Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Εξακολουθώ {Γιούλη Τσουρεκά}



Εξακολουθώ {Γιούλη Τσουρεκά}

Πάνε χρόνια που οι Τύχες 
μου πλέκουν τον ιστό 
της αράχνης.

Ατελείωτο, περίπλοκο
εργόχειρο στα έμπειρα χέρια τους.

Πως να πιστέψω πως
έρχεσαι δίπλα μου,
όταν περνάν τα χρόνια γοργά.

Οι νύχτες είναι αβάστακτες
ατέλειωτες και μεγάλες
σα τις νυχτερίδες που πετούν
πάνω απ΄τα άσπρα πια
κεφάλια μας.

Λευκό το νήμα της Αράχνης.
Μια χούφτα Αστέρια η Νύχτα.

Την απολαμβάνεις με τις
πέντε αισθήσεις σου κι
εγώ μόνη κοιτώ και
κραίνω στο μηδέν.

Ευθυμείς σα γλύφεις
τις γεύσεις που εναπόμειναν
στα δάχτυλά σου.

Θέλω να σε ακούω και,
να σε βλέπω με όλο
το κόστος της ψυχής μου.

Βλέπω στα όνειρά μου,
μόνο το πρόσωπό σου,
σε μεγάλο διασκελισμό
της απέραντης εμπειριών
μακράς Ζωής Σου.

Απεγνωσμένα σου ζητάω
να ανοίγεις την πόρτα
τα βράδια και σε περιμένω.

Σου αδειάζω τα χέρια
από το βάρος,
το νου από τις έγνοιες,
τη καρδιά απ΄τους
τρελούς παλμούς της μέρας.

Ας ερχόσουν ξόρκι να κάνω.
Η επιστροφή σου έχει
σημασία για σένα και
για μένα που λαχταράω
τρέμοντας σα ψάρι.

Όλος ο Κόσμος
έχει για μένα νόημα
σαν ρουφάω διψασμένη
τα χείλη σου.

Είναι κάτι το Μαγικό,
δεν έχω ενοχές,
ανταποκρίνεσαι
με τόλμη στα φιλιά μου.

Μύστης μου και
μυστήριο το δέσιμο
των χειλιών μας.

Κι αν υπάρχουν
πικρές γεύσεις
στα χείλη,
εξακολουθώ
να σε Θέλω,
να σε Αγαπάω,
ακόμη πιο πολύ.

Τι θεσπέσια η Τύχη,
να συναντάει το
βλέμμα σου το
βλέμμα μου,
να εξακολουθώ
να Σε Αγαπάω,
να λιώνω σα
πρωτοχρονιάτικο κερί
απ΄τα Μεσάνυχτα,
ως το πρωί
με την Αγάπη
να μας εύχεται,
Καλή Ανατολή. {Γιούλη Τσουρεκά}

Αυτό το τέλειο Τίποτα με τους Δυο Μας Αγκαλιά ~ Γιούλη Τσουρεκά ~



Αυτό το τέλειο Τίποτα με τους Δυο Μας Αγκαλιά ~ Γιούλη Τσουρεκά ~

Είναι κάτι λοιπόν το Τίποτα,
ή μπορεί να είναι καθόλου,
ή ίσως, είναι ανύπαρκτο 
στην ατέλεια της λεπτομέρειας
των συναισθημάτων μας.

Είναι το απόλυτο Τίποτα,
του φόβου που μας κυριεύει,
για το γνωστό - άγνωστο.
Είναι το ιδιοτελές Τίποτα,
της απουσίας των ατίθασων
αισθημάτων μας που ουρλιάζουν
ατέλειωτες ημέρες, χρόνια ολόκληρα,
τις κολασμένες ξάγρυπνες νύχτες.

Οι Δύο Μας Αγκαλιά,
σε αυτό το τέλειο Τίποτα,
σαν σπάει κι η αόρατη
μεταξωτή κορδέλα που
μας Ενώνει.
Αυτή η φινετσάτη,
κόκκινη μεταξωτή κορδέλα,
που την έδεσα φιογκάκι
με ένα δώρο της καρδιάς,
που δεν στάλθηκε ποτέ.

Το Τίποτα, δεν έχει
Όνομα, ούτε διεύθυνση
κι αριθμό,
δεν έχει Χρόνο,
Τόπο, ή Χώρα.

Το Τίποτα συνυπάρχει
με το Γεγονός μίας
μεγάλης αγκαλιάς
που ονειρευτήκαμε,
μίας απροσδόκητης 


Αγάπης που λύθηκε,
σαν το λεπτό μεταξωτό
φιογκάκι του Δώρου
που δεν παρελήφθη.

Οι δύο μας Αγκαλιά,
με το τέλειο Τίποτα,
είναι η Αγάπη μας
που στερηθήκαμε άδικα,
η ανικανοποίητη αγάπη
που μαράθηκε,
μέσα στην Εποχή
του ανικανοποίητου
"εγώ", ενώ απεγνωσμένα
βαθιά μέσα μας,
λαχταράμε το "Εμείς". {Γιούλη Τσουρεκά}

Αυτό το τέλειο Τίποτα με τους Δυο Μας Αγκαλιά ~ Γιούλη Τσουρεκά~



Αυτό το τέλειο Τίποτα με τους Δυο Μας Αγκαλιά ~ Γιούλη Τσουρεκά~

Είναι κάτι λοιπόν το Τίποτα,
ή μπορεί να είναι καθόλου,
ή ίσως είναι ανύπαρκτο 
στην ατέλεια της λεπτομέρειας,
των συναισθημάτων μας.

Είναι το απόλυτο Τίποτα,
του φόβου που μας κυριεύει,
για το γνωστό - άγνωστο.
Είναι το ιδιοτελές Τίποτα,
της απουσίας των ατίθασων
αισθημάτων μας που ουρλιάζουν
ατέλειωτες ημέρες, χρόνια ολόκληρα,
κολασμένες ξάγρυπνες νύχτες.

Οι Δύο Μας Αγκαλιά,
σε αυτό το τέλειο Τίποτα,
σαν σπάει κι αόρατη
μεταξωτή, κορδέλα που
μας Ενώνει.
Αυτή η φινετσάτη που
στην έδεσα φιογκάκι
με ένα δώρο της καρδιάς,
που δεν στάλθηκε ποτέ.

Το Τίποτα, δεν έχει
Όνομα, ούτε διεύθυνση
κι αριθμό,
δεν έχει Χρόνο,
Τόπο, ή Χώρα.

Το Τίποτα συνυπάρχει
με το Γεγονός μίας
μεγάλης αγκαλιάς
που ονειρευτήκαμε,
μίας απροσδόκητης
Αγάπης, που λύθηκε
σαν το λεπτό μεταξωτό
φιογκάκι του Δώρου
που δεν παρελήφθη.

Οι δύο μας Αγκαλιά,
με το τέλειο Τίποτα,
είναι η Αγάπη μας
που στερηθήκαμε άδικα,
η ανικανοποίητη αγάπη
που μαράθηκε,
μέσα στην Εποχή
του ανικανοποίητου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Αγάπη {Γιούλη Τσουρεκά}



Αγάπη {Γιούλη Τσουρεκά}

Η Αγάπη είναι Γυναίκα.
Αν αγαπάει ο Άντρας, 
στο θηλυκό πρόσωπο 
είναι η Αγάπη Του.

Η Αγάπη είναι Γυμνή.
Η Αγάπη Τσαλακώνεται.
Η Αγάπη αντέχει στο χιόνι.
Η Αγάπη δοκιμάζεται στο θυμό.

Η Αγάπη είναι τόσο Όμορφη,
όσο και ακατέργαστη
σαν τον απόκρημνο βράχο.

Η Αγάπη είναι Ευγενική,
όσο και απελπιστικά
σκληρή και αδυσώπητη.
Ανελέητη Αγάπη
έχεις δοκιμασίες
ως τη Τελείωση Σου.

Αγάπη Λυτρώνεσαι
Πονώντας την Ύπαρξή Σου.
Δεν υπάρχει Τέλος
στην Αγάπη.

Τέλος υπάρχει
σα δεν αντέχεις
τις κακουχίες,
να βιώσεις την Αγάπη,
έστω κι αν
λιώσεις σερνάμενη
Αγάπη Στο Χιόνι. {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 25/12/2014 ~

** Καλή Ανατολή **

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Η Τζακαράντα {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 24 Δεκέμβρη 2014.~



Η Τζακαράντα {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 24 Δεκέμβρη 2014.~

Έχει χρώμα η γαλήνη,
έχει απόχρωση η νηνεμία, 
έχει νόημα η ηρεμία, 
έχει κρεσέντο η
μαγεία της φύσης;!



Όπου κι αν πας,
κι αν όλο τον Κόσμο
γυρίσεις Τρεις Φορές,
την Ομορφιά την
Απαράμιλλη,
την αναζητώ
στα Μάτια σου,
που με κοιτούν,
μα δε με βλέπουν.

Γίνομαι αόρατη,
ή εκτυφλωτικά χρωματιστή
για να απωθώ
κάθε ψεύτικο συναίσθημά σου.

Ναι, υπάρχει η
ζωγραφιστή μπλε
βάρκα στην άκρη
της μαγεμένης λίμνης.

Τη λένε Μάλια,
συμβολίζει κάτι
απ΄τη μορφή σου.
Μα το εξωφρενικό,
το απόλυτα ερωτικό,
το ανατρεπτικό,
το πάθος της
πηγαίας αγάπης,
είναι αυτό το
Μυστηριώδες δέντρο..

Η Τζακαράντα το
δέντρο κοντά στις
λίμνες, στα ποτάμια,
εκεί που θαυμάζω μία το
χρώμα των ματιών σου
και μία το χρώμα των
λουλουδιών
της Τζακαράντα,
που μου παίρνει
το Νου μου με την
σπάνια Ομορφιά Της.

Το τέλειο χρώμα του
το μοβ που το λατρεύω,
εμπεριέχει βλέπεις,
έκσταση,
χαρά και λύπη..

Χαρμολύπη η Τζακαράντα.
Πανύψηλη με τα λεπτά της
σα κεντίδια φυλλαράκια,
με τα μοβ και μπλε
λουλούδια το ταίριασμα τους.
Τζακαράντα και βαρκάδα
στη μικρή Λίμνη..

Να ονειρεύομαι μόνη,
τις πανώριες μακριές
ταξιανθίες των Δέντρων.
Να μην σκέφτομαι πως,
είναι δηλητηριώδες
δέντρο η Τζακαράντα.

Ακόμη και κάποια δέντρα,
ή φυτά, τι ειρωνεία;!
Μοιάζουν όμορφα,
μα σαν τα γευτείς,
ίσως να περάσεις
τον Αχέροντα,
από την ξελογιασμένη
Αγάπη τί κι άν άξιζε η όχι;

Μην Αναρωτιέσαι γιατί,
Σημασία δεν έχει η θέα,
μίας εξωτερικής ομορφιάς,
μην σε πλανέψει, μα
ουσία έχει μόνο Μία Αλήθεια.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Παζλ Του Έρωτα {Γιούλη Τσουρεκά}



Παζλ Του Έρωτα {Γιούλη Τσουρεκά}

Σ΄αγαπάω στο χιονιά φορώντας τα κόκκινα γάντια μου, σου δείχνω το σημείο της καρδιάς μου....Σε προσμένω την Αυγή στην παραλία, να΄ρθεις να με ζεστάνεις.....Παίζει ο ήλιος κρυφτό με τα μεγάλα γκρι σύννεφα σαν ξημερώνει κι αγναντεύω στην ακροθαλασσιά μέχρι να Δω τα Μάτια Σου στον Ορίζοντα.....Είναι απίστευτο, συνάμα απροσδόκητο και μαγικό που τα Γαλαζοπράσινα Μάτια Σου Αντανακλούν Στο Ηλιοβασίλεμα...Μαγεύεται ο Ήλιος και αρνείται να δύσει.....Χτίζω στην καρδιά μου γεφύρια για να σ΄ανταμώσω πιο γοργά, έφυγα απ΄τη θάλασσα, έφτασα ως το Ποτάμι, θα περάσω το γεφύρι κι έρχομαι............Έγινα πεταλούδα κι ήρθα ως την ακροθαλασσιά το λιόγερμα, μα ταξίδευες στο πέλαγος, Μα, να΄σαι, σε βλέπω, είσαι στην τελευταία βάρκα που διακρίνω, ρίχνεις παραγάδι......Μονότοξα Γιοφύρια στα ορμητικά ποτάμια, στα κρύα νερά, περιμένοντας στο δάσος, έπεσε η νύχτα και περπάτησα ως την άκρη του ποταμού.... όχι, δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω.. Μαγεία Αγάπη μου...........
Χωριό του Τόπου μας κάπου μακριά, είναι Μαγεία κι Ερημιά, Ηρεμία και Γαλήνη που συναρπάζει, το Τοπίο Αγκαλιάζει τον Έρωτα........Πλατάνια... φύλλα πορτοκαλί πλέουν αμέριμνα στα νερά της βροχής.. Έρχομαι............Έριξες παραγάδι, ξημερώνει... σε περιμένω στην ακτή να δω τη μορφή σου..... για τα ψάρια, δε νοιάζομαι... Για τον Έρωτά Σου Πεινώ, ..Διψώ.........Είσαι ο Ήλιος Μου και Το Φεγγάρι μου... Δεν έχω Επιλογή... Μέρα ή Νύχτα, με Συναρπάζεις, με Συνεπαίρνεις... με Αφοπλίζεις με το Χρώμα της Αγάπης.... που δεν έχει χρώμα, έχει Ουράνιο Τόξο.... είναι τόσο Όμορφα Μαζί..!!
Έπλεξα στεφάνι από κόκκινα κούμαρα του Δάσους.. Τα κρέμασα στο Φάρο που φωτίζει τις Νύχτες Τα Όνειρά Μου και λαμπυρίζουν το Κόκκινο της Φωτιάς, το Άλικο Κόκκινο του Έρωτα, της Πέτρας του Αιματίτη.........Πάγωσε η Θάλασσα, έγινε χιόνι..... Το χιόνι έγινε πάγος.. Η βάρκα είναι σα γλυκό σκαφάκι με άχνη ζάχαρη... Το Καλοκαίρι θα ψαρέψουμε Μαζί..........Είμαι τα Πεσμένα Φύλλα στη Λίμνη... Είσαι τα Πλατάνια που θα πρασινίσουν την επόμενη Άνοιξη... Ζωντάνεψε Με, μη με ξεχνάς, μη με αφήνεις στην κρύα λίμνη μόνη. Ζω δίχως Εσένα;!..............{Γιούλη Τσουρεκά} στις 22 Δεκέμβρη 2014 ~ Με Αγάπη     <3








Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Τριανταφυλλένια Συναισθήματα {Γιούλη Τσουρεκά}



Τριανταφυλλένια Συναισθήματα {Γιούλη Τσουρεκά}

Αξημέρωτα βγήκα στον κήπο
μάζεψα της αυγής 

τα δροσερά τα ρόδα.


Τα τριαντάφυλλα είναι
λουλούδια της ψυχής.

Έχουν μύρια αισθήματα
καθώς και συναισθήματα,
του πάθους, του πόνου,
απ΄τα αγκάθια τους.

Ρόδα ολοζώντανα,
μιλάνε στη καρδιά μου.
Είναι χαϊδέματα και κανακέματα.

Τα τριαντάφυλλα δεν είναι λίθοι
φτηνοί, μήτε ακριβοί.
είναι συναισθήματα που
απαυγάζουν Έρωτα,
χυμούς ανεπανάληπτους,
πολλαπλό Ερωτισμό με Πάθος.

Της Αυγής Μου Τριαντάφυλλα,
μοσχοβολιά της Αγάπης
σκορπίζετε μονάχα
ποιητική αγάπη όμορφη,
της ευαισθησίας ποίησης,
τα άγνωστα μονοπάτια. {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 22/12/2012 ~

** Καλή Αυγή μία Καλή Εβδομάδα **

Στιγμές.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Στιγμές.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Κεφάτες, δροσερές, χαρούμενες,
συνάμα παράξενες οι Φίλες Μου.

Τις γνώρισα σε ένα μακρινό 
ταξίδι που λέγεται Ζωή.

Τις θώπευσα, τις άγγιξα,
τις άκουσα, τις γεύτηκα,
τις έπιασα τα χέρια,
σκούπισα τα δάκρυα
απ΄τα δροσερά κόκκινα
μάγουλά τους.

Γέλασα και δάκρυσα
αντάμα τους ώρες πολλές.
Μα σαν έκαμα όλα αυτά,
με πίστη και με ζέση,
αυτές γλίστρησαν σα χέλια,
σα φίδια που αλλάζουν
γοργά το δέρμα,
τάχιστα ανά εποχή.

Συλλογίστηκα πια μόνη,
μα, πως λέγεστε για
να ανταμωθούμε πάλι;!
Αφού έτσι τα΄ φερε ο χρόνος,
κι Εσείς φύγατε γοργά,
φανήκατε και χθες και σήμερα,
τόσο βιαστικές..!!

Κι Αυτές μου αποκρίθηκαν
σκάζοντας απ΄ τα γέλια,
Γεια Σου, δεν θα μας
ξαναδείς ποτέ άλλοτε,
το Όνομά Μας, είναι,
Στιγμές.. {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 21/12/2014 ~

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Αόρατες Κλωστές {Γιούλη Τσουρεκά}



Αόρατες Κλωστές {Γιούλη Τσουρεκά}

Εσύ κι Εγώ, αόρατες ψυχές,
υφάναμε μαζί την σιωπή μας,
κεντήσαμε τη μοναξιά, 
με σταυροβελονιά περίτεχνη
δύσκολα να λύνεται, 
να λυπάσαι να την ξηλώσεις, 
να την καταστρέψεις,
να την διαλύσεις σε
μικρές κλωστούλες,
σε ξέφτια,
σε περισσεύματα νημάτων,
με Ενωμένες Μακρινές
τις Σκέψεις, άρρηκτα
δεμένες τις Καρδιές Μας,
σα τον Γόρδιο Δεσμό.

Τι να κάνεις, τι να κάνω
Αγαπημένε;!

Πως να "λύσουμε"
τα Ερωτικά Δεσμά μας,
είναι πολύ αργά πια,
Οι Αόρατες Κλωστές
Μάς Ενώσανε
κι έτσι απροσδόκητα,
απρόβλεπτα σε είδα
να έρχεσαι,
πιέζοντας το πρόσωπό μου,
στην αραχνοΰφαντη
κουρτίνα των λυγμών μου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Λότζες.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Λότζες.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Περνάω μία - μία τις Λότζες στο Παλαιό Μεσαιωνικό Κάστρο. Εκεί που ανταμωθήκαμε και αγαπηθήκαμε πριν ακόμη Γεννηθούμε..
Βρέχει. Όλες αυτές τις μέρες βρέχει ακατάπαυστα. Σαν το νερό της βροχής να θέλει να τελειώσει να στραγγίσει και η τελευταία σταγόνα της βροχής. Χθες βράδυ, σε ονειρευόμουν Αγαπημένε μου κι όλη τη νύχτα έβρεχε.. Άκουγα το νερό της βροχής και σχημάτιζα με τις σταγόνες της, την γλυκιά μορφή σου. Σε σκέφτομαι, σε επιθυμώ, λατρεύω ν΄ακούω να βρέχει αργά, μονότονα, ή άγρια σαν Έρωτας Βροχή και μελαγχολικά σα τα μάτια μας.. Ατέλειωτοι οι μουντοί χειμώνες μας, ο σκοτεινός, βαρύς από μεγαλοβαμβακάτα γκρι σκούρα σύννεφα. Τα μικρά καλοκαίρια, είναι τα φωτεινά διαλείμματα στη ζωή μας, μα τα περνάμε χώρια, διότι Εσύ Ταξιδεύεις κι σε περιμένω Φθινόπωρο στην Προκυμαία. Βρέχει ασταμάτητα και οι μελαγχολικές ψυχές μας μουλιάζουν σα τα πολυκαιρισμένα απλωμένα ρούχα στην αυλή μας. Τι παράξενα που είναι όλα αυτά στ΄αλήθεια.;! Είμαστε ντυμένοι στεγανά, ζούμε μέσα σε σπίτια με θέρμανση...σε ερμητικά κλειστά μονωμένα καταφύγια, κι όμως αποζητάμε τη θέα της σιγανής βροχής, το πέταγμα των πουλιών που φτερουγίζουν πάνω απ΄τα κεφάλια μας, για να κουρνιάσουν στη ζεστή φωλιά τους. Αγάπη είναι Ζεστασιά Αγάπη μου.. Κι αν νιώθουμε βρεγμένοι στις πλάτες μας να κυλάει σαν απαλό ρίγος, να είναι της Αγάπης Ρίγος.. περνώντας τις Λότζες μία προς μία, σε περιμένω, σε καρτερώ Αγαπημένε μου ως τη Τελευταία που μας Προσμένει ο Ήλιος να βγαίνει θαρραλέος, περήφανος, νικητής μέσα απ΄τα Σύννεφα. Νικάει η Αγάπη Αγάπη Μου.. {Γιούλη Τσουρεκά ~ βραδινές σκέψεις}

** Καλή Ανατολή Τετάρτης **

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Θρίαμβος του Έρωτα {Γιούλη Τσουρεκά}



Θρίαμβος του Έρωτα {Γιούλη Τσουρεκά}

Θάλασσά μου, τόσο σε λατρεύω, 
όσο και πνίγομαι μέσα στο βυθό σου.
Τρέμουν τα ακροδάχτυλα μου,



σύγκορμη λιγώνω Μπρος Σου.

Πάλλονται τα χέρια μου ασταθή
τρέμουν τα δάχτυλά μου μέσα
στα Νερά Σου τα Ζεστά.
Παγώνει ο Νους μου στη Θέα Σου.

Δέος και Άβυσσος μαζί
συνθέτουν την αδιακρισία μου
στην απαράμιλλη Ομορφιά Σου,
στα πανώρια, Μάτια Σου
μαγεύουν τον Οίστρο Μου.

Πιάνω την Όστρια και πάω
αγάλι - αγάλι με τα Νερά Σου,
μέλι να γευτώ στα χείλη μου,
τα Αλμυρά Φιλιά Σου.

Σ΄αγκαλιάζω σ΄αγαπώ,
πλέκω τα μαλλιά σου με
τα μαλλιά μου, στον
Αφρό Σου.

Μπλέκω τα πόδια σου,
στα δικά μου και
γαργαλώ τις Φτέρνες Σου.

Έρχεται το ένα κύμα μετά το άλλο,
δίνει και δίνεται το Κορμί Σου,
στο Κορμί Μου.
Το Φωτογραφίζω, μακάρι
να το ζωγράφιζα μέσα στα Νερά Μας.

Υπέρτατη, Θεία Ηδονή μου,
Θάλασσά μου, τόσο Σε Λατρεύω,
όσο και πνίγομαι μέσα στο Βυθό Σου. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014



Ψυχή μου

Αδούλωτη Ψυχή μου,
Καρδιά μου αγαπημένη,
μία απέραντη θάλασσα 
Ελεύθερη είναι 


ο Έρωτάς Μου..

Η Αγάπη μου 
πέντε ωκεανοί
μέσα στα
χέρια μου
μόνο για Σένα.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Αγαπάω Πονώντας, 
λύνω τα δεσμά μου,
αγαπάω υποφέροντας, 
πονώντας το Είναι Μου..

Συγχωρώ κάθε κακό, 
γιατί δεν υπάρχει 
τίποτε πιο Καλό
από την αληθινή αγάπη,
που δεν έχεις να περιμένεις,
άλλο από Όνειρα.. {Γιούλη Τσουρεκά} 

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Τα Παιχνίδια της Βιτρίνας {Γιούλη Τσουρεκά}



Τα Παιχνίδια της Βιτρίνας {Γιούλη Τσουρεκά}

Αναδρομή στο παρελθόν
στα ανέμελα τα παιδικά 
τα χρόνια μου,
τότε που στο μεγάλο 
κτίριο της γωνιάς
Ανδριανού και Σχολείου,
χαζεύαμε τα παιχνίδια 
και με την αχαλίνωτη
φαντασία μας,
όνειρα πλάσαμε,
για ένα Καπλάνι,
Μία μυθική Τίγρη,
όπως την φωνάζουν
οι κάτοικοι στα
νησιά του Βόρειου Αιγαίου.

Ατέλειωτες βόλτες μπροστά
από την ίδια πάντα βιτρίνα
με τα πολύχρωμα παιχνίδια.
Μετά το σχόλασμα,
παιδιά Δημοτικού,
μικρά, νιάνιαρα
με τα ξεφωνητά μας.

Κλεφτά, νωρίς το απόγευμα
να΄ σου πάλι ξανά
χάζεμα στην
πολυποίκιλη βιτρίνα
με τα ξύλινα παιχνίδια,
τα μουσικά κουτιά,
τις παραμυθένιες κούκλες,
σαν η μάνα μας έστελνε
στο Εύωνον να πάρουμε
εκατό δράμια πελτέ τομάτας.

Το απόβραδο, δικαιολογία,
πάμε μαμά στου Κοτσώλη
για γλυκάκι..
Έρχομαι, ένα λεπτάκι, καλέ,
εδώ απέναντι πάω κι έρχομαι..

Ναι, εκείνα τα χρόνια
που Εκεί Κοντά,
στην Πλατεία Συντάγματος,
ήταν φρέσκο το αδικοχαμένο
αίμα, αλλά, επιφανειακά
ήσυχη η Ιστορική Πλατεία.

Που τα νησιά δεν ήταν
όλα του παραθερισμού,
μα οι άθλιες φυλακές
για τους Ιδεολόγους.
Που στις παραπέρα
από τη δική μας
γειτονιά, ήταν φυλακές,
για να σωπάσουν
τα στόματα όλων
όσων ζήτησαν
η Ζωή να Γίνει Όνειρο και,
Όχι το όνειρο ζωή..
Κι Εμείς Εκεί,
Παιδιά μικρά,
σαν αδέσποτα, αμέριμνα,
μικρά αγαθά μαξούμια,
μέναμε ώρες να
οραματιζόμαστε να
ζωντανεύουν τα
ξύλινα αλογάκια,
οι κούκλες, η ξύλινη
τίγρης να ημερεύει
για να την πάρουμε
σπίτι να μας
συντροφεύει τα
Εξόριστα Τα Βράδια.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Μανταρίνι στο Χρόνο .. {Γιούλη Τσουρεκά}



Μανταρίνι στο Χρόνο .. {Γιούλη Τσουρεκά}

Καθαρίζω φλούδες μανταρίνι.


Αργά, πολύ αργά.
Νωχελικά σχεδόν.
Τις κάνω μικρά κομμάτια.

Τις συνθέτω σε όλες 
τις κατευθύνσεις.
Πάνω, κάτω, πλάγια,
παντού.

Συνθέτω το χρόνο με
το Πορτοκαλί της Επιστήμης
από της φλούδες των μανταρινιών.

Ζωγραφίζω το χρόνο,
τους δείκτες του ρολογιού,
τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά
της απρόβλεπτης ώρας.
Ώρες ολόκληρες περνούν
ζωγραφίζοντας το χρόνο με
τις φλούδες απ΄τα μανταρίνια.

Μέρες ολάκερες φτιάχνοντας
χρωματιστά παζλ που
αντανακλούν στα
μελαγχολικά μάτια μου.

Χρόνια, πολλά χρόνια,
ασυμβίβαστα, αδύνατον
να χαριστούν ξανά στο διηνεκές.

Φλούδες μανταρίνια είναι
το μέτρημα μου σε
μία μοναχικότητα,
που Μοσχοβολάει
χυμό και φλούδα μανταρινιού,
που ζωγραφίζει μεσ΄στο
αχανές του νου μου
ό,τι έδωσα και ό,τι δεν πήρα
Ό,τι πήρα και ό,τι δεν έδωσα.

Ατέλειωτες οι μανταρινένιες
ζωγραφιές μου, αψηφώντας
τον χρόνο που κυλάει.
Είναι η Ζωή μου Όλη.
Ένα ατελείωτο Ταξίδι
μίας πικρόγλυκης αγάπης.
Σαν Φλούδα Μανταρινιού. {Γιούλη Τσουρεκά}

Πίνακας : Salvador Dalí

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Ό,τι Αγαπώ Είσαι Εσύ.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Ό,τι Αγαπώ Είσαι Εσύ.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Μέσα στη Γέμιση του Φεγγαριού,


στην αρχή του Χειμώνα,
Είσαι η δική μου θάλασσα,
η μαγεύτρα που με ταξιδεύει,
μαζί της Μόνο Εσύ.

Είσαι ο Φάρος που
οδηγεί τα βήματά μου,
στα απόκρημνα βράχια
που απ΄την αλμύρα
των δακρύων μου,
φύτρωσαν σπάνια
φούξια λούλουδα.

Τα "βάφτισα" για να
έχουν έστω ένα γράμμα
από το Όνομά Σου..
Είναι τα Ροδολούλουδα,
Του Έρωτα Λουλούδια,
Σπάνιας Ομορφιάς,
Ακριβών Συναισθημάτων,
Αισθημάτων Συμπαντικών.

Ό,τι είναι σπάνιο,
Είσαι Εσύ.
Ό,τι είναι σπουδαίο,
Είσαι Εσύ.
Ό,τι είναι απρόβλεπτο,
Είσαι Εσύ.
Ό,τι Αγαπάω,
Είσαι Εσύ. {Γιούλη Τσουρεκά}

** Καλή Ανατολή **

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Μαγική Πόλη {Γιούλη Τσουρεκά}



Μαγική Πόλη {Γιούλη Τσουρεκά}

Ένα χειμωνιάτικο 


βροχερό βράδυ 
του Δεκέμβρη,
περπατώντας 
μόνοι οι δυο μας 
σε μία άγνωστη 
μακρινή Πόλη.

Γαλάζια Λίμνη
η Θέα Μας και
βρέχει ασταμάτητα.

Την ομπρέλα κρατώ,
μου σφίγγεις το χέρι,
με κοιτάς ίσια στα
μάτια.

Λιγώνομαι, χαμογελάς,
με ρωτάς αν πονώ.
Πιο δυνατά κράτα με
να μην χαθώ στη
μπόρα, στη καταχνιά,
τι κι αν έχει Φώτα,
νοιώθω τυφλή δίχως Εσένα.

Περπατάμε αργά, αγκαλιασμένοι,
προστατευμένοι, με μία
μικρή ομπρέλα, μου κρυφομιλάς
στ΄αυτί, γελάω, στάζουν νερό
τα αδιάβροχα μας, μα αυτό
μας αφήνει αδιάφορους.

Τελειώνει η Λίμνη και,
ξάφνου μπροστά μας
βλέπουμε ένα μεγάλο ποτάμι,
κατάφωτο στις όχθες του,
με ποταμόπλοια να πλέουν.

Κόσμος παντού πλημμύρα,
να βρέχονται και να γελούν
ευτυχισμένα, σα να άλλαξε
κάτι σημαντικό
στην Άγνωστη, Μαγική Πόλη.

Μου λες πάλι το Όνομά Σου,
φωνάζεις το Δικό Μου,
Σου λέω Σ΄Αγαπώ,
Ζεστό το πέρασμα των
Χεριών Σου Στο Κορμί Μου.

Στην Άγνωστη Πόλη,
οι ψυχές και τα κορμιά
δένονται συνήθως πιο σφιχτά.
Ζεστή η Καρδιά Σου,
μου ζεσταίνεις τη Δική Μου
που ρυθμικά, γοργά χτυπά
για την Αγάπη μας.
Φωτιές ανάβουν οι Ματιές Μας.

Δεν τις σβήνει η ασταμάτητη βροχή,
ούτε η μεγάλη γαλάζια λίμνη,
ούτε η Ορμή του Ποταμού.
Η Ορμή της Αγάπης
στην Μαγική Πόλη των
Δόγηδων.
Παραμύθι Ονειρικό.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Ορίζοντας Αγάπης {Γιούλη Τσουρεκά}



Ορίζοντας Αγάπης {Γιούλη Τσουρεκά}

Σε ευγνωμονώ που πλάι μου είσαι
στις δύσκολες στιγμές μου.
Με μαθαίνεις να περπατώ,
στα δύσκολα μονοπάτια
αδιαμαρτύρητα με πείσμα.

Παίρνω Ουσία Δύναμης
από τη Δύναμή Σου
Άνθρωπε Μοναδικέ Μου.
Αρετή σου κι Αλήθεια σου
που τη μοιράζεσαι
στις κρυφές στιγμές μας.

Με κάνεις να γελάω,
να ξεχνιέμαι,
να τραγουδάω,
να μην πατώ τα
πόδια μου στη Γη,
με το αδόκητο
χάρισμα του Έρωτά σου.

Αισθάνομαι συναρπαστικά
από την Αγάπη σου.
Λιώνω με τα μελωμένα λόγια σου,
με το όμορφο σου πνεύμα,
με το αστείρευτο χιούμορ σου,
με το Χαμόγελό Σου.

Εσύ, μου δίνεις ζωή, πνοή
απ΄την πνοή σου,
Έρωτα Μοναδικό κι Αγάπη
Ζηλευτή, που δεν υπάρχει πουθενά,
μήτε Εδώ, μήτε στον Ουρανό.

Με εμπνέεις να γράφω,
ατέλειωτες σελίδες
για να σ΄αφήσω
με τη Γραφή μου,
ως παρακαταθήκη την Αγάπη μου.

Είσαι όμορφος Αγάπη μου και,
η σπάνια ομορφιά σου, πηγάζει
απ΄την ψυχή σου.

Δες, κοίτα τον Ορίζοντα,
είναι ξάστερος, καθαρός
όπως οι σκέψεις μας,
της προσμονής τ΄απόβραδου,
που γλυκαίνει το βράδυ,
σαν αγκαλιά με παίρνεις
με χάρισμα τις Αγκαλιές Σου,
τα Φιλιά, τα Λόγια,
πίσω από την κλειδαμπαρωμένη
Πόρτα του άπαρτου
Κάστρου της Αγάπης Μας. {Γιούλη Τσουρεκά}