Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Παράδεισος και Κόλαση μου...


Παράδεισος και Κόλαση μου.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Γλυκά μου μάτια λατρεμένα..
φωτεινά, λαμπερά..
σπινθηροβόλο βλέμμα μου..
που με θωρείς και λοιώνω..
είσαι ο Παράδεισος μου.. 
ο μονάκριβος μου, ο άνθρωπός μου..

Χαμόγελό μου, τεράστιο.. άπλετο χαμόγελο..
την Απλωσιά του Κόσμου μου δίνεις
σαν καθρεφτίζομαι στα μάτια σου..
σαν μου χαμογελάς ΄Ανοιξη γεμίζεις
τη Ψυχή μου.. Εκατομμύρια Τουλίπες,
Τριαντάφυλλα, Γαρύφαλλα και Ρόδα και
Ζέρμπερες Χρωματιστές..

΄Ολα τα χρώματα κι αρώματα
στο Χαμόγελό σου..
Τα άσπρα δόντια σου λάμπουν..
κι η μικρή χαραμάδα ανάμεσά τους..
με αφήνει να περάσω στο Παράδεισό σου..

Παράδεισος είναι η Ψυχή σου..
ο Νους σου που σκέφτεται ..
όλους του Κόσμου τους Αδικημένους..
τους ..μικρούς, τους ταπεινούς..
Παράδεισος οι Σκέψεις σου για
τους φίλους κι αδελφούς μας Παλαιστίνιους..

Κόλαση είναι το αίμα αγάπη μου..
να μην το Ζει κανείς...
Πληγώνει, ματώνει, ρημάζει την
καλή σου τη ψυχή..
αμαυρώνει το μυαλό ..
μας παραλύει ..

Κόλαση ο Κόσμος Αγάπη μου..
Ελπίζω κι εγώ όπως Εσύ..
ν΄αλλάξει.. να τον στήσουμε
απ΄την αρχή ..
να παλέψουμε για Ψωμί και
Τριαντάφυλλα Αγαπημένε μου..

Κόλαση η Απουσία σου..
κόλαση τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά,
οι ώρες, τα 24ωρα, οι μέρες που φεύγεις..
που λείπεις απ΄την αγκαλιά μου..
όταν αποκαμωμένος απ΄τη πίεση
της δύσκολης μέρας, μου σιγοτραγουδάς..

Παράδεισος και Κόλαση μαζί...
ζούμε κι οι δυό την ..αποχή...
μα και την ουσιαστική συμμετοχή μας
στην Αγάπη, στον ΄Ερωτα,
μετά από τις δύσκολες μας μέρες..
του Παράδεισου και της Κόλασης
που μας κερνάνε..

Παράδεισος και Κόλαση
η Μεγάλη σου Αγκάλη
Εκεί που τρέχω να κρυφτώ
μετά του τρελού μας ΄Ερωτα
την έξαλλη τη Παραζάλη... ♥

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ονειρικό Μονοπάτι.....


Ονειρικό μονοπάτι... {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Ονειροβατώ και χάνομαι 
σε κάθε δευτερόλεπτο..
μέσα στη δίνη της σκέψης σου
που παλεύει, που μάχεται,
που ερμηνεύει, που αεροβατεί...

Στο δικό σου μονοπάτι 
το ονειρικό..
βαδίζω δίπλα από σένα
δεν σ΄αγγίζω αγαπημένε..
μονάχα κοιτώ τη θωριά σου..
σε Θαυμάζω, σ΄αποδέχομαι,
σε λατρεύω που πατάς γερά
στο Ονειρικό Μονοπάτι
των υπερβατικών ορίων
της ζωής και της σκέψης μας..

Στο Ονειρικό Μονοπάτι
το βάδισμά σου..
του ανυπέρβλητου έκφυλου
΄Ερωτα πλημμυρισμένος
ανάμεσα στο αίμα και στο δάκρυ..

Στο Ονειρικό Μονοπάτι
του Παράδεισου που ξεχυλίζει
από το ΄Οργιο της Ηδονής μας
μέσα από ακατάπαυστα ερωτικά,
έντονα, προκλητικά λόγια και κραυγές..
όταν μπερδεύονται η Ηδονή κι
ο Πόνος μας Αντάμα συναντιώνται
στις ακραίες Ορέξεις κι Ονειρώξεις μας..

Κι όλα αυτά ΄Ομορφε αγαπημένε μου..
΄Οχι στη ... κάμαρά μας.. ΄Οχι..
όλα εμπλέκονται, εξελίσσονται, διαπλέκονται
στο Ονειρικό Μονοπάτι
μέσα από τη δυναμική του τρελού΄Ερωτά μας..

Στο Ονειρικό Μονοπάτι Μαζί οι Δυό μας..
στις κρυφές, λυσσαλέες συνευρέσεις μας..
κάθε φορά είναι η πρώτη μας φορά..
δοκιμαζόμαστε.. στον ΄Ερωτα..
στις Αντοχές.. στη δική μας
Μοναδική Αγάπη..

Περνάμε γυμνοί στο Ονειρικό Μονοπάτι μας..
τι κι αν είναι τόσο "στενό".. που τα κορμιά μας..
ματώνουν απ΄τις γραντζουνιές των αγκαθιών,
των σκληρών φύλλων των δέντρων,
τις πυκνές φυλλωσιές...
ακόμη και τις παγίδες για τους...Κυνηγούς..

Στο Ονειρικό Μονοπάτι μας..
συνεχίζουμε να περπατάμε..
να χαμογελάμε... να ερωτευόμαστε...
κι ας τρέχει ζεστό, κόκκινο αίμα απ΄τις
πληγές των ψυχών, των κορμιών,
των ανοιχτών πληγών μας αγάπη μου..
που κλείνουν μόνο στα σφιχτοαγκαλιάσματά μας..
Μέσα απ΄τη κοινή διαδρομή μας..
Στο Ονειρικό Μονοπάτι της Αγάπης μας....

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Αγάπη στο Χιόνι....


Αγάπη στο Χιόνι... {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι αγάπη μου..
μακρυά από σένα
κι έκανε τόσο κρύο στη καρδιά μου
παγόβουνο τεράστιο ήταν η θάλασσα
μπρος στα πόδια μου καλέ μου..

Περίμενα τον αρωγό ήλιο 
να ζεστάνει τη καρδιά μου
και τη θάλασσα μα τίποτα..
όλα κρύα.. κρύα κι άσπρα..
δίχως χρώμα..
ως και τ΄ουρανού τ΄άστρα..

΄Ηρθε Φθινόπωρο.. μα είναι
σα Γέροντας Δεκέμβρης..
όχι Χριστούγεννα Χιονισμένα..
δεν θέλω να τα ζήσω μακρυά σου..
πάγωσε η ψυχή μου.. καρδιά μου..
πάγωσε πάνω στο Χιόνι
της απέραντης λευκής σιωπής σου..

Τι κι αν έρθει Χειμώνας βαρύς..
τι κι αν πέφτει χιόνι μέρα - νύχτα..
λευκές μέρες ατέλειωτες
στη βάρβαρη σιωπή και μοναξιά..
λευκές νύχτες δίχως όνειρα..
ανέραστες, ακόρεστες, ανίδεες νύχτες..

΄Ανοιξη; ..΄Οχι πάλι ΄Ανοιξη..
πως ν΄αντικρύσω τα πράσινα φύλλα
τα χρωματιστά λουλούδια..
την πλάση ολόκληρη να οργιάζει
μέσα στο τιτίβισμα των χελιδονιών
χίλιων πολύχρωμων πουλιών..
όταν στο Χιόνι την Καρδιά μου..
Εσύ έχεις χαράξει....

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Κινούμενη ΄Αμμος.....



Κινούμενη άμμος ... {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Και να που φτάσαμε οι δυό μας αγάπη μου
σε μιά έρημη ακρογιαλιά
κοντά στην απέραντη γαλάζια θάλασσα
ήρεμη θάλασσα σήμερα..
μπουνάτσα..
ακρογιαλιά με άμμο..

΄Ελα αγάπη μου κοντά μου..
πιάσε μου το χέρι ..
μην φοβάσαι .. γιατί,
αν στ΄αλήθεια φοβάσαι..
τότε δεν αγαπάς...

Κοίτα γλυκειά μου αγάπη
τα καταφέραμε κι ήρθαμε
ως Εδώ...
τόσο πολύ μακρυά απ΄το Κόσμο..
σε μιάν απέραντη από άμμο ακρογιαλιά,

Μαζί, πιασμένοι σφιχτά
από το ένα χέρι μας ...
το Αριστερό Καλέ μου.. Ακριβέ μου Εσύ..
και με το δεξί, με ένα ραβδί στην ΄Αμμο
να χαράξουμε τα συναισθήματά μας...

Πως σ΄αγαπώ και μ΄αγαπάς
πως ανταμώνουμε μονάχα στα΄Ονειρά μας..
..έλα Καλέ μου .. γράψε Εσύ πρώτα..
όπως προχθές Εκεί στη Λεωφόρο..
που μου είπες πως μ΄αγαπάς πολύ..

Γράψτο στην άμμο και δεν θα σβηστεί...
..έλα μην φοβάσαι ...
Αποκαλύπτομαι μπρος στα μάτια σου
και γονατίζω στην ακρογιαλιά..

Κρατάω σφιχτά τ΄ένα σου χέρι
και με τ΄άλλο, κρατώντας το ραβδάκι μου
γράφω στην ΄Αμμο τ΄όνομά σου ..
να έτσι ..δες πως σχηματίζονται οι γραμμές..

Δες, δες.. μία κι άλλη μία σαν... θαρρείς
τεθλασμένη αγωνία...
και με μεγάλα γράμματα στην άμμο
γράφω : Σε Αγαπώ...

΄Αλλαξε ξάφνου ο καιρός..
άρχισε να φυσάει αέρας δυνατός..
έχασε η θάλασσα το γαλάζιο
την ηρεμία, τη μπουνάτσα.. χάθηκαν..

΄Ολα χάθηκαν αγάπη μου μεμιάς..
Αέρας, βροχή, κύμα στο κύμα..
Καταιγίδα η ψυχή μου..
βγήκα μπροστά απ΄τη Θάλασσα,
άνοιξα τα χέρια μου
άπλωσα το κορμί μου
πάνω στην απέραντη ΄Αμμο..
Να μην σβηστούν τα γράμματα..
κι ΄Ορκοι μας Αγάπη μου...
 

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Τα βήματά σου ... τα βήματά μου....


Τα βήματά μου .. τα βήματά σου.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Τα βήματά μου μ΄οδηγούν 
στα δικά σου μεγάλα πατήματα..
σε αδιάβατα στενά 
σε σπουδαία ζητήματα..

Αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ..
ή μία κούκλα ζωντανή 
σαν από θέατρο αναβιωμένη
γεννημένη για παλιάτσος
τις νύχτες να γυρνώ
και μόνο Εσένα φίλε μου
Παλιάτσε ν΄αναζητώ..

Με βήματα μεγάλα, βιαστικά
τις Λεωφόρους να περνώ..
κι αν σ΄ανταμώνω τυχαία
κι όταν όλα μοιάζουν μοιραία
απ΄το μπράτσο δυνατά με τραβάς
και μαγικά στο παλκοσένικο σε βρίσκω..

Σε φαντάζομαι στο παλκοσένικο
να παίζουμε μαζί.. μία σκηνή ερωτική..
αφού τα βήματά μας χάνονται
σε μια κοινή διαδρομή..
που ενώ μας οδηγεί ..
εσύ φοβάσαι και δεν ξέρω ακόμη
το Γιατί, να την ακολουθήσεις..

Τα βήματά σου.. τα βήματά μου..
είναι κοινά.. στο διασκελισμό ...
στις κοινές διαδρομές μας, στα χνάρια
τα πολιτικά, στα δρώμενα τα κοινωνικά,
στις ανησυχίες, στις συναντήσεις στις πορείες..
στην αγανάκτηση για τους "κατακτητές μας"

΄Οταν χωρίζουν τα βήματά μας..
διαλύομαι, σε σκέφτομαι σε άλλες διαδρομές..
χωρίς Εμάς τους δυό ως πρωτοπόρους..
ενωμένους κι αδιαίρετους πρωταγωνιστές
σε κάθε μάχη.. στο δρόμο.. στη δουλειά..
στο σπίτι .. στον .. έρωτα.. Χάνεσαι..

΄Ετσι κι εγώ μία φανταστική κούκλα θεάτρου
που ζωντανεύει τις νύχτες, όταν όλα πια σιωπούν
όταν όλα πια ησυχάζουν..
Είμαι ο δικός σου ο Παλιάτσος..
κι Εσύ ο δικός μου.. και .. τι άλλο
μου μένει από το να φαντάζομαι
τα βήματά σου.. τα βήματά μου...

Τα βήματά μας.. σε μία φανταστική σκηνή
θεάτρου της σκληρής, γεμάτης ανασφάλειας
ζωής μας... που μας ταξιδεύει μόνο
στο ΄Ονειρο της Σκηνής...
να Αεροβατούμε Μαζί ..
να μου κρατάς σφιχτά το πρόσωπο..
να με φιλάς στα χείλη μου με πάθος..
να με κοιτάς στα μάτια και να λες..

Φύγε τώρα... αφού δεν έχεις πόδια..
Πάρε τα βήματα της ψυχής σου και
Φύγε ... σε αγαπάω..
το ίδιο θα κάνω κι εγώ σε λίγο ..
έτσι, δύο Παλιάτσοι θα΄μαστε
να κοιταζόμαστε στα μάτια με δέος..
σφιχταγκαλιασμένοι στο παλκοσένικο..
με τη Ψυχή, με το Μυαλό...
Δίχως τα βήματά μας.....

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Τα χέρια μας...


Τα χέρια μας... {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

΄Απλωσες τα χέρια σου ..
έτσι ξαφνικά 
σα προστατευτικές φτερούγες..
και μ΄αγκάλιασες..
ένοιωσα τη ζεστασιά των δακτύλων σου..
να μου διαπερνά όλο το κρύο σώμα μου..
Δέχθηκα τ΄αγκάλιασμά σου κι αφέθηκα..

Μ΄αγκάλιασες ολόκληρη ..
σαν μία χοάνη μ΄έκλεισες μέσα σου..
..απόκαμες.. αποκοιμήθηκες..
Μείναν μόνο τα δυό μας χέρια
να κρατιούνται σφιχτά ..
σαν να μην ήθελαν ποτέ..
ν΄αποσπαστούν το ένα απ΄τ΄άλλο..
΄Ηταν ώρα πολλή.. σφιχτά δεμένα..

Δεν λύνονταν .. επέμεναν.. κι όχι μόνο..
ηρεμούσαν, χαλάρωναν.. όπως κι οι Ψυχές μας..
Αγάλλιαζαν....
Τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει
αυτή τη μαγική αέναη γαλήνη...

Ξαφνικά.. ένα χτύπημα.. τηλεφώνου..
όλα στη ζωή μου έχουν καθοριστεί
από ένα χτύπημα τηλεφώνου...
Τον μισώ αβυσσαλέα αυτόν τον ήχο...

Λύθηκαν τα σφιχταγκαλιασμένα χέρια...
μεμιάς.. σα να τρόμαξαν κι αυτά και
έμειναν μόνα.. ριγμένα πάνω στο
γρατζουνισμένο από τον αβυσσαλέο ΄Ερωτα
...ατίθασο κορμί μας...

Λυμένα, γερμένα, αμήχανα χέρια λυτά..
που δεν ξέρουν ποια θέση να πάρουν..
παρά μονάχα με άγαρμπες, γρήγορες
κινήσεις ντύνουν το σώμα ..που για ώρες
καμάρωνε ρωμαλέο, γυμνό,
απροκάλυπτα ερωτικό και παθιασμένο...

Η πιο Ωραία στιγμή της ζωής μου ...
Καρδιά μου...
Είναι τα σφιχτοδεμένα ..σαν ατσάλια..
Ερωτευμένα, διψασμένα, αποκαλυπτικά,
τόσο ανυπόφορα Ερωτικά Δεμένα Χέρια μας...

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Παγκόσμιο Ουράνιο Τόξο....




Παγκόσμιο Ουράνιο Τόξο... {Γιούλη Τσουρεκά}

Η ζωή που άλλαξε, η ζωή που μαύρισε, η ζωή που ξεστράτισε..
φωτίζεται απ΄το Ουράνιο Τόξο της Ψυχής μας...
που αντικατοπτρίζεται απ΄τον Ουρανό, Ψηλά, σαν κοιτάξεις..
πέφτει κατακόρυφα στη Γη να τη Φωτίσει, να τη Ζεστάνει..
λίγο Χρώμα απ΄το βαθύ σκοτάδι, το μαύρο έρεβος που,
παντού κυριαρχεί .. να δώσει Ζωή, με τα επτά ιριδίζοντα,
μαγευτικά του χρώματα,
που βυθίζονται στην πλανεύτρα, απέραντη, γαλάζια θάλασσα,
και την κάνουν να ακτινοβολεί περίσσεια, να λαμποκοπάει,
απ΄άκρη σ΄άκρη του Πλανήτη, έτσι που Ενώνονται οι Ωκεανοί..
κι ΄Ολος ο Κόσμος να γίνεται ΄Ενα ΄Ολον...
Μία Σφιχτή, Μεγάλη, Ενωμένη Αγκαλιά..
δίχως σύνορα, δίχως φαφλατάδες πολιτικούς,
δίχως φτωχούς, εξαθλιωμένους, περιθωριοποιημένους,
ούτε μετανάστες, ούτε ιθαγενείς.. ΄Ολος ο Κόσμος ΄Ενα.
Ποιος είναι αυτός ο ΄Ανθρωπος που δεν το Ονειρεύτηκε;!
..μονάχα αυτός που ποτέ δεν κόπιασε για το Ψωμί Του...
δεν ξέρει τι είναι αγάπη, αλληλεγγύη, στήριξη...
΄Οχι για τον Εαυτό του.. αλλά μοναχά για το Λαό του..
Ουράνιο Τόξο, Φωτίζει Ολόχρωμο, Πολύχρωμο, Ολοφώτιστο
τη Θάλασσα, τη Γη, την Οικουμένη Ολόκληρη..
..δυό βράχια μείναμε μονάχα στην άκρη της να το κοιτάμε..
..το ένα δεξιά.. το άλλο αριστερά...
Ας μην βαυκαλιζόμαστε.. ας μην αυταπατώμαστε...
τα βράχια είναι κοντά στις θάλασσες, για να τα χτυπούν,
μονάχα τα μανιασμένα κύματα, με λύσσα το χειμώνα...
βλέπετε... βγάζουν και τα κύματα το άχτι τους πάνω
στα βράχια, αν με τα χρόνια, τους αιώνες, ως και Τα Βράχια..
αλλάζουνε Μορφή και Σχήμα...
΄Ανθρωποι .. Κοιτάξτε το Ουράνιο Τόξο..
δεν γαληνεύει μόνο τον Ουρανό, τη Μέρα,
την Εικόνα Μας....
..μας Παροτρύνει να το ακολουθήσουμε...
γιατί .. δεν ζητάει τίποτα.. παρά μονάχα..
καλούς πλοηγούς για να Φωτίσει με Χρώμα
τον Κόσμο, όλους τους ταπεινούς, τους καταφρονεμένους,
τους αδικημένους...
Ας το Πάρουμε Στα Χέρια Μας,
ας το Αγκαλιάσουμε Σφιχτά, Μαζί,΄Ολα Τα Χέρια Ενωμένα..
κι αν πέσει ..ξάφνου καμιά ..αστραπή...
Εμείς ..Μην Χάσουμε το Στόχο μας...
Μόνο το Ουράνιο Τόξο Ακολουθούμε...
΄Ο,τι είναι Φωτεινό, Καθάριο, Χαρούμενο..
Φτιάχνει ΄Εναν Καλύτερο Κόσμο...
Ας μην τον Χάσουμε.. Είναι η τελευταία ευκαιρία..
..κι, αν δεν με πιστεύετε...
Ρωτήστε και το Ουράνιο Τόξο της Καρδιάς Σας...

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

.. Τα μακρυά μαλλιά μου...



..Τα μακρυά μαλλιά μου.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

..πάνω στο ξάναμα του έρωτα που μας τύλιξε..
γλυκά μου ζήτησες τα μακρυά μαλλιά μου..
ψηλά να τα μαζέψω.. για να βλέπεις καθάριο
το πρόσωπό μου... να με κοιτάζεις...
στα μάτια, στο κούτελο, στα ξαναμμένα από
Πάθος μου για Σένα, μάγουλά μου...
..Εγώ, το μόνο που σου ζήτησα ΄Αγγελέ μου..
είναι να βλέπω τα μάτια της Ψυχής Σου,
σαν τον Καθρέφτη που τον Κοιτάμε κι
..εκείνος αποκρίνεται την Αλήθεια μέσα
απ΄τα Μάτια της Ψυχής μας....
..Ελπίδα.. τι δύσκολη, τι μαγική λέξη
πλανεύτρα.. Πόσο με ανυψώνεις
στους επτά ουρανούς, μα κι άλλο τόσο,
εύκολα κι άσπλαχνα με γκρεμοτσακίζεις..
στα Τάρταρα .. στην όχθη του Αχέροντα..
Στον ΄Αδη με στέλνεις ξαφνικά ...
σαν με πλανεύεις... με του ΄Ερωτα..
τα βέλη τα φαρμακερά, που βίαια
από τη φαρέτρα σου βγάζεις ...
δίχως οίκτο κι ενσυναίσθηση..
μεμιάς, επάνω μου στοχεύεις....
Πως μπορείς μιά να μ΄ανασταίνεις..
κι εκατό να με πεθαίνεις;!
Πως μπορείς;..στ΄αλήθεια  σε ρωτάω...
Πως ;;!!

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

΄Αστρο μου ... Εσύ.....



΄Αστρο μου ..Εσύ.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

΄Αστρο μου, που λάμπεις ψηλά στον ουρανό..
μοναδικό μου άστρο, λαμπρό, παντοτινό..
έλα και φώτισέ με... δώσ΄μου φως απ΄το φως σου..
ετερόφωτη είμαι δίχως εσένα Αστέρι μου...
Κάτω απ΄τον ίδιο γαλαξία κι οι δυό..
κάτοικοι ενός πλανήτη.. ίδιας γης.. ίδιας χώρας..

΄Αστρο μου γλυκό, λαμπερό .. σε χάνω..
φοβάμαι προς... ώρας...
Μα σαν ψηλά κοιτώ στον Ουρανό..
..όχι δεν έχεις χαθεί.. Να, με Κοιτάς και Λάμπεις..
.. βγήκα στο μπαλκόνι μου να σε Θαυμάσω και..
να σου πω μιά Καληνύχτα.. με φιλί .. Παντοτινή..

Καληνύχτα ΄Αστρο μου...
Αγαπάω τις Μεγάλες, Απέραντες Νύχτες..
γιατί σ΄αντικρύζω...
΄Ολη τη μέρα ..εξαφανίζεσαι.. αλλάζεις γαλαξία..
αλλάζεις προορισμό...

Κι εγώ η τρελή, τη νύχτα βρίσκω προσανατολισμό
απ΄την εκθαμφωτική σου Λάμψη ΄Αστρο μου
Μοναδικό, Αυτόφωτο, Απέραντο...

Είσαι η Γη Μου..
..η Μέρα κι η Νύχτα μου, που περπατάω
αμέριμνη, στον απέραντο Κόσμο της Μοναξιάς μου..
..Μην Ξημερώσεις ΄Αστρο μου...
Καληνύχτα ...

Δ έ ο ς ....




Δ έ ο ς .. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

..Σε θωρώ κι ακίνητη μένω..
γονατίζω μπρος τα πόδια σου..
υποκλίνομαι στη ρωμαλέα μορφή σου..
προσκυνώ τη δύναμή σου,
τη προσήλωσή σου στο ΄Απειρο...

Γονατισμένη, σου χαϊδεύω ένα-ένα
τα δάχτυλά σου, με δέος ...
στα μαλάζω, στα υγραίνω..
τα οσφρίζομαι και μοσχοβολούν
την κούραση της μέρας..

Αγγίζω παντού το κάθε μόριο σου..
κι αισθάνομαι βαθειά ..
τον πικρόγλυκο τον αναστεναγμό σου..

Χαλαρώνεις .. ησυχάζεις.. ονειρεύεσαι..
Δυναμώνεις.. ανατάσσεσαι ..ανασηκώνεσαι..
φύγεις πάλι τρέχοντας
για να ορέγεσαι τους καρπούς που μόνο
έξω και μακρυά ..οι Εικόνες.. σου δίνουν..

Δίνεις κι Εσύ τον εαυτό σου...
μέσα απ΄ τη Ψυχή σου..
Υπερθετικά για τους άλλους..
μα.. όχι ..για σένα....
Τίποτα δεν υπάρχει για σένα;!
Υπάρχει ..ένα Κομμάτι Από Σένα..
ο άλλος ο εαυτός σου... ΄Ο,τι με Πόθο,
με ΄Ερωτα ΄Εφερες σε τούτη τη Γη..

Υπάρχω κι εγώ.. και δεν βαφτίζομαι..
δεν ξέρω αν είμαι ....ξένη...
αν είμαι ..δική σου ή μία...
απλή ερωμένη...
ποιος νοιάζεται για τ΄όνομα..;!

Εμένα με νοιάζεις Εσύ.. μόνο Εσύ..
και η Ουσία....
μόνο αυτή έχει ζουμερή σημασία...

΄Οταν μόνη μένω.. σ΄αυτό
το μεγάλο πια, άδειο σπίτι ..
με τη μεγάλη μαρμάρινη
κρύα σκάλα...
ξαπλωμένη σ΄αγναντεύω
στη καλπάζουσα φαντασία μου..
σου δίνω τη Φαιά Ουσία μου..
Δεν σ΄αποχαιρετώ...

Σε περιμένω.. κάτω κείτομαι...
στα Κρύα Σκαλιά ..
της μαρμάρινης Σκάλας..
στα Κρύα Σκαλιά ..
που καίν΄τη Ψυχή..
που καίν΄το Κορμί..
και Φωνάζω αχνά.. ψυθιριστά..
΄Ελα πάλι ξανά...
Μπρος στα πόδια σου.. Να προσκυνήσω....

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Κύκνε Μου...



Κύκνε Μου.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Κύκνε μου ολόλευκε.. λατρεμένε..
σε ήσυχη λίμνη ταξιδεύεις..
μα Εσύ, περήφανε Κύκνε μου
αρνείσαι το ταξίδι σου στη νηνεμία
μιας ήσυχης λίμνης.. αδιόρατης
στα δικά σου ανήσυχα μάτια..
Ανοίγεις τις άσπρες σου φτερούγες..
έρχεσαι προς την όχθη ..
μ΄αγκαλιάζεις για λίγο σφιχτά..
σ΄ακουμπώ στις τεράστιες φτερούγες σου..
τις κλείνω στα χέρια μου.. τις χαϊδεύω..
τις κλείνω.. πίσω στη πλάτη σου..
Τις θωπεύω με στοργή, πόθο και πάθος..
Περιμένω ν΄ανοίξουν πάλι ..
να μ΄αγκαλιάσουν απαλά.. Ολόκληρη..
να χαθώ μεσ΄στο Απαστράπτων
Λευκό Τους Χρώμα ..
Να μείνω Εκεί μέσα για Πάντα..
μα ναι... υπάρχει το για Πάντα..
όταν τόσα ζεστά, ήρεμα νοιώθεις...
όταν χαλαρά γέρνεις στον ΄Ωμο μου..
αφήνεσαι και πάλι ..κολυμπάς..
ήσυχος, χαλαρός, ακμαίος ...
μεσ΄στα βαθειά, θολά νερά της Λίμνης..
Κολυμπάω δίπλα σου .. με χαλαρές και,
..αισθησιακές κινήσεις ...
να σ΄αγγίζω μόνο με τ΄ακροδάχτυλά μου..
..Για να μην ταράζω το ονειρικό Ταξίδι σου..
Κύκνε μου .. παραμυθένιε.. μέσα στα Νούφαρα..
κολυμπάς... καθρεφτίζεσαι.. βλέπεις το Πρόσωπό σου..
βλέπεις και μένα .. να σε κοιτώ κατάματα...
να σε φιλώ με πάθος στο γλυκό σου ράμφος..
..όσο με έχεις αγκαλιά ... είναι τόσο γλυκά στην
Λευκή σου Αγκάλη...
..κι όταν μ΄αφήνεις.. να κάνεις το δικό σου
Ταξίδι.. στα βαθειά νερά του Νου σου..
..Εγώ πνίγομαι.. μέσα τις θύμισες των ζεστών
φιλιών του απογεύματος, στη βόλτα μας..
.. στον Παράδεισο του γέλιου και των δακρύων μας..
Λατρεμένε μου Κύκνε.. Κολύμπα ΄Ηρεμα..
.. Σε Αγαπάω.. μην Χαθείς στα θολά νερά της...
είναι .. νύχτα πάλι και .. Φοβάμαι..
΄Ελα ξανά.. έλα τώρα..Κολύμπα με στην Αγκαλιά Σου..

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Κόκκινο Γαρύφαλλο




Κόκκινο Γαρύφαλλο {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

..Τι κι αν φύγεις, κι αν χαθείς
μέσα στη βοή του μεγάλου πλήθους,
ακίνητη θα μείνω με δέος να κοιτώ
τη φιγούρα σου σαν όνειρο απάνεμο
παρμένο μέσα από τους μύθους..
..τους μύθους της προσδοκίας,
της προσέγγισης, της αδημονίας..
μιας συνάντησης τυχαίας..
παρορμητικής, μα και σπουδαίας..
..τόσο σπουδαίας και σημαδιακής..
που συμπτωματικά, στα χέρια μου
δεν κρατούσα τίποτα...
δεν κρατούσα τα χέρια σου...
δεν άγγιζα τα μαλλιά σου...
δεν έβλεπα τη μορφή σου ..καθόλου..
μήτε το χαμόγελό σου έβλεπα..
τίποτα πια δεν κρατούσα
στη μνήμη μου από Σένα..
Το Μόνο που ήρθε από Ψηλά..
αναπάντεχα, τόσο ξαφνικά
μέσα στ΄Απλωμένα χέρια μου..
..ήταν ένα ..Κόκκινο Γαρύφαλλο..
Στον Αέρα το έπιασα με δέος..
..σε Είδα.. με το βλέμμα μου,
σου έκανα μονάχα ένα νεύμα...
και στο Πρόσφερα...
Αυτό το Κόκκινο Γαρύφαλλο...
Είναι Μόνο για Σένα...

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

..Υγρή Καρδιά...



Υγρή Καρδιά.. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

... μόνη πάλι απόψε .. κλεισμένη ..
στο κυγκλίδωμα της ψυχής μου..
που δεν είναι εγκλωβισμένη..
απελευθερωμένη, Ελεύθερη είναι..
σα το νου μου.. Ανοιχτή κι Ελεύθερη..
ξεπεταρίζει σα το μικρό πουλί ..
που μόλις αρχίζει ν΄ανοίγει τα φτερά του..
... έξω βρέχει πολύ.. καταιγίδα..
βρέχει και μέσα εδώ.. Μέσα μου βρέχει..
Καταρράκτες..
Καταιγίδα η αλώβητη ψυχή μου..
που ποτέ δεν ησυχάζει ..
Αναστατώνεται και τρέμει σα..
το σπουργιτάκι στο περβάζι...
Το χαζεύω μέσα απ΄το νοτισμένο τζάμι..
και ψυθιρίζω .. Σε αγαπάω .. γλυκό
μου διαβατάρικο πουλάκι και μου λείπεις..
..εκείνο πέταξε .. στο απέναντι παράθυρο..
του ξένου σπιτιού... Μα, στ΄αλήθεια..
ποιος μένει απέναντι;;
..θα του ρίξουν λίγα ..ψιχουλάκια Αγάπης
στο περβάζι ;! ..
Φοβάμαι μην μείνει μονάχο, νηστικό..
..έτσι φώναξα δυνατά.. μέσα απ΄το τζάμι..
΄Ελα εδώ κοντά μου.. Δεν θα σ΄αφήσω..
σε θέλω σπουργιτάκι μου και σε αγαπάω..
έτσι όπως είσαι ..Μην Αλλάξεις.. ΄Οπως
είσαι ξεπεταρούδικο σε αγαπάω.. θυμάσαι
.. έτσι δεν πρωτόρθες και μ΄επισκέφτηκες..
.. και πέταξες, ήρθες στο περβάζι του Παραθύρου μου..
Τι απρόσμενο, απρόβλεπτο, απρόοπτο για μένα...
κι έκανα χαρές σα μικρό παιδί .. που περιμένει ..
..ένα Δώρο... Εσύ είσαι το Δώρο της ζωής μου...
Πάνω στο νοτισμένο, υγραμένο τζάμι, ζωγράφισα
μιά Καρδιά της Αγάπης.. είναι για Σένα Σπουργίτι μου
..πολυαγαπημένο.. εμφύσησέ τη.. δώσ΄της Ζωή ..
να μην εξατμιστεί...
..Μία Καρδιά και για τους Δυό Μας .. Ζωντανή..
όχι σα ζωγραφιά στο τζάμι αγάπη μου.. γιατί..
απλά, Δεν Θέλω να Χαθεί.... ♥

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

..Ανοιχτό Παράθυρο...




..Ανοιχτό Παράθυρο... {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

..κάθομαι μπροστά στο παράθυρο..
..ανοιχτά τα παλιά ξύλινα παντζούρια..
..κλειστά τα τζάμια..
ψύχρανε ο καιρός.. τα βράδυα κάπως
με παγώνουν...
δεν φοράω κάλτσες ...
θέλω ακόμα στη σκέψη μου
την γλυκιά ανάμνηση,
του ζεστού ατέλειωτου καλοκαιριού..
του πρόσφατου... όχι άλλου χρόνου
του παλιού....
αυτού που περίμενα πως αν περάσει
γρήγορα, πως ..ξαπόστασε απ΄τη ζέστα..
κι αφού τελείωνε επιτέλους
η καλοκαιρινή ραστώνη..
πάλι ξανά μαζί θα μας ένωνε
το φιλικό φθινόπωρο...
Μα τι Ουτοπία για μένα την ονειροπόλα..
..ρομαντικά κοιτάζω έξω απ΄το παράθυρο..
το τέλος πια του Φθινοπώρου...
λίγες μέρες πριν τον ζεστό
για την καρδιά μου Χειμώνα...
Ζεστό για σένα.. απ΄την άχνη ζέστα
της κατάβυθης ψυχής των ονείρων μου..
των μοναχικών, ατελείωτων ονείρων
της μοναξιάς μου, μπροστά στο παράθυρο..
στην άδεια κάμαρη...
στην άδεια αγκάλη...
στο άδειο βλέμμα...
στο αφίλητο χείλι...
στο αυτί που δεν ακούει Τίποτα..
στο Χαμόγελό μας που ζωγραφίζεται
στο Πρόσωπό μας, μα, τι κρίμα..
Είναι Μονάχο...
και δίπλα απ΄το παράθυρο ..
έχω μοναδική μου συντροφιά
έναν Κούκλο Γκρίζο Γάτο..

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Στη Χάση του Φεγγαριού...


Στη Χάση του Φεγγαριού... {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

--΄Ενα μεγάλο Ευχαριστώ για την αγαπημένη μου φίλη Μαίρη Γραμματικάκη, ..που με ενέπνευσε.. Σε Ευχαριστώ Μαίρη μου..!

Καληνύχτα Φεγγάρι μου..
μέσα στη σιγαλιά της νύχτας
που μ΄επισκέφθηκε κι απόψε
νωρίς το σούρουπο
μετά από ένα γελαστό μα

κουρασμένο απόγευμα..
σε αγαπάω πιο πολύ..
σαν πέφτει η πελώρια
μοναχική νύχτα με την άχλη της..
Καληνύχτα Αστέρι μου..
που λάμπεις κάθε που΄ρχεται
το δείλι..
κάτω απ΄τη παλιά λάμπα
του κλασικού από ξύλο καρυδιάς
γραφείου σου..
να γράφεις, να σβήνεις και ξανά..
σα να βιάζεσαι με΄μιας..
να ξαναχτίσεις τον Κόσμο Μας..
Καληνύχτα Αγάπη μου..
και μόνο μέσα απ΄τα ανάκατα,
απρόβλεπτα, απρόσμενα κι
ανείπωτα όνειρά σου .. τον Χτίζεις..
γιατί τον Ονειρεύεσαι, τον Γεύεσαι,
τον Αγγίζεις, Τον Βλέπεις, Τον Ακούς,
Τον Μυρίζεις με μία μυρωδιά ιδιαίτερη..
σαν ένα παλιακό βαρύ ΄Αρωμα
που αναδύεται σ΄όλη τη Πόλη..
που ξεκινάει απ΄τη Μεγάλη Πλατεία..
Φθάνει από Βορρά ως Νότο..
Από Ανατολή .. ως Δύση..
Καληνύχτα Αυγερινέ Μου..
Ευτυχώς που μου δίνεις τον Ουρανό..
η Γη δεν υπάρχει πια για μένα..
..έχει συρθεί κάτω απ΄τα πόδια μου..
μ΄έχει εγκαταλείψει.. έχει εξαφανισθεί..
σε άλλον Γαλαξία...
Σε ευχαριστώ που μου Χαρίζεις τον
Ουρανό με τ΄΄Αστρα,
μέσα σε μιά Νυχτιά..
να΄μαι Κοντά σου.. στη μεγάλη Αγκάλη σου..
Μέσα στη Χάση του Φεγγαριού να΄μαι..
Καληνύχτα Απέραντε Γαλαξία της Καρδιάς μου..
Ερωτολατρεμένε Ουρανέ του Σύμπαντός μου.... <3