Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Μακρινές Σκέψεις {Γιούλη Τσουρεκά}



Μακρινές Σκέψεις {Γιούλη Τσουρεκά}

Σκέψεις μακρινές πλανώνται 
σε μία εποχή παλιά, ρομαντική.
Μία γυναίκα νέα, μόνη,
μήτε τριάντα χρόνων.

Η "μοίρα" ας πω της φέρθηκε
σκληρά.
Της πήρε τον Καλό της
για παντοτινά.

Εκεί στα Πλακιώτικα Σκαλάκια,
νέος κι Εκείνος 33 χρονών.
Όμορφος, ξανθός,
λαμπύριζαν τα μάτια του
από την Αγάπη του για Εκείνην.

Ποτέ της δεν τον λησμόνησε
και έμεινε μονάχη στη ζωή,
ως την ύστατη πνοή της,
γερόντισσα πια, αποκαμωμένη.

Νέα ήταν αρχόντισσα,
έκθαμβης ομορφιάς,
καλαισθησίας, καλλίγραμμη,
ντελικάτη, εύθραυστη όπως
οι πορσελάνινες κούκλες
της βιτρίνας.

Μακρυά ρομαντικά
της Belle Epoque Φορέματα
δαντελωτά, μουσελίνες και
μεταξωτά, στόλιζαν το κορμί της.
Παπούτσια γκέτες, με
κάλτσες αραχνοΰφαντες
πλεγμένες από τα χρυσά
της χέρια.

Ένας Καρπός του Έρωτα
της έμεινε..
Που είχα την σπάνια τύχη
εμένα να Γεννήσει.

Ξέμπλεκα τα μακρυά της
σαν έβενος μαλλιά,
μα ακόμη τόσο όμορφα
σαν έμπλεκε κοτσίδες,
όταν αυτά ασήμωσαν
στο Πέρασμα του Χρόνου. {Γιούλη Τσουρεκά}

~ Για τη Γιαγιά Μου ~

Να έχετε μία Όμορφη Μέρα, Καλημέρα και, να Αγαπάμε..

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Φύλλο της Γης {Γιούλη Τσουρεκά}



Φύλλο της Γης {Γιούλη Τσουρεκά}

Ότι πεθαίνει αναγεννιέται 
όπως τα φύλλα των δέντρων,
που δεν καταστρέφονται,
απλά, αλλάζουν την στολή τους
κατά την Εποχή.

Αναγεννιέμαι απ΄ τα ερείπια μου
κάθε φορά που ο άνεμος
με σηκώνει σα το φυλλαράκι,
επτά φορές πεθαίνω κι
οκτώ φορές ξαναγεννιέμαι.

Ως πότε δεν γνωρίζω.
Ποιος τάχα ξέρει να καθορίσει
την αταξία ή την απρόβλεπτη
Φύση Του ;!

Ο δικός μου Κόσμος
είναι χτυπημένος και
χίλια μαχαίρια με σφάζουν,
όμως θα τα καταφέρω,
το βλέπω να΄ρχεται
το Φρέσκο Φύλλο
της Άνοιξης στο
δέντρο της Ψυχής μου..
Τι κι αν αργήσει.
Θα΄ρθει έστω κι αν
εγώ θα έχω φύγει μακρυά. {Γιούλη Τσουρεκά}

*Καλή Ανατολή*

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Στη Μέση Του Πουθενά {Γιούλη Τσουρεκά}



Στη Μέση Του Πουθενά  {Γιούλη Τσουρεκά}

Μιλάμε συχνά για τη 
Μέση Του Πουθενά.
Μα, στ΄ αλήθεια όχι.

Τα στοιχεία της
Φύσης είναι
πάμπολλα και γενναιόδωρα.
Αγάπα Άνθρωπε να Ζεις
Μαζί τους, δίχως Παρεμβάσεις.

Είναι σα να παραβιάζεις
την ίδια τη Ζωή σου,
την ανυστέρητη, μοναδική
Ζωή των Συνανθρώπων Σου.

Κοιτώντας παλιές Φωτογραφίες,
έχω λατρέψει μία Πόλη,
που με Γέννησε,
μα Ποτέ μου Δεν Γνώρισα.
Κάποιοι επιτήδειοι καιροσκόποι
στέρησαν βία απ΄το Κόσμο Μου,
τις Εικόνες, τις Χαρές
της Αυθεντικής Φύσης.

Όλα ψεύτικα και μπαζωμένα.
Αέρας από πουθενά.
Ερμητικά κλεισμένα.
Σαν τις συγκαταβατικές σχέσεις.
Να μην παίρνουν ανάσα.
Αιώνιοι δέσμιοι κι Ορφανοί,
απ΄τη χειραγώγηση επιτήδειων
επίδοξων τυχοδιωκτών.
Ματαιότητα, ξεπούλημα
της Μάνας Γης.

Τα σύννεφα είναι αγαπημένα.
Φέρνουν την ευλογημένη βροχή.
Καλύτερα Μόνη στο Άπειρο.
Κόκκινος, στο χρώμα
της Πορφύρας ο Αετός μου
μόνη βιώνω τους καταρράκτες
να κυλούν κάτω απ΄τα γυμνά μου
πόδια, μα είμαι ευλογημένη
που ακούω να εφορμούν
πάνω σ΄ αυτούς που
βίαια, απάνθρωπα
τα Εμπόδισαν
ν΄αγκαλιάσουν, να γνωρίσουν,
τη Μάνα Φύση Τους. {Γιούλη Τσουρεκά}

~ Καλημέρα σε Όλους Σας~ Καλή Εβδομάδα ~

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Αντιστέκομαι {Γιούλη Τσουρεκά}



Αντιστέκομαι {Γιούλη Τσουρεκά}

Όταν έριχνε καταιγίδα,
αντιστεκόμουν.
Νοερά μάζευα 
μέσα μου κυκλάμινα 
του βουνού,
φυτρωμένα, ανθισμένα
στην Πέτρα.

Αντιστέκονταν κι Αυτά,
για να χρωματίσουν
την σκοτεινιασμένη Πλάση.
Όταν με πρόδωσαν,
αντιστεκόμουν.
Πρόσφερα Γη και Ύδωρ.

Μετά περπατούσα
ώρες πολλές ώσπου
κουραζόμουν τόσο πολύ,
ώστε το μόνο
καταφύγιό μου
να΄ναι η Φύλαξη
του Νου και της Ψυχής μου,
μέσα στο μικρό μου σπιτικό.

Όταν μου έχουν πει ψέματα,
κάνω πως δεν καταλαβαίνω τάχα,
όχι για να ξεγελάσω τον εαυτό μου,
μήτε τους ψεύτες,
μα για να βρω τη Δύναμη,
να κάνω την τελευταία Πράξη.

Αντιστέκομαι.
Ανθίζω ξανά
σαν τα ευαίσθητα κυκλάμινα,
που στολίζουν τους γκρεμούς,
τα κακοτράχαλα βράχια
των βουνών,
μετά την Καταιγίδα.

Δράση των Λουλουδιών,
πνοή ζωής στην Φύση,
δίδαγμα στη Τελευταία Πράξη
ενός έργου που,
δεν τελειώνει Ποτέ.
Αντιστέκομαι. {Γιούλη Τσουρεκά}

Όμορφο Σάββατο. Καλημέρα Σε Όλο τον Κόσμο !!

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Αγάπη σαν Ρόδι {Γιούλη Τσουρεκά}



Αγάπη σαν Ρόδι {Γιούλη Τσουρεκά}

Η Αγάπη η δική μου,
είναι Ρόδι.
Ρόδι κατακόκκινο,
ζουμερό, με 
εκατομμύρια
πάμπολλους κόκκινους,
ολόδροσους καρπούς,
που αποτελούν το
Απόλυτο Όλον και
καλύπτει την Ψυχή Μου
απ΄τις πολλαπλές γεύσεις
της Αγάπης μου.

Σαν το Ρόδι
είσαι Αγάπη μου.
Ο καρπός της ζωής μου,
της ανάσας μου,
του κόκκινου χαμόγελου,
στα κατακόκκινα
διψασμένα χείλη μου
για τα Ρόδινα Φιλιά Σου.

Ρόδι μου Λατρεμένο,
Άσμα Ασμάτων του
Βίου μου,
καρτερώ την
Αιωνιότητα Σου.

Ρόδι μου Γλυκό,
Λατρεμένο μου Ρόδι,
είσαι ο Μύθος μου,
με μετουσιώνεις,
με μεταλλάσσεις,
παντοτινά ερωτευμένη
περιέχομαι στους Χυμούς Σου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Τέσσερις Εποχές {Γιούλη Τσουρεκά}



Τέσσερις Εποχές {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάθε μου σκέψη,
είναι στο γαλάζιο 
του Ουρανού,
που αντέχει ακόμα
να επιμένει
καταγάλανο,
μεσ΄ στη Καρδιά
των κιτρινοκόκκινων
φύλλων, απ΄τα
περήφανα δέντρα
του γλυκού
συναπαντήματος
με το ήρεμο Φθινόπωρο,
της δροσιάς, της
διάφανης βροχής.
**********************************
Κάθε μου σκέψη
είναι στη Φύση
που ζωγραφίζει
τα χρώματα της,
στα δάση, στα πάρκα,
στις πόλεις,
στα τρυφερά μάγουλα
των κοριτσιών,
στα λαίμαργα μάτια
των ανθρώπων
που αγαπιούνται χωριστά.
***********************************
Μέσα στα δικά σου μάτια,
σαν με επισκέπτονται απρόβλεπτα,
μου ορίζουν το τοπίο,
με επικεντρώνουν
στα άδυτα σου,
με ταξιδεύουν,
με ηρεμούν, όμως,
δεν σιγουρεύομαι,
αναζητώντας τα
Κάθε Εποχή του Χρόνου.
Ποιος δεν αναζητάει
μία γλυκειά συντροφιά
του βλέμματος,
ενός ανθρώπου του αγαπημένου;! {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάτω απ΄το Φεγγαρόφωτο {Γιούλη Τσουρεκά}



Κάτω απ΄το Φεγγαρόφωτο {Γιούλη Τσουρεκά}

Όσο χειμωνιάζει,
οι νύχτες μοιάζουν
ατέλειωτες πλεκτές
μπορντούρες, 
λαγαρές πλέκτριες 
ομορφοδουλεμένες,
περίτεχνες δαντέλες.

Αρώματα της νύχτας
ακριβά και σπάνια.
Χρώματα γνώριμα.

Δες το ασημένιο φεγγάρι,
παίζει με τα σύννεφα
και φωτογραφίζει στη
θάλασσα τα πελώρια μάτια σου.

Στην ακρογιαλιά με ευχάριστη
τη μοναξιά μου,
αιώνια περιμένω,
καμία ξεχωριστή βραδιά.
Όλες φωτογραφημένες
στα ίδια ιριδίζοντα χρώματα,
στα σπάνια, μαγικά αρώματα. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Κάτω απ΄το Φεγγαρόφωτο {Γιούλη Τσουρεκά}



Κάτω απ΄το Φεγγαρόφωτο {Γιούλη Τσουρεκά}

Όσο χειμωνιάζει,
οι νύχτες μοιάζουν
ατέλειωτες πλεκτές
μπορντούρες, 
λαγαρές πλέκτριες
ομορφοδουλεμένες.

Αρώματα της νύχτας
ακριβά και σπάνια.
Χρώματα γνώριμα.

Δες το ασημένιο φεγγάρι,
παίζει με τα σύννεφα
και φωτογραφίζει στη
θάλασσα τα πελώρια μάτια σου.

Στην ακρογιαλιά με ευχάριστη
τη μοναξιά μου,
αιώνια περιμένω,
καμία ξεχωριστή βραδιά.
Όλες φωτογραφημένες
τα ίδια χρώματα,
στα σπάνια, μαγικά αρώματα. {Γιούλη Τσουρεκά}

Άγρυπνη Νύχτα {Γιούλη Τσουρεκά}



Άγρυπνη Νύχτα {Γιούλη Τσουρεκά}

Γλυκό βάσανο..
Ερωτική απληστία..
Ερωτική Συμφωνία..
Μυρίων Μουσικών
Οργάνων, Άριες,
Όπερα Έρωτα,
Μελωδία Ερωτική..


Η όμορφη μανία
του έρωτά μας,
δεν κρατάει
το κορμί με τίποτε.
Στο κόκκινο όλες οι αισθήσεις.

Ρίγη λαμπαδιάζουν
τα σώματά μας.
Καιγόμαστε στην
Άβυσσο του Πάθους,
ενός μεγάλου πηγαίου έρωτα.

Μίας Αγάπης, που Αγάπη
δεν τη λες, μα αχόρταγη
τρέλα έρωτα θαρρείς..
Ακούραστα κορμιά
παλεύουν ως
την τελείωσή τους.
Ιεροτελεστία καμία.
Όλες οι αισθήσεις μας,
οι παραισθήσεις μας,
στα άκρα τα υπεράνθρωπα.

Έχει αυτό το πάλεμα
κορμιών, ψυχών, σκέψεων,
μία γλύκα τόσο
αμιγώς απερίγραπτη..
Δεν κοιμήθηκα.
Μήτε Απόκαμα..

Μα ακόμα Διψούσα
για την Αγκαλιά σου.
Έμεινα Διψασμένη,
ξαπλωμένη σαν Ιέρεια
στο ανάκλιντρο μου,
να σε προσμένω
ώσπου ποτέ
να μην Ξεδιψάσει
Αυτός ο Θεός Έρωτας,
γιατί, Θεός Μου
Έρωτας Μοναδικός Μου,
Ανεπανάληπτος,
Λατρεμένος,
Λυσσαλέος Είσαι Εσύ
ο Πάνθηρας μου και,
είμαι η Τίγρης σου.

Δεν κλείνουν
τα βλέφαρά μου,
μένω ακίνητη,
μοσχοβολιά,
με άνθη λεβάντας
και λεμονιάς,
ασπροντυμένη,
στην αιώνια
ένωση του Έρωτά Σου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Ερωτικές Βιολέτες {Γιούλη Τσουρεκά}



Ερωτικές Βιολέτες {Γιούλη Τσουρεκά}

Κι ήρθες λέει 
χάραμα,
μεσ΄ το βαθύ 
μου ύπνο,

τρυφερά στα μάγουλα
με φίλησες.
Δεν ήταν Φθινόπωρο.

Ήταν Απρίλης.
Άνοιξη.
Ανθισμένες βιολέτες
στην αυλή μας.
Τις έκοψες τρυφερά
μεσ΄ στη δροσιά
του πρωινού και,
μου τις απίθωσες
πάνω στο γυμνό μου στήθος,
για να μοσχοβολήσει
ο Έρωτας το πρωί.

Να αρχίσει με φιλιά,
με λουλούδια,
να "ταξιδέψει"
με χρώμα βιολετί
των λουλουδιών,
να κρυφοκοιτάξει
σαν σβήνει, σα
τελειώνει με τα
αγριοπράσινά του,
μα ολόγλυκά του Μάτια.

Έτσι είναι ο Έρωτας.
Απρόβλεπτος,
Πολύχρωμος,
Ευωδιαστός,
Χαρούμενος,
κι όταν θέλει, ή
σε σφάζει, ή
σου προσφέρει
Μέλι πάνω στο
Τσεκούρι για να
σου κοπεί ο φόβος
Μην Τον Χάσεις. {Γιούλη Τσουρεκά}

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Έρωτας του Φθινοπώρου {Γιούλη Τσουρεκά}



 Έρωτας του Φθινοπώρου {Γιούλη Τσουρεκά}

Μέσα στη συστάδα δέντρων
ενός μεγάλου δάσους,
μικρές πρωινές ώρες,
αχνοπατούν στα κόκκινα πεσμένα
φύλλα του Φθινοπώρου,
οι Νεράϊδες του Έρωτα.

Πόσο πολύ θα΄θελα
να΄σουν κοντά μου τώρα.
Να΄μουν Νεράϊδα και,
να΄σουν Ξωτικό.

Μου λείπεις κι αναρωτιέμαι,
αν έχει νόημα να φύγω
πολύ μακρυά,
τόσο μακρυά,
σε Μέρη απάτητα.

Μέρα και Νύχτα ονειρεύομαι,
μα πιότερο τη νύχτα που
ξαγρυπνώ και σκέφτομαι
τη μορφή σου, την όψη σου.

Όπου κι αν βρίσκεσαι,
μάθε πως, όταν κοιτάς
το Φεγγάρι, κάθε που
σουρουπώνει, εγώ
σα Νεράϊδα βγαίνω
στο ξέφωτο του δάσους
και με μία ματιά μου,
ανάβω το Φεγγάρι
μόνο για Χάρη Σου.

Ανάβω το Φεγγάρι,
κάθομαι στη κόκκινη
απ΄τα Φύλλα Γη,
στρώνω όμορφα
το Αστροφόρεμά μου και,
ονειρεύομαι πως,
σφιχτά με κρατάς στην
γλυκειά αγκαλιά σου.

Όσα φιλιά και χάδια
ανταλλάξαμε, τα κρατάω
μέσα στην ψυχή μου
σαν πολύτιμο Θησαυρό.
Είναι το μοναδικό και
το μονάκριβο που
έχω από σένα,
αυτά τα φιλιά σου
και τα χάδια σου,
σα με γλύκαιναν.

Σ΄Αγαπώ  {Γιούλη Τσουρεκά}

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Η Βάρκα μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Η Βάρκα μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Η μικρή μου βάρκα ήταν αραγμένη 
σε ένα παλιό, μισοερειπωμένο λιμανάκι,
απόμερο, μακρυά πολύ, 
σ΄άγνωστο Νησί,
μα Αγαπημένο Μας..

Σαν κρύφτηκε ο ήλιος,
πίσω από τον ορίζοντα,
η επιφάνεια του νερού στο
κοντινό ποτάμι, κάτω απ΄
το Φαράγγι,
φέγγοντας το Φεγγάρι,
πότε Ασημένιο, πότε Κόκκινο της Φωτιάς,
λαμπύριζε μεσ΄ στη νύχτα,
όπως το ουράνιο τόξο μετά
από τη δυνατή καταιγίδα,
από ανοιχτές ως και θολές αποχρώσεις,
που διακατέχονταν απαρατήρητα
απ΄τη Ματιά Σου, η μία με την άλλη..

Σαν βαρκάρης, καθόμουν στη σκεπή
της βάρκας μου και, από τον φόβο
της αστείρευτης μοναξιάς μου,
ψιθύριζα στα κρυφά,
μίαν άγνωστη για μένα
συμπαντική προσευχή.

Η σιγή του δειλινού τάραζε μόνο
το γουργούρισμα των γλάρων,
κρυμμένων στους κοντινούς βράχους.

Σαν αγαπάς πολύ έναν άνθρωπο,
κι αν λάθος σου είναι μεγάλο, γιατί,
δεν ξέρεις αν "πρέπει", τότε,
αυτή η σκέψη σου, μου φέρνει τόση θλίψη
και τα μάτια μου άθελά μου βουρκώνουν
ξαφνικά, γεμίζουν με δάκρυα.

Έτσι, πάλι ξαφνικά έρχεσαι δίπλα μου,
σπας τη σιωπή σου και στ΄αυτιά μου
ακούω πάλι τη φωνή σου,
που με κάνει κι αναριγώ..
Μόνη σε μία βάρκα σαν σε Όνειρο,
Φθινόπωρο στην Αμοργό ..  {Γιούλη Τσουρεκά}

Η Βάρκα μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Η Βάρκα μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Η μικρή μου βάρκα ήταν αραγμένη 
σε ένα παλιό, μισοερειπωμένο λιμανάκι,
απόμερο, πολύ μακρύ, 
σ΄άγνωστο Νησί,
μα Αγαπημένο Μας..

Σαν κρύφτηκε ο ήλιος,
πίσω από τον ορίζοντα,
η επιφάνεια του νερού στο
κοντινό ποτάμι, κάτω απ΄
το Φαράγγι,
φέγγοντας το Φεγγάρι,
πότε Ασημένιο, πότε Κόκκινο της Φωτιάς,
λαμπύριζε μεσ΄ στη νύχτα,
όπως το ουράνιο τόξο μετά
από τη δυνατή καταιγίδα,
από ανοιχτές ως και θολές αποχρώσεις
που διακατέχονταν απαρατήρητα
απ΄τη Ματιά Σου, η μία την άλλη.

Σαν βαρκάρης, καθόμουν στη σκεπή
της βάρκας μου και, από το φόβο
της αστείρευτης μοναξιάς μου,
ψιθύριζα στα κρυφά,
μίαν άγνωστη για μένα
συμπαντική προσευχή.

Η σιγή του δειλινού τάραζε μόνο
το γουργούρισμα των γλάρων,
κρυμμένων στους κοντινούς βράχους.

Σαν αγαπάς πολύ έναν άνθρωπο,
κι αν λάθος σου είναι μεγάλο, γιατί,
δεν ξέρεις αν "πρέπει", τότε,
αυτή η σκέψη σου, μου φέρνει τόση θλίψη
και τα μάτια μου άθελά μου βουρκώνουν
ξαφνικά, γεμίζουν με δάκρυα.

Έτσι, πάλι ξαφνικά έρχεσαι δίπλα μου,
σπας τη σιωπή σου και στ΄αυτιά μου
ακούω πάλι τη φωνή σου,
που με κάνει κι αναριγώ..
Μόνη σε μία βάρκα σαν Όνειρο,
Φθινόπωρο στην Αμοργό .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Σκόρπιες Σκέψεις {Γιούλη Τσουρεκά}



Σκόρπιες Σκέψεις {Γιούλη Τσουρεκά}

Αποδημητικά πουλιά οι σκέψεις μου, 
πάνε, έρχονται από Ανατολή σε Δύση.
Όταν φεύγουν πλακώνεται η ψυχή μου.

Όταν έρχονται αγαλλιάζω κι ηρεμώ, 
σα να΄χω μπρος μου 
όλη τη Γη Ειρηνική κι Ευτυχισμένη.

Φεύγουν διαβατάρικα πουλιά
οι σκέψεις μακρυά μου,
κι όμως,
βαθιά είναι ριζωμένες στη καρδιά μου.

Φόρεσα το κόκκινο παλτό μου,
έκανε κρύο, παγωνιά.
Δεν χειμώνιασε ακόμα, όχι,
μα το σπιτάκι στη μέση
του πουθενά και παντού,
έχει πάντα συννεφιά,
ανήλιαγο και μόνο.

Είναι γιατί ο ήλιος
επισκέπτεται
τον συνωστισμό του Κόσμου,
προσπαθώντας να κάνει
ζεστασιά στους πολλούς,
μα, ωστόσο, πάντα
τους λίγους
αγγίζει με μία
ζεστή μακρινή αχτίδα του .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Καλό Κυριακάτικο Ξύπνημα *Καλή Ανατολή*

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Φως Μου {Γιούλη Τσουρεκά}



Φως Μου {Γιούλη Τσουρεκά}

Στο παλιό σπίτι μου,
ζουν ακόμη οι αναμνήσεις 
των παιδικών μου χρόνων.
------------------------------------
Πίσω απ΄το ξεφτισμένο
απ΄τα χρόνια παράθυρο,
μία μισάνοιχτη κουρτίνα
για να δέχεται το Φως.
----------------------------------
Φως κάθε στιγμή.
Το πρωί, σαν η μέρα Χαράζει.
Το μεσημέρι σαν η αντηλιά,
εισχωρεί και διαχέει το Φως
με τις αχτίνες του,
το παιδικό μου δωμάτιο.
-------------------------------
Κόκκινο Φως σαν γέρνει
ο ήλιος τ΄απόβραδο.
Δεν ανάβω ηλεκτρικό.
Περιμένω να θαυμάσω
το Κόκκινο Φως
τ΄Απόβραδου σαν
ψάχνω στα ράφια
τις αναμνήσεις μου.
---------------------------
Μία παλιά πήλινη γλάστρα,
στολίζει το περβάζι μου.
Οι μοβ μιμόζες επιμένουν
ν΄ανθίζουν μακράν..
Ως το καταχείμωνο
που την ψυχή μου
ζεσταίνεις με το
χαμόγελό σου,
με το χάδι σου,
έστω και νοερά,
Λατρεμένε μου.
-------------------------
Σε περιμένω για
να κλείσω το παράθυρο
να μας πάρει η νύχτα,
ώσπου να μας βρουν
οι Κόκκινες Αχτίδες
στο Χάραμα,
Αγκαλιασμένους,
στο Ίδιο Μαξιλάρι,
Λουσμένους απ΄τον Έρωτα,
στο Φως Σου. {Γιούλη Τσουρεκά} 

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Η Γέννηση της Αφροδίτης {Γιούλη Τσουρεκά}



Η Γέννηση της Αφροδίτης {Γιούλη Τσουρεκά}

Ξαναγεννήθηκα ως μία άλλη
Θεά Αφροδίτη.
Ένοιωσα τη Φύση μου
την πρώτη κιόλας 
στιγμή της ύπαρξής μου.
-------------------------------------
Σ΄Αγάπησα πριν γεννηθώ.
Ξαναγεννήθηκα ελπίζοντας
να σε συναντήσω
στον Όλυμπο σαν
τον Θεό Απόλλωνα.
---------------------------------
Ονειρεύτηκα πως,
με ξεδίψαγες με
τα παθιασμένα φιλιά σου.
----------------------------------
Ξαφνικά έφυγες μακρυά.
Η μουσική διαδίδεται.
Αδύνατον να δοθεί
ολοκληρωτικά ακόμη
στην πιο πιστή Αγαπημένη,
στην άρρηκτα δεμένη
νου, ψυχή, σώμα,
με Έναν Απόλλωνα.
---------------------------------
Ξαναγεννήθηκα για
να σε αγαπάω αιώνια.
Δίχως να ακούσω
πια τη μελωδία
απ΄τη γλυκιά σου Λύρα.
-----------------------------------
Απόκαμα, αποκοιμήθηκα,
ονειρεύτηκα πολλούς Έρωτες,
μα κανένας δεν κατάφερε
να μου τρυπήσει
τα ενδότερα της απολυτότητας μου.
--------------------------------------
Έτσι επέλεξα έναν ιδεατό
Φτερωτό Έρωτα,
να μου κρατάει την ανάσα
σαν αυτή αυξάνεται,
σαν πάλλεται από
τον Ονειρικό Έρωτά Σου. {Γιούλη Τσουρεκά}

~ Μία Όμορφη Μέρα Καλημέρα ~

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Θάρρος κι Αλήθεια {Γιούλη Τσουρεκά}



Θάρρος κι Αλήθεια {Γιούλη Τσουρεκά}

Ταξίδεψα σε όμορφα μέρη,
νοσταλγώντας τις διηγήσεις
απ΄τα ταξίδια σου ταυτίστηκα 
αναδυόμενη από έναν άλλο 
κόσμο, τόσο άγνωστο, 
μα και τόσο γνώριμο 
απ΄τις Εικόνες Σου και,
τις περιγραφές σου!
--------------------------------------
Πάτησα ξυπόλητη πάνω
στα χνάρια σου,
σύρθηκα ημίγυμνη
να πάρω ενέργεια
της Γης που πάτησες.
Ήπια γλυφό νερό
της Λίμνης,
που ήπιες αποκαμωμένος,
διψασμένος,
κι επιστρέφοντας
δεν κατάλαβες πως,
ήταν Νερό της Λήθης.
Με λησμόνησες.
------------------------------------
Έμεινα εκεί στο ζεστό χώμα,
πίνοντας νερό σαν δίψαγα,
έσκιζα τις φλέβες μου
να ρέει ζεστό το αίμα,
να πονάω, να υποφέρω,
να κρατάω με χαλινάρια
το Είναι Μου,
μην σ΄απολησμονήσω. {Γιούλη Τσουρεκά}

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Τό Φθινόπωρον ώς μία νέα εποχή. {Γ.Τ.}



Τό Φθινόπωρον ώς μία νέα εποχή. {Γ.Τ.}

"΄Εκαμα πού λέτε καρτερίαν έως ότου "΄ερθει τό Φθινόπωρον..!!
Δέν έχει πολυτονικόν τό σύστημα, ώστε τούτον πολλαπλώς, ποικήλλως καί πολλάκις μέ "εκούρασεν". Θά ανιχνεύσω μοντέλον ηλεκτρονικού υπολογιστή μέ πολυτονικόν..!!
Καλή Νύχτα Σάς καί Καλήν Ανατολήν. ΄Επεθυμήσαμεν λέγω, τό ωραίον πολυτονικόν καί καθώς επίσης την Γλαφυράν Γραφήν τού Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.! Δέν ημπορεί νά μετατραπεί στη δημοτικήν γλώσσαν ο Αλ. Παπαδιαμάντης. Θά ήτο έγκλημα καθοσιώσεως!!
Μετά από φιλοσοφικήν συζήτησιν περί πολυτονικού.. Το βιβλίον η συνάντησις του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, μετά του Γεωργίου Βιζυηνού στο Δρομοκαΐτειον, ουδεμία σχέσιν έχει μετά ταύτης τής ανάρτησης. Είναι σύμπτωσις καί συνάντησις Πνευμάτων. Μετά τής Darrell Pan, ώς ηθικής αυτουργού τού Καλού Μόνον καί ουχί νοσηρού πνεύματος, παρακαλούμεν αγαπητοί συνδαιτυμόνες τού ευγενούς διαδικτυακού μέσου "Τό Πρόσωπον τού Βιβλίου", κοινώς, ή άλλως πώς Αγγλιστί, facebook.!
''Οψόμεθα είς Φιλίππους! Ευχόμεθα μέθ΄υμών Καλήν Ανατολήν!!
Υστερόγραφον : Νά προσθέσωμεν ότι ή παρούσα ανάρτησις, δέν είναι διά γέλωτες καί αστεΐσμούς.. βεβαίως - βεβαίως. Σάς Τό Επισημαίνω σαφώς καί κατηγορηματικώς καί λυπούμαι βαθύτατα διότι μού είναι αδύνατον νά χρησιμοποιήσω τήν '΄Όμορφην Περισπωμένην, τήν Ψιλήν, τήν Δασείαν, τήν υποδιαστολήν. Πρός τό Παρόν χαρείτε τούς τόνους! Είναι Κάθετοι καί "'Εχουσι Ιδιαιτέραν Σημασιολογίαν.!!

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Πυξίδα Αγάπης {Γιούλη Τσουρεκά}



Πυξίδα Αγάπης {Γιούλη Τσουρεκά}

Πυξίδα θα βάλω Νου και Ψυχή, 
να μελετάω απ΄της Οδηγίες της,
τη φορά του Ήλιου.
------------------------------------------
Πως φτάνει, πως αγγίζει ο Ήλιος
τα "κομμάτια" της Θάλασσας,
σαν βουλιάζει μέσα στο 
απροσπέλαστο Μπλε Της.
---------------------------------------
Όχι, μόνο με την Πυξίδα Μου
λέω να βαδίσω.
Δεν βάζω κανέναν άλλον
"μεσολαβητή" στην αγάπη.
--------------------------------------
Ακολουθώντας την Πυξίδα μου,
τη φορά του ήλιου,
την απεραντοσύνη της Θάλασσας,
με πήρε στην αγκάλη της η Νύχτα,
ζεστά τ΄αστέρα του Ουρανού,
φιλόξενα τα "δωμάτια" των βράχων.
----------------------------------------
Πυξίδα μου, είμαι Εδώ,
"βαφτίζομαι" ξανά,
τώρα πια με τη Θέλησή Μου.
Κλαίω από Ευτυχία,
Προσμένοντας την Αγάπη. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ξεδιψώντας στον Ήλιο {Γιούλη Τσουρεκά}



Ξεδιψώντας στον Ήλιο {Γιούλη Τσουρεκά}

θεέ μου, ανθέ μου,
είσαι ο Ήλιος μου,
είσαι το Φως μου,
είσαι το νερό μου,
σα με ξεδιψάς τ΄απόβραδο..
-------------------------------------
Περιμένοντας σε,
σε μία πόρτα μισάνοιχτη.
Γεύομαι τ΄άνθη σου
Ηλιάτορα Μου και,
πνίγομαι στον καταρράκτη
των μισάνοιχτων βλεφάρων σου,
κάθε στιγμή,
μέσα στα Ηλιοτρόπια
του Νερού Σου,
της Ζωής μου Ηλιοτρόπιο.
-----------------------------------
Ζωή απ΄τον Ήλιο Σου,
απ΄το Φως Σου,
απ΄το Νερό Σου,
να πνίγομαι, να μαγεύομαι. {Γιούλη Τσουρεκά}

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Ύπαρξή Μου {Γιούλη Τσουρεκά}



Ύπαρξή Μου {Γιούλη Τσουρεκά}

Στην υποψία του φεγγαρόφωτου,
σαν γέρνει η μέρα,
οι σκέψεις οργιάζουν, χορεύουν
σε ξέφρενο ρυθμό 
μίας μουσικής ξωτικής, αλλιώτικης,
προέρχεται από μία άκρη Ουρανού,
Θάλασσας, Γης Ανύπαρκτης,
άπατης χώρας, ειμαρμένης.
-------------------------------------------
Φαντασιώνεται το Φεγγάρι,
μετουσιώνεται η Μορφή Σου,
μονάχη δένω σκοινιά στα σύννεφα,
τα σιγανομαζεύω, κάθισμα φτιάχνω
για να κατέβω να σε προϋπαντήσω
σε άγνωστη θάλασσα του έκτου
ωκεανού σου, Εκεί όπου ακατοίκητοι
μένουν θεοί, δίχως ανθρώπους.
-----------------------------------------
Θεϊκή η Ύπαρξη Σου, κι
εγώ, εξαγνισμένη πια,
άλλη μορφή παίρνω κι
ολοένα κατεβαίνω,
σε γεύομαι γουλιά - γουλιά,
λαίμαργα κι αδηφάγα στο
αλμυρό σκληρό κορμί σου,
να΄μαι, φτάνω Ύπαρξή μου.
----------------------------------------
Οσονούπω σε συναντώ,
καταρρέοντας απ΄την ονειρική
κούνια των μυριάδων έτη φωτός
μεταξύ Ουρανού και Θάλασσας,
για να βυθιστώ στο Είναι της Ύπαρξής Σου..
Βυθέ Μου Εσύ Παντοτινέ Μου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Παραλληλισμός {Γιούλη Τσουρεκά}



Παραλληλισμός {Γιούλη Τσουρεκά}

Στο κόκκινο της φωτιάς
μοιάζει η απολυτότητα 
της ανθρώπινης μοναξιάς.
Παράνομη;; Ποιος να ξέρει!
------------------------------
Δίχως ταυτότητα,
απώλεια διαβατηρίου,
απαγόρευση ταξιδιού της
διαρκώς, διεθνώς κι απανταχού.
-------------------------------
Παράλληλη, όπως δύο
ευθείες γραμμές που
δεν συναντώνται πουθενά.
Αντικριστά η μοναξιά μας
χορεύει, στην απεραντοσύνη
της απάθειας, της αποξένωσης.
-------------------------------
Μόνο σαν έρθει ο κάματος
του βίου που έχει πάψει
προ πολλού να είναι ανθρώπινος,
ανταμώνει στο Τέλος της Διαδρομής,
στην συντροφιά της αιωνιότητας,
στα άδυτα κι άγνωστα μέρη
του κάτω κόσμου.
------------------------------
Όταν ο Πλούτωνας δώσει
το προσκλητήριο στο
αντάμωμα με τη μοναξιά,
σαν σμίξει τις ψυχές,
σε διαστάσεις υπερβατικές,
ανέγγιχτες από ανθρώπου χάδι. {Γιούλη Τσουρεκά}