Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Προσμονή... {Γιούλη Τσουρεκά}


Προσμονή... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Αλλη μία νύχτα προσμονής..
μικρές πρωινές ώρες, 
στο σταθμό του τρένου 
περιμένεις, διαβάτης κουρασμένος
γυμνός, σιωπηρός, απόμακρος..
Προσμονή συνάντησης τυχαίας,
προγραμματισμένης...
αργά τη νύχτα κρυφά,
σε ένα μικρό στενό,
με τα αστέρια κρυφά να γελούν
στης προσμονής το τεράστιο
κενό, σαν παγίδα μοιάζει..
σαν το σαμποτάζ για την
έκρηξη, λίγη ώρα πριν
την απόλυτη σιγή...
σαν την καταιγίδα
πριν τη νηνεμία..
Προσμονή μου Εσύ..
για πάντα τόσο μακρινή
πόσο αγάπη ν΄αντέξει
η απουσία ;!

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Εξέγερση Αγάπης..... {Γιούλη Τσουρεκά}



Εξέγερση Αγάπης... {Γιούλη Τσουρεκά}

Έχω ανάγκη από τις εξεγέρσεις της καρδιάς μου..
Τις αποδράσεις από το "συρματόπλεγμα μου"...
Τις λιποταξίες μου από συμβάντα ζωής μου,
που με καθόρισαν, που με καθήλωσαν..
Έχω απόλυτη ανάγκη από το γλυκό σου ψέμα.
Αλλιώς, πως θέλεις ν΄αντέχω στη ζωή μου
να σ΄αγαπώ;!
 

Ακροβατώντας στην Αγάπη.... {Γιούλη Τσουρεκά}



Ακροβατώντας στην Αγάπη.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί
σαν δύο ακροβάτες στο τσίρκο,
ακροβατώντας σε μία ατέρμονη αγάπη
σε αχανείς εκτάσεις της Ψυχής μας
της ανεξερεύνητης κι ατίθασης συνάμα,
παλεύουμε κι οι δύο μας, σκάβοντας
με τα νύχια μας τον ουρανό, τις μικρές
ώρες, για να φωνάξουμε στον
βασιλιά ΄Ηλιο της Καρδιάς μας,
έλα Βγες και φώτισες μας..
σε Ελευθερώνουμε Ζωοδότη της
Αγάπης μας, Παντοτινέ ΄Ηλιε μας..
έλα μην αργείς .. Ανέτειλε
"φτου ξελευτερία" ..βγες ΄Ηλιε..
Δύο μαζί ακροβατώντας, δραπετεύουμε
απ΄το φινιστρίνι του πλοίου της
οδύνης μας, για ν΄ανταμωθούμε,
να φιληθούμε στο στόμα με χαρά
περίσσεια, με ενθουσιασμό, με πάθος..
Ακροβατώντας στην Αγάπη μας
μπροστά, μαλώσαμε για την
μοιρασιά των άστρων που μετρούσαμε
τις νύχτες της σκληρής μοναξιάς μας..
κανέναν δεν συναντήσαμε στο δρόμο μας
να μας δείξει πως ν΄ακροβατούμε
στο Κενό της Αγάπης μας..
αγνοώντας μία σιγουριά στην ακροβασία
πιαστήκαμε αγκαλιά, χορεύοντας στο
κενό της καρτερικότητας και της ελπίδας..
Ακροβατώντας, ψάχναμε απεγνωσμένα
να βρούμε στα αζήτητα τα στολίδια
της Ψυχής μας που ξεχείλιζε
ακροβατώντας από Αγάπη..
Ονειρευόμαστε χορεύοντας μεγάλα
ταξίδια με τις φτερούγες μας
σαν κύκνοι στην ήσυχη λίμνη
των Ονείρων μας..
Ακροβατώντας θαρρείς, σιωπηλοί
ακροβάτες μίας υπόσχεσης μάταιης..
Ακροβατώντας στην Αγάπη μας,
δεν είχαμε ποτέ ένα άλλοθι για
τα λάθη μας, για τα πάθη μας,
αντιρρησίες εμείς της παρηγοριάς,
ακροβατώντας, αιθεροβάμονες
στην Παντοτινή Αγάπη μας....
 

Ακροβατώντας στην Αγάπη.... {Γιούλη Τσουρεκά}



Ακροβατώντας στην Αγάπη.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί
σαν δύο ακροβάτες στο τσίρκο,
ακροβατώντας σε μία ατέρμονη αγάπη
σε αχανείς εκτάσεις της Ψυχής μας
της ανεξερεύνητης κι ατίθασης συνάμα,
παλεύουμε κι οι δύο μας, σκάβοντας
με τα νύχια μας τον ουρανό, τις μικρές
ώρες, για να φωνάξουμε στον
βασιλιά ΄Ηλιο της Καρδιάς μας,
έλα Βγες και φώτισες μας..
σε Ελευθερώνουμε Ζωοδότη της
Αγάπης μας, Παντοτινέ ΄Ηλιε μας..
έλα μην αργείς .. Ανέτειλε
"φτου ξελευτερία" ..βγες ΄Ηλιε..
Δύο μαζί ακροβατώντας, δραπετεύουμε
απ΄το φινιστρίνι του πλοίου της
οδύνης μας, για ν΄ανταμωθούμε,
να φιληθούμε στο στόμα με χαρά
περίσσεια, με ενθουσιασμό, με πάθος..
Ακροβατώντας στην Αγάπη μας
μπροστά, μαλώσαμε για την
μοιρασιά των άστρων που μετρούσαμε
τις νύχτες της σκληρής μοναξιάς μας..
κανέναν δεν συναντήσαμε στο δρόμο μας
να μας δείξει πως ν΄ακροβατούμε
στο Κενό της Αγάπης μας..
αγνοώντας μία σιγουριά στην ακροβασία
πιαστήκαμε αγκαλιά, χορεύοντας στο
κενό της καρτερικότητας και της ελπίδας..
Ακροβατώντας, ψάχναμε απεγνωσμένα
να βρούμε στα αζήτητα τα στολίδια
της Ψυχής μας που ξεχείλιζε
ακροβατώντας από Αγάπη..
Ονειρευόμαστε χορεύοντας μεγάλα
ταξίδια με τις φτερούγες μας
σαν κύκνοι στην ήσυχη λίμνη
των Ονείρων μας..
Ακροβατώντας θαρρείς, σιωπηλοί
ακροβάτες μίας υπόσχεσης μάταιης..
Ακροβατώντας στην Αγάπη μας,
δεν είχαμε ποτέ ένα άλλοθι για
τα λάθη μας, για τα πάθη μας,
αντιρρησίες εμείς της παρηγοριάς,
ακροβατώντας, αιθεροβάμονες
στην Παντοτινή Αγάπη μας....
 

Το Νήμα της Αγάπης... {Γιούλη Τσουρεκά}



Το Νήμα της Αγάπης... {Γιούλη Τσουρεκά}

Περιφέρομαι χρόνια τώρα γύρω 
απ΄το Νήμα της Αγάπης...
άλλοτε με συνοδοιπόρο κι 
άλλοτε μόνη σε μία μακριά διαδρομή..
Μην με ρωτάς αν κουράστηκα, όχι,
ούτε σώπασα, πάντα μιλάω 
για την Αγάπη.. 
την ξετυλίγω σιγά - σιγά,
να μην κοπεί το νήμα..
Δεν παραπατάω στο ξετύλιγμα
του νήματος της Αγάπης,
ούτε ματώνει η αντοχή μου..
η Αγάπη σου ζει μεσ΄ στη
Ψυχή μου, μεσ΄ στο Νου μου
κατοικεί.. το νήμα της Αγάπης μας..
Τι κι αν πληγώθηκα, σαν "πιάστηκε"
το νήμα στη παλάμη μου και μ΄έκοψε..
Το κατάλαβα πως, ναι, είμαι μόνη,
ίσως μόνος κι Εσύ σε τόση παγωνιά,
πως να καταφέρουμε ν΄αλλάξει κάτι,
αν δεν κρατήσουμε μαζί κι Δύο
το Νήμα της Αγάπης;!
Τα παιδικά μας όνειρα, είχαν το
χρώμα απ΄τις κόκκινες παπαρούνες,
όχι απ΄το πένθιμο χρώμα
των υακίνθων κι όμως.. χάσαμε το
κόκκινο νήμα της καρδιάς μας
στη πορεία..
Ξέρω πόσο πόνεσες, πόσο πόνεσα,
ένα έχω να σου πω με σιγουριά,
κρατώντας γερά το νήμα
της Αγάπης μας..
Θα σ΄αγαπώ για πάντα..
ήσουν, είσαι ο τελευταίος σταθμός
της ζωής μου...
Γι΄αυτό μαζί με το νήμα
της Αγάπης μας,
ας κρατήσουμε, ας φυλάξουμε,
σαν φυλακτό πολύτιμο
τον ήχο της σιωπής μας.. ♥

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Ψυχή μου... ριπή του ανέμου... {Γιούλη Τσουρεκά}


Ψυχή μου... ριπή του ανέμου... {Γιούλη Τσουρεκά}

Κι ήρθε εκείνη η νύχτα
και με πήρες ξαφνικά,
γοργά, με ιλιγγιώδη ταχύτητα..
στον εθνικό δρόμο 
του Πουθενά και του Πάντα..
τότε σου λέω κατάλαβα κάτι
πολύ Δυνατό να πηγάζει 
μέσα μου, να βγαίνει στην
Επιφάνεια, ειδάλλως θα πνιγόμουν,
ένιωσα ανάμεσά μας μία ισχυρή έλξη κι
όχι μόνο, ένιωσα να υπάρχουν
μεταξύ μας "αόρατα" μικρά παράθυρα...
δίαυλοι επικοινωνίας, ανάμεσα στη
Ψυχή μας και στο Σώμα μας..
από τα ορθάνοιχτα μικρά παράθυρα
περνούν αμφίδρομα όλα τα
συναισθήματά μας.. κι αν δεν μιλούν..
Φωνάζουν.. Αντηχούν στη Φύση,
ανάμεσα από τα φύλλα των δέντρων
κάθε Εποχή του Χρόνου..
Δεν χωρίζονται ποτέ τα αισθήματά μας
Αγαπημένε μου..
ακόμη κι από ένα μικρό, τόσο δα
Φίλτρο Επικοινωνίας,
η Αγάπη Μας είναι τόσο δυνατή,
που ξαφνικά μπορεί ν΄ανοίξει
όλες τις διόδους της Γης..
Η Αγάπη Μας είναι ισχυρή
σαν μία ριπή του Ανέμου..
Καρδιά μου.. Ψυχή μου Χαμογελαστή
Εσύ Μοναδική..
σαν μία ριπή του Ανέμου.. ♥

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Αναζήτα με.... {Γιούλη Τσουρεκά}


Αναζήτα με.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Αναζήτα με ένα βροχερό βράδυ
σε έναν έρημο δρόμο, Εκεί που 
πας, που περπατάς, μόνος, σκυφτός,
με το βαρύ μπουφάν να γέρνει 
τους αγέρωχους ώμους σου..
Αναζήτα με.. 
σε ένα απάνεμο, μοναχικό ακρογιάλι 
χειμώνα καιρό με καταρρακτώδη βροχή..
τα κύματα να βρέχουν τα πόδια σου
να σου φέρνουν μνήμες καταιγίδων
στις λεωφόρους με τ΄αμέτρητα
χιλιόμετρα της άπλετης ζωής σου..
Αναζήτα με..
σε μία βάρκα να ταξιδεύεις στα
απατηλά όνειρά μου τις αχανείς νύχτες..
όταν έχει μπουνάτσα και γράφεις
μικρά σημειώματα για να θυμηθείς
τις συναντήσεις της επόμενης
μεγάλης ασφυκτικής μέρας σου και
να τα δένεις στα πόδια των γλάρων..
Αναζήτα με...
έτσι απλά ..με ένα "Σ΄Αγαπώ"..
είναι αρκετό.. Γράψε Το...
σε ένα σημείωμα και θα το
Γράψω κι Εγώ .."Σ΄Αγαπώ" σου λέω..
Κι όποιος το βρει Δικό Του...
Αναζήτα με...
Μέσα από το Σ΄Αγαπώ Σου..
Κι αν δεν έχεις κανέναν ετούτη
τη στιγμή, έχεις εμένα..!
Σ΄Αγαπώ.. Αναζήτα με.. ♥ 

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Σ΄ονειρεύομαι ... {Γιούλη Τσουρεκά}


Σ΄ονειρεύομαι ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάποτε μ΄αγαπούσες και μ΄ήξερες καλά,
μου΄λεγες κάθε στιγμή να ονειρεύεσαι
αγαπημένη μου.. 
κι έφυγες, χάθηκες, σε μέρη μακρινά,
αλαργινά .. κι έμεινα μόνη χρόνια.. κι
όμως.. ακόμη σ΄ονειρεύομαι και 
χάνομαι στα όνειρα των ταξιδιών μας
μεσ΄ στο χρόνο, δίχως απάθεια..
σε κοιτώ μεσ΄ στα όνειρά μου,
σε βλέπω ολοζώντανο να στέκεσαι
στο πλάι μου, μέσα στη κάμαρά μου..
πλάι στη παλιά παστάδα μας και
Σ΄ονειρεύομαι... ώρες ατέλειωτες,
αμέτρητες, χάνομαι στο χρόνο μας..
Σ΄ονειρεύομαι κι όμως, ξέρεις,
τα όνειρα μου συνήθως με παραπλανούν..
με προδίδουν, πολλές φορές με
σκοτώνουν.. τα όνειρά μου πάνε στράφι..
αργοσβήνουν σαν το κερί που λιώνει
και χάνεται... γίνεται άχρηστος χυμός
καπνού, ασύνταχτου, δίχως πια φλόγα..
Πως όμως να ζήσω δίχως να ονειρεύομαι;
δεν έχει νόημα, δεν έχει ουσία η Αγάπη
δίχως ΄Ονειρα.. χάνεσαι αλλιώς...
πεθαίνεις... γίνεσαι στάχτη... Σκορπάς...
Σ΄ονειρεύομαι, όμως τώρα πια έχω
βρει την έξοδο κινδύνου μέσα από
την Ουτοπία των Ονείρων Μου...
Σ΄ονειρεύομαι αγάπη μου,
ζητάω έξοδο κινδύνου, ν΄αναπνεύσω
καθαρόν αέρα, να σωθώ...
αργοσβήνω μόνη δίχως Εσένα πλάι μου..
Σ΄ονειρεύομαι, σε αισθάνομαι, σε νιώθω,
έχω ενδώσει στο κοινό πάθος μας κι
αυτό είναι ο αργός, γλυκός θάνατος..
Σ΄ονειρεύομαι, όχι, τώρα μην μου μιλάς,
μην μου ζητάς ν΄αλλάξω τακτική..
είναι μάταιο.. σ΄ονειρεύομαι και σε
κοιτάζω μ΄ανοιχτά τα μάτια μου,
βαθιά, αληθινά μέσα στους βυθούς σου..
Σ΄ονειρεύομαι αγάπη μου και ξέρεις κάτι;
τελικά έχει μία περίεργη γλύκα η ....
αυτοκαταστροφή να Σ΄Ονειρεύομαι... ♥

Σύννεφα ... {Γιούλη Τσουρεκά}


Σύννεφα ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Αν στα Χέρια σου με κράταγες
κι μ΄άφηνες στα σύννεφα.. 
απάνεμα να αιωρούμαι..
θα κατοικούσα Μόνο για Σένα..
Στα σύννεφα.. τόσο ψηλά..
για να σε βλέπω.. να είσαι 
δίπλα μου κι Εσύ στα σύννεφα..
αυτά που σμίγουν, γίνονται
τεράστια, αλλάζουν χρώματα κι
από άσπρα βαμβακερά, γίνονται
γκρίζα, μαύρα..
ηλεκτρίζονται, αστράφτουν, βροντούν..
σα τη φωνή σου που με μαλώνει
σαν λυπάμαι που είσαι Ψηλά ..
τόσο Ψηλά.. πιο πάνω απ΄τα σύννεφα
αγάπη μου και δεν σε φθάνω..
Σύννεφα.. πάρτε με κοντά σας
σε μία νεροποντή, σα πούσι από πεύκο...
που φεύγει απ΄το Δέντρο του
σε μια νεροποντή και πάρτε με
στα Σύννεφα.. να Σε Θωρώ,
Να Μαγεύομαι, Να Σε Νιώθω,
απ΄το ΄Υψος της Απέραντης
Μεγαλοσύνης σου...
Η Αγάπη μου είναι μεγάλη..
ως τα Σύννεφα..
Η Αγάπη μου είναι δίπλα σου..
σαν την ..ομίχλη....

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Τις νύχτες με θυμάται η μοναξιά σου....{Γιούλη Τσουρεκά}


Τις νύχτες με θυμάται η μοναξιά σου....{Γιούλη Τσουρεκά}

Στις μεγάλες νύχτες του Χειμώνα της σιωπής σου,
τα αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά..
είναι οι ατέλειωτες νύχτες που θαρρείς λιώνει 
το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
΄Ερχονται οι νύχτες μέσα απ΄τις γρίλιες 
των παραθυριών μου και μου σιγοτραγουδούν..
Ακόμα κι οι πέτρες, οι έρημοι βράχοι, 
τα ξερά κλαδιά των δέντρων...
Αυτές τις δύσκολες νύχτες, προτιμά
να με θυμάται η μοναξιά σου.....
και το απρόβλεπτο είναι που έρχεται
ακάλεστη, χωρίς να χτυπήσει καν τη πόρτα..
Να με ρωτήσει.. που τόσα χρόνια είμαι μονάχη,
αν δέχομαι επισκέψεις.. αν θέλω μόνο τη
ζεστή αγκαλιά σου ΄Ολη Τη Νύχτα,
μόνο να με κρατάς σφιχτά να μην φοβάμαι..
κι άλλο... τίποτα.... να συνέλθω πρώτα
απ΄την πολύχρονη απουσία σου...
Κι έρχεται η μοναξιά σου, απρόσκλητη,
απρόβλεπτη, δίχως να κρατάει η αφιλότημη
ούτε ένα λουλουδάκι... Ούτε ένα γλυκό,
μπας και ξεγελάσει την πίκρα των δακρύων..
Η μοναξιά σου θρονιάζεται στη ψυχή μου κι
ανάβει αμέριμνη το στριφτό τσιγάρο της..
και δήθεν χαλαρά ρωτάει.. "Που είχαμε μείνει;"..
Στο λέει κατάμουτρα με όλο το θράσος της
αυτή η εγωιστική μοναξιά σου και
με Κοιτά Κατάματα... λιώνω.. χάνομαι..
χάνω τα λόγια μου.. δεν ξέρω πια τι να πω..
Αχ αυτές οι μεγάλες νύχτες που τ΄άστρα
του ουρανού κατεβαίνουν τόσο χαμηλά..
Που λιώνει το Φεγγάρι μου.. κι όλα μα όλα
στη Φύση σιγοτραγουδούν...
Τελικά, είναι αυτές οι νύχτες που βλέπεις
ξεκάθαρα κι αληθινά, τι χρώμα έχουν
τα Μάτια της Μοναξιάς...
΄Εχουν ακριβώς το ίδιο χρώμα όπως
οι στάχτες από τα απατηλά ΄Ονειρά μου..
σαν με θυμάσαι τις νύχτες της δικής σου
Μοναξιάς... κι όμως ν΄αγνοείς την
Αιώνια μοναξιά μου να σε καρτερώ
απ΄την άβυσσο της χαμένης μοναξιάς
που Συνδέει Τις Ψυχές Μας στην
καταπίεση, στην υποκρισία, της
επίπλαστης ζωής μας, που κυλά αργά
μακρυά από Εμάς δίχως Εμάς,
με το Χαμένο Νόημα της Μοναξιάς Μας..
Συμβιβασμένοι..... Μοναξιά σου..
Μοναξιά μου... Αντίο...
Σε περιμένω στο ΄Απειρο
της Απρόσμενης, όμως Λατρεμένης
Συνάντησης Μας.... στο ΄Απειρο....

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Λαγνεία .. {Στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}



Λαγνεία.. {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ηρθα στα όνειρά σου
με λαγνεία, με πόθο, με επιθυμία,
σαν μιαν γυναίκα από την 
Εποχή της Αναγέννησης...
μέσα από έναν Αναγεννησιακό
Πίνακα Ζωγραφικής
από τα Επτά θανάσιμα Αμαρτήματα..
με Λαγνεία..
όλα τα όμορφα αμαρτήματα
που υπέπεσα μόνο
στην αγκάλη σου..
Λαγνεία.. Δάντης στην Θεία Κωμωδία..
Λαγνεία.. Ποζάρω μπρος στ΄
ανοιχτό παράθυρό μου
περιμένοντας σε με Λαγνεία...
Καληνύχτα σου Δάντη..
αύριο μία καινούργια μέρα έρχεται..
με Λαγνεία...
κι ανεξέλεγκτη ερωτική επιθυμία...
Λαγνεία μου Εσύ.. Στα όνειρά σου
θα΄ρθω γυμνή, νου, σώμα, ψυχή,
με τα κόκκινα μαλλιά μου,
να πέσουν πάνω στη ρομφαία σου
με Λαγνεία.. κι ας κοπούν...
τα χαρίζω για Σένα με Λαγνεία.....

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Αγάπη μου... ΄Ολα Κόκκινα... Αφιερωμένο! {Γιούλη Τσουρεκά}


Αγάπη μου... ΄Ολα Κόκκινα.. {Γιούλη Τσουρεκά} ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ.

Δροσοσταλίδες ..Κόκκινες στις Καρδιές μας...
Αναρωτιέμαι ..άδικα στάθηκα στη πρωινή δροσιά
περιμένοντας;!.. Οι καβαλάρηδες δεν πέρασαν...
Ακόμη άλλο ένα πρωινό αναμονής ... Με ένταση...
Αινιγματικός Ταξιδιώτης μεσ΄ στα ατέλειωτα
όνειρά μου, τα στολισμένα με εκατομμύρια αστέρια..
Δες.. ένα πέφτει κι είναι ..μεσημέρι.. έχει ακόμη ώρα
για να βραδιάσει... Σε περιμένω λίγα λεπτά στη γνωστή
βουερή από κίνηση γωνία.. Αυτοκίνητα, κόσμος, γνωστοί
κι άγνωστοι.. φευγαλέα γρήγορα ανταλλάσσουμε τα
βαθιά, καυτά, αδηφάγα βλέμματά μας... Γρήγορες,
σκόρπιες λέξεις όχι προτάσεις... Σε κοιτώ στα μάτια..
μα και γύρω μου ..φευγαλέα.. με περιφερειακή όραση..
Θεατρική θαρρώ... το έμπειρο βλέμμα σου εστιάζει
στο πεζούλι.. στην άκρη του δρόμου... ένα ζευγάρι
Κόκκινες Γόβες... σαν να αφέθηκαν χαλαρά τακτοποιημένες,
προσωρινά φυλαγμένες, σα να επρόκειτο η άγνωστη
μυστηριώδης γυναίκα να της φορέσει το αποψινό βράδυ
για μία εντυπωσιακή, ευχάριστη έξοδο με έναν μάλλον
γοητευτικό ..συνταξιδιώτη της ζωής της.. ίσως μία
σχέση της που ακροβατεί, όπως κι Εκείνη, πάνω στα
Κατακόκκινα Τακούνια Της, ανάμεσα στην Πραγματικότητα
και στην Ψευδαίσθηση.... ΄Εμπειρος.... "Κλικ"... και η
μυστήρια εικόνα στην άκρη του πεζοδρομίου, πάνω στο
άσπρο μαρμάρινο πεζούλι του καφενείου.... αποθανατίστηκε..
Κατοχυρώθηκε... Καληνύχτα Σου Αστέρι Μου.. ΄Επεσες
Κατακόκκινο σα δροσοσταλίδα στην ..΄Ασχημη Πόλη Μας..
..στα όμορφα μάτια σου που Αγαπάω...... ♥

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Το Λουλούδι της Σιωπής... {Γιούλη Τσουρεκά}


Το Λουλούδι της Σιωπής... {Γιούλη Τσουρεκά}

Καρδιά μου Εσύ.. Με ρωτάς που να
βρίσκομαι τώρα τάχα;!
Περιφέρομαι στην έρημο της 
ταραγμένης ψυχής μου..
τριγυρνώ άσκοπα σε όλους τους
μεγάλους Δρόμους της Πόλης μας..
΄Εφτασε η ώρα Λουλούδι μου..
Σιωπή μου γλυκιά.. σε λίγο
νυχτώνει και φοβάμαι...
μου λείπει η συντροφιά σου
στο κλειστό σκοτεινό δωμάτιο
με το φεγγίτη στο ταβάνι..
μου λείπει το άλικο κόκκινο
της ζακέτας που φοράς στις
απεργίες μας και η Κόκκινη Σημαία..
μου λείπουν οι πικροδάφνες στους
μεγάλους εθνικούς μας δρόμους..
μου λείπουν τα λουλούδια,
οι μενεξέδες και τα Κλειστά,
Φρέσκα Κόκκινα Τριαντάφυλλα..
Μου λείπει η φωνή μου, σαν
είμαι μόνη κι όμως μιλώ ακατάπαυστα..
Τώρα σιωπώ μέσα στη τόση φλυαρία
της μοναξιάς μου μακρυά σου...
Μου λείπουν όλοι οι αγαπημένοι
φίλοι μου, απ΄τα ξέγνοιαστα χρόνια
τα εφηβικά..
Αυτά που μένουν ανεξίτηλα
χαραγμένα στη φορτωμένη πια
μνήμη των χρόνων μας..
Μου λείπουν οι παππούδες, οι γιαγιάδες..
και οι Γονείς μου...
μου λείπουν τα Βλαστάρια μου..
μου λείπει η παλιά φοντανιέρα
με τα σοκολατάκια Τζοκόντα στο
σαλόνι της μάνας μου..
Λουλούδι μου της Σιωπής,
μου λείπει το πράσινο κοτσάνι σου..
Μου λείπει η παλιά καρυδένια
βιβλιοθήκη μου με τα μαθητικά
βιβλία, τα χαρτιά και η μυρωδιά
απ΄τα ξύλινα μολύβια μου..
Λουλούδι της Σιωπής μου, μου λείπει
το παραμύθι πως μια μέρα θα βρίσκαμε
μία ΄Οαση στην ΄Ερημο της Σιωπής μας,
να Είμαστε Μαζί....
Λουλούδι της Σιωπής μου.. πάντα φεύγω...
Φεύγω, φεύγω, και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς
απ' όπου έχω φύγει..
Μια ατέρμονη, αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία.
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω απ' τη φυγή μου.
Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά.
Σουρούπωσε... Λουλούδι της Σιωπής Μου.. ♥

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

΄Αγγελε μου .. ΄Ελα μίαν ΄Ανοιξη...{Γιούλη Τσουρεκά}



΄Αγγελε μου .. ΄Ελα μίαν ΄Ανοιξη...{Γιούλη Τσουρεκά}

΄Αγγελε μου.. Εσύ έλα μίαν ΄Ανοιξη..
τότε που τα φύλλα των δέντρων 
στην Οργισμένη Φύση, παίρνουν
των ματιών το σμαραγδί το Χρώμα,
αυτό που με γήτεψες...
παίρνουν τη μορφή που τους δίνει
ο ανοιξιάτικος, αρωγός άνεμος..
΄Αγγελε μου, δέντρα μοναχικά,
απόμακρα, όνειρα μακρινά..
αλαργινά και στη μέση..
Εσύ ΄Αγγελε μου..
δέντρα στοχαστικά, που
μοιάζουν σα να σηκώνουν
στα κλαδιά τους, όλο το
βάρος των Ανθρώπων..
το βάρος και της Δικής σου Ψυχής
΄Αγγελε μου, που Είθε να βρει
Γαλήνη κι Ηρεμία..
΄Αγγελε μου, άκου με..
Σαν θα΄ρθει η ΄Ανοιξη, όλοι εμείς
οι Εκτεθειμένοι, στον ΄Ερωτα,
στην Αγάπη, στην Προσμονή,
θα φυτέψουμε Λουλούδια στις
ανοιχτές πληγές μας και ορθάνοιχτα
θα ανοίξουμε τις αγκαλιές μας,
να΄ρθουν σ΄αυτές να κάνουν
φωλιές τα Χελιδόνια..΄Αγγελέ Μου..
θα ξεχυθούμε στις εξοχές,
θα ξαπλώσουμε ανέμελοι κάτω
απ΄το βαρύ ίσκιο των Δέντρων Μας
και θα Ξαναγαπηθούμε..
Θα ανταλλάξουμε σφιχτές Αγκαλιές
΄Αγγελε μου, απ΄αυτές που Πονάνε
Πολύ, τόσο Πολύ που μας Κάνουν
να Κλαίμε .. με Λυγμούς.. Με Κραυγές..
΄Αγγελε μου.. θα ανταλλάξουμε
Φιλιά.. Πολλά Φιλιά ..
ώσπου να κοπεί η Ανάσα μας
σαν θα βραδιάζει.. ΄Αγγελε Μου...

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Γυμνή στη Καταιγίδα......


Γυμνή στη Καταιγίδα... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Εβρεχε πολύ εκείνο το βράδυ..
καταιγίδα έξω βροχή, ανεμοσούρι,
ήμουν γυμνή σώμα - ψυχή και
με έδιωξες, άνοιξες τη πόρτα και 
βγήκα μεσ΄ στη καταιγίδα...
δεν πονούσε η γυμνή σάρκα μου
απ΄τη νεροποντή..
μα η άδεια ψυχή μου, εκείνη που
ήδη μου είχες "αδειάσει" λίγο πριν..
έτσι απερίσκεπτα, ανελέητα, εγωιστικά..
Πόση βροχή νομίζεις πως μπορεί
ν΄αντέξει ένα άγριο τριαντάφυλλο
μέσα στη καταιγίδα;!
Θα ξεφυλλιστεί, θα διαλυθεί,
θα λιώσει, θα χαθεί... μα δεν σε νοιάζει...
Διαλύθηκα κάτω στο χώμα σαν έπεσα..
μάτωσα, τραυματίστηκα, πόνεσα βαθιά
μέσα μου αφόρητος ο Πόνος μου...
αβάσταχτος... πρωτόγνωρος για μένα..
Δεν με νοιάζουν οι μώλωπες, οι γκρατζουνιές,
τα σημάδια του κορμιού, είναι επίκτητα,
έχουν επούλωση τα επιπόλαια τραύματα
στο κορμί, έστω κι αν πονάς,
αν κάνεις μία "μορφίνη".. ο χρόνος
γιατρεύει το σωματικό σου πόνο..
Το Νου Σου που Διαρκώς Σκέφτεται,
αναζητά, αναπολεί, θυμάται,
τι τον κάνεις;!
Τη Ψυχή που πονά δυνατά και
ματώνει πως να την γιατρέψεις;!
Δεν υπάρχει κανένα γιατρικό κι
είναι σε όλους μας γνωστό...
Τι ΄Αλλο Θέλεις να Σου Πω;!

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Κύματα δάκρυα......



Κύματα δάκρυα.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Κύματα τα δάκρυά μου..
ασυγκράτητα, γοερά.. 
κλαίω με λυγμούς,
με αναφιλητά,
με κραυγές... 
Κανένας δεν μ΄ακούει..
Μόνο η θάλασσα.. 
οι ανείπωτες σιωπές των ψυχών μας
που μάτωσαν, που ματώνουν,
που πληγώθηκαν, που πληγώνουν..
που άδικα κι ανίερα πληγώνουν..
Κύματα τα δάκρυά μου, που
μ΄οδηγούν εκεί που θέλουν αυτά
να με ξεβράσουν..
στην ερημιά της ζωής μου διαλύθηκε..
και μαζί με ΄κείνην κι εγώ..
Κύματα δάκρυα κυλούν σα ποτάμι
και χύνονται στην απεραντοσύνη
της μοναξιάς μου..
Κύματα τα δάκρυά μου, που
με ξεβράζουν ανάλογα
με την όρεξή τους στο τέλμα..
εκεί που είναι ξέχειλα κι έτοιμα
να με καταπιούν ολόκληρη..
Κύματα δάκρυα θυμωμένα,
απεγνωσμένα, πικραμένα,
πληγωμένα.. κι είναι να μην
με βρουν μ΄άδεια ψυχή..
Ψυχή πεταμένη στη Θάλασσα
των δακρύων μου σαν ένα
άδειο κοχύλι..
Κύματα τα δάκρυά μου,
μα όχι, σου λέω δεν έχω Θυμό..
Μέσα από τα καυτά δάκρυα
των Κυμάτων μου,
βλέπω τις γοργόνες..
να κρύβουν το αιώνιο
τραγούδι τους μέσα στα
άδεια Κοχύλια της Ψυχής μου..
Το φυλάνε καλά.. το φυλακίζουν..
δεν ακούγεται το τραγούδι...
μα μόνο ο θρήνος των
δακρύων μου,
μέσα απ΄τα Πελώρια Κύματα
της ρημαγμένης ψυχής μου...
Κύματα Πελώρια, Τσουνάμι
τα καυτά δάκρυά μου κυλούν..
Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες,
φοβίζουν της Γοργόνες που
κρύβουν το Αιώνιο Τραγούδι τους..
΄Οχι, μην ψάξεις αγαπημένε μου,
δεν θα τους βρεις σε κάθε σου βήμα..
Κύματα τα δάκρυά μου...
Δακρύζω σιωπηρά και για
τους Δυο μας......

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Σιωπή πίσω απ΄το σπασμένο τζάμι....



Σιωπή πίσω απ΄το σπασμένο τζάμι.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Κρατάω σφιχτά τη σιωπή μου
πίσω απ΄το σπασμένο τζάμι 
της ραγισμένης καρδιάς μου..
΄Εδωσα μία γροθιά και το΄σπασα..
δεν πήγαινε άλλο.. η ανοχή.. το ψέμα..
μεγάλωσα πια για να με κοροϊδεύω...
΄Οχι δεν κουράστηκα..
απλά, σωπαίνω στη νιρβάνα της
αδιαφορίας, της ματαιότητας,
του εγωϊσμού σου... Σωπαίνω..
Μάτωσε η αντοχή μου..
αιμορραγεί η ψυχή μου..
μα περισσότερο πληγώθηκα
όταν τελικά κατάλαβα, πως
μόνος σου εσύ, ενώ δεν είσαι,
μόνη μου εγώ, το ξέρεις δα αυτό,
το καταλάβαμε κι οι δυό ,
πως μεσ΄στη τόση παγωνιά μας,
απολύτως τίποτα δεν θα
καταφέρναμε ν΄αλλάξουμε..
Γι΄αυτό Σιωπώ, μόνη εγώ και
τα ποτάμια δάκρυά μου, με
θολό βλέμμα, απεγνωσμένα,
σιωπηρά κοιτάζω το άγνωστο,
το άπειρο, μέσα απ΄το
θρυψαλιασμένο τζάμι..
Μάθε, πως τα ξέρω ΄Ολα..
ένα μονάχα έχω να σου πω..
Κράτα τουλάχιστον, όσο μπορείς,
τον ήχο της σιωπής σου.....

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Απάντηση Σιωπής........



Απάντηση Σιωπής ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Δένεται με σχοινιά η Αγάπη;
Περιφέρομαι στις άκρες των
απόκρημνων βράχων και με ψάχνεις..
με αναζητάς, ενώ με δένεις, με κρατάς,
..συναισθηματική ομηρία...
ποιος σου είπε, πως, δένεται
η Αγάπη με σχοινιά κι αλυσίδες;!
Περπατώ μέρα μεσημέρι ανάμεσα
στα περίπτερα της απόγνωσης..
στα ανοιχτά κιόσκια της Πανεπιστημίου..
ξέρεις, εκεί που οι μικροπωλητές πουλούν
τις εφημερίδες και τα περιοδικά..
Απόγνωση στ΄ απομεσήμερο,
εφιάλτες τα όνειρά μου..
Δειλινά του ΄Ερωτά μου..
κι εγώ δεμένη με σχοινιά,
αιώνια δεσμευμένη, απεγνωσμένη,
πειθαρχημένη στον Δέσμιο ΄Ερωτά σου..
Περνάω καλά δεμένη όμως.. στο λέω..
Μην Ανησυχείς.. είμαι καλά.. όμως
μπορώ να Ουρλιάξω να μ΄ακούσεις
πως, ναι, είναι αδύνατον να δεθεί
ο Έρωτας μ΄αλυσίδες και σχοινιά.. κι
όμως σιωπώ.. κρυμμένη σε ένα
πελώριο όστρακο, στο βάθος του
Ωκεανού της πονεμένης Ψυχής μου..
Κι Εκεί, στο βάθος της θάλασσας μου,
μαθαίνω τα τραγούδια των κοραλλιών,
των όστρακων, των ψαριών, ακόμη και
των σφουγγαριών που ρουφούν θαρρείς
τις εκτενείς σκέψεις μου για Σένα..
Περίμενέ με αγαπημένε μου..
Θα΄ρθω να σου φέρω τα τραγούδια
όλων των ζωντανών οργανισμών
της απέραντης θάλασσας της Ψυχής μου..
με έναν ΄Ορο.. Να Με Λύσεις ...
Ξέρεις γιατί...
΄Οχι αγαπημένε μου... Αρνούμαι ...
Δεν δένεται ο ΄Ερωτας με σχοινιά....
 

Παραδομένη........



Παραδομένη.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Παραδομένη στο τούνελ της μοναξιάς μου,
ήρθα κοντά σου αγαπημένη θάλασσα μάνα..
κυλίστηκα στην άμμο σου, πλύθηκα 
στο άγιο αλμυρό νερό σου κι εξαγνίστηκα..
Παραδομένη στην άμμο του Χειμώνα
με τα φύκια και δεν κρύωνα...
Δροσιζόμουν στην αλμύρα σου κι 
ως αργά το βράδυ έβλεπα τ΄άστρα και
φανταζόμουν τ΄ άστρα σα διαμάντια
που χύνονταν στο Σύμπαν κι
Επάνω μου, καθώς κυλιόμουν
παραδομένη στα νερά σου θάλασσά μου,
ξεπλένονταν η απείθαρχη μοναξιά μου.
Παραδομένη στα νερά σου τα γαλάζια,
στην αλμυρή μοσχοβολιά σου,
παραδομένη με μάτια κλειστά,
ονειρευόμουν τα αταξίδευτα καράβια
της Ουτοπίας μου...
Παραδομένη με το διάφανο άσπρο μου
φόρεμα με γιάτρεψες, με λύτρωσες,
εκεί που παραμόνευε ο κίνδυνος,
Παραδομένη, με πήρες,
με ταξίδεψες στα Πέλαγα σου..
Με Λύτρωσες...
Παραδομένη στο γαλάζιο
της Απεραντοσύνης σου...
στο Πράσινο των βάτων
του Βυθού σου....

Ιούνης......


Ιούνης... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μεσημέρι Σαββάτου αποκοιμήθηκα 
ονειρεύτηκα πως ήταν Ιούνης μήνας,
ώριμη ζέστη του καλοκαιριού,
έκαιγε το κορμί μου..
ήμουν γυμνή στ΄άσπρο ντιβάνι 
με τα δαντελωτά σεντόνια να
στολίζουν το περίτεχνο κεφαλάρι
του παλιού σιδερένιου κρεβατιού..
Ιούνης μήνας των γενεθλίων
μίας ώριμης λογικής κι
ενός ανώριμου κορμιού που
αποζητάει το άγνωστο,
το θορυβώδες, το επικίνδυνο,
μέσα στο χάος της αμηχανίας
της μοναξιάς σου..
Ιούνης μήνας, που τρελάθηκα
απ΄το πάθος του ανεκπλήρωτου
΄Ερωτα που εκκολαπτόταν
στην προσωρινή άδεια φωλιά σου..
΄Ερωτας που έδωσες απερίσκεπτα
στη μοναξιά της προσωρινής
σιωπής του άδειου δωματίου σου..
Ιούνης μήνας δεν θα ξεχάσω ποτέ
τη γύμνια της Ψυχής μου σαν
σε πίστεψα, σ΄αγάπησα, σε νοιάστηκα..
Ιούνης μήνας.. θα΄ρθει πάλι να
με βρει να κείτομαι μόνη, γυμνή,
αποκαμωμένη, απογοητευμένη
από την απουσία του Καλοκαιριού,
των στιγμών, των λέξεων,
των απραγματοποίητων περιπάτων
στις ακτές των θαλασσών.
Ιούνης μήνας .. μόνη πάλι,
παρατηρήτρια της θάλασσας,
τ΄απόβραδα στη μοναχική ακτή,
εκεί που δίπλα θα κείτεσαι γυμνός
με μία γοργόνα της φαντασίας σου,
απ΄τη συνήθεια των ωρών της
καθημερινότητας, της ανίας,
των αδυσώπητων "πρέπει",
αγνοώντας τα Θέλω μας...
Ιούνης Μήνας και πάλι
χίλια ψέματα να λέμε και
άλλα πολλά, που είναι αμέτρητα
αγαπημένε μου,
σαν τους κόκκους της άμμου
που κυλιέσαι γυμνός, που κοιμάμαι
γυμνή στο άσπρο νεκροκρέβατο μου..
Ιούνη Μήνα... τελευταίο ψέμα...
της γύμνιας των σκέψεων,
των σωμάτων, των ψυχών μας..

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Αιωρούμαι στο .. ΄Απειρο.....




Αιωρούμαι... στο ΄Απειρο.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέρασαν χρόνια.. πολλά χρόνια..
από τότε που ήμουν παιδούλα, μικρούλα..
στο μεγάλο σπίτι.. πέρα στο Βουνό..
στη Πεντέλη.. στο απόμερο πέτρινο σπίτι,
με το τεράστιο κήπο, κατάφυτο από Πεύκα,
Τεράστια Πεύκα...
Κι είχα θυμάμαι, διαλέξει το δικό μου..
στην άλλη άκρη του Κήπου,
μακρυά απ΄το σπίτι, που με φόβιζε
τις μεγάλες νύχτες του καλοκαιριού..
γιατί είχε μία σκοτεινιά ..κάτι μυστήριο,
κάτι χαμένο, κρυμμένο στο χρόνο,
μαύρα, πέτρινα χρόνια... ΄Ενας..
ο πιο αγαπημένος μου ..΄Ελειπε..
Κι εγώ παιδούλα, διάλεξα ένα
απόμερο τεράστιο πεύκο..
Πήρα χοντρό σχοινί κι ένα μεγάλο
ξύλινο σανίδι.. έδεσα τις δύο άκρες..
Κρέμασα μία τεράστια Κούνια..
κι ήμουν Εκεί να Αιωρούμαι
απ΄όταν χάραζε η μέρα,
κι ωσότου έδυε ο ήλιος, σαν
νύχτωνε αργά... καλοκαίρια...
στη Πεντέλη... στο σπίτι...
Αιωρούμαι...
Δεκαετία ΄60 .. ο Κόσμος Μιλούσε..
αν και Κρυφά .. Αιωρούμαι..
΄Ακουγα τα λόγια τα ψιθυριστά ..
για Εκείνον που έλειπε ..απ΄τον
Απρίλη του ΄67.. κι εγώ τον ζητούσα,
τον λάτρευα, τον ονειρευόμουν..
Αιωρούμαι στη Κούνια, πάνω-κάτω..
ασταμάτητα, ακούραστα,
τον σκέφτομαι, τον φαντάζομαι,
τον αποζητάω, μα Εκείνος..
δεν έρχεται ποτέ...
Πάνω στη Κούνια, Αιωρούμενη
Παιδούλα, έπλασα τα πιο όμορφα
΄Ονειρά μου.. να Γυρίσει.. ώσπου
μία μέρα, αργά το λιόγερμα,
άνοιξε η σιδερένια αυλόπορτα κι
ήρθε... Εκείνος ήρθε...
η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη του Λαού,
η Ισονομία, ο Αληθινός Αγώνας
για τη Λευτεριά και τα
Ανθρώπινα Δικαιώματα,
έμειναν Πίσω.. στο Παρελθόν.. δίχως
προοπτική για το ΄Αξιο Σήμερα των
δικών μας Παιδιών..
Κι εγώ ακόμη παιδούλα..
βλέπω στα ΄Ονειρά μου ..
ή στους εκρηκτικούς πια
εφιάλτες μου, πως,
Αιωρούμαι στη Τεράστια Κούνια,
που λύθηκε στο πέρασμα των χρόνων,
αλλά μέσ΄στο Νου μου,
δεν λύθηκε Ποτέ..
Αιωρούμαι .. με γρήγορες
παλμικές κινήσεις και χάνομαι
στις μικρές συγκεντρώσεις μας..
που μοιάζουν με ... κούραση...
με αβάσταχτη ανία, απογοήτευση,
απελπισία και σε τίποτα δεν θυμίζουν..
την Ελάχιστη Ελπίδα,
να Αιωρείσαι στο Κενό, κι
όμως να Επιμένεις, να Αντιμετωπίζεις,
να Αντιστέκεσαι, έστω Σύντροφοι..
να Προσπαθείς... όχι σε λίγους...
με σε Χιλιάδες... Φανταστείτε το!..
Αιωρούμαι....στη Κούνια του
Πεύκου των Παιδικών Ονείρων μου,
για την Επιστροφή και την
Μεγάλη ΄Εξοδο...
Αιωρούμαι και Χάνομαι...
στο σμαραγδί σου που απεικονίζει...
Αιωρούμαι...... μα δεν έπεσα ...
ακόμη... Αιωρούμαι.... δεν φοβάμαι...
δεν πέφτει κανένας απ΄τα σύννεφα,
όταν βρίσκεται πάντα σ΄αυτά......
 

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Δρόμος στο Πουθενά.....



Δρόμος ... στο πουθενά... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ανταμώσαμε στο δρόμο έτσι, απρόσμενα..
με κοίταξες με το βαθύ σου βλέμμα και 
μου είπες.. ναι, δε λέω πως δεν έχεις
δίκιο να πικραίνεσαι για εμάς.. 
ό,τι μας "χώρισαν" οι συγκυρίες..
πήραμε άλλους δρόμους ο καθένας μας..
το δρόμο που οδηγεί στο Πουθενά..
έχεις δίκιο αγάπη μου να πικραίνεσαι
για τη φρικαλέα εικόνα της Πόλης Μας..
για τα σκοτεινιασμένα, ανέκφραστα,
κατσουφιασμένα πρόσωπα των ανθρώπων..
Σαλτιμπάγκους γέμισε ο Κόσμος αγάπη μου,
που ξεπουλάνε μπιρ παρά το μέλλον μας,
στους βρώμικους πάγκους τους...
τους λερωμένους με μαύρο χρήμα..
πρόστυχο, άτιμο χρήμα..και χρυσό..
αργυραμοιβοί παντού σε κάθε γωνιά..
που να σταθούμε να μιλήσουμε
για την Αγάπη Μας;!
Γέμισε ο Τόπος μας Κατακτητές,
μεταμφιεσμένους τάχα σε ..σωτήρες...
Τι υποκρισία...!!
΄Εχεις δίκιο Αγάπη μου, δε λέω..
μπλοκάρει το μυαλό σου...
θολώνει ο Νους... πόσο ν΄αντέξει
τη δυστυχία σε κάθε γωνιά;
Νιώθω ντροπή αγάπη μου,
απόγνωση.. δεν ξέρω τι να κάνω..
ψάχνομαι ..πόσο υπεύθυνη είμαι
για το θρίλερ που βλέπουμε ..
ανέκφραστοι όλοι κι ούτε ένας μορφασμός;
Κάθε μέρα αγάπη μου, μας σερβίρουν
κονσέρβα αποφάσεις που διάλεξαν Αυτοί
για Εμάς.. Χωρίς Εμάς...
Ψάχνουν με κάθε τρόπο, κάθε μέθοδο
να μας απελάσουν απ΄την ίδια
τη Ψυχή μας.. να μας διώξουν
απ΄την ίδια τη ζωή μας...
Κράτα γερά, με δύναμη καλέ μου,
γιατί η Ζωή, ποτέ δεν περιφρόνησε
τους Αιώνιους Εραστές της.....

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

στη Χώρα του Ποτέ.....



..στη Χώρα του Ποτέ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάπου ..Εκεί.. μέσ΄στο Πλανήτη 
του μυαλού μου ..
μέσα στη δίνη του βυθού μου,
υπάρχει μία Χώρα, ξέχωρη, άλλη, 
απόκοσμη, απερίγραπτη, ούτε μαγική, 
ούτε ..κανονική, ούτε δελεαστική..
Υπάρχει μία χώρα ανθρώπινη.. 
με αδυναμίες, ελαττώματα,
κουσούρια που θα΄λεγε η μάνα μου..
..μία χώρα με βαθιά αγάπη, αλήθεια,
καθόλου θλίψη, απογοήτευση, θυμό,
ανισονομία, καταθλίψεις, κρίσεις πανικού..
κι όλα αυτά τα μοντέρνα καλέ μου...
που μας επέβαλλε... αυτό μάτια μου
να δεις πως το λένε....
α.. ναι, το θυμήθηκα η ευλογημένη...
το δου νου του...
..μία χώρα που δεν ζητάει ..παράδες
να σου πάρει... μία χώρα που σου
δίνει μονάχα...
Ναι σου Δίνει.. Μόνο σου Δίνει...
Μουσική, Χορό, Ποίηση, Κείμενα
για να διαβάσεις...
να προβληματιστείς... αλλά και
να Γελάσεις.... Με την Ψυχή Σου
Να Γελάσεις...
και στα δύσκολά σου, όχι, Ποτέ σου
να μην Κλάψεις,
να μην ηττηθείς,
να μην φοβηθείς,
Μα Μόνο Νικητής να Βγεις...
Είναι η Χώρα της Ψυχής μου..
του δικού μου αχανούς Νου...
του παρεξηγημένου ίσως....
μα τι με νοιάζει;!
Αφού επέλεξα να Ζω για πάντα
στη Ζωή μου κι είναι
η Χώρα του Ποτέ, και.
Ναι βρε Μάγκες είναι και
Επιλογή μου...! {Με Αγάπη...♥}

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

..θυμωμένη.... Στωικότητα.....



..θυμωμένη ..Στωικότητα... {Γιούλη Τσουρεκά}

..άλλο ένα βράδυ .. η απουσία σου
φουντώνει μέσα μου 
σαν αγριεμένη θάλασσα,
σαν ωκεανός Ειρηνικός απέραντος..
σαν πυρκαγιά που καίει αχανείς 
εκτάσεις Γης .. δίχως ΄Ελεος...
ατέρμονη υπομονή...
φυλακισμένη ψυχή
η δική μου ψυχή..
κάθισα μόνη στο μικρό γραφείο
ξέρεις, αυτό το παλιό ..
το αντικέ ..από ξύλο κερασιάς..
που σ΄αρέσει..
μία φωτογραφία μου παλιά..
κοιτάζω Πίσω, αναδρομή
στο δικό μου Παρελθόν μα
δεν θυμάμαι πια..
γιατί δεν θέλω να θυμάμαι..
Ζω το απόλυτο μοναχικό Τώρα..
με την αίγλη της Σιωπής Του..
την παρουσία της Μοναξιάς Του..
την Θυμωμένη Υπομονή..
την απόλυτη Αναμονή ..
Ζω με θυμωμένη στωικότητα
δίχως μαρασμό, δίχως κατάθλιψη πια..
Με Διασκεδάζω..
Με Διακωμωδώ..
Με Απογυμνώνω... μέσα μου...
΄Ολα τα Πάντα Εντελώς Γυμνά..
και ξέρεις κάτι Φίλε μου;;
Μ΄αρέσω .. Με γουστάρω..
Εσύ μου το έμαθες Αυτό..
Στον Απόλυτο ΄Ερωτα περιμένεις
Αγαπημένε.. Αγαπημένη...
Περιμένεις.. Δεν Μιλάς, Δεν Ζητάς..
Μην σου πω και σε σοκάρω...
Δεν αναπνέεις... Μόνο...
Περιμένεις μέσα στην ζωηρή
θυμωμένη στωικότητα σου...
Με όλες τις αισθήσεις σου..
σε ένταση, σε έξαρση, σε γνώση..
Κοιτάς, ..δεν βλέπεις..
Μυρίζεις τα λουλούδια
που είναι δίπλα στο βάζο
φρέσκα, μυρωδάτα..
μα δεν είναι τα λουλούδια
που μυρίζω αγάπη μου..
Είναι η μυρωδιά σου..
Ακούς, .. δεν ακούς...
δεν είναι τα Κλειδιά Του..
δεν τα έχει..
Γεύεσαι τα Φιλιά Του
..τα ανύπαρκτα.. σου λείπουν..
τα γεύεσαι σαν κλείσεις
ερμητικά τα μάτια σου και
Φανταστείς.. δημιουργείς
τη συνθήκη του Φιλιού σας
και Γεύεσαι... Στ΄Αλήθεια..
δεν είναι Ουτοπία.. ΄Οχι...
Αγγίζεις.. τα χέρια Του..
μα δεν υπάρχουν τα Χέρια του..
γιατί Δεν Τα Αγγίζεις...
νομίζεις πως τ΄αγγίζεις...
Σε κοιτάζω με τα μάτια ανοιχτά..
..κάθομαι πλάι και ..σε βλέπω
να με Κοιτάς κι Εσύ.. κρυφά..
πίσω απ΄το Τζάμι
της μεγάλης συρόμενης πόρτας..
Θυμωμένη Στωικότητα Αγάπη μου,
πειθαρχημένη υπομονή...
Μα ποιος δεν περιμένει πάντα,
στον ΄Ερωτα, στον Πόλεμο,
στις Μάχες, στις Θάλασσες,
με ..Θυμωμένη Στωικότητα;!

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Χορεύω.......


Χορεύω.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Χορεύω αιωρούμενη στο χάος
χορεύω με αέρινες κινήσεις 
χορεύω σαν οπτασία σε όνειρο
χορεύω στης γης το άπειρο..

Χορεύω τα πόδια μου 
είναι στον Αέρα..
δεν πατούν τη Γη..
Χορεύω και χάνομαι
στα ύψη, στο μεγάλο κενό..
χορεύω σε τεντωμένο σχοινί..

Χορεύω στο μεταίχμιο
της ζωής μου..
χορεύω στα όνειρά σου..
μαγεμένη απ΄τη θωριά σου..
χορεύω στο κίνδυνο..
γιατί μ΄αρέσει να προκαλώ
στις διαδηλώσεις τους ματατζήδες..
Χορεύω μπροστά τους Ροκ, ρέγγε,
Χορεύω στις σκαλωσιές των
αθηναϊκών νεοκλασικών διατηρητέων
σπιτιών για αναστήλωση ..

Χορεύω μόνη τα μεγάλα
χειμωνιάτικα βράδια
στα σκοτεινά πια κι έρημα
Πλακιώτικα Στενά...
Χορεύω για σένα στη φαντασία μου..
σου χορεύω κι εσύ μου τραβάς
για να ποζάρω στο Καφέ Σαντάν
της Βηρυτού... πριν γίνει..
...ισοπέδωση απ΄τον πόλεμό τους...

Χορεύω να σε προκαλώ για
να΄ρθεις επιτέλους να με βρεις
να χορεύω μόνο για σένα
κάποιο βράδυ, ένα
Τρελό Παθιασμένο Σουΐνγκ..
Χορεύω ..όπως Τότε ..που
ήταν σαν τώρα....

Χορεύω έξαλλο Σουΐνγκ σα
τη δεκαετία του ΄30 κι
Εσύ με φωτογραφίζεις με
Φωτογραφίες, αυτές, τις
Ασπρόμαυρες που Λατρεύω..
Χορεύω για σένα αγάπη μου..
Χορεύω.......