Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Κεράσια .. {Γιούλη Τσουρεκά}



Κεράσια .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Οι κερασιές άνθισαν φέτος. Έγειραν τα κλαδιά των δέντρων από τους πλούσιους άλικους καρπούς του αγαπημένου φρούτου, του πλουμιστού αυτού δέντρου μέσα στη Φύση. Απλόχερα προσφέρθηκαν οι καρποί του σε αγαπημένα πρόσωπα, που γεύτηκαν λαίμαργα, μα τόσο όμορφα κι ευχάριστα τα φρέσκα δροσερά κεράσια. Τα κόκκινα φρεσκοπλυμένα με Αγάπη Περίσσεια Κεράσια από δύο χέρια που ξέρουν μόνο ν΄αγκαλιάζουν ό,τι πιότερο σε τούτο το Κόσμο Αγαπούν. Δύο χείλη κόκκινα με λαχτάρα φιλούν τα χείλη που ακόμη στάζουν κόκκινες σταγόνες απ΄το χυμό των κερασιών. Κι όμως, ξαφνικά μαράθηκαν γιατί τα χτύπησε η καταιγίδα, η βροχή με το άσπρο χαλάζι της σιωπής απ΄τα άλλα χείλη, που ενώ δροσίστηκαν.. ξέχασαν πως πάλι τους περίμενε ένα Πανέρι με Φρέσκα Κεράσια, μία μεγάλη αγκαλιά, μα περισσότερο μία Αγάπη. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Άμμος της Θάλασσας {Γιούλη Τσουρεκά}


Άμμος της Θάλασσας {Γιούλη Τσουρεκά}

Πήρα με τις χούφτες μου
άμμο θαλασσινή.
Υπόχρυση Άμμος,
σχημάτισα μία καρδιά.
Την καρδιά μου και την καρδιά σου.
Μέσα στα χέρια μου σφιχτά κρατούσα,
δύο καρδιές σε Μία.
Δεν ξέρω πως μου ξέφυγε,
μέσα στη ζέστη του καταμεσήμερου,
φύσηξε ξάφνου ένα δροσερό αεράκι.
Δροσίστηκα για λίγο,
έβγαλα το ψάθινο καπέλο μου,
έστρεψα το πρόσωπό μου
κόντρα στ΄αεράκι για να δροσιστώ,
αέρας να φυσήξει, τα μαλλιά μου
να παρασύρει σε αντίθετη τροχιά.
Κοίταγα μακρυά τη Θάλασσα
με περίσκεψη, με εικόνα το πρόσωπό σου και,
δεν κατάλαβα πως φύσηξε άνεμος δυνατός.
Τότε, κοίταξα τα χέρια μου.
Έκπληξη, φόβος, αγωνία,
κρύος ιδρώτας μ΄έλουσε σαν
διαπίστωσα τα δύο ενωμένα
χέρια μου .. Αδειανά.
Η Καρδιά Μου Είχε Φύγει. {Γιούλη Τ.}

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

..νυχτερινοί προβληματισμοί.. {Γιούλη Τσουρεκά}


..νυχτερινοί προβληματισμοί.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Χωριστήκαμε τον Αύγουστο.
Ανάμεσα στο Μπλε, στο Πράσινο,
στο Κίτρινο, στο Μουντό και στο τσιμέντο..
Χρώματα και αρώματα
ζέστη και υγρασία.
Έρωτας, σμίξιμο,
απουσία και προσμονή.
Αναμονή κι αβεβαιότητα.
Κόντρα στα δύσκολα
αισιοδοξία του καλωσορίσματος.
Χαμόγελα, Αγκαλιές,
Ανάσες, Παλμοί, Αγωνία,
ίσως ηχηρές σιωπές
μέσα στο τούνελ της
αμηχανίας μας,
της Ηχηρής Σιωπής Μας.
Υποσχέσεις ευοίωνες..
Λες να΄ναι ευοίωνες, ή
να είναι ουτοπία του Νου κι
αμφιβολία ατελείωτων Στιγμών ;! {Γ.Τ.}

..νυχτερινοί προβληματισμοί.. {Γιούλη Τσουρεκά}



..νυχτερινοί προβληματισμοί.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Χωριστήκαμε τον Αύγουστο.
Ανάμεσα στο Μπλε, στο Πράσινο,
στο Κίτρινο, στο Μουντό και στο τσιμέντο..
Χρώματα και αρώματα
ζέστη και υγρασία.
Έρωτας, σμίξιμο,
απουσία και προσμονή.
Αναμονή κι αβεβαιότητα.
Κόντρα στα δύσκολα
αισιοδοξία του καλωσορίσματος.
Χαμόγελα, Αγκαλιές,
Ανάσες, Παλμοί, Αγωνία,
ίσως ηχηρές σιωπές
μέσα στο τούνελ της
αμηχανίας μας,
της Ηχηρής Σιωπής Μας.
Υποσχέσεις ευοίωνες..
Λες να΄ναι ευοίωνες, ή
να είναι ουτοπία του Νου κι
αμφιβολία ατελείωτων Στιγμών ;! {Γ.Τ.}

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Μοναχικότητα με Συντροφιά {Γιούλη Τσουρεκά}



Μοναχικότητα με Συντροφιά {Γιούλη Τσουρεκά}

Δεν "ζητιανεύεται η φιλία.
Δεν είναι απλή λέξη.
Ζωή είναι που "αγκαλιάζει"
ό,τι καλό σ΄ανθρώπου Πνεύμα.
Ψυχή Είναι που αναζητά
ένα απαλό άγγιγμα σαν
μία σατέν κορδέλα σε
μία σελίδα του βιβλίου μας
στην ανάγνωσή του ως
το Τέλος, όποιο κι αν Είναι.

Δεν ουρλιάζει η Φιλία.
Σιωπά στη μοναχικότητα
του πολέμου που
της κηρύττουμε.
Επιλογή η Μοναξιά μας.

Αγγίζουμε απαλά τη
σατέν κορδέλα απ΄
τη πιστή συντροφιά
του βιβλίου και
διαβάζουμε παρακάτω.

Η Φιλία δεν έχει χρώμα.
Αν προδοθεί, έχει το
βιολετί του επιταφίου
έστω κι αν αλλάζεις
συχνά το νερό τ΄ανθοδοχείου.
Άδικος κόπος.
Ψεύτικη κίνηση.
Επιφανειακή.

Η Φιλία μπαίνει σε κουτί,
μικρό ή μεγάλο,
χάρτινο ή πορσελάνη,
είναι ίδια η "ταφή της",
όπως τα βρύα στις Πέτρες. {Γ. Τ.}

Άνθιση Νου και Ψυχής {Γιούλη Τσουρεκά}


Άνθιση Νου και Ψυχής {Γιούλη Τσουρεκά}
Αν ο ανθρώπινος νους ήταν δυνατόν να δημιουργήσει νέους σπόρους, βλαστούς, να ανθίσει, να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί, να βρει "άλλες, νέες πέργκολες" ως Ιδέες για την Ανάπτυξη και την Εξέλιξη για έναν Καλύτερο Κόσμο, τότε, δεν θα είχαμε "τσουκνίδες" να μας τυραννούν στην καθημερινότητά μας, παρά μοσχοβολιά και Άνθιση Ζωής με πλούτο ψυχής, καλλιέργεια ανθέων Νου, προκειμένου Όλη η Ανθρωπότητα Να Ζει στον Αιώνα που διανύουμε, τον 21ο, για Ολόκληρη τη Γη. Ανέφικτο;! ..... Είμαι ρομαντική κι ονειροπόλα, μα αρκετά δυνατή να ξεπερνάω τις όποιες αντιξοότητες, μόνο που θλίβομαι για τη μιζέρια που μας περικυκλώνει σαν τα άγρια βάτα .. λίγο πριν το βάλτο. Ας Ανθίσουμε Λοιπόν Όσοι Αντέχουμε με Ελπίδα και Δύναμη. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Κάτω απ΄το Φεγγάρι {Γιούλη Τσουρεκά}



Κάτω απ΄το Φεγγάρι {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάτω από το ασημένιο Φεγγάρι,
τ΄απρόσιτο, τ΄αλαργινό,
είναι η απέραντη γη μας 
που κατοικούν ψυχές 
λίγες ευτυχισμένες,
μα πολλές λαβωμένες, 
άπειρες αιματοβαμμένες.

Πέντε Ωκεανοί γλείφουν 
τα παράλια των Πέντε Ηπείρων.
Μοσχοβολάει η Αλμύρα.
Καίει τα χαραγμένα πρόσωπα 
των ναυτικών ταξιδιάρικων 
καραβιών που σχίζουν 
αφρούς, κύματα, καταιγίδες.

Λευτεριά Ζητά η Γη Μας.
Άσπρο Περιστέρι 
Σύμβολο Παγκόσμιας Λευτεριάς.
Δικαιοσύνη ένα Άλικο Τριαντάφυλλο.
Αντιστεκόμαστε, Πολεμάμε δίνουμε 
τ΄άλικο αίμα μας χαλάλι,
για Ισονομία, Ψωμί και Τριαντάφυλλα και,
τι Ομορφιά Ζωής, Όλα Αυτά Κάτω 
από τη "Μύτη" του Φεγγαριού, 
που μας ακούει ν΄ αναπνέουμε 
ασθμαίνοντας τη Ζωή, την Αγάπη, 
τον Έρωτα, τρώγοντας ανελέητα 
τις σάρκες μας, δίχως Επιστροφή. {Γ.Τ.}

Περί Φιλοξενίας με δύο λόγια .. {Γιούλη Τσουρεκά}



Δεν "φιλοξενούμε" ένα σώμα. Φιλοξενούμε την Ψυχή, την Καρδιά, τα Αισθήματα, τα Συναισθήματα των Ανθρώπων. Μετά τη διαπίστωση της υποκρισίας, η Αυλαία κλείνει, δεν μπαίνουμε στη διαδικασία των Παρασκηνίων, παρά ... Ανοίγω την Πόρτα και Φεύγω με το Κεφάλι Ψηλά και, πάλι απ΄την Αρχή.. {Γ.Τ.}

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Αυγουστιάτικες Σκέψεις.. ~ {Γιούλη Τσουρεκά}



Αυγουστιάτικες Σκέψεις.. ~ {Γιούλη Τσουρεκά}

Ευτυχώς που ό,τι μένει μόνο, ξεχασμένο, παλιό, πάντα Μέσα του κάτι Γεννιέται και Φυτρώνει. Γίνεται όμορφο στοιχείο, απόλυτα κι αρμονικά δεμένο με τη Θεά Φύση. Τίποτε δεν πάει χαμένο. Όλα είναι γύρω μας, μέσα και στη Δική Μας Μοναδική Ζωή, Ανεξαιρέτως! Αγαπάω ό,τι με κάνει να αισθάνομαι πως ζω κι υπάρχω στο απέραντο σύμπαν, σα μία κουκκίδα που "συμμετέχει" στη Ζωγραφιά του Κόσμου Μας. Χαμογελάμε, Αγαπάμε, Συναισθανόμαστε, κυρίως, Δεν Φοβόμαστε γιατί, αν Φοβόμαστε Δεν Αγαπάμε κι έτσι δεν βλέπουμε ξεκάθαρα πως ένα Λουλούδι Φυτρώνει στην Πέτρα, καταπράσινα Κλαδιά συνθέτουν τη Θάλασσα, με τ΄Αλμυρό Νερό, ποτίζονται, δροσίζονται, αναπτύσσονται, στολίζουν τη Μόνη Βάρκα, ποιος τάχα ξέρει για πόσα χρόνια και, ηρεμεί την ανήσυχη ψυχή μας, γεμίζει στην καρδιά μας μυριάδες άπειρα Συναισθήματα. Φύτρωσα κι εγώ στην Ακρογιαλιά να Περιμένω σαν τις γυναίκες των Ναυτικών στα βράχια και στα άγνωστα Λιμάνια, μίας Μεγάλης, Άγνωστης Αναμονής.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Άγνωστο Φεγγάρι {Γιούλη Τσουρεκά}



Άγνωστο Φεγγάρι {Γιούλη Τσουρεκά}

Περιμένω το Ολόγιομο 
Αυγουστιάτικο Φεγγάρι.
Μάταια η Αναμονή μου.
Χάθηκε στο βάθος 
του Άγνωστου Ορίζοντα
των Ματιών σου.
Κρύφτηκε στη δική σου ζωή.
Εγώ απουσιάζω,
ζώντας σε Άλλο Γαλαξία.
Ονειρεύομαι με τα Μάτια
Ανοιχτά στο άγνωστο Πέλαγος,
περιμένοντας μία Πανσέληνο
που δεν θα΄ρθει ποτέ για Εμάς.
Αργήσαμε.

Καληνύχτα.

Θάλασσά Μου {Γιούλη Τσουρεκά}



Θάλασσά Μου  {Γιούλη Τσουρεκά}

Ήρθε η Θάλασσα στην άκρη
του Πράσινου των Ματιών Σου.
Ζήλεψε ο Ήλιος.
Κρύφτηκε για λίγο στα Σύννεφα.

Ηρέμησε η Θάλασσα στο
βαθύ Πράσινό Σου.
Απόλυτη Νηνεμία.
Υποκλίθηκε στα Μάτια Σου.
Μήτε ένα κυματάκι δεν έσκασε
στην Άκρη του Πράσινου.

Κι εγώ έμεινα μόνη
κάτω απ΄το Πεύκο
να σε Περιμένω,
να βγεις από τη
Θάλασσα, για να
συναντηθεί το
Βλέμμα σου με το Πεύκο Μου.

Ανάσα μου, Πνοή μου,
Πόσο μεγαλείο της Φύσης
να ζητήσω, αφού όπου κι
αν στρέψω το καστανό μου,
αντικρίζω τα Σμαράγδια Σου.
Σ΄Αγαπώ.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Η Δική Μου Αγάπη {Γιούλη Τσουρεκά} ~ Σήμερα, 6 Αυγούστου 2014 ~



Η Δική Μου Αγάπη {Γιούλη Τσουρεκά} ~ Σήμερα, 6 Αυγούστου 2014 ~

Η Αγάπη είναι σαν τη θάλασσα που κινείται,
που πάλλεται, που έχει κύματα, 
άλλοτε μικρά, άλλοτε τεράστια, 
άλλοτε Τσουνάμι..

Η Αγάπη τρέχει, δεν λογίζεται κίνδυνο,
άγριους βράχους, απόκρημνους γκρεμούς,
χειμάρρους, καταρράκτες, καταιγίδες,
ορμητικά ποτάμια.
Η Αγάπη Δεν Είναι Ήσυχη Λίμνη.
Η Αγάπη, Η Αληθινή Αγάπη Δίνεται,
Προσφέρεται Απλόχερα.

Η Αγάπη Δεν Πουλιέται,
δεν αγοράζεται, δεν εξαγοράζεται,
δεν πλειοδοτείται, δεν πλειστηριάζεται,
δεν παζαρεύεται σαν την πόρνη
φτηνά στα πεζοδρόμια..

Η Αγάπη, Σε Ποτίζει, Σε Δροσίζει,
σαν τα διψασμένα από τη λάβα
του Καλοκαιριού Λουλούδια.
Η Αγάπη δεν Ρωτάει Τίποτε.
Τρέχει ή μένει Ακίνητη και
μόνη όπως μία παλιά βάρκα
στην Άκρη μίας Έρημης Ακρογιαλιάς.
Δεν Αρνούμαι την Αγάπη,
Αγάπη μου..

Είναι σα να είμαι αχάριστη για Ζωή.
Σαν να κόβω απότομα ένα λουλούδι
που είναι έτοιμο ν΄ανθίσει,
να μοσχοβολήσει ο Κόσμος Μας.
Δεν σε Αρνιέμαι Αγάπη γιατί,
είναι σα να αρνιέμαι
το Φως της Πλάσης που
αντικατοπτρίζεται στα Μάτια σου. {Γιούλη Τ.}

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Τα Πράσινα Σου Μάτια {Γιούλη Τσουρεκά}



Τα Πράσινα Σου Μάτια {Γιούλη Τσουρεκά}

Μαζί περπατήσαμε πιασμένοι 
σφιχτά απ΄τα χέρια μας, σαν Ένα.
Με Οδήγησες ως Τη Θάλασσά Μας.
Τη Θάλασσα που έχει το 
Χρώμα των πάντα Χαμογελαστών
Πράσινων Ματιών Σου.

Φωτογραφίζω Τα Μάτια Σου
που αντανακλούν οι Ίριδες Σου,
στους Ίδιους Χρωματισμούς
τ΄Αλμυρού Νερού,
του Πράσινου της Φύσης.

Ζωγραφίζω το Χαμόγελο
των Πράσινων Σμαραγδένιων
Σπάνιων Λατρεμένων Μου
Ματιών, που με "Σκλαβώνουν"
και, Μ΄Αρέσει Τόσο αυτή η
Απόλυτη Λατρεία της Αντανάκλασης
που είναι Όμοια με Τη Φύση
γύρω μας Παντού.

Μένω Μαγεμένη, Άναυδη,
τρελά κι απόλυτα Ερωτευμένη.
Σα βραδιάζει, είμαστε Μόνοι
στο μικρό Δωμάτιο που είναι
η Φωλιά του Έρωτά Μας.

Εκεί όπου Κάνουμε Έρωτα
για να ξορκίσουμε κάθε
τι αρνητικό που μας περιβάλλει.
Οι τοίχοι της Κάμαρας μεμιάς
παίρνουν το Πράσινο των Ματιών Σου.

Γίνομαι ολότελα Δική Σου,
Ένα Μαζί Σου,
Ζούμε Μαζί στο Ίδιο Σώμα και,
με Τελειώνεις Κοιτώντας Βαθιά
μέσα απ΄το Καταπράσινο Βλέμμα Σου.

Κάθε Ξημέρωμα,
μας βρίσκει Αγκαλιασμένους
στο Πράσινο της, η Θάλασσα και,
Ζηλεύει Αφόρητα το Δόσιμο Μας.
Δεν μιλάμε διόλου,
τα μάτια μας μιλούν,
τα Μάτια σου τα Πράσινα,
ατέλειωτα μιλούν στα
δικά μου ερωτεύσιμα καστανά.

Τι Μαγεία η Θάλασσά Μας
Πρασινογάλανη η Σιωπή Μας.
Οι λέξεις "κλειδωμένες",
τι να Πουν όταν οι Στιγμές Μας
ακατάπαυστα Φωνάζουν.. {Γ.Τ.}