Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Φωτιά μου Εσύ......


Φωτιά μου Εσύ.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Γητεύτηκα απ΄τα μάτια σου
με την πρώτη ματιά σου, 
μέσα στο γκρίζο της Πόλης, 
στο καπνό, στην αντάρα, 
στις φωνές μεσ΄ στη 
κατάμεστη Πλατεία.. 
Συνδύασα το χρώμα με 
τον ουρανό, που παρά
τις ιαχές, τον αχό, τη σκόνη,
τους καπνούς, τις φωτιές,
τα μάτια σου είχαν κάτι
απ΄το Γαλάζιο του Ουρανού και
το πράσινο απ΄τα φύλλα
των Μεγάλων Δέντρων..
..΄Εφυγες Μακρυά..
δίχως μια σου λέξη..
δεν είπες τίποτε..
έφυγες στο ΄Αγνωστο..
κι εγώ τρελάθηκα από Θλίψη..
΄Αφησα πίσω στη Πόλη,
τα πάντα... φίλους, παιδιά,
πρόσωπα αγαπημένα, πράγματα..
όλα τ΄άφησα αγαπημένε μου,
κύριέ μου, πρίγκιπα μου..
όλα με χιλιάδες αναμνήσεις
δεμένα και δοσμένα..
Ντύθηκα με έναν λιτό χιτώνα..
πήρα δρόμο ανηφορικό και
δύσβατο.. έφυγα μακρυά..
σε ένα Δάσος... με Μαυρόπευκα,
Πλατάνια, Κέδρους, ΄Ελατα..
Χάθηκα στο Δάσος της Ψυχής μου..
Χάθηκα στην ΄Αβυσσο της Ψυχής σου..
Απόκαμα, γονάτισα, υποκλίθηκα,
μπροστά σου.. σα να σε θωρώ,
μα δεν ήσουν Εκεί..
σε Φανταζόμουν..
΄Ενιωθα να Καίγομαι.. στη Ψυχή..
στη Καρδιά, στο Νου, Παντού..
Γονατιστή, παρακαλώντας σε ..
να γυρίσεις κοντά μου..
άπλωσα Ψηλά τα δυο μου Χέρια..
Καίγονταν... έβγαζαν Φλόγες..
Φλόγες στα Χέρια μου Αγαπημένε..
Φλόγες του ΄Ερωτα και του Πολέμου...
Εκεί, που Είμαι Μόνη Μου...
Εκεί ..που Είσαι Μόνος....
Φωτιά Ψυχής, Καρδιάς, Νου...
Ποιος σε Λυτρώνει;! 

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Κόκκινο τριαντάφυλλο.. Κόκκινα Χείλη...


Κόκκινο τριαντάφυλλο.. Κόκκινα Χείλη... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ω, αγαπημένε μου, λατρεμένε εραστή 
μου, φάντασμα της άυλης νύχτας μου,
σε περίμενα Θεέ μου, Πρίγκιπα μου, 
Κύριέ μου, απόλυτο πάθος μου, 
λατρεία μου, αφοσίωσή μου... 
΄Εβαψα με το Κόκκινο του Πάθους
τα φιλήδονα χείλη μου..
έκοψα απ΄το κήπο μου ένα
Κόκκινο Τριαντάφυλλο...
το Δάγκωσα δυνατά..
με τα αγκάθια του...
τι κι αν πονάω ..
αίμα δεν θα βγάλω αφού
τόσο σε αγαπάω ΄Αρχοντά μου..
Περιμένω να μου το κλέψεις
με τα δυνατά σου χείλη..
να το κάνεις Δικό σου..
να το φυτέψεις στο Κήπο σου..
να μην μαραθεί..
να μείνει ζωντανό για πάντα..
στα Χείλη μας...
αφοσιωμένη, γονατιστή σε παρακαλώ..
δεν έχω πια ίχνος περηφάνιας ..
Με Δάμασες...! ..
Μείνε μέχρι να φυτρώσουν
εκατομμύρια τριαντάφυλλα
στη Πεδιάδα της Ψυχής Μας..
Σε Περιμένω Μοναδικέ Μου..
ακαλλιέργητα Κόκκινα Τριαντάφυλλα..
Διάσπαρτα Παντού....
΄Ενα, ζωγραφισμένο πάντα στα
χείλη μου για σένα....
τα άλλα διασκορπισμένα Παντού..
όπου περνάς .. ό,τι Κοιτάς,
ό,τι σκέφτεσαι,
όπου επικεντρώνεις ..την Εικόνα
των Κόκκινων Ονείρων μας.... ♥

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Το βλέμμα .....



Το βλέμμα .. {Στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Στο βλέμμα μου είναι πάντα 
στο δικό σου βλέμμα..
ακόμη κι όταν λείπεις...
είσαι απών και παρών μαγικά 
στη ζωή μου τη μικρή κι απόμερη..

Σου΄δειξα τα Αστέρια μόνο 
με το Βλέμμα μου..
κι εσύ απορημένος με το
βαθύ σου βλέμμα επέμενες
να ολοκληρώσω την
παθιασμένη ορμή μου και
πέρασες τα Αστέρια
για Πυγολαμπίδες;;

Σε κοιτούσα με το βλέμμα μου
το διαπεραστικό, σε μαγνητίζω..
με κοιτούσες κι εσύ ίσια,
βαθιά στο βλέμμα,
συναντιόνταν για καιρό
μόνο τα βλέμματά μας..
κι εσύ δεν είχες ποτέ χρόνο
να σηκώσεις τα μάτια σου
στον Ουρανό, να δεις τα Αστέρια..

Αγάπη μου, χαιρέτα με καλύτερα
με τα Μάτια Σου,
απεχθάνομαι τις χειραψίες.
Τις περισσότερες φορές μία χειραψία
είναι η αρχή μιας λαβής...
Ζίου Ζίτσου......
Σου θυμίζει κάτι πολύ πρόσφατο
λοιπόν το βαθύ μου βλέμμα;;...
Με ολοκλήρωσες σε ένα
γελαστό απόγευμα...
με ένα σου βλέμμα .. κι εγώ
με μία ..λαβή .. Ζίου Ζίτσου.... 

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Δάκρυα καυτά για μένα.....



 Δάκρυα καυτά για μένα... {Γιούλη Τσουρεκά}

...Δάκρυα καυτά για μένα..
όπως θα΄θελα.... 
κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα.. 
να σου λέω σ΄αγαπώ, δίχως περιορισμό,
να σε φιλάω, δίχως να κρύβομαι,
να σου μιλάω, δίχως να σκέφτομαι, 
να μ΄αγαπάς δίχως περιορισμό...
...ποιος δίκαιος, ανιδιοτελής, άδολος,
στην αγάπη δεν τ΄αξίζει;..
Επιτέλους όχι άλλη απαγόρευση
για τον έρωτα και την αγάπη...
Να σου λέω "σ΄αγαπώ" γιατί ένα
αρχέγονο κύμα βγαίνει από βαθιά μου,
πρωτοφανές, άγνωστο και
εκφράζομαι ακριβώς απερίφραστα
όπως νιώθω...
Μην θυμώνεις.. κι αν το κάνεις τώρα,
Αύριο θα΄ρθει το πλήρωμα του Χρόνου
που θα αποζητάς το "σ΄αγαπώ"..
μα δεν θα υπάρχω, δεν θα ζω...
αγέρας θα΄χω γίνει και καπνός,
όχι απ΄το δικό σου το τσιγάρο,
που θα ψάχνεις μ΄απορία ..
κάπου Εκεί για να με βρεις...
μα στην άκρη της Αβύσσου,
εκεί που δεν υπάρχει ο δρόμος
να διαβείς.....

Αναμνήσεις ......


..Αναμνήσεις.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Σαν ξημερώνει κι ανοίγω τα βλέφαρά μου,
άυπνη, όμως γεμάτη από εικόνες που
επιθυμώ όσο τίποτε άλλο στο κόσμο
ν΄απολησμονήσω...
Εκείνες τις ελάχιστες καλές στιγμές,
τις Ανθρώπινες Στιγμές,
που πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον..
που νιώσαμε .. που ένιωσα καλύτερα
ας πω, να πολλαπλασιάζονται μέσα μου
όλα τα συναισθήματα και να
φουντώνουν σαν μία μεγάλη φωτιά
κατακόκκινη, με πύρινες γλώσσες
να ακουμπούν ως τον Ουρανό..
΄Ολα τα Αισθήματα να φουντώνουν
θαρρείς μέσα μου,
να θεριεύουν, να μεγεθύνονται,
να απλώνουν ως την άκρη των
Πόλων της Γης...
Να μεγεθύνονται όλα στο
εσωτερικό της Ψυχής μου,
σαν μία τεράστια γιγαντοαφίσσα..
Γιγαντοαφίσσα γλυκύτητας...
Ανάμνησης και Νοσταλγίας...
Πάλι δεν νιώθω καλά...
Ζαλίζομαι ..πάλι ζαλίζομαι...
ξεχνάω όλα τα άλλα που συμβαίνουν..
τις Αποφάσεις μου που πήρα
μόλις πριν λίγες μέρες...
Απλώνω τα δυο μου χέρια και
στο πείσμα όλης της λογικής μου,
όλης της φρόνησης,
των πεποιθήσεων μου,
υπνωτισμένη, μαγεμένη απ΄την
θέα της Γιγαντοαφίσσας σου,
τρέχω να σ΄αγκαλιάσω,
να σε χαϊδέψω,
να σε κανακέψω... πάλι...
Είναι παράνοια.. κι όμως είναι
χίλιες φορές καλύτερα να Χαθώ
Κοντά Σου,
παρά να Σωθώ .. Μακρυά σου......

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Η Αλήθεια.....



..Η Αλήθεια.. {Στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Τι δύσβατο μονοπάτι η Αλήθεια..
στενό, αδιάβατο, ανυπέρβλητα δύσκολο..
έχει γκρεμό στο πόντο .. 
Η Αλήθεια κρέμεται από μία λεπτή,
τόσο δα λεπτή κλωστή, σα δεν 
αισθανόμαστε να τη λέμε..
να τη φοβόμαστε, να τρομάζουμε
στη θέα της, σαν τάχα να΄ναι φάντασμα..
ή ο διάβολος.. απροκάλυπτος, γυμνός,
εριστικός, προκλητικός..
Η Αλήθεια.. μεγάλη Ιστορία,
ανεξιστόρητη, απύθμενη, αδιάβατη,
μα και γενναία κι όμορφη σα τα μάτια σου...
που πρόδωσαν, που πλήγωσαν, που σκότωσαν,
ό,τι πιο όμορφο γεννήθηκε μέσα μου
στην ερημιά του τελευταίου χρόνου
της μικρής ζωής μου..
Κάθε αλήθεια κρύβει μία πληγή,
ένα κομμάτι αίμα, ένα μαχαίρι,
που μπαίνει βαθιά στη καρδιά
τη τρυπάει, τη διαπερνάει,
τη διαλύει σε εκατομμύρια κομμάτια..
Φτάνει ανελέητα ως την άλλη πλευρά ..
Αλήθεια ως το κόκκαλο..
ανείπωτη Αλήθεια από τα χείλη σου
που είναι η μόνη λέξη που δεν λένε..
Το έχω καταλάβει.. καιρό τώρα πολύ...
στέρεψαν τα δάκρυα απ΄τα μάτια μου
που "αιώνια" ασταμάτητα κλαίνε....
Αντίο Αλήθεια....
θα σε συναντήσω στη Γέφυρα..
όταν θα΄ρθει ο βαρκάρης
να με πάρει στην αντίπερα όχθη
της ανυπαρξίας της Ζωής μου,
των Αισθημάτων μου,
των Δακρύων σου και
των Δακρύων Μου.....

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Παραμύθι χωρίς ΄Ονομα.....



Παραμύθι .. χωρίς όνομα.... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Ζεις μέσα μου σαν ένα ατέλειωτο παραμύθι..
δίχως όνομα, δίχως αναφορά, δίχως θέμα, 
..έστω μία ιστορία, κάτι...
μία λογική εξήγηση, ή ας είναι και 
μία της ζωής η παρεξήγηση.. 
η ουτοπία... 
χωρίς όνομα..
χωρίς ταυτότητα..
χωρίς σχέση...
μπορείς όμως, Εσύ ζεις μέσα μου,
επειδή Υπάρχεις και Υπάρχω...
επειδή Υπάρχουμε, Ζούμε, Αισθανόμαστε..
Θέλω μόνο Εσένα..
τίποτε άλλο στη πεζή μου καθημερινότητα..
κανέναν άλλον...
βαριέμαι απίστευτα τα δήθεν ..σ΄αγαπώ..
θέλω τη τρέλα, την αμφιβολία,
το άγνωστο, το μυστήριο...
όλα αυτά τα δικά σου χαρίσματα
για μένα δίνουν νόημα στην άχαρη ζωή μου..
ίσως να πέρασα.. από σένα
και να μην σ΄άγγιξα μέσα σου...
ίσως να ντρέπεσαι για μένα...
δεν μοιάζω καν' με σένα,
ούτε είμαι όπως ίσως θα με ήθελες..
΄Ενα ξέρω μόνο να στο πω
κοιτάζοντάς σε ΄Ισια στα Μάτια..
όπως Σήμερα.. πως .. ναι, είμαι καλά..
όταν με κοιτάς στα μάτια μόνο για λίγο..
μετά, μένω πάλι μόνη με την ανάμνηση
της οφθαλμικής ενδοσκόπησης
απ΄τις λάχνες ματιές μας
που όταν διασταυρώνονται....
πετάνε σπίθες οι αμφιβληστροειδείς..
ηλεκτρίζονται τα πάντα γύρω μας...
είναι σε ένταση, σε έξαρση..
στη πίεση του αδυσώπητου
δευτερόλεπτου που μας διαπερνά
σα φονικό βέλος.. βιαστικά και
σκοτώνει τις ελάχιστες στιγμές
των συναντήσεών μας...
Δεν έχω όνομα να δώσω στο Παραμύθι..
έστυψα το μυαλό μου..
στράγγισα τη ψυχή μου..
πίεσα τη καρδιά μου...
Τίποτα.. καμία απάντηση δεν πήρα...
κι έτσι, αποφάσισα να σ΄ονομάσω ..
Το Παραμύθι μου...
αυτό το όμορφο Παραμύθι της
αγιάτρευτης απ΄τις πληγές των
χρόνων της ψυχής μου,
που με γλυκαίνει, με ηρεμεί,
με γαληνεύει... και με πονάει...
Το Παραμύθι μου, που δεν έχει
μήτε πρίγκιπες, μήτε πριγκίπισσες,
μήτε ξωτικά, μήτε νεράϊδες..
Το Παραμύθι μου έχει έναν αφανή
ήρωα και μία αθεράπευτα ονειροπόλα
και ρομαντική ..ύπαρξη...
..εμένα... που δεν θυμήθηκα
ποτέ να μεγαλώσω..
Σαν το Παραμύθι μου θέλω
να σκεφτώ, να ονειρευτώ,
πηγαίνω μεσ΄του Χειμώνα
τις αφρισμένες ακρογιαλιές,
βλέπω τα μεγάλα κύματα ..
νιώθω τα βρεγμένα πόδια μου
εκεί μπροστά στην ΄Αμμο,
δίχως να κρυώνω,
μόνο να σε Σκέφτομαι Παραμύθι μου,
για σένα να τα χάνω.. να ιδρώνω...
να αγναντεύω το Πέλαγος..
να χάνομαι στο Λαβύρινθο του
κατά δικού μου..
Παραμυθιού.. γιατί το Παραμύθι
Αυτό, είναι το ..εκμαγείο μου...
Ανήκει Μόνο Σε Μένα..
Ζει στα Κύτταρά μου
Γλυκό μου Παραμύθι,
Καμία Δεν Μπορεί να
Σε Πάρει απ΄τ΄όνειρο και
τη προσδοκία μου, στην
΄Εκδοση της Ψυχής Μου.....

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Χωρίς Τίτλο .... ή .. "Κλικ"



Χωρίς Τίτλο ... ή "Κλικ"..... {Γιούλη Τσουρεκά}

..κι αν ακόμα δεν υπάρχω εγώ,
κι αν ακόμα υπάρχει στη ζωή σου
μία άλλη..
εγώ σ΄αγαπώ, σ΄οδηγώ, σ΄αναζητώ,
μέσα στου Κόσμου το μάταιο χαμό
γιατί ξέρω πως μια μέρα ανύπαρκτη κι
άγνωστη.. αγέρας θα γίνω..
θα μ΄αναπνέεις γλυκά δίχως 
να ξέρεις την ..άγνωστη τη μυρωδιά,
τα ρουθούνια σου θα καίει γλυκά..
και κάτι απάνεμο κι απόμακρο
θα σου θυμίζει.. πικρόγλυκο..
σαν της Κανέλας τη πικρή και
γλυκιά μυρωδιά..
Εκεί στης Πόλης τα γραφικά τα σοκάκια
σαν θα διαβαίνεις πάλι... μ΄αναμνήσεις
παλιές.. μοναδικές και γλυκές...
σα τη ζάχαρη, τη μέντα, τη μαστίχα...
με το "κλικ" μέσ΄στο Νου Σου..
σαν κοιτάς κι αποτυπώνεις
τη μορφή μου στο Βόσπορο..
πάνω απ΄τη Γέφυρα του Πέραν...
Εκεί που δεν συναντηθήκαμε Ποτέ..... 

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Εσύ κι εγώ.....


Εσύ κι εγώ.... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Εσύ κι εγώ λατρεμένε μου,
μόνοι οι δυό μας στο ΄Απειρο,
στο ΄Αγνωστο, στο Φως, 
στα Σύννεφα, στον Ουρανό..
μονάχα εμείς κι άλλος κανείς...
ποιος περισσεύει απ΄το 
απόλυτο ΄Ενα μας σε ένα 
αιώνιο βαθύ φιλί μας;!
Εσύ κι Εγώ, είμαστε ένα,
πως μπορεί στο απόλυτο ένα
να παρεισφρήσει ξένο σώμα;!
..άλλη, ξένη ψυχή και νους;!..
απ΄τη δική μας ψυχή και νου
που αθροίζεται στη μοναδικότητα;
Στους επτά Ουρανούς, στους
απέραντους, άγνωστους γαλαξίες,
με οδηγείς σαν υπνοβάτη,
σε αδηφάγα όνειρα της κοινής
μας διαδρομής, για να με κεράσεις
σε κάθε σου σταθμό τα
παθιασμένα, αδηφάγα φιλιά σου..
τα ατελείωτα, εκείνα που σταματούν
μεμιάς τη ροή του χρόνου,
που σπάνε τα ρολόγια όλου
του Κόσμου.. όλης της Γης..
Με πας εκεί που αρχίζει να μετρά
η απόλυτη σιωπή του διεστραμμένου
΄Ερωτα που αρχή και τέλος
δεν υπάρχει.. λογική καμία...
Μόνο Πάθος, Πόνος, Ηδονή,
Ικεσία, Σπαραγμός άναυδων κραυγών
Μυστηρίου, Πάθους, Ορμής και
Τρέλας ανείπωτης, απερίγραπτης..
Τα Παθιασμένα σου Φιλιά, είναι Ζωή,
και Θάνατος.. Κόλαση και Παράδεισος..
Είναι το "είναι" που συγκλονίζει κι
ανασταίνει.. κι όχι η ..έλλειψη...
το "φαίνεσθαι", ..
΄Οχι για μένα Αγαπημένε, ..
Το Αληθινό μας Πάθος Θέλω..
ας με ...αργοπεθαίνει... Ζω...
Με ένα σου Φιλί γίνεσαι η
Ανάσταση της Ζωής μου...
γιατί, άραγε να Ζω το τίποτα,
απ΄την ανυπαρξία τελικά,
..ποια είναι η Ζωή; ..
Μία Ουτοπία, μία ματαιότητα..
Γιατί;! Τι κρίμα.. χάνεται ο χρόνος..
Καυτά Φιλιά Μας στα Επουράνια..
όλα τα κοινότυπα, τα γήινα,
μόνο μελαγχολία..
αισθήσεις και παραισθήσεις
σε μία παρωδία...
Ποια η αξία Ζωής Ψυχή μου;!
Καυτά Φιλιά Μας με μια Ουσία
Μία Γεύση Ολόκληρη, Μεστή,
τελετουργία, ιεροτελεστία μας,
παντοτινή μέσ΄ στο Νου μας,
στο Απόλυτο ΄Ενα η Συνουσία Μας.....

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

΄Αγγελέ μου......



΄Αγγελέ μου..... {Στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

΄Αγγελέ μου Εσύ Μονάκριβέ μου..
στον Ουρανό Πετάς .. γυρνάς..
τρέχεις, περπατάς..
πάντα Ελεύθερος.. ρωμαλέος,
με τις θεόρατες, λευκές φτερούγες σου
προφύλαξες, προστάτεψες την
άστατη ζωή μου...
Σε ευγνωμονώ ΄Αγγελέ μου...
μα απόστασες κι Εσύ...
δεν είσαι ακούραστος...
΄Επεσες, έγειρες, στα Σκαλοπάτια
του Παράδεισου της Πόρτας μου..
της Πόρτας της Μεγάλης Αβύσσου..
της Ψυχής μου...
Συγκλονίστηκα, Ταράχθηκα,
Τρόμαξα, Ντράπηκα...
Γονάτισα ταπεινά μπροστά σου,
σαν αιώνια σκλάβα σου..
με απογυμνωμένη ψυχή,
δίχως αιδώ, δίχως "πρέπει",
δίχως ντροπή, δίχως θυμό,
ίχνος ..ευπρέπειας κάλπικης..
συγχώρεση ζήτησα ΄Αγγελέ μου και,
μία Μοναδική Χάρη Σου..
να μην Πετάξεις στους Ουρανούς..
να μείνεις Εδώ, όπως Είσαι..
σε Θέλω, σε έχω Ανάγκη,
μείνε Εδώ... σε δέχομαι όπως
Είσαι ΄Αγγελέ μου..
Ακόμη και με τις
Πληγωμένες Φτερούγες σου,
εγώ θα σε γιατροπορέψω..
Εδώ γονατιστή στα Σκαλοπάτια
του Παραδείσου των Ψυχών μας..
στάσου όρθιος, κράτα γερά το
Χέρι μου.. ΄Ελα....
Πάμε μαζί σου στο Παράδεισο μας
΄Αγγελέ μου... μην φοβάσαι πια..
Δες το Φως...
διαχέεται απ΄τον Ουρανό μας...
΄Αγγελέ μου... μην ξεχνάς...
το Φως κι η Αγάπη Νικά...
γονατιστή στο φωνάζω
μ΄αναφιλητά να Μ΄Ακούσεις..
΄Αγγελέ μου, Πέταξε Πάλι Ψηλά...
Μα όχι Μόνος πια, ΄Αγγελέ μου....
 

Καρδιά Φωτιά.....


Καρδιά Φωτιά... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Χθες βράδυ είδα στ΄όνειρο μου
πως ήμουνα στα κόκκινα ντυμένη..
κατακόκκινα..από μαλλιά..
κόκκινα μακρυά.. όπως είναι...
μα πιο έντονα... της φωτιάς.
Ντυμένη στα κόκκινα..
με κόκκινο μακρύ μαντήλι..
ριγμένο στα μακρυά μαλλιά μου
κάτω απ΄τους γυρτούς μου ώμους..
κόκκινο μανδύα.. ακαθόριστο..
όχι ραμμένο..
ένα ύφασμα ριγμένο
να ντύνει το γυμνό κορμί μου..
και μία αίσθηση ..παράξενη..
να καίγομαι θαρρείς ολόκληρη..
παντού φωτιά..
Πρώτα,στα χέρια μου
που τα είχα
προταγμένα μπροστά απ΄
τη καμένη καρδιά μου..
έβγαζαν φλόγες..
κατακόκκινες φλόγες...
που χόρευαν κι έλαμπαν
μέσα στο μαύρο σκοτάδι
της διαλυμένης ψυχής μου και,
καίγονταν κι αυτή μαζί...
πρώτα Εκείνη, η Ψυχή...
η αβέβαιη... η έρημη...
Η καρδιά μου, καιγόταν κι
αυτή.. φλογισμένη, αναμμένη,
ερυθρή σαν το φεγγάρι που
βουτάει το γιόμα μέσα στη
Θάλασσα που ατάραχη μένει..
όταν μία καρδιά καίγεται..
έχει φωτιά η καρδιά..
παρανάλωμα γίνεται στα
εσώψυχα .. Φωτιά..
Καρδιά Φωτιά...
που ως και μία Θάλασσα,
δεν είναι ικανή να σβήσει
την καρδιά που καίγεται,
που λιώνει στις φλόγες
των λυγμών και των
δακρύων της....
Καρδιά Φωτιά...
ολομόναχη, ξεχασμένη μένει..
στη πυρά των
Αιώνιων Αισθημάτων της.....

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Χωρισμός σε φόντο ασπρόμαυρο....



Χωρισμός... σε φόντο ασπρόμαυρο ...{Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}



Μου΄κλεψες τις πιο όμορφες στιγμές,
αυτές που σου χάρισα δίχως να τις μετρήσω
διεκδίκησες μερτικό από την ψυχή μου..
και το πήρες.. όχι γιατί το διεκδίκησες..
αλλά γιατί στο έδωσα δίχως σκέψη,
το ρισκάρισα, όχι για να "παίξω",
μα γιατί Αγάπησα.. και Αγαπώ, σημαίνει Δίνω..
δίχως να περιμένω τίποτα..
Πόσο ψεύτης είσαι, όταν μου ζητάς πίσω
να γυρίσω και να σου ζητήσω όλα εκείνα
που εσύ δεν μου έδωσες ποτέ..
δεν σκέφτηκες ποτέ..
δεν συναισθάνθηκες ποτέ... απλά,
γιατί θεώρησες πως είναι όλα ΄Ιδια..
Μου γυρνάς αδιάφορα τη πλάτη..
μεσ΄στο σκοτάδι με εγκαταλείπεις
σα ζητιάνα της κατάμαυρης
δίχως φεγγάρι νύχτας..
Γυρνώ τη πλάτη μου, όχι γιατί θέλω,
δεν έχω άλλη επιλογή..
Τι επιλογή μπορείς να έχεις ανάμεσα
σε ένα παγόβουνο και μία χιονοστιβάδα;!
Καμία....
Πλάτη με Πλάτη....
μία μεγάλη χειμωνιάτικη νύχτα,
δίχως φεγγάρι, δίχως άστρα...
νύχτα σκοτεινή συννεφιασμένη
παγερή, αγριεμένη.. κι αν
ξημερώσει η Αυγή..
Νύχτα πάλι θα΄ναι για μένα...
Αλκυονίδα Μέρα.. δεν υπάρχει..
Αλκυονίδα Μέρα Ζει κάτω απ΄
το Φως του ΄Ηλιου, σαν θέλει
να ζεστάνει κρύες καρδιές.. που
κι αν είναι Μόνες... έχουν πλοηγό τους
τις Ηλιόλουστες Αλκυονίδες Μέρες,
μεσ΄στο καταχείμωνο του Γενάρη..
Πλάτη με Πλάτη.. έφυγες... έφυγα...
δεν χωρίσαμε .. ζούμε.....
δίχως μίσος, δίχως κρίση....
με αγάπη κρυφή..
Χωρισμένοι στο λυκόφως
της αφώτιστης Νύχτας
της μεγάλης Λευκής Σιωπής και
των Λυγμών μας......
 

Αίμα μου.....



Αίμα μου... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Αίμα μου, ανοιχτή πληγή μου,
τρέχεις ασταμάτητα, σα το 
νερό στ΄ορμητικό ποτάμι..
δεν σταματάς να κυλάς..
Πονάς;!
Πονάω.. 
Με ρωτάς.. Σου απαντάω..
Αίμα ζεστό, κυλάει αβίαστα,
αίμα στο τραπέζι,
στο κρεββάτι, στο πάτωμα..
Παντού Αίμα..
΄Οχι, μην τρέχει ο Νους..
..Δεν ήταν το μαχαίρι που
έκοψε τις φλέβες μου και
έτρεξε το αίμα παντού..
σα ρυάκι .. σε μια πηγή,
που αντί νερό, αίμα στάζει..
και μοιάζει με σπάνιο
φυσικό φαινόμενο...
Αίμα μου, πληγή ανοιχτή..
ανεπούλωτη για πάντα...
πονάει βαθιά και δεν κλείνει..
Αίμα, στα ρούχα, στα μαλλιά..
στα προσωρινά, ματαιόδοξα
κοσμήματα που στολίζουν τον
καρπό μου...
Διαμάντια και Αίμα...
δώρα προδοσίας και εξαπάτησης...
Υποκρισίας κι υπονόμευσης
μιας Αιματοβαμμένης
Μεγάλης Αγάπης..
της Δικής Αγάπης..
Ποτισμένης με Αίμα..
Δικό μου Αίμα..
..χωρίς ομάδα αίματος..
..χωρίς αιμοδότη...
..θέλω πίσω το δικό μου Αίμα..
..με Ανοιχτή Πληγή...
για να Θυμάμαι τον Πόνο..
να Βιώνω τον Εσωτερικό μου
Πόνο...
Μιας Ανοιχτής Πληγής,
δίχως Επούλωση...
για να θωρώ το Αίμα μου..
να Εξαντληθώ, να Ξαναγεννηθώ,
να Μην Ξαναματώσω..
όχι άλλη Αιμορραγία Ψυχή Μου..
Δεν αντέχεται τόσο άδικα
Χαμένο Αίμα της Ψυχής μου...
..Σανατόριο ... Σωτηρία Ψυχής...

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Ουρανέ μου.....




Ουρανός.... {Στιίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Ουρανέ μου απέραντε...
απεραντοσύνη στο Σύμπαν
η λατρεία μου για σένα
Ουρανέ μου...
Σε λατρεύω..
Μέγα το Μυστήριο σου...
που είναι η Αρχή και
που το Τέλος Σου....
Αγνοώ... κι αυτή είναι
η Μαγεία στο ΄Αγνωστο..
Στολίδια τα Σύννεφα σου
Τ΄απόβραδα...
Χρωματιστά βαμβάκια..
βιτρίνας Του Ουρανού
με πολύχρωμη, αισθαντική
διακόσμηση, μιας πλουμιστής,
πολύχρωμης παλέτας, ενός
τρελού, μα ονειροπόλου
ζωγράφου.. που εκστασιάζεται
στο απρόβλεπτο και αφοπλιστικό
παιχνίδι της χρωματιστής,
κινούμενης πολυχρωμίας στα
αέρινα, βαμβακερά σύννεφα σου..
Ουρανέ μου Εσύ...
Μήνυμα σου φέρνω με ένα Πουλί..
την Ακτή σου πλησιάζει..
Εκεί που ενώνεται η Θάλασσα..
με τα Σύννεφα και ανταμώνει
Εσένα Ουρανέ μου....
και το Γλαροπούλι Μου,
σου ψιθυρίζει ...
Είμαι Εδώ.. πάντα.. Εδώ..
Κοντά στην ανάσα σου
Πετάω Ουρανέ μου......
Μυστικό κρατάω το
Μήνυμά μου και με
το ράμφος μου.. Τσιμπάω..
τον Χορό σου...
από τα Χρωματιστά σου
σ΄απαλές αποχρώσεις
Σύννεφα σου....
Ουρανέ μου Εσύ....
τα Μυστικά μου...
κρατάω στο ράμφος μου,
σα πουλί Σιωπηλό......
 

Τα χέρια μου... στα χέρια σου....



Τα χέρια μου... στα χέρια σου... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα αγάπη μου..
πως είμαστε μαζί.. όχι ..μακρυά ..κι
ας σ΄αγαπάω... Μαζί..σφιχτά πιασμένοι
απ΄το χέρι.. σε ένα άγνωστο μέρος..
Δάσος με πυκνόφυλλα, πανύψηλα
δένδρα... κάθε λογής δένδρα...
όχι Εδώ... μακριά...
Αμαζόνιος θαρρώ...
με το ένα σου χέρι,
παραμέριζες τα κλαδιά
των δένδρων.. μονοπάτι ν΄ανοίξεις
να διαβούμε μαζί .. δίπλα δίπλα..
και με το άλλο σου χέρι
κρατούσες το δικό μου..
τόσο πολύ σφιχτά,
σαν κάτι να φοβάσαι..
μήπως φύγω;!
Σφιχτά με κρατούσες αγαπημένε
ηλιοκράτητέ μου ΄Ερωτα,
μα κι απαλά.. ένα άγγιγμα σου..
ελαφρύ σα χάδι σε μάγουλο μωρού..
ένοιωθα τρυφερά να με θωπεύεις
πάνω στη παλάμη μου.. και ...
να προχωράμε μαζί πλάϊ - πλάϊ...
Χέρι Με Χέρι ..
στο Δύσβατο Μονοπάτι του
Πυκνού ΄Αγριου Δάσους..
του Δάσους που ποτέ δεν
θα πάμε Μαζί...
στον απέραντο, εξωτικό Αμαζόνιο..
..χαλάρωνε το χέρι σου...
..μούδιαζε το δικό μου Χέρι...
και μετά.. άνοιξα τα μάτια..
έψαχνα τα κλαριά των μεγάλων,
σπάνιων, καταπράσινων δένδρων..
...άνοιξα θεόρατα, τα πελώρια
απορημένα μάτια μου.. και είδα..
έναν λευκό τοίχο...
Ζητούσα τη ζεστασιά σου...
τη ζεστασιά, το μοναδικό άγγιγμα
του Χεριού Σου..
μέσα στο δικό μου λιγνό, μικρό,
μονάχο Χέρι.....
..επέστρεψα στη Πραγματικότητα
Αγάπη Μου....
δεν κρατούσες στο Χέρι Σου
το δικό μου Χέρι....
..Είχα Ξυπνήσει....
Καλημέρα....
..σ΄αγαπώ...
κι ας είσαι μακρυά μου.......
 

Το κουτί της καρδιάς....


Το κουτί της καρδιάς...{Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Ποιος σ΄αυτό το Κόσμο είπε, πως, 
η Καρδιά φυλακίζεται τάχα;!
η καρδιά είναι ανοιχτή σα 
τη φωλιά του Πελαργού 
στο ψηλότερο σημείο ενός
μοναχικού στύλου..
Η καρδιά είναι ελεύθερη 
σα πουλί, που ανοίγει
τις φτερούγες του και
πετάει παντού.. ψηλά, χαμηλά..
πάντως Πετάει, Φεύγει..
Είναι Ελεύθερη η Καρδιά
για να Αγαπήσει, να Ζήσει,
να Παθιαστεί, να Ευτυχήσει κι
αν ακόμα πληγωθεί και δυστυχήσει..
είναι Ελεύθερη, μόνο Αυτή..
Μόνη της Εκούσια Ν΄αποφασίσει..
Δεν Φυλακίζεται η Καρδιά..
σε ένα Κουτί.. με ένα κλειδί..
σκουριασμένο κλειδί, που
μπορείς καλά να τρυπώσεις
σε μια τσέπη βαθιά..
γιατί Μία Σκέψη Βαθιά..
της Καρδιάς και μόνο
ισχυρή, παντοδύναμη η Σκέψη,
που με μιας ξεκλειδώνει κι
αμέσως απελευθερώνει
τη Καρδιά τη κλειστή,
τη μαραζωμένη, απ΄όπου κι
αν βρίσκεται...
..Αμνηστία της δίνει...
σφιχτά την Κρατά,
ως πολύτιμο Δώρο Ζωής..
την Απελευθερώνει...
Καρδιά μου Ελεύθερη..
κι ας είσαι Μόνη......

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Γυμνή.....


Γυμνή.... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

..έπεσε νωρίς ο ήλιος...
Καρδιά του Χειμώνα..
Γενάρης μήνας...
βραδιάζει νωρίς..
γύρισα σπίτι σούρουπο..
κατάκοπη.. αποκαμωμένη..
ξεκλείδωσα τη πόρτα μου..
έμεινε έξω απ΄αυτήν..
το προσωπείο με το
επίπλαστο χαμόγελο..
ήρθε το πρόσωπο..
που τσάκιζε, που ράγιζε..
κοίταξα στο καθρέφτη
του πορτοκαλί χωλ και
τρόμαξα.. δεν είμαι εγώ
..ψιθύρισα .. για να μην
μ΄ακούσω..
δεν θέλω ν΄ακούω τη
φωνή μου σαν είμαι μόνη..
μοιάζει με παράνοια και
τρομάζω μέσα στο
τσιμεντένιο κλουβί μου..
΄Ολα στερεότυπα όλα...
βγάζω το βαρύ παλτό μου..
το κασκόλ..
το φόρεμα το μαύρο..
τις κάλτσες, τα παπούτσια..
΄Ολα μα ΄Ολα... και
έμεινα ΄Ορθια, Γυμνή στη
μέση της μεγάλης κάμαρας
με τον ολόσωμο καθρέφτη...
θυμήθηκα, αναλογίστηκα,
αναρίγησα... ζαλίστηκα και
έπεσα έτσι γυμνή, κάτω
Ολόγυμνη κάτω στο πάτωμα..
Γυμνή.. κορμί, ψυχή, μυαλό..
γυμνά όλα, κάτω στο Πάτωμα...
το "είναι μου" γυμνό κι άθλιο
κείτεται στο Πάτωμα...
το "είναι μου" ..που Στο Δώρισα
αγόγγυστα, αδιαμαρτύρητα,
ως Δικό σου "Είναι".. στο Πάτωμα..
΄Ενα Γυμνό Δώρο στο Πάτωμα..
Δικό σου το ΄Εργο... Μάζεψέ το....
Κλαίω με λυγμούς... νερά
στο Πάτωμα...
Δεν νιώθω κρύο.. τίποτα δεν νιώθω..
δεν κρυώνω...
Σε παρακαλώ μονάχα, να μην έρθεις
ούτε στα ΄Ονειρά μου πια, ούτε
στους πιο φριχτούς Εφιάλτες μου..
Γυμνή Κορμί, Ψυχή, Μυαλό,
Γυμνή Παρακαλώ τις Μοίρες ..
τη Κλωθώ, τη Λάχεσις, την ΄Ατροπο...
καλύτερα να κόψει το νήμα ..μου,
παρά να έρθεις έστω ακόμη
και στην ύπνο μου Εσύ και
με δεις.. έτσι Γυμνή...
στο Πάτωμά σου.......

΄Αγνωστες Διαδρομές.....


΄Αγνωστες Διαδρομές {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

΄Αγνωστες Διαδρομές σ΄άγνωστες Πόλεις..
άγνωστες διαδρομές σ΄άγνωστα μέρη..
μακρινά, απρόσιτα, απροσπέλαστα..
άγνωστες διαδρομές του Νου που 
αλλοτριώθηκε...
της αβύσσου της Ψυχής που χάθηκε
ένα βράδυ, έρημη και μόνη.. 
σε ένα άγνωστο μικρό, αδιέξοδο
στενό σοκάκι.. κάπου στο Κέντρο..
αδιέξοδο..

Εκεί που γίνεται η ανταλλαγή
της άσπρης σκόνης που τελειώνει και
σκοτώνει τις αδιέξοδες καρδιές...
που απουσιάζουν απ΄το Κόσμο..
που κρύβονται πίσω από τις
ερμητικά κλειστές πόρτες..
στο αδιέξοδο.. εκεί που μου πρότεινες
να ξεσκίσω τη ψυχή μου, να πουλήσω
το Νου μου και να πετάξω το σώμα μου
στα άγνωστα, άγρια σκυλιά του μυαλού σου..

΄Αγνωστες διαδρομές της Καρδιάς μου
που φτερούγιζε με δυνατό ΄Ερωτα..
με ανάμεικτα συναισθήματα,
σαν σε περίμενα τα ατελείωτα,
μοναχικά βράδια, πίσω απ΄τη
κλειστή, βαριά, ξύλινη πόρτα..
΄Αγνωστες, αδιέξοδες διαδρομές της
Ζωής σου, που μάταια ανιχνεύεις,
που παιδεύεις, που πετάς και
που σκοτώνεις, που αγαπάς ..
αν αγαπάς.. ποιος είν΄ τάχα
ο τρόπος της αγάπης σου...

΄Οταν στις άγνωστες διαδρομές
του χαμένου σου μυαλού σε
μία νύχτα τη ζωή μου ξεπουλάς..
μία ανταλλαγή φαντασιώνεσαι
μεμιάς μετουσιώνεσαι και μένα
την αιώνια Ερωμένη σου πουλάς..
σα Πόρνη .. μιας πεντάρας..
κι ούτε τόσο...
Μέσ΄στα στενά με παρατάς,
στις άγνωστες διαδρομές,
στου βρώμικου μυαλού σου τη νοθεία..
και στης ψυχής μου
την απρόβλεπτη τη βία.......

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Μόνος.....


Μόνος.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Δεν είναι μόνος ο άνθρωπος 
που διασχίζει μία μεγάλη διαδρομή
μέσα από ένα απέραντο,
πυκνό δάσος..
Να βρέχει καταρρακτωδώς κι 
Εκείνος να περπατάει 
μέσα στη βροχή 
με ανοιχτή την ομπρέλα του..
Να περπατάει βρεγμένος,
με μουσκεμένα πόδια και
λασπωμένα παπούτσια..
να κρυώνει το κορμί του..
χωρίς ζεστό μπουφάν και
κασκόλ μάλλινο..
Μόνος είναι Εκείνος που
νιώθει Μόνος ανάμεσα
σε ΄Εναν δίπλα του ή
σε Χίλιους..
Μόνος σαν είναι φοβισμένος
να εκφραστεί Ελεύθερα
φοβούμενος μήπως
η συμπαθητική τάχα παρέα του
τον αποπάρει.....
Μόνος να πει, να γράψει ή
ακόμα και να νιώσει μία Λέξη..
μία Λεξούλα τόσο δα μικρή..
μα πιο πολύ σημαντική...
να πει το ..
Σε Αγαπώ..
Σε όποιον στ΄ Αλήθεια Νιώθει....

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Ατέλειωτη Βροχή....



.Ατέλειωτη Βροχή... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Ατέλειωτη βροχή μέρες πολλές τώρα..
Μουσώνες .. άνεμοι ισχυροί και 
Πλημμύρες Ψυχής λαβωμένης..
από βέλος ιθαγενή της Μακρινής Ινδίας..
δυσχερής και δύσκολη συνθήκη ζωής..
μα κι αυτή την ξεπερνάς...
τι να κάνεις και δίχως χέρι να΄ χεις 
να πιαστείς..
Καλοί μου φίλοι.. μην φοβάστε...
παίρνουν καιρό πολύ οι Μουσώνες..
οι Πλημμύρες .. μα περνούν..
δίνουν μαθήματα ζωής και
ειμαρμένης... Αγάπης..
τι κρίμα.. μοιρασμένης Αγάπης...
δίκαιο - άδικο.. μα ας μην παίζουμε
με τις Λέξεις...
Μουσώνες, Πλημμύρες τα μάτια στάζουν..
κόκκινα φύλλα ..
΄Ορθια στέκω.. απογυμνωμένη
η Ψυχή μου πάνω απ΄τη Λίμνη
που ξεχείλισε, φούσκωσε και
γέμισε με τα κόκκινα φύλλα
των δακρύων της Ψυχής και
του Νου..
Το Σώμα Απογυμνωμένο..
Ποιος το λογίζεται;!
καθόλου εγώ.. δικαιοσύνη στο
σώμα δεν υπάρχει...
Χώμα γίνεται..
Μονάχα το Κόκκινα Φύλλα
που μένουν στη Λίμνη είναι
το Απόσταγμα απ΄το Σώμα
που ερημωμένο έμεινε..
ένα άδειο αφημένο κουφάρι..
Ο Νους κι η Ψυχή παλεύουν
μονάχα .. στους Μουσώνες..
στη Βροχή.. όταν Μόνος σου
Μένεις δίχως ομπρέλα και
πλανάσαι μέσ΄στη Βροχή..
κι αφαιρείσαι, η Βροχή μόνο
αγγίζει ενδότερη ερημιά
του Νου, της Ψυχής που Φοβάται... 

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

΄Ονειρο....




΄Ονειρο... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Μεσ΄στο καταχείμωνο,
ήρθες σαν όνειρο αγάπη μου..
μεσ΄στη γλύκα του ύπνου μου..
σα τσιγγάνος πάνω σε μαύρο άλογο..
γητευτής της καρδιάς μου..

Με έγδυσες απ΄το βαρύ χιτώνα
που βάραινε τις πλάτες μου και
πλάκωνε τα στήθη μου..
σαν μάρμαρο θα΄ρρείς
πάνω στο στέρνο, μου΄πιανε
την ανάσα της Ψυχής,
σα βρόγχος μ΄έπνιγε..

΄Ηρθες Εσύ και μ΄έντυσες
με όλα τα λουλούδια που
υπάρχουν ..όχι Εδώ..
Μακρυά στο Αχανές Δάσος
του Αμαζονίου της Καρδιάς σου..
με όλα τα χρώματα του
Ουράνιου Τόξου..
της ΄Ιριδας των Ματιών σου..

Το πράσινο, το βαθύ σα τα κλαράκια τους..
που με το παραμικρό φύσημα τ΄ανέμου..
τρέμουν σα το φυλλοκάρδι μου..
απ΄την Λατρεία μου.. για΄Σε
τρελέ Τσιγγάνε μου..
όλα τα χρώματα της παλέτας
των δακρύων μας... που σαν
χύνονται.. έχουν ποικιλία
χρωμάτων.. οργιάζουν.. και όπως
τρέχουν ασταμάτητα απ΄τα μάτια μας..

Ερωτευμένα κυλούν κι αιωρούνται,
χρωματίζονται απ΄την φαντασία μας..
για το όργιο των χρωμάτων
μιας Πεντάμορφης ΄Ανοιξης..
που θα΄ρθει..
κι Εγώ θα είμαι ΄Ετοιμη..
θα φοράω το Ανθοστόλιστο Φόρεμα
που μ΄έντυσες ένα μοναχικό ακόμα
βράδυ .. στο Καταχείμωνο της
Ενδότερης Μοναξιάς μας και των
παράλληλων, αλλά μακρινών δρόμων μας..

Βγήκα στη χιονισμένη Αυλή μου
με το Ολάνθιστο Φόρεμα που
με Στόλισες..
Κοίταξα τον Ουρανό..
μετά το χιόνι.. είχε ξαστερώσει
ο Ουρανός.. λίγα σύννεφα μονάχα..
έπαιζαν μεταξύ τους κυνηγητό
στο βάθος του Ορίζοντα..
Στο κέντρο του Ουρανού..
κατά εκεί που κοίταξα σε Είδα..

Είδα και τον Αυγερινό..
έκανα μία Ευχή στην Πούλια..
στην ΄Εστειλα.. με την Καρδιά μου..
που φθάνει πιο μακριά απ΄το Νου..
βγάζω το λουλουδάτο Φόρεμά μου..
μην το λερώσω στο ..Χιόνι...
Πάρτο.. και δώσ΄το μου..
την ΄Ανοιξη που Καρτερώ..
..Υπομονή.. Σε Προσμένω..
Εσένα, την ΄Ανοιξη, τον ΄Ηλιο..
ο Αυγερινός πάντα ακούει
τις Ευχές Μου..
για να Μην Χαθείς..
΄Ηλιέ μου Χαμογέλα..
Να Εξυψωθείς....
 

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

..ένα .. Γράμμα...


..ένα Γράμμα .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Δεν έχω ένα πέταλο λουλουδιού απ΄τα παλιά...

Σου γράφω όσα νιώθω σ΄αυτό το χαρτί...
έτσι, τόσο απλά κι ελαφριά που να τα φέρει
ο αέρας...
΄Οσα σου γράφω, είναι τόσο όμορφα, γλυκά 
και τρυφερά.. 
ώστε να μην σε τρομάξω.. δεν το θέλω..
είναι λόγια ευγενικά, σαν τη σιωπή που Μόνη
Περπατά.. ξυπόλυτη στο βρεγμένο απ΄τη
βροχή χορτάρι...
της προηγούμενης νύχτας, τι κι αν δεν το
φαντάζεσαι πως ήταν καταιγίδα...

Ο Κόσμος μας, ένας αιώνιος, διαρκής πόνος...
κάποιοι "σκοτωνόμαστε" ..μέσα μας..
κάποιοι ..Ζούμε.. έστω και ..λαβωμένοι..
στην αχανή σπηλιά της ψυχής μας..
..στο βαθούλωμα των ματιών ..
φαίνεται ο πόνος.. απ΄το Βλέμμα..
το θλιμμένο.. το βαρύ.. το ..άθλιο..

Είναι Χειμώνας.. κι όμως η Θάλασσα Σιωπά..
από Εκείνην θα λάβεις τη λύπη που κρύβει
η πλανεύτρα καρδιά μου..
μα ποτέ - ποτέ ψεύτρα...
Σου στέλνω αυτή την Αιώνια Φράση μου..
που ως κι εγώ δεν την αντέχω να ηχεί ..
Μόνη κι ΄Ερημη στ΄αυτιά μου...
..Μην Με Ξεχνάς...
Νύχτωσε πάλι.. κι απ΄του Γενάρη
τα σπουργίτια .. η μάνα μου πλέκει...
γνέθοντας την ..Ελπίδα...

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Με λένε... Παπαρούνα...


Με λένε ..Παπαρούνα.. {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Απόκαμα απ΄τον πόνο της ψυχής μου
κι αποκοιμήθηκα .. λήθαργος ύπνος..
βαρύς σα σίδερο μαντέμι..
είδα όνειρο απόμακρο..
θαρρείς το΄νοιωσα  σα να το ζούσα,
πως βρέθηκα έτσι μισόγυμνη
ψυχή και σώμα..
μέσα σε ένα απέραντο λιβάδι
με εκατομμύρια κατακόκκινες
παπαρούνες.. σαν τη φωτιά..
κόκκινες, πυκνές, να με πνίγουν
από παντού ως το λαιμό μου..
Εγώ ακίνητη, ανέκφραστη,
με τα βλέφαρα ερμητικά κλειστά..
σκεφτόμουν μεσ΄το λήθαργό μου,
να μην λερώσω το κόκκινο μου..
φόρεμα.. εκείνο που φορούσα..
πέρυσι.. στη μακρινή βόλτα..
κοντά στη θάλασσα..
Τώρα χάθηκε η θάλασσα και
με πνίγουν, με πλημμυρίζουν
οι λατρεμένες μου κατακόκκινες
παπαρούνες..
Είναι ολοζώντανες γύρω μου και
μου μιλάνε.. μου φωνάζουν..
μου λένε πως μπορώ να ξυπνήσω
απ΄το λήθαργό μου και
να φτάσω περπατώντας,
ως την ΄Ακρη της Γης..
Μου επιτρέπουν να κόψω
μερικές, να τις κάνω ένα μπουκέτο..
ένα μπουκέτο Αγάπης από
τις Κατακόκκινες Παπαρούνες και
να στο Προσφέρω..
σε μία Γιορτή Χαράς, Γλεντιού και
Ξεγνοιασιάς.. που θα γίνει σε ένα
απέραντο λιβάδι από Παπαρούνες..
τη μέρα της Μεγάλης Γιορτής..
τη μέρα της Επανάστασης του
Νου και της Ψυχής....

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Καρδιά Λουλουδιασμένη...



Καρδιά λουλουδιασμένη.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τα λουλούδια της Καρδιάς μοσχοβολούν..
όλες τις μυρωδιές της Γης..
όλες του Κόσμου οι Μυρωδιές 
μέσα σε μια Καρδιά μοσχοβολούν..
σαν την αγορά της Πόλης..
μεθυστικές χιλιάδες μυρωδιές...
μπαχαρικών, δυόσμου, κανέλας, 
γλυκάνισου, κεχριμπαριού, βανίλιας..
Απ΄τη Καρδιά ΄Ολα ξεκινούν..
ο αναπάντεχος ΄Ερωτας..
ο απρόσμενος.. ο λουλουδιασμένος..
σαν την Πεντάμορφη Μαγιού..
την ΄Ανοιξη..
Η Αγάπη.. απ΄την Καρδιά ξεκινάει και
πάει η Αγάπη.. όπου κι αν πάει..
λουλουδιασμένος άγνωστος ο δρόμος της..
Το Μαγείρεμα, ναι, το Φαγητό..
απ΄την Καρδιά μας πρώτα ξεκινάει..
απ΄τη λαχτάρα, τον πόθο, την επιθυμία..
Αν δεν Ξεκινάει απ΄τη Καρδιά, ποτέ
ένα φαγητό ή γλυκό ..ή ..Τσουρέκι ..
με Μαχλέπι.. ναι, Γεια...!!...
δεν το πετυχαίνεις....
Λουλουδιασμένη Καρδιά
είναι η Υπομονή μας..
Ανθισμένος Κήπος είναι
οι ΄Ανθρωποι που έχουν Καρδιά..
να Χτυπάει Δυνατά ..
Η Καρδιά να Ζητάει Καρδιά..
Λουλουδιασμένη Καρδιά μ΄
..κι ΄Αλλο.. Τίποτα πια..
Μόνη Εσύ.. Μόνο Εσύ..
Λουλουδιασμένη Ψυχή και
Καρδιά μου Χαρούμενη Να΄Σαι...