Σάββατο 28 Μαρτίου 2015



Σκιά Άνοιξης {Γιούλη Τσουρεκά}

Δεν λέει η Άνοιξη να΄ρθει.
Συλλογίζομαι μόνη εδώ
στη μικρή μου κάμαρη, 
την περυσινή την Άνοιξη.

Αγναντεύω απ΄το πελώριο
μπαλκόνι της ψυχής μου.
Μακρινά, κάτι μου θυμίζει
η όψη σου.
Τώρα θολή και ακαθόριστη.

Τι περίεργο, μεσ΄ στην καταχνιά
αυτής της Άνοιξης,
μέσα στην ομίχλη του νου μου,
δε νιώθω πια ούτε αγωνία, ούτε λύπη.

Τη Σκιά σου, ναι, την αισθάνομαι
όπου κι αν πάω, όπου κι αν βρεθώ.

Την αισθάνομαι απρόβλεπτη,
σαν απορία, σαν ψυχρό αεράκι
στα κίτρινα μάγουλά μου.

Σε βλέπω μακρυά ν΄ αγναντεύεις
σιωπηλός και σαν η σκέψη σου,
να λέει ένα ....ίσως .... ίσως
και να μ΄αγαπούσε...

Ένα ακαθόριστο, θολό .. Ίσως,
παγωμένο στα χείλη.
Σκιά Άνοιξης η μορφή σου.

Τραίνο που περνά γοργά,
δίχως σταθμό,
πλοίο που δεν βρίσκει
λιμάνι ν΄αράξει,
τι κι αν έχει επιβάτες,
τους κρατά ομήρους
στην πλώρη του..



Πρύμνη έγινε το ίσως σου και, πάει....
Ακαθόριστο.
Σαν τη φετινή Σκιά της Άνοιξης,
και εσύ δεν ήρθες για να χαμογελάσω. {Γιούλη Τσουρεκά}

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Μελαγχολικά Δειλινά {Γιούλη Τσουρεκά}



Μελαγχολικά Δειλινά {Γιούλη Τσουρεκά}

Μέσα στη δίνη
των σκέψεων
καθόμαστε απόμακροι
και κλαίμε.
Στεκόμαστε ακίνητοι,
αμέτοχοι τα δειλινά,
με ένα βλέμμα ερημιάς
κι απόγνωσης συνάμα,
θαρρούμε πως, κάτι θ΄αλλάξει.
Μάταια προσμένοντας,
εφόσον φάνηκε από
την πρώτη μας μέρα πως,
η Ζωή μας γύρισε
αδιάφορα τις πλάτες της.
Το είδαμε ξεκάθαρα
πως μας υφάρπαξαν
τους θησαυρούς της ψυχής μας.
Τις έριξαν ανερυθρίαστα
βορρά στα κοράκια,
της βαθύτερης δίνης
του Καιάδα των θυμάτων τους.
Μάταιο να αναμασάμε, να φωνάζουμε,
να κλαίμε, ως θύματα μίας
ληστείας των αισθημάτων μας.
Όχι άλλα δάκρυα, οδυρμοί κι
όχι άλλες προφάσεις, συγκαλύψεις
προπάντων υποκρισίες.
Είμαστε όλοι μας συνένοχοι
για κάθε μέρα που φτάνει στο
τέλος της..
Είμαστε υπεύθυνοι
για τα μελαγχολικά δειλινά,
γιατί δεν αγαπήσαμε όσο
έπρεπε τις ημέρες των Ανθρώπων.
Δεν τις αναγνωρίσαμε, δεν ζήσαμε
τη μέρα.
Πήγε χαμένο το Φως, χάθηκε
μέσα στις φιλοδοξίες μας,
στο ψέμα μας, στις άσκοπες επικρίσεις.
Χάσαμε το Φως,
μοιραία λοιπόν
ας αποδεχθούμε
τα μελαγχολικά δειλινά
της ψυχής μας,
δίχως διαμαρτυρίες.
Μην κλαις, μην φωνάζεις Άνθρωπε,
...βοήθεια.... ληστεία....!!
Κανένας δεν μπορεί να σου κλέψει
το Δειλινό Σου.
Το επέτρεψες εκουσίως,
διότι αλόγιστα,
Χάρισες το Φως Σου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015



Από την Πινακοθήκη της Μαδρίτης με Αγάπη...

Ταξίδεψέ Με.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ταξίδεψε με στο Όνειρο
κι άσε με μη μου μιλάς,
θέλω να ονειρεύομαι 

ταξίδια μακρινά
κι όσο προλάβω
να βλέπω τον Κόσμο
με Χρώμα κι
Όμορφα Συναισθήματα..
Τα υπόλοιπα που θα΄ρθουν,
δεν θα΄χουν χρώματα...
το έχεις σκεφτεί;!
Θα΄ναι βυθισμένα
σε ένα αιώνιο, μισαλλόδοξο
απροσδιόριστο και
αχανές σκοτάδι.
Άσε με να χαρώ
θέλω να μετράω
εικόνες,
ν΄απολαμβάνω γεύσεις,
έρωτες χρωματισμούς,
φωτεινές αγάπες ατελείωτες.
Άσε με στην Ονειρεμένη Χαρά μου,
μείνε εσύ αν θες στην εφήμερη
ηδονή του "μαύρου σου". {Γιούλη Τσουρεκά}


Σκέψη {Γιούλη Τσουρεκά}
..Η σκέψη είναι ελεύθερη
σα το πουλί πετά 

φεύγει μακρυά
γίνεται αγάπη,
παλμός, πάθος,
γίνεται Αέρας που
αναπνέουμε..
Σαν φυλακιστεί
σβήνουν με μιας όλα.
Ο έρωτας, η αγάπη,
το φιλί σαν προδοθεί
πετάει μακρυά,
γίνεται άπιαστο πουλί.
Μη διαμαρτυρηθείς,
μην του θυμώσεις,
τ΄άφησες και σ΄άφησε.
Σύμπαν Ελεύθερο,
εκατομμύρια λεύτερα
πουλιά, αλωνίζουν
τον ξάστερο και τον
συννεφιασμένο Ουρανό Σου.
Ναι, ξαφνιάσου και,
Σώπασε. Ησυχία. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015



Γυναίκα "Θάλασσα" {Γιούλη Τσουρεκά}

Μην αφήνεσαι στο κύμα
να σε πάρει από κάτω.
Μην συμπαρασύρεσαι στη δίνη του.
Μην πας βαθιά αν δεν αντέχεις.
Αν δεν ξέρεις κολύμπι,
πως είσαι βέβαιος
ότι η αγαπάς τη θάλασσα;;
Η θάλασσα είναι γυναίκα.
Έχει όλες τις γεύσεις με
σπάνια, μεθυστικά αρώματα
πλανεύτρας πληθωρικής
γυναίκας λάγνας.
Εσύ που πας
αφού πνίγεσαι
με το παραμικρό
κυματάκι που θα
βρέξει το λαιμό σου.
Η Θάλασσα έχει αισθήματα,
συναισθήματα ακραίων
διατάσεων, απαιτήσεων
αγάπης, ζεστασιάς,
παγώματος, ως αβυσσαλέου
μίσους στο θυμό της.
Σε καρφώνει στον πάτο,
στον απέραντο βυθό της,
σα την προδώσεις.
Μην φυλάγεσαι.
Απλά Φύγε άνθρωπε
μικρέ.
Μείνε μόνος στη σιωπή σου.
Κράτα τα άγρια ένστικτά σου,
αυτά, ξέρεις εσύ..
τα φθηνά, τα προσωρινά, τα εφήμερα.
Εγώ λυτρώνομαι με τις ευαισθησίες μου.
Αυτό είναι το απόλυτα δικό μου
Προσωπικό και Αδιαπραγμάτευτο
Ντοκουμέντο.
Μάθε, πως είμαι δεινή κολυμβήτρια.
Δεν πνίγομαι σε μία Κουταλιά
ψεύτικης κι ανόητης εφήμερης αγάπης.
Θέλω να μου δοθούν και οι
πέντε ωκεανοί.
Καλέ μου, ναι αξιώνω
γιατί σου δρόσισα
τα πόδια σου με νερό
που κουβάλησα ακάματη
τόσο καιρό,
από την Χαμένη Ατλαντίδα..
Έναν ωκεανό αγάπης
που στον χάρισα
και εσύ με κλείδωσες
για απάντηση,
σε ένα άπατο βουνό,
βουβό κι απόκοσμο.
Θέα, Ορίζοντας Αγάπης
Κανένας.
Δεν χάνω την Ελπίδα μου.
Ζω με την Θάλασσά μου
γαλήνια μέσα στα Όνειρά μου {Γιούλη Τσουρεκά}

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

~ Να έχετε μία Όμορφη Μέρα. Καλημέρα!!


Η Ζωή που ήρθαμε, είναι ναι μεν όμορφη, γλυκειά ζωή, όμως πολλές φορές δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά με αιχμηρά αγκάθια και πισώπλατα βέλη. Άρα, αυτό μας ενοχλεί και εμποδίζει τους στόχους μας, κάνουμε μία στροφή. Ένα πρόγραμμα αλλαγής πλεύσης και το ακολουθούμε πιστά, δίχως πισωγυρίσματα. Είναι ωφέλιμο, διότι η ζωή μας είναι αδύνατον να αλλάξει με δηλώσεις αλλά μόνο με τη δική μας αυτόβουλη δράση, υπομονή και επιμονή μας. Αν στο διάβα αυτής της προσπάθειά μας χάσουμε το κουράγιο μας, ας σκεφτούμε καλά κι ας θυμηθούμε πώς ήμασταν και που εμείς επιλέγουμε και θέλουμε να πάμε.{Γιούλη Τσουρεκά}

~ Να έχετε μία Όμορφη Μέρα. Καλημέρα!!

Κεντίδια Άνοιξης {Γιούλη Τσουρεκά}



Κεντίδια Άνοιξης {Γιούλη Τσουρεκά}

Έναν βαρύ, ατέλειωτο Χειμώνα
κένταγα λουλούδια στο φόρεμα,
στο μπούστο, στα μαλλιά μου.
Ολόγυρα κεντούσα κι
από την μικρή μου
κάμαρη την παγωμένη.
Λίγη ζεστασιά από τη μυρωδιά
της Άνοιξης να νιώσω,
ν΄ ανταποδώσω, να δωρίσω
τις Ομορφιές σου Γυναίκα
Άνοιξη, προς τον Άντρα Χειμώνα,
για ν΄αργήσει να ξανάρθει 

σα με πρόδωσε, αγκαλιάζοντάς με,
μέ τα παγωμένα χέρια του..
*********************************************
Καλή Άνοιξη, Καλό Μήνα
με Αγάπη όλα γίνονται
λεία κι απαλά όπως
το χάδι από το χνούδι
των Λουλουδιών,
μίας Ατέλειωτης Άνοιξης. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ουτοπία {Γιούλη Τσουρεκά}



Ουτοπία {Γιούλη Τσουρεκά}

Όλη τη ζωή μου έσκαψα
με τα ίδια μου τα χέρια
με τα νύχια μου 
Ουρανό και Γη.
Θέλοντας να γαληνέψω
την ψυχή μου,
αναπαμώ δεν είχα,
παρά μονάχα
σε ένα ερημονήσι.
Σε μία άγνωστη γωνιά
μιας θάλασσας
δίχως όνομα.
Μάζεψα με τα πληγωμένα
χέρια μου μερικά
ξερόκλαδα και ξαπόστασα,
γυρνώντας τη πλάτη
στη λατρεμένη θάλασσά μου.
Να μην αγναντεύω το
πέλαγος, τον ορίζοντά της,
να μην κάνω πια απατηλά
όνειρα.
Να μην θρέφω
στην καρδιά μου
φρούδες ελπίδες,
πως άρα θα ανταμωθώ
πάλι με τη μοναξιά
της οικουμενικής σιωπής.
Καθώς εμείς βλέπεις,
άδικα ψάξαμε στα αζήτητα
να βρούμε την Αγάπη,
για να στολίσουμε τα
ερείπια των ψυχών μας. {Γιούλη Τσουρεκά}