καθημερινότητά μας, μέσα από στοχασμούς, σκέψεις, ατάκες της στιγμές, συζητήσεις, πότε βαθυστόχαστες, άλλοτε ελαφρές, πολλές φορές με ξεκαρδιστικό χιούμορ που "Σώζει". Λεκτικά Παιγνίδια που περισσότερο επικεντρώνονται και εμμένουν στους δυνατούς, κυρίως στοχαστικούς Έρωτες. Τους Έρωτες εκείνους, που περισσότερο προσομοιάζουν το "Αποκριάτικο" Αίσθημα, μάλιστα σε Ακραίες Μορφές, Μυθικές Μορφές, καθώς αυτό καθαυτό αρέσκεται να αλλάζει συνεχώς "Πρόσωπα", να μεταμφιέζεται κατά τις στιγμιαίες προτιμήσεις του, να "Κρύβεται" επιμελώς πίσω από την αποκριάτικη μάσκα του, να αλλάζει εκούσια, για να μπορεί έτσι ελεύθερα και κατά τη βούλησή του, να προκαλεί, να ερεθίζει, να γοητεύει, γιατί όχι ακόμη και να φαντασιώνεται Διονυσιακές Σκηνές και να Υμνεί Σάτυρους της Αρχαιότητας, ως αρχέγονη ανάγκη του... ~ Σκέψεις μου για την "επίπλαστη μεταμφίεση" που δεν είναι απλά εποχική, αλλά διαρκεί κάποιες φορές, στο ανθρώπινο είδος, Χρόνια Ολάκερα..{Γιούλη Τσουρεκά}

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Ποτέ .. Κομπάρσα... {Γιούλη Τσουρεκά}


Ποτέ .. Κομπάρσα... {Γιούλη Τσουρεκά} 

Όπως κι αν ντυθώ, ό,τι κι αν σου πω, ένα να ξέρεις καλά, πως Ποτέ δεν υπήρξα μήτε θα υπάρξω "Κομπάρσα" της ίδιας της Ζωής μου. Πρωταγωνίστρια πάντα, και ας είναι Ανηφορικός, Δύσκολος, Μοναχικός ο Δρόμος. Συγχωρώ τα πάντα. Γιατί δεν είμαι τέλεια. Το αντίθετο. Έχω πολλά ελαττώματα. Μα έχω ένα χάρισμα και το γνωρίζω καλά. Δεν είμαι Υποκρίτρια σε καμία έκφανση της ζωής μου. Δεν συγχωρώ την Υποκρισία.

Υπάρχει μέσα μου ανυπέρβλητα, υπερβολικά το Πολύ, το Δοτικό, το Απόλυτο. Οπότε, είναι αδύνατον να χωρέσει στο δικό σου το Λίγο, το Ελάχιστο, το Μηδενικό! Όχι, δεν δυσανασχετώ. Καθόλου. Στο Επισημαίνω για να μην κάνεις, να μην τολμήσεις να κάνεις καμία άλλη κρούση Ποτέ.

Παρόλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω πως, σ' αυτό το περιορισμένο σου Λίγο Σου, στο Απόλυτο Θέλω του Δικού σου Εγώ, είχα την κακοτυχία να διακρίνω ανθρώπινες σκιές ενός άλλου κρυφού εαυτού σου που πραγματικά με συγκλόνισαν. Σκιές του απέραντου, πέραν του Κόσμου Τούτου που ναι, δεν στο κρύβω, με καθήλωσαν. Κοιτούσα τα μάτια σου σε απόσταση αναπνοής μαγεμένη.. Μα υπάρχουν, ζουν οι Μαγικές Εικόνες σε μάτια πλάνα.. Περαστικές Σκιές.. πρόσκαιρες, δεν περιγράφονται αυτές οι ματιές, μήτε οι Κινήσεις, ούτε ο Ήχος ασφαλώς.. Ή μήπως θέλεις να τολμήσω να πω;! Είμαι άκρως επηρμένη από υπερρεαλιστές συγγραφείς, το ξέρεις αυτό.. "Ρουφάω" τη γραφή τους, όπως ο διψασμένος στην Πηγή, δίχως το Τάσι.... πίνει αχόρταγος το νερό με τις χούφτες.. Έτσι κι εγώ γράφω.. Με Παρόρμηση Ψυχής κι Αληθινά, όχι φυλλάδες κρεμασμένες προς πώληση στα περίπτερα με "υποκειμενικές ειδήσεις" προς κατανάλωση..!

Ό,τι κι αν σου πω τώρα πια, δεν είναι ικανό να σου εκφράσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω τόσο πολύ, με τόσα συναισθήματα που με πλημμύριζαν ολάκερη ως το μεδούλι μου. Τα αισθήματά μου απέραντα, άπιαστα απερίγραπτα, δυνατά, δυναμικά. Δεν ήμουν ..γάτα.. δεν το έχω.. Τίγρης ήμουν.. Ατίθαση Τίγρης.. 
Σε μια όποια κίνησή σου πολλές φορές, ένιωθα έτοιμη να σου δώσω ακόμη κι αυτή την ίδια τη Ζωή Μου. Να μου πάρουν επιτόπου τη καρδιά μου να την δώσουν μέσα στα δύο σου χέρια.. Με Μία Σου Κίνηση, Με Μία Σου Μόνο Λέξη. Ήταν Αρκετή.. κι όμως.. Υποκριτής, μικρός, μικρόψυχος και μάλλον... φιλοχρήματος... πάλι "τσακωμένη αιώνια" με το χρήμα εγώ.. Ντύθηκα μ΄άλλα ρούχα, άλλαξα στάση πόζας για άλλη φωτογράφιση..
Οι σκέψεις μου εστιάζουν στο συναίσθημα. Αυτό με οδηγεί και μετά η λογική μου, μα όχι, στάσου Πρωταγωνίστρια Ζωής, τροχοπέδη δεν μου βάζει εύκολα Κανένας μήτε εσύ και ανεξάρτητα τις ερμηνείες των άλλων ανθρώπων που με περιβάλλουν, έτσι που να μη σου λέω "σ’ αγαπώ", γιατί όσα κάνουμε μιμούνται τις Θεατρικές Παραστάσεις, τις Κινηματογραφικές Ταινίες, τα Διαβάσματα μας που μας συνεπαίρνουν σε πολλούς πραγματικούς και φανταστικούς, μαγικούς Κόσμους όλων των Ονείρων μας, από την παιδική μας ηλικία, ως και το Σήμερα, τα τραγούδια που λατρεύουμε, που τραγουδάμε μόνοι μας στο σπίτι με τα φάλτσα μας, δικά μας είναι κι αυτά και τα αγαπάμε και γελάμε, τα τραγούδια Αγάπη Μου, αυτά που μας δίδαξαν πρώτα αυτή τη φράση, να σου λέω "σε Αγαπάω", γιατί από τον Όμηρο ως και η Πηνελόπη τον Οδυσσέα περίμενε κι Εκείνος πέρασε από Σειρήνες, Συμπληγάδες, όμως αναζήτησε την Ιθάκη Του, με ό,τι Αυτή η Αυθεντική Πρωταγωνίστρια Ιθάκη Του Εμπεριείχε, κι αυτό διότι, ένα αρχέγονο κύμα βγαίνει βαθιά, ειλικρινά, αυθόρμητα πηγαία, μέσα από την ταραγμένη μου Ψυχή με Ρόλο Πρωταγωνιστικό, Λάτρης Ζωής όπως κι Εσύ έτσι κι Εγώ σαν άγνωστο, πρωτόγνωρο να λέω το "Σε Αγαπώ".. {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 25 Φλεβάρη 2014 ~

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Ευχή μοναδική.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Ευχή μοναδική.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Γονατιστή και μόνη,
στη μεγάλη μου κάμαρα, 
γονατιστή παρακαλώ, 
ως Γυναίκα μίας άλλης Εποχής,
ίσως ξεπερασμένης, μα,
ποτέ λησμονημένης..
Κρατώ ευλαβικά στα χέρια μου
το Βιβλίο των Ευχών.
Μέσα απ΄αυτό
μπορώ να βλέπω,
όχι απλά, μονάχα
με τα μάτια μου,
αλλά με τα Μάτια της Ψυχής..
Τι πιο έμπιστο κι αληθινό.
Ένστικτο, Διαίσθηση,
έκτη αίσθηση Αλάθητη,
σε βάθος Αιώνων.
Δεν ακούω τα λόγια σου.
Δεν υπάρχουν στ΄ αυτιά μου..
Όχι δεν τα αγνοώ.
Απλά, τα ξέχασα γιατί
εστιάζομαι στο βλέμμα σου.
Το βλέμμα σου προσέχω
μέσα απ΄τις φωτογραφίες.
Έχει μία επίπλαστη
"χαμογελαστή θλίψη".
Γοητευτική κι Απόκοσμη..
Δεν κρίνω τις πράξεις σου.
Βλέπω με τα μάτια
της Ψυχής μου,
τις καλά κρυμμένες
προθέσεις σου,
και σ΄αυτές λυγάω,
ταπεινά υποκλίνομαι.
Στις προθέσεις σου
είναι η καθαρότητα ή..
όχι, αυτής της Καρδιάς.
Διαβάζω το βλέμμα σου.
Εγωπαθής, απόμακρος τάχα,
διαλέγεις το ρόλο αγίου..
μοιράζεις υποσχέσεις
σαν ελεημοσύνη.
Ποτέ δεν ζητιάνεψα.
Έλεος δεν υπάρχει
στην Άδολη Αγάπη.
Θαυμάζω σημαίνει
εκτιμώ, σέβομαι,
ερωτεύομαι, Αγαπώ.
Ο αυτοθαυμασμός,
ο ναρκισσισμός, η
επίδειξη είναι τα
λάφυρα θριάμβου
για τους Γύρω..
Δεν συμπονάς όσο νομίζεις..
Φοβάσαι και
προβάρεις το φόβο σου
από ματαιοδοξία
πρόσκαιρης επιβεβαίωσης.
Πάντα λες μέσα σου..
Πάντα ..Εγώ..!!
Μένω μόνη..
ως απόμακρος,
απλησίαστος, απρόσιτος,
ετερόφωτος πλανήτης
του "εγώ σου".
Έκαμες λάθος.
Είμαι Αυτόφωτη
από τη γέννησή μου.
Γι΄αυτό ό,τι Δίνω
είναι Αληθινό κι
όποιος Αντέξει..
Απεχθάνομαι την
ουτοπία του άλλου...
Η Ψυχή είναι Πανίσχυρη.
Κι ο Νους.
Όμως Εσύ,
πεισματικά, εγωιστικά,
αγνοείς ό,τι πιο
όμορφο Γέννησε η Φύση.
Αρρώστια δεν είναι
ο Έρωτας, αρρώστια
είναι να αγνοείς
τον Δρόμο της Αγάπης
που σε οδηγεί
στον προορισμό
της Αληθινής Ευτυχίας.
Δική σου η Ευθύνη
κι αμετακίνητη, αμεταβίβαστη.
Σήκω, φύγε ετοιμάσου να
εγκαταλείψεις τις
ερωτικές σου επιδείξεις,
πριν παραλύσεις
πάνω στο κρεββάτι μου..
Δεν έχω έλεος
στα "πτώματα" του Έρωτα.
Σου εύχομαι να μην νοιώσεις
ποτέ αυτή την παραλυσία...
Ευχολόγιο του Έρωτα.
Δώρο για Σένα..
Γονυπετής, Παράκληση Ευχής Μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Λεύκωμα Ζωής.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Λεύκωμα Ζωής.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ξεφυλλίζοντας το Λεύκωμα 
της Δικής Μου Ζωής,
ως Τώρα το βρήκα γεμάτο.
Πολυποίκιλο, χρωματιστό,
σαν πολύτιμο κέντημα,
σαν το Θαλασσινό Νερό 
που τ΄απόβραδα 
απ΄τους Χειμώνες
που πέρασαν αδιάσειστοι,
ανέγγιχτοι απ΄το Φως
του Ήλιου ν΄αντανακλά
στα Μάτια Σου..
Κι όμως, σαν Κοιτώ
τ΄απόβραδα το
απέραντο Πέλαγος
είναι τόσο πολύ,
υπερβολικά, ανεπιτήδευτα,
επηρμένο πράσινο,
εφάμιλλο με το διεισδυτικό
βαθύ βλέμμα σου,
το επηρμένο Πράσινο,
που δεν αντέχω να
το αντικρίζω κι
έτσι γυρίζω την
πλάτη μου
στο ατίθασο
γαλάζιο της,
στο πράσινό της,
στη τρικυμία
της Σιωπής, έτσι
σαν θωρώ μονάχη,
παγερή, σχεδόν
ακίνητη, στην
άκρη του
βράχου,
με καλοπροβαρισμένη
απογοήτευση, ως ηρωίδα
μυθιστορήματος που
πλέει μέσα στην
άνιση αγωνία των
ατελέσφορων, ανεκπλήρωτων
Ερώτων, αυτών που
οριοθετούν και τιθασεύουν
μόνο το Κορμί..
Η Καρδιά, Η Ψυχή,
είναι Αιώνια δοσμένη
στο Συγκλονιστικό Άπλετο
Πράσινο των Βυθών Σου.. {Γιούλη Τσουρεκά} 23/02/2014.~


Ραγίζω ..{Γιούλη Τσουρεκά}


Ραγίζω ..{Γιούλη Τσουρεκά}

Ραγίζω μεγαλώνοντας,
σπάω σε εκατομμύρια 
μόρια του εαυτού μου
που μοιραία φθείρεται 
με το χρόνο.
Τα σημάδια είναι εξωγενή.
Ευτυχώς.
Η Ψυχή μου παραμένει
αλώβητη, αντίθετα
από την καρδιά μου
που έχει διαμελισθεί..
Κανείς δεν σε λυτρώνει..
Αυτοκτονούμε μόνοι μας
κάθε μέρα που περνάει..
Είναι λάθος όσοι λένε
τάχα πως είσαι
αναξιοπρεπής σαν
σε λυγάει σαν δύο
γερές βέργες μαζί
ένας θυελλώδης έρωτας.
Αναξιοπρέπεια είναι
η κρυψήνεια,
η δήθεν αδιαφορία.
Δεν υπάρχουν πέπλα
πια, μήτε είναι της
μόδας το βέλο..
Ραγίζω μεγαλώνοντας,
μη έχοντας προικισμένο
χαρακτήρα να αντέχω
σα σίδερο σε
όποια "καιρική συνθήκη".
Ραγίζω μεγαλώνοντας,
όντας ζωντανή κι ευάλωτη,
με το ενδιαφέρον μου να
εκτοξεύει την καρδιά μου
στους Ωκεανούς ενός Έρωτα.
Ραγίζω μεγαλώνοντας,
στο κρίσιμο σκίρτημα
της αναλλοίωτης Ψυχής μου,
δεν είναι μοιραίο,
μήτε τυχαίο όταν η
συνάντηση δύο
Ψυχών είναι,
μάλλον προβλέψιμη.
Απρόβλεπτος είναι
ο σπόρος που έχουμε
εντός μας, που
βλασταίνει ξαφνικά
και θεριεύει ασθμαίνοντας
αναζητώντας την
Ικανότητα της Αγάπης.
Ραγίζω Μεγαλώνοντας
Αναζητώ κι Αναζητούμαι.. {Γιούλη Τσουρεκά 23 Φλεβάρη 2013} 

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Νερό της Λησμονιάς ..{Γιούλη Τσουρεκά} 20 Φλεβάρη 2014



Νερό της Λησμονιάς ..{Γιούλη Τσουρεκά} 20 Φλεβάρη 2014

Μείναμε στον Παράδεισο
της Φαντασίας μας 
Εσύ και Εγώ.
Ερημιά παντού.
Σαν όλα να έσβησαν
να χάθηκαν μεμιάς..
σαν κάποια κακή μάγισσα,
έριξε μαύρη σκόνη
της Λησμονιάς με
το κακοποιό ραβδί της.
Η μοναξιά της Ψυχής
"βασίλεψε" θαρρείς
στον "Φανταστικό",
παράλληλα Ερωτικά Φανατικό
Παράδεισο Μας.
Ελεύθεροι, Αδέσμευτοι,
δίχως θεατές
γύρω μας,
απελευθερωμένοι πια
απ΄τους Φόβους Μας,
στραγγίξαμε διψασμένοι
με Αχαλίνωτο Έρωτα
κάθε μορφής που
εξιλεώνει Ψυχές και Σώματα.
Δίψασες Πρώτος..
και, τι Κρίμα.
Έσκυψες να πιεις
Νερό Της Λησμονιάς,
μα, ήταν γλυφό και
δεν ξεδίψασες..
Δεν Ξεδιψάμε αγαπημένε
μ΄ό,τι βρίσκουμε
πρόχειρο..
η Δοκιμή Είναι Γενική,
σα την Γενική Πρόβα,
πριν την Πρεμιέρα..
Είδες Τόσα Πολλά
πάνω στην απαίσια
Θλιμμένη Γη Μας..
Πως τα Λησμόνησες
στον Δικό Μας Παράδεισο;!
Σε κοιτούσα απαρηγόρητη,
δεν σε πρόλαβα..
Εγώ Δεν Ήπια..
Γι΄αυτό Δεν Λησμονώ.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Άρωμα Γαρδένιας {Γιούλη Τσουρεκά}


Κάθε νύχτα 
μαζεύω τη δροσιά
των δακρύων
απ΄το μαξιλάρι μου,
υπνοβάτης γίνομαι,
κάνω Ταξίδι μεγάλο
κι έρχομαι στο
μικρό σου κήπο.
Εκεί πλάι στα 
σκαλοπάτια,
σφουγγίζω 
με τα δύο 
αδύναμα χέρια μου
το μαξιλάρι και, 
μην απορείς 
Αγάπη μου
ποιος τάχα 
ποτίζει τη γλάστρα
με τη γαρδένια σου;;!!
Μην σκέφτεσαι 
ποιος να΄ναι αυτός
που κρατάει 
ζωντανό ένα από 
τα πιο ευαίσθητα 
λουλούδια του Κόσμου.
Τα δάκρυά μου κάνουν
Δροσερό Νυχτερινό 
Περίπατο ως 
τη μικρή αυλή σου
και ποτίζουν 
την πάντα ανθισμένη
γαρδένια σου.
Έτσι, μπαίνοντας 
αποκαμωμένος 
απ΄τη δουλειά σου
τα βράδια,
ν΄αναπνέεις 
τη γλυκειά μυρωδιά της.
Δώρο Ψυχής Μου
τα δροσερά, ποτιστικά
δάκρυα αγάπης,
μιας και είμαι 
ανήμπορη να ποτίσω
την αποξηραμένη 
καρδιά σου, 
να την ανθίσω,
να μοσχοβολήσει 
ολάκερη η Γη,
με Άρωμα Γαρδένιας..

{Γιούλη Τσουρεκά - 20 Φλεβάρη 2014}

Άρωμα Γαρδένιας .. {Γιούλη Τσουρεκά}


Άρωμα Γαρδένιας .. {Γιούλη Τσουρεκά} 
Κάθε νύχτα 
μαζεύω τη δροσιά
των δακρύων
απ΄το μαξιλάρι μου,
υπνοβάτης γίνομαι,
κάνω Ταξίδι μεγάλο
κι έρχομαι στο
μικρό σου κήπο.
Εκεί πλάι στα
σκαλοπάτια,
σφουγγίζω
με τα δύο
αδύναμα χέρια μου
το μαξιλάρι και,
μην απορείς
Αγάπη μου
ποιος τάχα
ποτίζει τη γλάστρα
με τη γαρδένια σου;;!!
Μην σκέφτεσαι
ποιος να΄ναι αυτός
που κρατάει
ζωντανό ένα από
τα πιο ευαίσθητα
λουλούδια του Κόσμου.
Τα δάκρυά μου κάνουν
Δροσερό Νυχτερινό
Περίπατο ως
τη μικρή αυλή σου
και ποτίζουν
την πάντα ανθισμένη
γαρδένια σου.
Έτσι, μπαίνοντας
αποκαμωμένος
απ΄τη δουλειά σου
τα βράδια,
ν΄αναπνέεις
τη γλυκειά μυρωδιά της.
Δώρο Ψυχής Μου
τα δροσερά, ποτιστικά
δάκρυα αγάπης,
μιας και είμαι
ανήμπορη να ποτίσω
την αποξηραμένη
καρδιά σου,
να την ανθίσω,
να μοσχοβολήσει
ολάκερη η Γη,
με Άρωμα Γαρδένιας..{Γιούλη Τσουρεκά - 20 Φλεβάρη 2014}

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Η Σιωπή μου προς απάντηση.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Η Σιωπή μου προς απάντηση.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Σέβομαι τα γραφόμενα όλων των Συνοδοιπόρων μου. Αν κάτι δεν με εκφράζει δεν προσβάλλω. Πρόσφατα, ευγενικά παρακάλεσα να γράφουμε το Όνομα του Έργου του Κάθε Δημιουργού. Είναι Τιμή και προσωπική μας Αξιοπρέπεια. Γιατί Αξιοπρέπεια είναι η Ειλικρίνεια κι όχι τα "χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και οι απειλές". Έχω βιώσει τόσα στη ζωή μου, που δεν φοβάμαι Τίποτα και Κανέναν. Όσο για τα γραφόμενά μου, αυτός είναι ο τρόπος έκφρασης των Αισθημάτων, των Συναισθημάτων μου, μέσα από τον ενδότερο εαυτό μου, τον ψυχισμό μου, τα βιώματά μου. Όποια - ος Συνοδοιπόρος δεν θέλει να τα διαβάζει, αν μη τι άλλο, ας μην χλευάζει, διότι το διαδίκτυο δεν είναι Πεζούλα για κουτσομπολιά, είναι Εποικοδομητικό Δίκτυο για τους Νοήμονες που αντιλαμβάνονται τη Σωστή Χρήση του. Σε ό,τι τώρα αφορά τα αισθήματα και τον τρόπο έκφρασης, επιτρέψτε μου, έχω το Αναφαίρετο Δικαίωμα να Πιστεύω ότι : “Η σχέση είναι μία Θάλασσα, άλλοτε με τρικυμία, άλλοτε ήρεμη και γαλήνια. Εμείς συμπλέουμε με τον σύντροφό μας. Αν θα βουλιάξουμε ή θα επιπλεύσουμε εξαρτάται αν είναι καλός ο καπετάνιος, που δεν είναι άλλος από τον εαυτό μας. Αν δεν μάθουμε να χειραγωγούμε τα πάθη μας, να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, όποια κι αν είναι αυτά, αν δεν ελέγχουμε τον θυμό μας, αν δεν αγαπάμε εμάς πρώτα, δεν θα δώσουμε αγάπη στον σύντροφό μας. Η αγάπη είναι ο θεμέλιος λίθος. Αυτή ξέρει να συγχωρεί και να υπομένει, να παρηγορεί, να θριαμβεύει. Μακάριοι αυτοί που αγάπησαν και αγαπήθηκαν έστω αν στο τέλος προδόθηκαν.”
~ Αισθάνομαι Άπειρα Τυχερή Που Το Έζησα και το Ζω μέσα στη Ψυχούλα μου, διότι απλά, το Νου και Τη Ψυχή Μας, δεν μπορεί να μας την "Κλέψει" Κανένας.... μα απολύτως Κανένας! Σας Ευχαριστώ για την κατανόηση. Απάνεμη Νύχτα. {Γ.Τ.}

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Δίδυμα Φεγγάρια.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Δίδυμα Φεγγάρια.. {Γιούλη Τσουρεκά}
Αύριο ξημερώνει Δευτέρα. Μία νέα βδομάδα αρχίζει πάλι με τα ..τερτίπια της η ..άτιμη... Προσωπικά, δεν έχω προτίμηση στις μέρες, ούτε μου κακοφαίνονται οι Δευτέρες... 
Υπάρχουν όμως κάποιες μέρες στη ζωή μας που όχι μόνο τις θυμόμαστε, αλλά μας σημαδεύουν ίσια στη καρδιά μας, σαν τον έναν από τους Σωματοφύλακες που βγάζει το βέλος από τη φαρέτρα του ...για να σημαδέψει ... μία Παρασκευή βράδυ που όλα ως εκείνη την ώρα είχαν κυλήσει όμορφα, γλυκά, τρυφερά, ερωτικά και .... ξαφνικά μου.. Μιλάς, δίχως όμως Πολυαγαπημένε μου να με κοιτάς στα μάτια... Σκεφτόμουν κοιτώντας σε απορημένη, .. μα πάρε τα μάτια σου από τα παπούτσια σου, γιατί κοιτάζεις τα πόδια σου;; Ήθελα έτσι αυθόρμητα να σε ρωτήσω, μα δεν το έκανα... γιατί δεν περίμενα... τα περαιτέρω πικρά για μένα συμβάντα... Ήθελα να σου φωνάξω, κοίτα με ίσια στα μάτια αγάπη μου και μίλησέ μου ξεκάθαρα, ή άνοιξε επιτέλους το παράθυρο και Κοίταξε πέρα, μακρυά στον Ορίζοντα... Κοίτα κάπου με Προσδιορισμό, Όχι Απροσδιόριστα... Μαρτυρήθηκες, πως ναι κάτι θέλεις να αποφύγεις.. κάτι κρύβεις... από μένα;! Φοβήθηκες εμένα ή τα συναισθήματά σου;; Πως ίσως δεν αντέχεις την αληθινή αγάπη. Πως "μισείς" ό,τι σε αγαπάει αληθινά και, αγαπάς ότι σε "μισεί", σε "χειρίζεται", σε "χειραγωγεί", σε "χρησιμοποιεί" και, γιατί όχι, το χειρότερο "σε ευνουχίζει"...
Πάρε το βλέμμα σου από τα παπούτσια σου και κοίταξε καθάρια τη ζωή μπροστά σου, είναι Εκεί Έξω και σε Περιμένει.. και κάποιος, κάποια μέσα από μία πόρτα που Εσύ την έκλεισες, σε αγαπάει δίχως να σου ζητάει τίποτε άλλο εκτός από την ανταπόδοση της αγάπης... Βάζω δύσκολα έτσι δεν είναι;! Δύσκολη Υπόθεση η Αγνή Αγάπη, το ολοκληρωτικό δόσιμο, η κατανόηση, ο σεβασμός, η αλήθεια κατάματα σε κάθε τι.. Δύσκολο να αγαπάς τον Άλλον όπως ακριβώς είναι. Να μην θέλεις να αλλάξει.. Όχι..!! Όμως να σου λέει κατάφατσα : Δεν μου έχουν φερθεί ποτέ έτσι... και να φεύγει.. γιατί φοβάται τα ίδια του τα αισθήματα. Οι προτεραιότητες είναι άλλες... και είναι πρόσκαιρες.. πίστεψέ μάτια μου γλυκά! Γιατί, τούτη η ρημάδα η Ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι, μήτε κληροδοτείται, μήτε μεταβιβάζεται... Η Ζωή μάτια μου σμαραγδένια, δεν είναι Κυρία Αστή που της φτάνει μόνο να την συστήσουν σε μια τυπική κοινωνική εκδήλωση, σε ένα... Gala..!!! ... Εκεί που απαιτούνται οι κανόνες της τυπικής ευγένειας και Εσύ να αναγκάζεσαι να χαμογελάς, να σπας δήθεν ευγενικά τη μέση σου, για να πεις ένα τυπικό επίσης ..Χαίρω Πολύ.. και αμέσως μετά, όταν βγεις έξω, να μην θυμάσαι καν΄μήτε το όνομά της..!! Φρίκη .. !
Αν θέλεις την Αγάπη σε Όλο της το Μεγαλείο, ζήσε Την και πάρε τα Ρίσκα σου... Μην λες ... : "δεν με παίρνει".. φτηνή δικαιολογία της στιγμής.. για να αποφύγεις τη ζωή που θέλει το ρίσκο της αγάπης και όχι της συγκαταβατικότητας και του συνεταιρισμού για τα "μάτια του κόσμου"..
Μη φοβάσαι επιτέλους, δεν αντέχω να σε νοιώθω να φοβάσαι...
Ο δικός σου ο φόβος για μένα είναι μία δύσκολη πορεία στη μέση της Ερήμου... βαρειά τα βήματά μου, δεν μπορώ να βαδίσω ... Είμαι Μόνη. Με άφησες μόνη μέσα στην Απέραντη Έρημο..
Όταν το σκεφτείς και γυρίσεις, δεν θέλω να ξαναφύγεις Ποτέ, ακούς;; Ποτέ... Έτσι εντελώς ξαφνικά η Έρημος θα γεμίσει με Κατακόκκινα Τριαντάφυλλα τ΄Απρίλη.. Οι μέρες μου θα είναι γεμάτες Ήλιο.. Ο Δικός σου ο Ήλιος μονάχα φωτίζει τον ως τώρα σκοτεινό δρόμο μου....
Οι λευκές άδειες νύχτες μου μέσα στην αγκαλιά σου θα γεμίσουν δίδυμα φεγγάρια......... Ολοφώτιστες Πανσέληνοι ....!!
Μήπως να περιμένουμε για λίγο ακόμη και όλα να αλλάξουν για εσένα και για εμένα;! Τι Λες;!! Πρόκληση Ζωής και Πρόσκληση Ανοιχτή...!! Δίδυμα Φεγγάρια... Τι άλλο ποιο μαγικό αγάπη μου;; {Γιούλη Τσουρεκά}


Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Όνειρό μου Αγαπημένο.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Όνειρό μου Αγαπημένο.. {Γιούλη Τσουρεκά}
Όταν τα Όνειρα γίνονται κακοί εφιάλτες, όταν βάλλεσαι από Ερινύες, τι κι αν μου λένε λίγοι καλοί μου Φίλοι να Ελπίζω, να μην πάψω να Ονειρεύομαι.. Το μόνο που έχω είναι χαρτί και μολύβι να γράφω τις σκέψεις μου.. Κατόπιν να τις μεταφέρω και να τις μοιράζομαι Εδώ, Παρέα με Εσάς στη σύγχρονη τεχνολογία του διαδικτύου.. Κι ας έφτασα μισό αιώνα άνθρωπος.. Η λατρεμένη μου βαφτισιμιά με λέει gagget nona ή σε κάποια χρόνια να είμαι gagget grandmother..! Όλοι όσοι μας αγαπούν αληθινά κι άδολα επιμένουν να εξακολουθούμε απτόητοι, ρομαντικά αμετανόητοι να Ονειρευόμαστε για ένα Μέλλον Καλύτερο, όχι μόνο για τον Εαυτό μας, αλλά για Όλο το Κόσμο. Να μην εγκαταλείπουμε. Να μην τα παρατάμε.. Να κοιτάμε μπροστά και να προχωράμε..
Κι αν στο διάβα της Ζωής Μας, κάποια από τα όνειρα μας, μας παραπλανήσουν ή προφανώς μας προδίνουν, καλό είναι να αποφύγουμε να μας σκοτώσουν το Μέσα Μας..! Η Ζωή του κάθε Ανθρώπου είναι ανύπαρκτη, ρηχή, ανούσια δίχως Όνειρα. Δεν γίνεται να ζούμε δίχως να ονειρευόμαστε. Διότι η ζωή μας δεν έχει πλέον κανένα νόημα, καμία ουσία, δεν αποκτά απολύτως καμία Αξία, που τόσο λείπει στις μέρες που διανύουμε Όλοι Μας. Να Ονειρευόμαστε, αλλά να κρατάμε και μία δικλίδα ασφαλείας για να προστατεύουμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που είναι κοντά μας, που αγαπάμε και νοιαζόμαστε από κακόβουλα στοιχειά της παράδοξης φύσης, που παραμονεύει σαν την κρυμμένη παγίδα, σκεπασμένη με ξερά κλαδιά στο χαώδες δάσος, αυτό με τους "κακούς κυνηγούς".. των ανθρώπινων Ψυχών.. Αυτών που επιμένουν να είναι αντιγραφείς στις Ζωές των Άλλων και να Ζουν εις βάρος των συνανθρώπων τους, δίχως καμία αιδώ, κανέναν ενδοιασμό. Αριβίστες της Ζωής. Αυτοί είναι οι Εφιάλτες. Όχι τα Όμορφα Όνειρα.. Ας Προχωρήσουμε λοιπόν με Όνειρα Αληθινά που τα κάνουμε Πράξεις Ζωής, διότι με το Θέλω μας Μπορούμε. Από Εμάς εξαρτώνται τα πάντα, αρκεί να το Πιστεύουμε, να πιανόμαστε σφιχτά κι αγαπημένα από το χέρι και στα Όνειρά μας ακόμη.. Είναι Αλήθεια, δεν είναι ουτοπία.. Όχι. Το έχω δει με τα μάτια μου ως Τώρα.
Έτσι Αγαπάμε... Έτσι Μαθαίνουμε... Όνειρα, Ελπίδα, Αγάπη... {Γιούλη Τσουρεκά}

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014


Μέσα απ΄τις στάχτες της Ψυχής μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Νομίζω πως ξέρω αρκετά καλά τον εαυτό μου. Έχουμε γνωριστεί. Στα καλά, στα δύσκολα, στα σουσούμια μου..! Εμένα, όσοι με ξέρουν κι όσοι από εσάς τους διαδικτυακούς καλούς, καλοπροαίρετους πάντα φίλους με έχετε νοιώσει από τα γραφόμενά μου, όχι, δεν πιστεύω στη σημερινή ημέρα. Ο Έρωτας, η Αγάπη για μένα μάτια μου, είναι κάθε δευτερόλεπτο που κυλά.... είναι σα το φως που το κρατάς αναμμένο, δεν θέλεις με Τίποτα ούτε να το σκεφτείς να αργοσβήνει... Ούτε το κερί .. Το ανανεώνω πριν καν΄σβήσει... Δεν είναι καλό να σβήνει το κερί μονάχο του, ή να το φυσάς απότομα, έλεγε η μάνα μου.. και σαν ήθελε να σβήσει ένα κερί έπιανε το φιτίλι του με τα δύο δάχτυλά της και το΄σβηνε μεμιάς.

Είναι όμως κάτι νύκτες, που θαρρείς πως Όλα τα Άστρα του Ουρανού κατεβαίνουνε χαμηλά και σου κάνουν επίσκεψη λαμπρή στη κάμαρά σου.. Φαντασία θα σκεφτείτε... Απόψε λιώνει για μένα το Φεγγάρι, είναι Πανσέληνος απόψε χιλιάκριβε μου και νοτίζει τα μύχια της Ψυχής μου Ολάκερης.

Είναι κάτι νύκτες, που νιώθω πως, όλα τα Πουλιά της Γης σιγοτραγουδούν έξω απ΄τα παλιά ξύλινα παντζούρια της κάμαρας μου και ξεχωρίζω το κελάηδισμα του Αηδονιού..
Ακούω τους ήχους έξω απ΄το σπίτι. Τα αυτοκίνητα, τις πέτρες στο δρόμο που περνούν βιαστικά από πάνω τους οι ρόδες των τροχοφόρων.
Μένω Κέντρο - Απόκεντρο Αθήνας. Ο δρόμος μας έχει δέντρα, είναι ακόμη χειμώνας και ακούω τα ξερά κλαδιά των δέντρων να πάλλονται στο φύσημα του αγέρα.
Αυτές τις νύκτες, έχω μία σταθερή, μοναδική επισκέπτρια που ποτέ δεν με λησμονά.. Πάντα με θυμάται η μοναξιά μου και η μοναξιά σου... Έρχεται πάντα τις μικρές πρωινές ώρες απροσκάλεστη. Τότε καταρρέω. Δάκρυα βρέχουν τα μαξιλάρια του κρεβατιού μου. Το δικό μου και δίπλα, το άδειο δικό σου ανέγγιχτο μαξιλάρι που το χαϊδεύω, του μιλώ και με συντροφεύει άδειο κι αμίλητο....
Έτσι λοιπόν, μόνη στην απόλυτη Σιωπή ακούω Όλα να σιγοτραγουδούν ένα τραγούδι δίχως ρυθμό, δίχως αρχή και τέλος... είναι κάτι σαν ..ρέκβιεμ... απροσδιόριστο...

Λατρεμένε μου, είναι τελικά, αυτές οι άδειες, λευκές νύχτες που βλέπεις καθαρά, κάτι πολύ σημαντικό... Σηκώνομαι απ΄το κρεβάτι μου ανήσυχη, λυπημένη, απογοητευμένη και κοιτάζομαι στον καθρέφτη, ξέρεις, εκείνον της κάμαρας μου... Τρομάζω στη θέα των ματιών μου που έχουν το χρώμα της απόλυτης μοναξιάς.....
Είναι πανομοιότυπο με το χρώμα που έχουν οι στάχτες απ΄τα αποκαΐδια....

Ξέρεις καλά πως σε ψάχνω ακόμη.. σε ζητώ .. η Ψυχή μου σε ζητάει ..ακόμα και μέσα από τις "Στάχτες Μου"... Σε σκέφτομαι.. μου είναι αδύνατον να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου... Το θεωρώ μία ιεροσυλία..
Είναι αδύνατον... το νοιώθω γιατί Μου Λείπεις Πολύ.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Μου λείπει η Μυρωδιά σου Λατρεμένε μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Μου λείπει η Μυρωδιά σου Λατρεμένε μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μυρωδιά. Δεν το λέγω μόνο από την πλευρά της υγιεινής και της καθαριότητας. Άκου με Αγάπη μου.....

Αγαπημένε μου, η δική σου μυρωδιά έχει κάτι το διαφορετικό, το δυνατό σαν το άρωμα του φρέσκου κύμινου απ΄τα μπαχάρια της Πόλης.
Όταν μου λες ψέματα για να κάνεις τα "παιχνίδια σου", πάλι μυρωδιά σου αλλάζει και γίνεται ενοχική, όπως η μούχλα του πολυκαιρισμένου ζυμαριού.

Αγαπημένε μου, όταν μου κάνεις έρωτα η μυρωδιά σου έχει το νόστιμο ζουμερό άρωμα του φρέσκου ροδάκινου.
Αγαπημένε μου άνθρωπε, όταν συχνά με πικραίνεις και ξέρεις πως κάνεις λάθος, πως είσαι άδικος, αναδύεται ένα άρωμα ξινισμένου σταφυλιού.

Λατρεμένε μου, σαν νοσταλγείς ήρεμος τα βράδυα η μυρωδιά σου είναι φρέσκα ζουμπούλια στους λόφους της εξοχής την ώρα του δειλινού.
Σε παρατηρώ όταν κοιμάσαι... γέρνω πάνω σου κι ακούω τη σιγανή ανάσα σου, που γίνεται πιο έντονη σα βλέπεις Όνειρα. Τότε το άρωμά σου είναι μεθυστικό, πολύ έντονο, δυνατό, εμποτίζεσαι το άρωμα ενός Αγγέλου.

Ακριβέ μου, σαν με φιλάς με Πάθος, η μυρωδιά σου είναι αλμυρή σαν την φουρτουνιασμένη Θάλασσα, αναδύεις το άρωμα των άγριων τριαντάφυλλων.

Καλέ μου, όταν φοβάσαι, έχεις τη μυρωδιά του καμένου... του καμένου ξύλου, του κατεστραμμένου ρούχου...

Χιλιάκριβε μου, σαν με χαϊδεύεις έχεις τη μυρωδιά της Κανέλας.. που είναι και πικρή και γλυκειά.. Ριγώ στα χάδια σου, αναστενάζω, λιώνω..

Αγαπημένε μου, όταν χαμογελάς η μυρωδιά σου έχει κάτι το απόκοσμο.. λάμπεις και αναδύεις τη μυρωδιά Του Καθάριου Γαλανού Ουρανού στο πέταγμα με Αεροπλάνο..

Η αγάπη, μια σιγανή βροχή όταν είμαστε αγκαλιά ακούμε το χτύπο του νερού στα τζάμια.. Είναι Τραγούδι η Βροχή και έχει τη Μυρωδιά μας, πάνω στις στιγμές του Πάθους σαν σεληνιαζόμαστε.. Δεν έχει έλεος το Πάθος γλυκειά μου αγάπη, δεν σταματάει Ποτέ και Πουθενά.. Κι αν είμαστε μακρυά, μένει χαραγμένο στη μνήμη μας η μυρωδιά των στιγμών μας απ΄τον ιδρώτα των κορμιών μας και των οργασμών που μοιάζουν σα ποδοβολητό αλόγων..

Χιλιάκριβε μου λατρεμένε, μου λείπει η μυρωδιά σου και δεν θέλω πια, κουράστηκα να κρύβω τη βαρειά, σάπια, κομματιασμένη μου Ψυχή στη ντουλάπα μας και να της "αγοράζω" αρωματική λεβάντα από το φαρμακείο, για να μην πιάσει μούχλα και σκόρο.. Καλύτερα να έπαιρνα ...υδροκυάνιο παρά αυτό το μαρτύριο της Απώλειας της Σπάνιας Μυρωδιάς Σου που τόσο πολύ μου λείπει ...
Πλησιάζει η Άνοιξη και η Μυρωδιά σου έχει το λεπτό, γλυκό Άρωμα από τα Άνθη της Αμυγδαλιάς.
Λατρεμένε μου... Ναι, νιώσε με.. σε παρακαλώ... Μου λείπει η Μυρωδιά Σου Τρελέ μου Έρωτα.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Το Βιβλίο της Ζωής Μας.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Το Βιβλίο της Ζωής Μας.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Χιλιάκριβε μου, 

Μικρές πρωινές ώρες κι άνοιξα το βιβλίο της ζωής μου, που σ΄αυτό γράφω τις ζωές μας. Τη δική σου και τη δική μου. Τις ζωές μας που δεν συναντήθηκαν ποτέ στη γήινη πραγματικότητα, αλλά μονάχα στα Όνειρα. Στα όνειρά μου, ίσως, γιατί όχι αγαπημένε μου και στα δικά σου Όνειρα κάποιες νύχτες μοναχικές, αξημέρωτες που συμβαίνει να είσαι μόνος.
Μας σκεπάζει ο Ίδιος Ουρανός, αλλά όχι το ίδιο πάπλωμα τους κρύους χειμώνες, να χουχουλιάζουμε κάτω απ΄αυτό και να παίζουμε με τα γυμνά κορμιά μας, σαν τα μικρά αθώα παιδιά. Να αγκαλιαζόμαστε όλη νύχτα, να παίρνουμε τη ζέστη του κορμιού μας ο ένας απ΄τον άλλον και τα ζεστά καλοκαίρια να λιώνουμε απ΄τη ζέστη και τη ζέση του Έρωτά μας. Να δροσιζόμαστε με ανοιχτά παράθυρα, να μπαίνει η δροσιά απ΄τα καταπράσινα πεύκα ενός μεγάλου κήπου.

Στο ορκίζομαι αγαπημένε μου, πως δεν σου κράτησα την παραμικρή εμπάθεια ή κακία επειδή οι συγκυρίες προφανώς από τις ζωές μας, δεν μας επέτρεψαν να ζούμε κάτω από την ίδια στέγη. Με παρηγορεί που ζούμε κάτω από τον Ίδιο Αττικό Ουρανό και ξέρω καλά πως σκεφτόμαστε και νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Παράπονο μόνο έχω γιατί στις σελίδες του βιβλίου μας δεν έχω δύναμη να βάλω τέλος.. Δεν υπάρχει Τέλος.. Κι έτσι στολίζω τις σελίδες του με Τριανταφυλλένια Ροδοπέταλα, για να μοσχομυρίζει η Ζωή Μας στην Απόσταση, στην Απουσία, στην Σιωπή μας, που ουσιαστικά, το νοιώθω Καλέ μου, δεν είναι σιωπή. Φωνάζει. Ουρλιάζει. Όμως δεν ακούγεται Ακριβέ μου, γιατί συμπέσαμε σε παράλληλα Σύμπαντα.
Ευτυχώς, πιστεύω, όχι σε ασύμβατα γιατί ό,τι ζήσαμε, για όσο το ζήσαμε ήταν Συμβατό και Άπειρα Δυνατό. Είχε Παλμό, και Πάθος ανείπωτο.
Λατρεμένε μου, αν ήξερες πόσες νύχτες προσπαθώ με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου.. Να σου στείλω με τα πεφταστέρια μηνύματα Αγάπης και Αφοσίωσης. Αυτό μπορούσα, μπορώ, θα΄θελα και Θέλω να σου δώσω με όλη τη Ψυχή μου. Αγάπη, Αφοσίωση, Θαυμασμό για ό,τι καταπιάνεσαι και είσαι Μοναδικός.. Σου μιλάω, όπως και τώρα, μικρές πρωινές ώρες.. Ίσως να κοιμάσαι.. Μα ό,τι κι αν σου λέω εδώ Μόνη, εσύ δεν με άκουγες, μήτε τώρα με ακούς λατρεμένε μου..
Το ξέρεις δα, πως, είμαι πολύ πονεμένη και σ΄αποζητώ σαν τον ερημίτη την Όαση. Την Όαση σου για να καθήσω για λίγο από κάτω, στη Σκιά σου, να κουρνιάσω στη ζεστή, μεγάλη αγκαλιά σου, στον Ίσκιο σου χιλιάκριβε μου να ξαποστάσω.. Να γελάσω, ή ακόμη και να κλάψω για να Λυτρωθώ..
Είναι φορές που ο πόνος μου είναι αξεπέραστος, ανυπόφορος, αβάσταχτος.
Ο πόνος της Ψυχής είναι αγιάτρευτος, θέλει μία σκέψη απ΄το αγαπημένο πρόσωπο, μία αγκαλιά, ένα γλυκό λόγο.. Καταφύγιο είναι η αγκαλιά σου για να καταλαγιάσω, να χαλαρώσω, να ηρεμήσω και ίσως στο τέλος να ξεκουραστώ για πάντα... ως το τέλος..
Όταν βλέπω, διαπιστώνω πως, δεν υπάρχει τίποτε, ο πόνος μου γίνεται πιο σκληρός, γίνεται μαχαίρι και με κομματιάζει. Κοφτερός Πόνος. Ανείπωτος. Ανοιχτή πληγή που ρέει σα το ρυάκι και καταλήγει σε ποτάμι... Ποτάμι δακρύων, απογοήτευσης, απαξίωσης του Εαυτού, παραίτησης.
Αγιάτρευτος πόνος μάτια μου όπου σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει, ίσια στη καρδιά και σε ρημάζει, σε ξεριζώνει..
Λατρεμένε μου, ίσως αν ήμουν δυνατή ή και αδιάφορη να τα έβγαζα πέρα.. Να γύριζα τη σελίδα του Βιβλίου. Όμως, δεν είμαι ούτε δυνατή, ούτε "οχυρωμένη" πίσω από ψηλά κάστρα...
Αγαπημένε μου, για μένα ο Έρωτάς μας είναι ιερός, σημαντικός. Δεν είναι ένα παιχνίδι. Ξέρω. Ποτέ και Πάντα είναι δύο λέξεις που δεν υπάρχουν σε τούτη εδώ τη ρημάδα τη ζωή. Δεν γίνονται πράξη ζωής Αιώνια..
Μην με ξεχνάς, δεν έζησα τίποτε και Διψάω για να ζήσω έστω λίγες σταγόνες Ζωής ακόμη, κι ας τις ζούσα κοντά σου.. όσο κι αν διαρκούσε, αρκεί να ήταν έστω, μία απλή διαδρομή του τραμ... Του Τραμ..
Η ζωή αγάπη μου γλυκειά, είναι τελικά ένα βιβλίο. Ένα γραμμένο βιβλίο με μία Ιστορία από τον Καθένα μας. Η ζωή είναι τα λουλούδια, η δροσιά της Άνοιξης, αλλά και της δροσιάς της Θάλασσας τα απογεύματα και τα βράδυα του Καλοκαιριού. Η ζωή είναι τα γλυκά κι όμορφα τραγούδια που έχουμε ριζωμένα μέσα στις Ψυχούλες μας.
Η ζωή είναι Έρωτας Αγάπη μου. Κι ο Έρωτας Θέλει Βουτιά στη Θάλασσα και μάλιστα σε βαθειά, καθάρια νερά του Αιγαίου.. ~ Ξημέρωμα Πέμπτης 13 Φλεβάρη 2014 ~ {Γιούλη Τσουρεκά}
Υ.Σ. : Χιλιάκριβε μου, το βιβλίο της Ζωής μας Συνεχίζεται. Σε Αγαπάω..

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Δροσοσταλίδες Δακρύων... {Γιούλη Τσουρεκά}


Δροσοσταλίδες Δακρύων... {Γιούλη Τσουρεκά}

...Ανυπέρβλητα δύσκολο να σκέφτεσαι έναν Άνθρωπο και να μην μπορείς να τον αγκαλιάσεις... Πονάει αφόρητα πολύ. Όλοι όσοι το έχουν νοιώσει αληθινά, μπορούν να το καταλάβουν.... Ευλογημένα τα δάκρυα που τρέχουν σαν τ΄αλμυρό νερό της Θάλασσας ως το λαιμό και βρέχουν όλο το σώμα.. Εξαγνίζουν την πληγωμένη Ψυχή. Την Ανυψώνουν... Όλα γίνονται για κάποιο λόγο... Όλα.. Έτσι λένε τουλάχιστον..! Δύσπιστη εγώ, δεν το πιστεύω.. Τριανταφυλλένια Δάκρυα, Δροσοσταλίδες τ΄απόβραδου.. Βράδιασε Πάλι. Καληνύχτα..... {Γ.Τ.}

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

"ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΛΕΠΤΟ... ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ..... ΑΚΟΜΑ ". {Γιούλη Τσουρεκά}



"ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΛΕΠΤΟ... ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ..... ΑΚΟΜΑ ". {Γιούλη Τσουρεκά}

Με τη φαντασία μου, πολλές φορές έχω αποδράσει σε έναν Κόσμο, φτιαγμένο με αρμονία, αγάπη, συναισθηματική αλήθεια, κυρίως όταν πρόκειται για ένα ζευγάρι με ειλικρίνεια ανάμεσά τους, καθώς και αποδοχή. Σε αυτόν τον Κόσμο, δεν απαιτείται κόπος και χρόνος. Απαιτείται Τρόπος. Τρόπος που πηγάζει από υγιή Νου, Καλή Καρδιά κι ένα ειλικρινές χαμόγελο για τον Άνθρωπο που τον ...ξεγέλασες.... δήθεν....αγαπώντας τον, διότι .."εκείνο το καιρό" έψαχνες ευκαιριακή "παρέα", ένα χέρι να πιαστείς, για να μην αισθάνεσαι Απέραντα Μόνος και βέβαια να ικανοποιήσεις τον αρρωστημένο εγωισμό σου. Τα όριά μου δεν τα ξεπερνάω. Έμαθα πως, τη Θέα της Αλήθειας δεν την αντέχουμε Όλοι μας. Είναι Σκληρή η Αλήθεια. Πονάει κι όχι μόνο, αν μας την πουν κατάφατσα, αμερόληπτα, απλά, γινόμαστε "εχθροί". Πολεμάω με τη Ζωή. Όχι με τους συνανθρώπους μου. Ουδείς Αναμάρτητος. Ουδείς Τέλειος. Πρώτη εγώ που εκφράζομαι τώρα δα, διότι κάθε μέρα διαπιστώνω και ένα τραγικό ψέμα, μία επικάλυψη "λαχταριστής σοκολάτας" σε ανθρώπινες σχέσεις που θυμίζουν ...ζωικό βασίλειο.... κάτι έχουν στο κεφάλι τους ... Τέλος πάντων ό,τι έχουν στο Κεφάλι το έχουν έτσι όπως είπε σε μία από τις εξαιρετικές κινηματογραφικές ασπρόμαυρες ταινίες του, ο Αείμνηστος Βασίλης Λογοθετίδης. Μην κρίνετε όσους ζούμε μόνοι. Δείτε εσάς που ζείτε βουτηγμένοι στην υποκρισία, στο ψέμα και σίγουρα τα συναισθηματικά σας Θέλω, ασφαλώς και δεν αφορούν Δύο.. Ο Έρωτας, η Αγάπη θέλει Δύο κατά τα δικά μου αισθήματα και συναισθηματικά μου κριτήρια και Θέλω. Ως την τώρα ζωή μου το τήρησα με πίστη σε ό,τι έχω μέσα στη ψυχή μου κι ας είμαι μόνη πολλά χρόνια. Δεν νομίζω πως ενοχλώ κανέναν κι ας μην ενοχλούνται ορισμένοι που κρίνουν πως, δεν έχω.. "φτιάξει τη ζωή μου". Είναι Αστείο. Ας μείνουν στις δικές τους "φτιασιδωμένες ζωές", οι οποίες αποτελούνται από ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα, συν οι αναπληρωματικοί!!! Δεν κρίνω Κανέναν, ας μην κρίνουν εμένα. Διότι πάντα Αγαπάω και Δίνομαι Ολοκληρωτικά σε Έναν Άνθρωπο. Κι όταν συνέβη στη ζωή μου κάποτε να μην μπορώ και το πάλεψα, μα πρωτίστως το συζήτησα καθαρά και ξάστερα. Ειδάλλως τώρα, μπορούσα να έχω Ομάδα και μάλιστα στην Πρώτη Εθνική Κατηγορία. Κι επειδή κάπου αποκάμω καθότι ..ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία και θέλω να εγκαταλείψω μία προσπάθεια, μία προσμονή, ακόμη και μία ελπίδα, γι΄αυτό λέω.. Όχι, Θα κρατήσω Ένα Ακόμα Λεπτό... Μόνο Ένα Λεπτό ...Ακόμα. Αυτό ακριβώς το Λεπτό είναι και ο Καταλύτης που μπορεί να με κάνει να κρατήσω και να κρατηθώ για πάντα, όχι μόνο στις πεποιθήσεις και στα πιστεύω μου, αλλά να Δω Έναν Άνθρωπο που να Συμβαδίζουμε Μαζί δίχως Υποκρισίες, Ψέματα, με μία ζωή συγκαλυμμένη, συγκαταβατική, συνεταιριστική με την επίπλαστη επικάλυψη ...μπαγιάτικης όμως κατά τα λοιπά διακοσμημένης σα μπαγιάτικο γλυκό, επιτηδευμένο προς ..βρώσιν. Κίνδυνος δηλητηρίασης!

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Πυροτεχνήματα.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Πυροτεχνήματα.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ο χρόνος που πέρασε μακρυά σου,
δίχως την μεγάλη τρυφερή αγκαλιά σου,
μου φαίνεται απέραντος, ανελέητος..
Ήταν σκοτάδι στη Ζωή μου και 
Εσύ Αγαπημένε μου, έδωσες πνοή
στη ζωή μου, έδωσες φως, νόημα
κι αρχή τόσο σημαντική για μένα..
Ήταν νύχτα και γέμισες
Ουρανό της Ψυχής Μου με
Εκατομμύρια Χρωματιστά Πυροτεχνήματα..
Ήρθες πρωί και έλαμπε ο Ουρανός Μου.
Είσαι Εσύ ο Ουρανός Μου,
η Γη μου, το Νερό να πιω να ξεδιψάσω.
Τα βράδυα, με ξαστεριά και Πανσέληνο,
ο Ουρανός Μας φωτίζονταν με
μυριάδες χρωματιστά Πυροτεχνήματα,
κάθε είδους, κάθε χρώματος,
βροχή από Πυροτεχνήματα από
τον Ουρανό στη Γη Μας...
Χρώματα, Φως, Αρώματα,
σαν το Ουράνιο Τόξο
μετά από τη βροχή,
Εσύ μονάχα μου χάρισες Ζωή.
Το παρελθόν μου το έσβησα..
το μέλλον ποιος το ξέρει;!
Το παρόν πίστεψα πως είσαι
μόνο Εσύ, Ολάκερη
η Ζωή μου ως Τώρα, Εσύ!
Ήσουν Ποτάμι, Θάλασσα Απέραντη,
γάργαρη Πηγή που ξεδιψούσα
στα φιλιά σου κάθε μία στιγμή
με τα Πυροτεχνήματα στον Ουρανό
να Φωτίζουν Μονάχα το "Είναι Μου",
να εξιτάρουν το Νου μου, να
ζεσταίνουν με τα χρώματά τους
την Καρδιά μου που στη Χάρισα.
Η Αγάπη γκρεμίζει βουνά,
μετακινεί βουνά,
το Σύμπαν Ολόκληρο.
Ήθελα μονάχα λίγο να μ΄αγαπάς..
να με κοιτάς, να μ΄αγκαλιάζεις,
σφιχτά να μου κρατάς το
χέρι και να μου λες λόγια
αγάπης γλυκά, φωτεινά,
λαγαριστά, σαν τα Πυροτεχνήματα..
Τα Πυροτεχνήματα γράφουν
όλα τα συνθήματα του Κόσμου
όταν Κοιτάζουμε Μαζί
κάτω απ΄τον ίδιο Ουρανό..
Πυροτεχνήματα βλέπω
στα Όνειρά μου τις
κρύες νύχτες του
Χειμώνα..
Πετάγομαι..
Ξαφνιάζομαι..
Ριγώ...
Διψώ...
Χάθηκε η Θάλασσά μας,
στέρεψε η Πηγή..
Έσβησαν, χάθηκαν
για πάντα τα Πυροτεχνήματα,
χάθηκε για πάντα από
τη ζωή μου ο Δικός Σου
Γλυκός Θησαυρός με
τις Λάμψεις και τα Πυροτεχνήματα..
Μου Λείπεις Ακριβέ μου...
Κοίτα Ψηλά.. Πυροτεχνήματα για Σένα..{Γ.Τ.}

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Τα Φτερά του Έρωτα και της Αγάπης.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Τα Φτερά του Έρωτα και της Αγάπης.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Θέλω μονάχα να υπάρχεις, εσύ να ζεις, να αναπνέεις, να χαίρεσαι, να γεύεσαι, να αδράξεις την κάθε στιγμή σου κι εγώ να σε αγαπώ μονάχα έτσι μόνη στο περιθώριο από το σημειωματάριο της ζωής σου και να μην έχω κανέναν μα απολύτως κανέναν να το δηλώνω, γιατί, ξέρεις καλά πως, "δεν πρέπει", δεν αρμόζει για χίλιους λόγους. Μας σακάτεψαν τα "πρέπει" που τα αποδεχόμαστε αναντίρρητα και σιωπηρά, δίχως αντίδραση, μήτε βεβαίως την παραμικρή μας δράση. Δεν Πρέπει, μήτε χρειάζεται να υπάρχω ως παρουσία στη ζωή σου, ούτε σα σκιά, ούτε σα σκέψη φευγαλέα. Σε αγαπώ πολύ, στο Άπειρο, τόσο που κάποιες φορές ξεχνιέμαι κι ονειροβατώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά πράγματα που μας περιβάλλουν γύρω μας και δίχως αυτά δεν υπάρχουμε ως ανθρώπινες οντότητες. Ας προσέξουμε αγαπημένε μου..
Σε αγαπώ τόσο πολύ που δεν σε κρίνω, με ποιο δικαίωμα άλλωστε θα μπορούσα να το κάνω;! Κι έτσι με τη βούλησή μου, με την αυτογνωσία μου, σε αποδέχομαι εντελώς όπως είσαι, σε παρακαλώ μην τολμήσεις να αλλάξεις, εγώ έτσι σ΄αγάπησα Εδώ κι έτσι σ΄αγαπάω σε βάθος του χρόνου. Τι νόημα έχει να θέλουμε σώνει και καλά να αλλάξουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε;! Τι ουτοπία, ματαιοδοξία, ασφαλώς επικρατεί ο απόλυτος εγωισμός κι αυτό δεν είναι αγάπη, είναι δέσμευση με σχοινιά και σιδερένιες αλυσίδες..! Σε αγαπώ πολύ και μεταλλάχθηκα.. Φύτρωσαν Φτερά στη πλάτη μου για να μπορώ να πετάω πάνω από τον Κόσμο, από τη Ζωή σαν απλός παρατηρητής και στους κινδύνους να απλώνω τα χέρια μου και να σε σηκώνω ψηλά, όχι για να παρατηρείς τον Κόσμο, μα για να σώζεις τον Κόσμο.. Ξέρεις εσύ τον τρόπο. Αυτό θα είναι το κρυφό μας μυστικό. Σε αγαπώ τόσο πολύ που πια δεν θέλω να σε δω, δεν το αντέχω, παρά μόνο στα όνειρά μου, κάθε νύχτα και να σε φαντάζομαι για ατέλειωτες ώρες τα βράδια που έχω μία και μοναδική επίσκεψη, αυτή της μοναξιάς μου και τα Φτερά στη Πλάτη Μου, ως παρηγορητή και Οδηγό Ψυχής Μου.. Θα σου ακουστεί παράδοξο ή και ψέμα, όμως δεν μου λείπεις πια από τη ζωή μου, αφού ξέρεις καλά πως, στης Αγάπης την Ομορφιά, τη Συντροφιά, δεν χωράει η απόσταση που πάντα μας χώριζε με τη βούλησή σου, ή από τους φόβους των χαμένων βολεμάτων της στιγμής.. Ως δρομείς μεγάλων αποστάσεων εμείς, εσύ γήινος κι εγώ με τα Φτερά στη Πλάτη μου,
Σε αγαπώ τόσο πολύ κι αγαπώντας σε, βρίσκεσαι Μέσα Μου, σε έχω κοντά μου, κατάδικο μου, διότι είμαι τα Φτερά Σου κι έτσι γίνομαι ένα με σένα είμαι σαν Εσένα και Μαζί σου, μόνο Κοντά σου όπου κι αν βρίσκομαι, Εσύ Έρχεσαι Καλέ μου... Πετάω.. κι Έρχομαι.. Δεν φεύγω... Περίμενε Με.. στο Άπειρο.. Ψυχή Μου. ~ {Γιούλη Τσουρεκά}

Μία Εξομολόγηση .. {Γιούλη Τσουρεκά}


Μία Εξομολόγηση .. {Γιούλη Τσουρεκά} 

Πριν πολύ καιρό, έζησα έναν μοναδικό Έρωτα με ισχυρό πάθος, τόσο έντονο που δεν μου είχε συμβεί στην ως τότε ζωή μου. Δεν υπήρξε μέσα μου κανένα δίλημμα, μήτε απολύτως τίποτε το απαγορευμένο. Δεν υπήρχε η παραμικρή ενοχή, αμφιβολία, ή αμφιταλάντευση. Υπήρχε μόνο απόλυτο, αβυσσαλέο Πάθος, ασυγκράτητος Πόθος και μόνο πολλές και ποικίλες Επιθυμίες. Ήθελα να το ζήσω ως το τελευταίο κύτταρο του Είναι Μου. Ως το ελάχιστο μόριο μου που ξεκινούσε από τον εγκέφαλο, τις τρίχες του κεφαλιού μου, ως τα νύχια των ποδιών μου που άρχισα πρώτη φορά να τα βάφω κατακόκκινα, βλέπετε, το μανό μου δημιουργεί αλλεργία.. Κι όμως μπρος στον αχαλίνωτο Πόθο την πυρωτική Επιθυμία, την ακατάλυτη, δίχως περιστολές κι αναστολές, με ευθύτητα, ανυπόκριτα, άδολα, μα και ανυπεράσπιστη συναισθηματικά, με αμφιβολίες περίσσιες αν ό,τι ένιωθα ήταν αμφίδρομο και από την έτερη κατά τα λοιπά, Λατρεμένη Παρουσία, σεσημασμένη ενίοτε, εκατέρωθεν, καταγεγραμμένη με αμοιβαιότητα, πληρότητα έντονων, αληθινών Αισθημάτων Μου, στο βιβλίο των πόθων ως χρέος προς τα ίδια τα σώματά μας, απόλυτα συνδεδεμένα κι αλληλένδετα με το Νου, την Ψυχή, την Καρδιά Μας. Άκουσα τα ίδια λόγια και από Εκείνον αρκετές φορές και κάτι με έκανε να μην τα πιστεύω... Κάτι σα διαίσθηση που ήθελα να διώξω από μέσα μου σα κακή ερινύα, ή κακό πνεύμα ή ακόμη φρικτό εφιάλτη. Όταν έφθασε η ώρα της ιδιότυπης συναλλαγής, κατά την οποία οι δύο θέλουν να ενωθούν στο Απόλυτο Ένα, μοιραία έγιναν πιστωτές και χρεωμένοι στον ίδιο Πόθο. Δεν πρόλαβαν ούτε να σκεφτούν, ασφαλώς ούτε να ... γδύσουν αρχικά και να ξεγυμνώσουν τις ψυχές τους. Να τις ανοίξουν σαν γάργαρες πηγές να εξομολογηθούν κάτω από το εξαγνιστικό τρεχούμενο νερό. Τυλίχθηκα βιαστικά με ένα σεντόνι.. δεν είναι ντροπή στο γυμνό, ούτε στο άγνωστο.. Εκείνος έλυσε βιαστικά τη ζώνη του..... Έφυγα βιαστική ως το άλλο δωμάτιο.. Φόρεσα ένα μακρύ λευκό φόρεμα.. Εξιτάρισε η παρουσία μου κι όταν ανέβασε ψηλά το φόρεμά μου, όλοι οι Γαλαξίες του Σύμπαντος έπεσαν μαζεμένοι στην σκοτεινή κάμαρα μου.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ταξίδι... {Γιούλη Τσουρεκά}


Ταξίδι... {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 7 Φλεβάρη 2014 ~

Πάντα μ΄αρέσει να ταξιδεύω.
Σε μέρη μακρυνά, 
απόκοσμα, ανεξερεύνητα.
Να ψάχνω ψηλαφίζοντας 
την κάθε γωνιά του
άγνωστου του απρόσιτου..
Ταξιδεύω, ταξιδεύω μόνη και 
πάντα φθάνω στο ίδιο Σημείο.
Κοντά σου, κάτω απ΄τον ίδιο
Ουρανό στον ίδιο Ορίζοντα
μα ταυτόχρονα εκατομμύρια
μίλια μακρυά ..
Πως να σ΄αγγίξω αγαπημένε;

Ατέρμονη αγάπη, ατέρμονος έρωτας,
αδιέξοδο ταξίδι,
γυρίζω πάντα με την ίδια
άδεια βαλίτσα..
Άδειες οι αποσκευές της Ψυχής μου..
Λιποταξία του εαυτού μου και
πάλι πίσω στ΄ αμπάρι της
δικής μου θάλασσας με φουρτούνες,
τραμουντάνες, ο μαΐστρος
σπάνια φτάνει στην Πλώρη Μου..

Πόσο θα΄θελα να ταξίδευα δίχως γυρισμό.
Άργησα τόσο πολύ να το αποφασίσω και ...
Δες Αγάπη μου...

Ξημέρωσε ... {Γ.Τ.}

Στόχος Ζωής.. ~ Σκέψεις ορμώμενες από περισυλλογή {Γιούλη Τσουρεκά}


Στόχος Ζωής.. ~ Σκέψεις ορμώμενες από περισυλλογή {Γιούλη Τσουρεκά}

Τα χρόνια κυλούν γοργά, ανελέητα σα κεραυνός, σαν ορμητικό ποτάμι. Κανένα στοιχείο της Θεάς Φύσης δεν μπορεί να βάλει τροχοπέδη στο χρόνο, είναι μάταιο και να το σκεφτεί ο σοφότερος άνθρωπος του Κόσμου. Οι Εποχές εναλλάσσονται μέσα στο χρόνο και διαδέχονται η μία την άλλη δίχως ανάσα, δίχως ερώτηση, καμία απάντηση στην φυσιολογική φθορά που επιβάλλεται από τη Φύση σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς.
Κι όμως, επικρατεί τόση ματαιότητα, ματαιοδοξία, μισαλλοδοξία, μαχαιριές και ανείπωτα ψέματα.. Σε τι ωφελούν; Στο προσωρινό μας πέρασμα και μετά ένα χάος, ένα Τίποτα.
Οι θύμησες, οι αναμνήσεις, οι σκέψεις μας πανικοβάλλουν από τις καθημερινές προσλαμβάνουσες γύρω μας αλλά και μέσα μας και έτσι είναι φυσιολογικό να μας πιάνει ο φόβος και η απελπισία.. Όμως, υπάρχει ανάγκη να σταθούμε όρθιοι, να παλέψουμε, να είμαστε δυνατοί.
Ας μην ξεχνάμε ούτε δευτερόλεπτο στη ζωή μας, πως, μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε.
Το Σημαντικό που μας μένει μέσα στο Είναι Μας, είναι οι Στιγμές και Πέρα από τις Υπερβατικές Στιγμές που ζήσαμε, που εξιδανικεύσαμε, που ρουφήξαμε ως το μεδούλι, γιατί αυτή είναι η γεύση της ζωής και η γεύση είναι μία πολύ ωραία, σημαντική ανθρώπινη αίσθηση.
Όλες οι στιγμές μας, αυτές οι ακλόνητες, οι σπουδαίες, οι έντονες που τις μοιραστήκαμε με έρωτα, πάθος, συναισθήματα έλξης, πόθου, επιθυμιών, ανυστερόβουλης αγάπης, ταυτίστηκαν με Εμάς, μας ανήκουν αποκλειστικά και είναι μόνο Δικές Μας κι αν θυμούνται όσοι τις έζησαν αληθινά μαζί μας και τις σκέφτονται, είμαστε στ΄ αλήθεια οι τυχεροί της Ζωής κι αν ακόμη δεν το γνωρίζουμε διότι για κάποιο λόγο, δεν μας το είπαν...Ίσως να το διαισθανόμαστε και να κρυφογελάμε με γλυκόπνοες σκέψεις την ημέρα, μα και τη νύχτα στα Όνειρά μας.
Όλες εκείνες οι στιγμές είναι τόσο ανεπανάληπτες, διότι ξεφύγαμε, αποδράσαμε έστω και για λίγο, από τη μιζέρια, την ρουτίνα, τη θλίψη μας που κρύβουμε για να μην μαρτυρήσουμε την αληθινή μας ζωή..
Αυταπάτη θα πείτε.. Μα το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας είναι δυστυχώς γεμάτο αυταπάτες και ουτοπίες, γιατί μας νικάει ο φόβος της μοναξιάς, ενώ ουσιαστικά είμαστε Μόνοι και Δυνατοί...
Θέλει τόλμη η ρημάδα η Ζωή, θέλει γερά κότσια να την αντιμετωπίζεις για
να προχωράς, δίχως να χάνεις τον Στόχο σου..
Στόχος μας είναι η ανθρωπιά, η αλήθεια, η αγάπη, η ευτυχία μίας αληθινής
σφιχτής αγκαλιάς με τους συνανθρώπους μας και το Αυτονόητο, να μπορούμε να Κοιταζόμαστε Κατάματα... ~ Καλό σας Απόγευμα..
Με την βαθειά μου Εκτίμηση σε όλους σας και την Αγάπη μου.
~ Γιούλη Τσουρεκά ~

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Οι σκέψεις... {Γιούλη Τσουρεκά}


Οι σκέψεις... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μία παλιά ξύλινη
κουνιστή πολυθρόνα
ακούει τις ώρες 
της περισυλλογής
τις απύθμενες
σκέψεις μου,
αυτές τις ατελείωτες,
χαμένες σκέψεις που
δεν έχουν μήτε
αρχή, μήτε τέλος..
Κεραυνός ο χρόνος
μοιάζει σα μία μόνο
στιγμή κι όμως,
έχει περάσει πάνω
από μισός αιώνας..
Κάθομαι ώρες
κοιτώντας το άπειρο..
Αναδρομή Ζωής
Ολάκερης, Γεμάτης..
Βάφω ακόμη
τα μαλλιά μου μαύρα
με το ίδιο χτένισμα,
χωρισμένα στα Δύο,
σα τη ζωή μου..
και πολύ μακρυά,
όπως οι αχανείς
σκέψεις του μυαλού μου,
που άλλοτε είναι
λυτρωτικές, κι άλλοτε
στήνουν παγίδες
άκαρδου κυνηγού
σ΄άγριο δάσος
με στόχο του
το Θήραμα.
Φοράω πάντα
το κόκκινο φουστάνι,
τι κι αν πάλιωσε,
το αγαπάω και
ταιριάζει με
τις φλογερές μου σκέψεις..
Αυτές του αχαλίνωτου
Έρωτα, Της Φλόγας,
του Πάθους, και,
καθώς έχει "τρυπίτσες"
στην ύφανσή του,
της Ερημιάς,
του μισερώματός μου,
της Σιωπής,
της Τιμωρίας μιας
Μοναξιάς χειρότερης
απ΄το "στρατόπεδο συγκέντρωσης"
των βασανιστικών,
των σαδιστικών, χειρονομιών σου,
στο ανυπεράσπιστο κορμί μου,
στο μυαλό μου που παλεύει
να μείνει λαγαρό,
στη Ψυχή μου που Αγαπάει
το μαρτύριο της Ακινησίας
των Αισθημάτων Σου.. {Γ.Τ.}

Οι "ρυτίδες σου".. {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 5 Φλεβάρη 2014


Οι "ρυτίδες σου".. {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 5 Φλεβάρη 2014

Σ΄αγγίζω με λεπτές,
θαρρείς χειρουργικές 
κινήσεις με τα
ακροδάκτυλά μου,
μία προς μία τις
όμορφες ρυτίδες σου
για να μην πονέσω
τον αδυσώπητο χρόνο..
Δεν ευθύνεται ο καιρός
για το σκαμμένο πρόσωπό σου,
μα οι Εικόνες, οι εισπνοές των
χημικών αερίων και τα
χτυπήματα της ζωής
από εχθρούς κι
άσπονδους φίλους..
Κι αν χρόνια περάσουν
πολλά, αγαπάω την
κάθε μία ρυτίδα σου
σε χαϊδεύω τρυφερά,
στο μέτωπο που
είναι "σκαμμένο"
θαρρώ σα τις
ράγες που πάνω
τους περνούν
εκατοντάδες συρμοί
τραίνων σε Ειρήνη
και σε Πόλεμο...
Θωπεύω τα μάτια σου
ολόγυρα και τα δύο
μαζί τα φιλώ με
το ίδιο Πάθος της
Νιότης που έφυγε
τόσο γρήγορα κι άδοξα.
Λησμόνησαν την
Αγάπη μας οι βαθειές
ρυτίδες, όμως,
η Ψυχή δεν λησμονά.
Ο Νους ισχυρός
από αναμνήσεις κι
εγώ επιμένω
να λατρεύω τις
ρυτίδες σου,
τα άσπρα μακρυά
μαλλιά σου,
τα σκληρά
χιονισμένα γένια σου..
Χιονισμένα
όπως η άδεια μου
Ψυχή..
Την απολησμόνησες
σε μία μόλις Ώρα..
Μα υπομένω και
Σε Λατρεύω
με τις Ρυτίδες σου,
στο Πρόσωπο,
στα ροζιασμένα χέρια..{Γ.Τ.}

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Εξομολόγηση Αγάπης.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Εξομολόγηση Αγάπης.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Αγάπη μου,
σε αγαπώ κι ο
φόβος ενώνεται 
με την ατελέσφορη αγάπη.
Μας υπέταξε
η καθημερινότητα
τα μεγάλα χειμωνιάτικα
βράδια, κυλούν αργά
βλέπεις, είναι μεγάλες
οι νύχτες.
Μοναχικά, Αδιόρατα,
Καυτά Δάκρυα
κυλούν στο μαξιλάρι μας.
Όταν περάσουν χρόνια
και πεθάνουμε με
τα δάκρυά μας
θα έχουμε ήδη παραμορφωθεί.
Μα κι αν ρυτίδες βαθιές
χαραχτούν στο πρόσωπό σου
το ίδιο δυνατά κι υπέροχα
εσένα θα αγαπώ.
Τι ποιο όμορφο
να μένουν στις ψυχές μας
τα παιδικά μας αισθήματα,
τι ποιο γλυκό να
κρατιόμαστε σφιχτά απ΄το χέρι..
Ρυτίδες τα πρόσωπά μας κι
αν χαράξουν,
το χρώμα των ματιών μας
δεν θα ξεθωριάσει.
Θα παραμείνει αναλοίωτο στο
πέρασμα του χρόνου,
γιατί η Αγάπη μας
γεμίζει με Χρώμα
τα μάτια, τη ψυχή,
το νου, το σώμα.
Αν φύγεις και μονάχη μου
μ΄αφήσεις,
στον Καθρέφτη θα φωνάζω
δυνατά το Όνομά σου
και στη μνήμη μου
χαραγμένη θα΄ναι
η καθάρια η ματιά σου,
αυτή που με συντάραξε,
με συνεπήρε, στα σύννεφα
ταξίδεψα τη Γη δεν την πατάω..
Μακρυά σου αισθάνομαι ανία,
πόθους καυτούς κι ανεκπλήρωτους,
όνειρα απατηλά,
άσκοπες συναλλαγές,
εξαπατήσεις από σχέσεις πρόσκαιρες,
πουλημένες στιγμιαίες προτροπές,
αδιάβατοι δρόμοι,
συμβατικοί έρωτες,
απρόσιτοι
γεμάτοι τύψεις
άδειοι από Πάθος, Πόθο, Επιθυμία.
Χίλιες ρυτίδες χαραγμένες
στα πρόσωπά μας,
σα τις ράγες των τραίνων
παρά η συγκατάβαση,
τα ξενύχτια
εγώ με ποιήματα να σου
μιλώ και εσύ .. με τι άραγε;!
Κουράστηκα στ΄ αλήθεια αγάπη μου
να είμαι επαίτης μίας άλλης ζωής
που δεν ζω μαζί σου ενωμένη
ως Απόλυτο Ένα.
Δεν αντέχω να γίνομαι
λιποτάχτης μίας μόνο Στιγμής...
Ρυτίδες αγάπη μου,
σε μία μόνο νύχτα ..
Στο εξομολογούμαι,
ας είναι κι άλλα τόσα
χρόνια, παρά νύχτες απρόσιτες
με σάπια όνειρα και
φρικτούς εφιάλτες Φυγής..
Αυτή η Σιωπή μας είναι
ο δισταγμός για τη Ζωή μας,
και για το Θάνατό μας..{Γ.Τ.}