Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Οπτασία .....{Γιούλη Τσουρεκά - 28/5/2013}



Οπτασία .....{Γιούλη Τσουρεκά - 28/5/2013}

Σαν Οπτασία εμφανίστηκε 
η Σιωπή πέρυσι σα σήμερα θυμάμαι..
Είχε χρώματα, αρώματα, αισθήματα 
πολλά πηγαία, ίσως αληθινά..
Οπτασία ασπρόμαυρη, κενή
άδεια ψυχή, χωρίς φωνή σήμερα..
Οπτασία δική μου άγνωστη
παλιακιά στο χρόνο και με Ψάχνω..
Φάλτσο η Πορεία Μου Φίλε..
ούτε καν΄οπτασία στο άπειρο..
Οπτασία μία κρύα νύχτα του Χειμώνα,
τότε που με φώναξες να΄ρθω μαζί σου.
Τότε που με άρπαξες στο άγνωστο,
τότε που τρόμαξα, στο ΄πα και
με χαστούκισες με τα πικρά σου
λόγια... Οπτασία μεσ΄ στη μελαγχολία
στο γκρίζο του Χειμώνα, να φοβάμαι,
να βλέπω πως σε χάνω κι όμως εσύ
να με λες ανασφαλή.. Τι παρωδία,
μία Οπτασία στην εξουσία σου μονάχα
επενδύεις κι όταν τα βρίσκεις δύσκολα,
όλα τα παραγράφεις και τα σβήνεις..
Οπτασία.. έχασα τη ρότα μου κι
επιμένεις στη βαθιά σιωπή σου,
δίχως αιδώ, δίχως κανέναν ενδοιασμό,
Οπτασία της αγάπης εξουσία,
χωρίς όρους και πυξίδα στο
δικό σου μεγαλειώδη πηγαιμό...
Οπτασία ο ουρανός μονάχος
δικός μου κι η γη και το χώμα
με περιμένουν σκόνη να γίνω..
Οπτασία αόρατη μέσα μου
υπάρχω κι αναρωτιέμαι,
πως να χαθώ;! {Γ.Τ.} 

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Ξωτικό Βλαστάρι, ΄Αρωμα Ψυχής... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 21/5/2013}



Ξωτικό Βλαστάρι, ΄Αρωμα Ψυχής... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 21/5/2013}

΄Οταν ανταμώσαμε, διέκρινα 
μέσα το βάθος της ερημωμένης σου
ψυχής, ένα μικρό πράσινο βλαστάρι..
μόλις που διακρίνονταν..
Είπα, τι Θαύμα μέσα σε τόσα ερείπια
φύτρωσε ένας σπόρος ζωής που
αν τον φροντίσεις, θ΄αναπτυχθεί, 
θ΄ανθίσει, θα βγάλει καρπούς σε
εύφορη Γη άπλετη, αυτή που
μόνο η Ψυχή, μόνο η Καρδιά
ξέρει στ΄ αλήθεια πάντα
να κρατά τους καλούς καρπούς,
βαθιά να τους ριζώνει, θαρρείς
να τους θεριεύει, σα
να τους προστατεύει απ΄τα
ζιζάνια και τους εχθρούς...
Βρήκα κι εγώ πριν καιρό,
μέσα στα ερείπια σου ένα
βλαστάρι, κι έτσι, το φρόντισα,
το πότισα, το ερωτεύτηκα,
γιατί άρχισε να κάνει
όμορφους ανθούς, απερίγραπτους
εξωτικούς, που σπάνια βρίσκεις..


 ..Αναθάρρησα, είπα μέσα μου,
πως, ναι, και στη πέτρα
Λουλούδι Φυτρώνει σα λίγες
σταγόνες της Βροχής το ποτίσουν,
ζει κι ανθίζει, μοσχοβολά,
σε όλης της Γης τη Πλάση.
Το αγάπησα το λουλούδι αυτό
των ερειπίων της ψυχής σου..
Το λάτρεψα με Πάθος.
΄Ηθελα μέσα σου να βρίσκεται
αιώνια ανθισμένο, να Ζει
μόνο για Σένα.
Ο δικός μου Πόθος ήταν, σαν κρυφά
σε συναντούσα τη μοναδική
μοσχοβολιά του, τη μονάκριβη
ομορφιά του, να την οσμίζομαι
τα βράδια, ένας ύπνος γλυκός
να με παίρνει σιμά σου και
με το μεθυστικό άρωμα του,
πίστεψα η τρελή πως σου χάρισα,
ζεστασιά ζωής πραγματικής,
μέσα απ΄το εξωτικό Λουλούδι
που άνθισε στην άλλοτε κρύα Καρδιά σου..
΄Ομως γελάστηκα, ήταν για λίγο..
Τι μάταιο, ό,τι ΄Ομορφο,
ό,τι Ωραίο και Ζωντανό,
να κρατάει μόνο τόσο λίγο...
Απερίφραστα πολλές φορές
σου Φώναξα .. :
Να Ζεις.. όχι απλά να μένεις..
άλλο η Αγάπη που Την Ζεις κι
άλλο η συγκατοίκηση που
σε υποχρεώνει να μηρυκάζεις
την ήδη μασημένη τροφή σου..
Ξερίζωσες το όμορφο εξωτικό
λουλούδι σου, το ποδοπάτησες κι
εκείνο σα να θύμωσε, αγκάθια
γέμισε.. κι έτσι, καθώς όλα γυρίζουν κι
όντως αλλάζει κάποτε ο Τροχός..

γυρίζει, βλέπεις και αυτός...!
Από τα βάθη της Καρδιάς, σου Εύχομαι Ακριβέ Μου,
να μην πληγώσουν μ΄αγκάθια, την ήδη
απ΄τα χρόνια τα παλιά Ερειπωμένη Ψυχή Σου,
την άδεια, σκοτεινή, βαριά σιωπηρή,
μονάχη κι έρημη, όπως είναι
οι Σταθμοί των Τραίνων
τις μικρές πρωινές ώρες,
στις έρημες ράγες,
με ανύπαρκτα τραίνα,
με Αόρατους Επιβάτες Φαντάσματα,
της έρημης, περιπλανώμενης,
πουτάνας ψυχής σου,
που κατά βάθος τόσο
πολύ φοβάσαι .... {Γ.Τ.} 

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Ξωτικό Βλαστάρι, ΄Αρωμα Ψυχής... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 21/5/2013}



Ξωτικό Βλαστάρι, ΄Αρωμα Ψυχής... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 21/5/2013}

΄Οταν ανταμώσαμε, διέκρινα 
μέσα το βάθος της ερημωμένης σου
ψυχής, ένα μικρό πράσινο βλαστάρι..
μόλις που διακρίνονταν..
Είπα, τι Θαύμα μέσα σε τόσα ερείπια
φύτρωσε ένας σπόρος ζωής που
αν τον φροντίσεις, θ΄αναπτυχθεί,
θ΄ανθίσει, θα βγάλει καρπούς σε
εύφορη Γη άπλετη, αυτή που
μόνο η Ψυχή, μόνο η Καρδιά
ξέρει στ΄ αλήθεια πάντα
να κρατά τους καλούς καρπούς,
βαθιά να τους ριζώνει, θαρρείς
να τους θεριεύει, σα
να τους προστατεύει απ΄τα
ζιζάνια και τους εχθρούς...
Βρήκα κι εγώ πριν καιρό,
μέσα στα ερείπια σου ένα
βλαστάρι, κι έτσι, το φρόντισα,
το πότισα, το ερωτεύτηκα,
γιατί άρχισε να κάνει
όμορφους ανθούς, απερίγραπτους
εξωτικούς, που σπάνια βρίσκεις..
Αναθάρρησα, είπα μέσα μου,
πως, ναι και στη πέτρα
Λουλούδι Φυτρώνει σα λίγες
σταγόνες της Βροχής το ποτίσουν,
ζει κι ανθίζει και μοσχοβολά,
σε όλης της Γης τη Πλάση.
Το αγάπησα το λουλούδι αυτό
των ερειπίων της ψυχής σου..
Το λάτρεψα με Πάθος,
ήθελα μέσα σου να βρίσκεται
αιώνια ανθισμένο, να Ζει
μόνο για Σένα.
Ο δικός μου Πόθος ήταν, σαν κρυφά
σε συναντούσα τη μοναδική
μοσχοβολιά του, τη μονάκριβη
ομορφιά του, να την οσμίζομαι
τα βράδια, ένας ύπνος γλυκός
να με παίρνει σιμά σου και
με το μεθυστικό άρωμα του,
πίστεψα η τρελή πως σου χάρισα,
ζεστασιά ζωής πραγματικής,
στο εξωτικό Λουλούδι
που άνθισε Μέσα στη Καρδιά σου,
μα, ναι ήταν για λίγο..
Τι κρίμα, ό,τι ΄Ομορφο,
ό,τι Ωραίο και Ζωντανό,
να κρατάει μόνο τόσο λίγο..
Απερίφραστα πολλές φορές
σου Φώναξα .. :
Να Ζεις.. όχι απλά να μένεις..
άλλο η Αγάπη που Την Ζεις κι
άλλο η συγκατοίκηση που
σε υποχρεώνει να μηρυκάζεις
την ήδη μασημένη τροφή σου..
Ξερίζωσες το όμορφο εξωτικό
λουλούδι σου, το ποδοπάτησες κι
εκείνο σα να θύμωσε, αγκάθια
γέμισε.. κι έτσι, όλα γυρίζουν κι
όντως αλλάζει κάποτε ο Τροχός..
Από Καρδιάς σου Εύχομαι Ακριβέ
μου, να μην πληγώσουν την ήδη
απ΄τα παλιά Ερειπωμένη Ψυχή Σου,
την άδεια, σκοτεινή, βαριά σιωπηρή,
μονάχη κι έρημη όπως
οι Σταθμοί των Τραίνων
τις μικρές πρωινές ώρες,
στις έρημες ράγες,
με ανύπαρκτα τραίνα,
με Αόρατους Επιβάτες Φαντάσματα,
της έρημης, περιπλανώμενης,
πουτάνας ψυχής σου,
που κατά βάθος τόσο
πολύ φοβάσαι .. {Γ.Τ.}

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Γυμνή στην Καταιγίδα ...{στίχοι Γιούλη Τσουρεκά ~ 1ο βραβείο Ποίησης ~ Ευχαριστώ από καρδιάς μου τον αγαπημένο μου Φίλο κ. Χρήστο Ζουλιάτη για το εξαιρετικό βίντεο και την μουσική υπόκρουση που Ακούγεται το Allegro από τη σουίτα Νο1 για πιάνο και ορχήστρα, του Μίκη Θεοδωράκη. Symphony Orchestra RTL Πιάνο:Cyprien Katsaris




Δημοσιεύθηκε στις 18 Μάι 2013
''Γυμνή στην καταιγίδα''
Ποίηση: Γιούλη Τσουρεκά
1ο Βραβείο σε διαγωνισμό για τη Βραδιά Ποίησης
Ακούγεται το Allegro από τη σουίτα Νο1 για πιάνο και ορχήστρα,
του Μίκη Θεοδωράκη.
Symphony Orchestra RTL
Πιάνο:Cyprien Katsaris

΄Εβρεχε πολύ εκείνο το βράδυ..
καταιγίδα έξω βροχή, ανεμοσούρι,
ήμουν γυμνή σώμα - ψυχή και
με έδιωξες, άνοιξες τη πόρτα και
βγήκα μεσ΄ στη καταιγίδα...
δεν πονούσε η γυμνή σάρκα μου
απ΄τη νεροποντή..
μα η άδεια ψυχή μου, εκείνη που
ήδη μου είχες "αδειάσει" λίγο πριν..
έτσι απερίσκεπτα, ανελέητα, εγωιστικά..
Πόση βροχή νομίζεις πως μπορεί
ν΄αντέξει ένα άγριο τριαντάφυλλο
μέσα στη καταιγίδα;!
Θα ξεφυλλιστεί, θα διαλυθεί,
θα λιώσει, θα χαθεί... μα δεν σε νοιάζει...
Διαλύθηκα κάτω στο χώμα σαν έπεσα..
μάτωσα, τραυματίστηκα, πόνεσα βαθιά
μέσα μου αφόρητος ο Πόνος μου...
αβάσταχτος... πρωτόγνωρος για μένα..
Δεν με νοιάζουν οι μώλωπες, οι γκρατζουνιές,
τα σημάδια του κορμιού, είναι επίκτητα,
έχουν επούλωση τα επιπόλαια τραύματα
στο κορμί, έστω κι αν πονάς,
αν κάνεις μία "μορφίνη".. ο χρόνος
γιατρεύει το σωματικό σου πόνο..
Το Νου Σου που Διαρκώς Σκέφτεται,
αναζητά, αναπολεί, θυμάται,
τι τον κάνεις;!
Τη Ψυχή που πονά δυνατά και
ματώνει πως να την γιατρέψεις;!
Δεν υπάρχει κανένα γιατρικό κι
είναι σε όλους μας γνωστό...
Τι Άλλο Θέλεις να Σου Πω;!
http://youtu.be/R-gw8HeXrio

Γυμνή στη Καταιγίδα {Γιούλη Τσουρεκά ~ 12/2/2013 ~ Διαγωνισμός βραδιάς Ποίησης 21/3/2013 ~ Θέατρο της Ημέρας. 1ο βραβείο ποίησης.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Αιωρούμαι .... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 17/5/2013}



Αιωρούμαι .... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 17/5/2013}

Αιωρούμαι στο άπειρο
μέσα στη μοναξιά
των καυτών δακρύων μου
που λιώνουν 
τους πάγους στην Αρκτική.
Κρεμιέμαι στα βράχια
πάνω απ΄τη παγωμένη
θάλασσα,
ρακένδυτη
γυμνή σχεδόν
μήνα Φλεβάρη.
Κρατιέμαι απ΄τα
μακρυά μαλλιά σου κι
ενώ με διώχνεις
βίαια μακρυά σου σα
σιχαμερό ερπετό,
αντέχω, κρατιέμαι,
τα μαλλιά σου μοιάζουν
με σκληρά, άγρια παρακλάδια
σε κακοτράχαλο βράχο
εμπρός μου,
σαν το απωθητικό οχυρό
του στέρνου σου που
ορθώνεις και τυφλώνομαι.
Είμαι στα όριά μου
ανάμεσα σε δύο άκρα
τον ήλιο του μεσονυκτίου
και τη πολική νύχτα,
εκεί που κατοικεί η
ερημωμένη ψυχή μου..
Δενδρογραμμή ανύπαρκτη.
Αιωρούμαι στην
απόλυτη μοναξιά και
σιγή της συνωμοσίας σου,
της επίπλαστης παρωδίας
που ως άγγελος ήρθες κι
αντί για φτερά,
αγκάθια, ξύλα κοφτερά,
βράχια απόκρημνα άφησες
στο διάβα μου κι
αιωρούμαι μέσα στη
σάπια κάμαρη,
άλαλη, άμετρη,
διαμελισμένη ολόκληρη
Αιωρούμαι..{Γ.Τ.}

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Καρδιά μου ... συγγνώμη... {Γιούλη Τσουρεκά}



Καρδιά μου ... συγγνώμη... {Γιούλη Τσουρεκά} 

Καρδιά μου, ούτε που το κατάλαβα 
πως βρέθηκα με τη δική μου καρδιά
ξεφυλλισμένη στην ακρογιαλιά,
ούτε κατάλαβα πως γέμισε 
η άδεια αγκαλιά μου
με Κόκκινα Τριαντάφυλλα
μεσ΄ στον Ιούνη μήνα.
Καρδιά μου, συγγνώμη,
δεν το κατάλαβα πως έκανε
κόκκινους κύκλους γύρω
από την υπομονή μου
ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο,
τριγυρισμένο με ροδοπέταλα που
μου "πέταξες" στα μούτρα φεύγοντας..
Σε ευχαριστώ.. Αντέχω ακόμη ξέρεις... {Γ.Τ.}

Μελαγχολία....{Γιούλη Τσουρεκά}




Μελαγχολία....{Γιούλη Τσουρεκά}

Μελαγχολία ένα απόβραδο
στον άδειο δρόμο
δύο ψυχών,
στέρηση κι απώλεια
μεγάλη να μην έχεις
εκείνον που επιθυμείς.
Συμφωνική Μελαγχολίας
νότες λα μινόρε,
ρέκβιεμ.. Μοναξιά Ερημική.
Πληγωμένη Καρδιά
διαρκώς θυμωμένη
ματωμένη καρδιά, αίμα
κόκκινο, ασορτί με
την κόκκινη ομπρέλα
στη βροχή, δίπλα σου
να περπατώ ουτοπικά,
μα δίχως να υπάρχεις
πουθενά.. Φάντασμα Μελαγχολίας..
Αβεβαιότητας, αμηχανίας,
αδόκιμης μοναξιάς ανίας
που εξαπλώνεται στο
βρεγμένο πλακόστρωτο
της Θησέως, ως επιδημία.
Εφιάλτης μελαγχολίας
μίας λατρεμένης μοναδικότητας
της αξόδευτης αγάπης.. {Γ.Τ.}
 

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

..όσο κι αν ψάξεις... {Γιούλη Τσουρεκά}



..όσο κι αν ψάξεις... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Οσο κι αν ψάξεις να με βρεις
στις απόμερες γωνιές των δρόμων,
εκεί που συναθροίζονται 
οι άνθρωποι καθώς διαδηλώνουν,
εκεί που συνηθίζω να περιφέρομαι 
αμέριμνη, μόνη συνήθως, αφήνω 
τη παλιοπαρέα για να σκέφτομαι 
με τον εαυτό μου και τα λάθη μου,
να σέρνω τα βήματά μου, να χτυπώ
πάνω στα χαλασμένα πεζοδρόμια
τις μύτες των παπουτσιών μου
από τα νεύρα μου, γιατί όλα γύρω
είναι απελπιστικά χαώδη, χάλια
αδιόρθωτα με τους γλοιώδεις
που πέσαμε πάνω τους σα
χαζές μύγες στο σκατό.. μη χάσουμε!!
Ούτε στα κιόσκια θα με βρεις
καθότι αν και απεγνωσμένη,
όπως ξέρεις, δεν φουμάρω ..
Ούτε τα μεσημέρια μην ψάξεις
στη μεγάλη Λεωφόρο κοντά στα
στέκια τα παλιά, νυστάζω και
βαριέμαι απερίγραπτα πολύ, μα
σαν γυρίζω σπίτι δεν κοιμάμαι..
Εφιάλτες τα ΄Ονειρα μου,
ούτε εκεί θα με βρεις βαμπίρ
γίνομαι και ξεσκίζω τις σάρκες μου..
΄Οσο κι αν ψάξεις ούτε στα δειλινά
θα με βρεις.. γιατί τα δειλινά είναι ο
περίπατος των ερωτευμένων,
οπότε Μεγάλε, γράψε ..Απούσα!
Περνάω καλά όμως κι ας είναι
όλα γύρω μαύρα κι άραχνα.
Τους τα "χώνω", τους τα λέω
μεσ΄στα μούτρα και δεν με νοιάζει.
Ξέρεις τι ωραία είναι η ζωή
έξω από το σπίτι;!
Μην ανησυχείς λοιπόν γιατί
ο δικός μου λατρεμένος
προορισμός είναι η Θάλασσα.
Εκεί θα με βρεις αν με ψάξεις..
Κρυμμένη μέσα σε ένα όστρακο
στο βάθος της απέραντης
γαλαζοπράσινης θάλασσας
ένα καλοκαιρινό γιόμα,
μέσα στην απεραντοσύνη
της ηρεμίας, της γαλήνης,
στην έρημη ακτή της καρδιάς μου.
Εκεί μαθαίνω τα τραγούδια των γλάρων,
των κοχυλιών, των κοραλλιών,
δίχως να λογαριάζω το Χρόνο.
΄Οσο κι αν με ψάξεις,
ο Χρόνος έχει για μένα
παγώσει Οριστικά κι Αμετάκλητα.
Τραγούδια της Θάλασσας
μαθαίνω μόνο και μ΄αρέσει
και μου ταιριάζει ασφαλώς..
Περίμενε με αν θες,
πηγαίνω να στα φέρω... {Γ.Τ. ~ 15/5/2013}

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Φεγγάρι Μου .... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 11/5/2013 ~ }



Φεγγάρι Μου .... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 11/5/2013 ~ }

Φεγγάρι μου Ολόγιομο,
Ασημένια μου Πανσέληνος,
ήρθες πάλι Εσύ,
Ασημεροφεγγαρένια μου,
να με φωτίσεις 
καθώς περπάτησα 
πολλές ώρες, πολλές μέρες,
μέσα στο δάσος
ξαπόστασα μόνη
ακολουθώντας αργά
τα φωτισμένα βήματά σου...
Φεγγάρι μου, κάθισα που λες
σε μία μεγάλη πέτρα
να ξεκουραστώ κι ένιωσα
να΄ ρχεσαι κοντά μου
Φεγγάρι μου, να μ΄ακουμπάς
απ΄τα μαλλιά μου,
ως κάτω χαμηλά
τα γόνατά μου..
Φεγγάρι μου, με μάγεψες
για να σε ευχαριστήσω,
πήρα το βιολεντσέλο μου
γλυκιά μελωδία να σου παίξω..
Τότε φεγγάρι μου, τα βλέμματά μας
ένιωσα να σμίγουν σ΄ένα
αντιφέγγισμα της αμοιβαίας,
αιώνιας μοναξιάς μας..
Μόνη στο Δάσος Φεγγάρι μου,
η γλυκιά μουσική απ΄
το βιολεντσέλο, δεν άγγιξε
τις πονηρές αλεπούδες, μήτε
τους άγριους λύκους ημέρεψε..
Φεγγάρι μου λαγαρισμένο,
τη μάχη στην αγάπη
δεν κερδίσαμε, δεν ξέρω ακριβώς
τι να πω τώρα πια,
δεν μ΄αρέσουν οι αναλύσεις
όταν η αγάπη πνίγεται στο
αίμα, χάνεται στη μάχη..
Φεγγάρι μου, τι κι αν Εσύ Λάμπεις,
κι εγώ παίζω χαρούμενες μελωδίες..
παρωδίες μίας φευγαλέας στιγμής
χαμένες Φεγγάρι μου...
κάτι σαν το Κρυμμένο Θησαυρό,
ανεξερεύνητης ψυχής,
Χαμένων Εξερευνητών..
Φεγγάρι Μου χάνεσαι
σε μία ανύπαρκτη Πανσέληνο και
σβήνεις σα τη πυγολαμπίδα
σα ξημερώνει η μέρα.. {Γ.Τ.}

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Αναρριχάσαι ..... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 7/5/2013 ~}



Αναρριχάσαι ..... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 7/5/2013 ~}

Αναρριχάσαι, όλο πιο ψηλά 
ανεβαίνεις Κόκκινο Λουλούδι
της Ψυχής μου Εσύ, δεν 
φτάνω να σ΄αγγίξω, 
να σε πιάσω, τι κι αν κρεμιέμαι..
χάνομαι κάτω χαμηλά στη Γη..
εσένα να θωρώ ..
Αναρριχάσαι, τι κι αν σμιλεύεις
τις μέρες σου πάνω στο τραχύ
πέτρινο τοίχο... Συνέχισε ..
εγώ σε καμαρώνω...
Αναρριχάσαι μέσα στην Οργισμένη,
Ζεστή ΄Ανοιξη την ηλιόλουστη, κι
αν ακόμη ξάφνου ομίχλη σκιάσει
το Φως, αν παραζαλιστείς, μην
σταματήσεις ημίθεε ...
Αναρριχάσαι, έστω κι αν
χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις
τα χέρια σου, τα δάχτυλα σου,
τα νύχια σου, Συνέχισε μην σταματάς...
Αναρριχάσαι, άντεξε Κόκκινο θαυμαστό
λουλούδι μου, μην χάσεις στιγμή το
σφυγμό του Πόθου σου..
μην χάσεις την κορύφωση
της Ηδονής σου... αναρριχάσαι ...
Σκάψε πεισματικά με τα νύχια σου και
άνοιξε αυλακιές στα όνειρά μας,
που τίποτα δεν μας υποσχέθηκαν
μέρες χαρούμενες αλλοτινές...
Αναρριχάσαι και ανέμενε υπομονετικά,
πονετικά, στωικά, καρτερικά,
Ιωβικά σχεδόν, πως ναι, μία
νύχτα εκεί που κοιμάσαι αμέριμνος
θα΄ρθει το Ολάνθιστο Κόκκινο Λουλούδι,
θωπεύοντας σε, απαλά στο πρόσωπο,
στα μαλλιά, στο σώμα,
αθόρυβα, απόκοσμα, ακροπατώντας,
να πιει νερό της Χαραυγής, από
τη μικρή λακκούβα του Τοίχου Σου...
Αναρριχάσαι ... {Γ.Τ.}

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Πάσχα Κυρίου στα Μάτια των Αθώων Παιδικών Ψυχών.... Μόνο..!! {Γιούλη Τσουρεκά ~ Μ. Σάββατο 4 Μάη 2013 ~}



Πάσχα Κυρίου στα Μάτια των Αθώων Παιδικών Ψυχών.... Μόνο..!! {Γιούλη Τσουρεκά ~ Μ. Σάββατο 4 Μάη 2013 ~}

Παιδιά ΄Ολου του Κόσμου
με Αθώα βλέμματα,
αγνές Ψυχές,
τι φταίτε για το Ψέμα 
του Κόσμου τάχα Εσείς 
Υπέροχα Πλάσματα της Γης ;!
Μεγάλοι Εμείς.. 
Φάλτσο Πορεία μιας στιγμής
επήραμε και πάμε Φίλοι μου..
΄Οταν οι Μεγάλοι κι οι Σοφοί
'Ανθρωποι στο πέρασμά τους
μας συμβούλεψαν να πάρουμε
στη ζωή μας μία Πυξίδα,
τους αγνοήσαμε, τους περιγελάσαμε,
τους εξευτελίσαμε, τους κοροϊδέψαμε.
΄Ολα τα Θέλαμε Δικά μας,
δίχως να πάρουμε το ελάχιστο
ίχνος από τη πείρα και τη σοφία τους.
Σε όλα επιμείναμε να είμαστε
οι παντογνώστες κι οι κυρίαρχοι
του Κόσμου Ολόκληρου...
τι Ματαιοδοξία αλήθεια;
τι μικρότητα, τι μικροπρέπεια,
πόση μικροψυχία δείξαμε Κύριε;!
Σαν το Δώρο Ζωής, Μας χαρίστηκε
όχι για μία Πολύτιμη Ζωή στη Γη,
μα για χιλιάδες.. Ματαιοπονούσαμε και
επιμένουμε ακόμη πως ΄Ολη η Γη κι
΄Ολη η Θάλασσα της Μας Ανήκει..
΄Ολα μα ΄Ολα μας ανήκουν;!
.. και τα αστέρια στον Ουρανό κι
οι Απέραντοι Γαλαξίες ;!
Αναλωνόμαστε σε μικρά κι ασήμαντα,
αρνούμαστε τη μάθηση, τη ταπεινότητα,
είμαστε αγνώμονες με τον ίδιο μας τον
εαυτό και είναι τόσο τραγικό να
μαστιγώνουμε και να μαστιγωνόμαστε
σα κανίβαλοι, απόκοσμοι..
να πια είναι η ρότα μας μέσα στον
υπερφίαλο εγωκεντρισμό μας
που επιμένει πως αυτός θε να
κερδίσει ολόκληρη την Οικουμένη,
αδιαφορώντας, περιγελώντας,
τον προσφιλή Συνάνθρωπό μας..
Κι εμείς αδιάφοροι κομπάζουμε,
κάνουμε κοροϊδίες πίσω από
την Πλάτη ΄Ολων των Συνανθρώπων
ή ακόμη με περίσσιο θράσος και
μπροστά στα μάτια τους..
΄Ετσι, αδιάφορα, χωρίς ενδοιασμούς..
χωρίς αιδώ καμία, χωρίς τύψεις....
κι Ανάσταση Μέσα Μας
Αργεί Τόσο Πολύ Να ΄Ερθει..... {Γ.Τ.}

Καλή Ανάσταση σε όλο το Κόσμο, Ανάταση Ψυχής και Νου,
με Γνώμονα πάντα την Αληθινή, ΄Αδολη, Ανιδιοτελή Αγάπη.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Σκέψεις ..... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 1/5/2013 ~ }



Σκέψεις ..... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 1/5/2013 ~ }

Σκέψεις ατέλειωτες, 
αχανείς, ζοφερές, μα 
κι ευχάριστες,
σκέψεις, ιδέες, ιδεολογίες,
το πρωί κάτω απ΄
το καυτό ήλιο,
κόσμος πολύς,
κόκκινα λάβαρα,
ομιλίες δυναμικές,
ανάμεσα σε
φωνές και συνθήματα..
Κι εσύ Εκεί,
όπως πάντα
με το βλέμμα
στραμμένο στο ακραίο,
το αυθόρμητο, το παρορμητικό,
της στιγμής που
δεν πρέπει να χαθεί το
τόσο δα μικρό ψεγάδι.
Ψυχή βαθιά, άδειασε
με τις πολλές εικόνες
και συνάφειες της
ασυνεννοησίας του Κόσμου
θαρρείς νομίζεις πως
μονάχα Εσύ είσαι ευθύς..
Σκέψεις, λέξεις, λόγια,
χαμένα λόγια..
να΄ξερες πόσο ματαιοπονείς
σιωπώντας, αδιάφορος,
αγέλαστος, κι ενώ
σου μιλώ, σε ρωτώ
από μακρυά, σε κοιτώ,
σε θαρρώ, μα εσύ στο πουθενά,
επικεντρώνεσαι στον ΄Αγνωστο......
στο σουρεαλιστικό,
απάντηση δεν έχεις καμία,
πόσο εγωκεντρισμός
στην ουσία της περισυλλογής σου,
πόση αδιαφορία στην ιδεολογία
της στιγμής σου, της πρόσκαιρης
ανίερης ηδονής σου..
Σκέψεις δικές μου,
μόνο δικές μου,
στο σπίτι τώρα μόνη, έρημη,
σιωπηρή..
Σκέψεις μου λατρεμένες
σαν στέκομαι πίσω
απ΄τη κουρτίνα
στο ανοιχτό παράθυρο,
με τα τζάμια ανοιχτά, διάφανα με
τα παντζούρια ανύπαρκτα,
σκέψεις, που έσπασαν και
σκόρπισαν μέσα μου,
όπως αναποτελεσματικά,
κλασικά, σκόρπισε κι
άλλη μια ήσυχη Πρωτομαγιά,
με συγκατάβαση, συμβιβασμό,
επανάσταση καμία πια,
σαν το ψέμα σου, που
σάπιο άφησες να μυρίσει
φριχτά μέσα μου,
τη φετινή οργισμένη ΄Ανοιξη,
μέσα στις Σκέψεις μου,
μονάχη πάντα
πίσω απ΄το κλειστό
παράθυρο της ψυχής μου
που σαν σε σκέφτεται
ουρλιάζει.... {Γ.Τ.}