Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Βρέχει Έρωτα...{Γιούλη Τσουρεκά}


Βρέχει Έρωτα...{Γιούλη Τσουρεκά} 

Βρέχει Έρωτα απόψε αγάπη μου.
Που θα πας να "κρυφτείς";!
Που θα απαγγιάσεις;;
Έμεινε δίχως Μαρκίζα 
το Καταφύγιό μας..
Την πήρε ο Άνεμος
τον προηγούμενο Χειμώνα
με την ξαφνική καταιγίδα..
Έλα. Σε περιμένω.
Θέλω να μείνεις μαζί μου απόψε.
Να είμαστε αγκαλιά.
Να κοιταζόμαστε στα μάτια
ώσπου να βουρκώσουν και
να τρέξουν τα δάκρυά μας.
Να εξαγνίσουν την ευεργετική βροχή.
Για Εμάς βρέχει Έρωτα Απόψε.
Έλα σε Θέλω. Σε προσμένω.
Να στεγνώσουν ως το πρωί
τα βλέφαρά μας, ώσπου στο χάραμα
και το τελευταίο αστέρι του Ουρανού
να σβήσει μέσα στις σφιχτοδεμένες
παλάμες μας, τόσο πολύ που
να ματώσουμε.
Βρέχει Έρωτα με Αίμα απόψε Αλήτη Μου..
Έλα ώσπου το Φεγγάρι να σβήσει σα
τη στάχτη του Τσιγάρου Σου
πάνω στα Καυτά Κορμιά Μας.. {Γ.Τ.}

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Το Κλειδί.... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 30 του Σεπτέμβρη...}



Το Κλειδί.... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 30 του Σεπτέμβρη...}

Ήρθε ο καιρός να πάρεις το τιμόνι στο χέρι
το τιμόνι του πλοίου για το Μακρινό Ταξίδι..
Πέρασε κι άλλος μήνας κι έχεις χάσει το Κλειδί..
Ταξίδεψε με τα δικά σου άρμενα Καπετάνιε
της Καρδιάς μου, Μοναδικέ Μου, Ακριβέ μου.
Κι αν έχασες το Κλειδί Μας, κι αν έχασες όλα
τα Πρωινά της ζωής μας Αγκαλιά σφιχτή Μαζί,
κάθε μέρα είναι μία άλλη μέρα,
μία Νέα Ανατολή, μόνο που ξεχάστηκες καλέ μου,
έχασες το κλειδί...
Μη μου λυπάσαι αγάπη μου, δεν είναι και
προς θάνατο.. δεν θέλω να με δεις να κλαίω.
Το κλειδί είναι πάντα δικό σου.
Δώρο Ακριβό απ΄τη Ψυχή Μου,
στο έδωσα μαλαματένιο φυλαχτό
ν΄ανοίγεις τη Καρδιά μου
τα μοναχικά απογεύματα της κάθε μέρας..
Το Κλειδί σου για να ανοίγεις τη
κλειστή τη πόρτα μου τα δειλινά..
Να με παίρνεις αγκαλιά και να λιγώνομαι..
Να πάρω το Κλειδί Σου να το πετάξω
απ΄το Παράθυρό μου
για να μην μου φύγεις Ποτέ Πια...{Γ.Τ.}

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Ας Τραγουδήσουμε.... {Γιούλη Τσουρεκά}



Ας Τραγουδήσουμε.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ας Τραγουδήσουμε Δυνατά
όλοι μαζί παιδιά,
να ακουστεί η Φωνή μας, 
ως τα Πέρατα Της Γης.
Ας Τραγουδήσουμε παρηγορητικά
για τη Νίκη που προσμένουμε,
για τη Νίκη και τη Δικαιοσύνη
του Λαού Μας που ακόμη
δεν γιορτάσαμε..
Για τον φόβο που μας επιβάλλουν,
για την ήττα που δεν αποδεχόμαστε και
δεν υπογράψαμε..
Για τους "άσπονδους" φίλους που
μας πρόδωσαν..
Κι όμως Σταθήκαμε Όρθιοι
στο Ανάστημά μας και Πιστέψαμε
πάλι στη Φιλία, στη Συντροφικότητα,
στον Κεραυνοβόλο Έρωτα..
αυτόν που Μας "Χτυπάει"
σα το ηλεκτρικό ρεύμα με
εκατομμύρια βατ... έτσι Αόρατα..
Ας Τραγουδήσουμε για Εμάς.
Για την καύλα μας επιτέλους
βρε παιδιά, τι έγινε;;
Έτσι δεν είναι;!
Ας Τραγουδήσουμε με τη φάλτσα
φωνή μας ακομπλεξάριστοι κι ωραίοι,
πηγαίοι, αυθόρμητοι, ακόμη και μοιραίοι.
Ας Τραγουδήσουμε και Πάλι όπως Τότε
παλιά που είχε σημασία και βάση
πως, Ναι ρε Γαμώτο,
Μας Έμεινε Μόνο Η Ροκιάααααα .... {Γ.Τ.}

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Δίνη ...{Γιούλη Τσουρεκά}


Δίνη ...λοιπόν... 

Έσκαψα με τα νυχοπόδαρά μου
το πάτωμα νύχτα, βαθιά 
μεσάνυχτα, λυσσασμένη,
ριμαγμένη απ΄τον πόνο και
το δάκρυ.. έγινα δραματική
ηθοποιός αρχαίας τραγωδίας
για σένα Θεέ Διόνυσε
λατρεμένε μου Αλήτη
της Ψυχής, της Καρδιάς,
της ανύπαρκτης της Συντροφιάς
των δικών μας στιγμών που
σκόρπισε σε σκόνη μαγική
η κακιά μάγισσα
η ξεμαλλιασμένη,
η σκύλα, η αγριοντυμένη..
Η μάγισσα Ντε Σπελ.. αυτή
ευθύνεται για τα συντρίμμια μας
για την ανυπαρξία της ζωής μας
που είναι δήθεν και ντεμέκ
μόδα κι αυτή της Εποχής..
Ευκαιριακά.. Δίνη Αγάπη μου.
Παραμονές Χριστουγέννων
πιάνουν τα θαύματα μα και
οι κατάρες των κακών μαγισσών
που αθέλητα έστειλες στο
Δρόμο Μας. Γιατί;!
Δίνη μόνο Δίνη απελπισία,
δεν υπάρχει απάντηση,
δεν ρωτάω άλλοτε,
δεν μπορείς να μ΄απαντήσεις
Δίνη Λατρεμένε μου Τρελέ κι
αβέβαιε εραστή της μιας βραδιάς..
Δίνη Αγάπη Μου..
Φώναξα Δυνατά στον Ήλιο
σαν ξημέρωσε η μέρα που
με βρήκε κατάχαμα γυμνή
στο πάτωμα κάτω απ΄τη
στροβιλιστή σκάλα,
αυτήν που έφυγα τρέχοντας..
Δίνη Λατρεμένε μου.
Τη σκάλα που με κυνηγούσες
για να μείνω στο παράλογο,
στο εφήμερο μαζί με την
κακιά σου Μάγισσα.
Δίνη Αγαπημένε μου..
Κατάφερα και δραπέτευσα
απ΄το φεγγίτη της οδύνης μου,
για να σε φιλήσω στο Όνειρό Μου
με Χαρά κι Ευτυχία.
Δίνη Λατρεμένε μου.
Δεν μάλωσα μαζί σου
στη Μοιρασιά των Άστρων.
Δίνη.. ως τώρα δεν έχω
συναντήσει κανέναν στο δρόμο μου..
Κλείνω Ερμητικά τα μάτια μου,
τόσο δυνατά που πονάω αφόρητα
στα μάτια, στο πρόσωπο, στο στόμα,
στη ψυχή, στο κορμί, κυρίως στο Νου.
Δίνη Λατρεμένε μου..
Δίνη. Ευελπιστώ να βρεθούμε
κάτω από τα ερείπια, τα χαλάσματα,
μέσα στη Δίνη να υπάρξουν διασώστες
να περισώσουν το χαμένο μας Χαμόγελο.
Δίνη Αγάπη μου..
Πέρασε τόσος καιρός κι εγώ
απεγνωσμένα ψάχνω στα αζήτητα
να βρω στολίδια της Ψυχής μας
για να απελευθερωθούμε
απ΄τη Δίνη της εκρηκτικής Σιωπής Μας..{Γ.Τ.}

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Άκου τη Στιγμή ... {Γιούλη Τσουρεκά}


Άκου τη Στιγμή ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Έφυγες νύχτα ξαφνικά 
καμία εξήγηση.
Σε περίμενα βραδιές
αξημέρωτες δίχως παρεξήγηση..
Δεν σε ρώτησα Τίποτε.
Αδιάφορα μου είπες
χωρίς τα μάτια μου
τα βουρκωμένα να κοιτάς,
πως όλα έχουν αρχή και τέλος.
Συμφώνησα μαζί σου
ποτέ δεν διαφώνησα.
Έτσι μου είπες, πως
δεν συνέβη τίποτε και
Χάθηκες μέσα στη Νύχτα,
στο κρύο του Γενάρη,
στη παγωνιά, στο χιονόβροχο.
Από τότε, πέρασαν ώρες.
Πέρασαν μέρες πολλές
αβάσταχτα βασανιστικές
ατελείωτες και αξημέρωτες νυχτιές.
Πέρασε πολύς καιρός από Τότε.
Κοίτα να δεις λοιπόν.
Πέρασε μία Άνοιξη που στους
κήπους άνθισαν οι νερατζιές.
Έφτιαξα με τη φρούδα τους
πικρόγλυκο γλυκό και
πιότερο πικράθηκα με
την Ανάμνηση Σου..
Ξέρω, θα μου πεις πως
το ποτάμι κυλάει πάντα μπροστά
στις ασπριδερές λάγνες πέτρες.
Τα πουλιά χτίζουν φωλιές.
Οι άνθρωποι ζευγαρώνουν
σαν τα Περιστέρια κι
εγώ πάντα μόνη με
τη δική σου σκέψη Συντροφιά Μου.
Μέσα στη καρδιά μου
τίποτε δεν άλλαξε.
Μόνο οι ατέλειωτες Νύχτες γίναν
απελπιστικά Πελώριες.
Μα σα κουραστείς, σαν αποστάσεις
ένα να ξέρεις, πως πάντα σε προσμένω.
Έχω το κλειδί στη Καρδιά μου πάντα
καλά και φυλαγμένο, λατρεμένο
μόνο για Σένα.
Είναι κρυμμένο και στο
Ακροκέραμο δίπλα στη πόρτα
στη γλάστρα με τις μπιγκόνιες..
θυμάσαι, Εκεί που έκρυψες
το "μαχαίρι" την τελευταία
στιγμή που σου φώναζα
Πως Σε Αγαπάω... {Γ.Τ. ~ 26/9/2013}

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Λουλούδι στη Πέτρα... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 24/09/2013}


Λουλούδι στη Πέτρα... {Γιούλη Τσουρεκά ~ 24/09/2013}

Κι αν η καρδιά σου σκληρή 
σα πέτρα έγινε
η δική μου καρδιά μήτε 
σε νοιάζει τι απέγινε.
Μα όσο μακρυά κι
αν έφυγες από κοντά μου,
σε έχω πάντα κατάστηθα
μέσα στην έρημη καρδιά μου.
Λουλούδι μέσα μου φύτρωσε
για σένα, το φροντίζω, το
ποτίζω να μην μαραθεί ποτέ.
Είναι ό,τι πιο Ακριβό έχω
σε Τούτο το ψεύτη Κόσμο.
Ένα λουλούδι στη δική σου
καρδιά τη πέτρινη, την άδεια,
που εσύ κάνεις να "φαίνεται"
κατά πως θες, όμως μυρίζει δυόσμο.
Κίτρινος πανσές πάνω στη
πέτρα, ζωντανός ο μενεξές
μέσα στου Νου, την άβυσσο
της όμορφης Ψυχής σου
την Παράδεισο.
Κι αν τα βήματά σου
πατούν την άσφαλτο με
βιάση, κι αν στα δάση που
διαβαίνεις ποτέ σου εσύ
δεν σκιάζεσαι, εγώ τότε
σε θαυμάζω, σε ζητώ, σε αγαπώ.
Λουλούδια φυτρωμένα στα
βαριά τα βήματά σου,
σε χαίρομαι που δεν φοβάσαι,
μάτια μου, μαύρα πεύκα,
μήτε κι εγώ φοβήθηκα ποτέ
τον "λύκο" τον κακό,
τον "λύκο" τον πανούργο,
μόνο τον Κυνηγό φοβάμαι και
στο Ομολογώ, ναι, από
Εκείνον Τρέχω Να Σωθώ,
ζωντανή σαν είμαι εγώ,
μοναχά λουλούδια στη πέτρα
της όμορφης καρδιάς σου
θα ποτίζω, να περνάς, να πατάς,
τη μοσχοβολιά τους μοναχά
να οσφραίνεσαι και να ορμάς... {Γ.Τ.}

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Σταμάτα να Φοβάσαι... {Γιούλη Τσουρεκά}



Σταμάτα να Φοβάσαι... {Γιούλη Τσουρεκά}

Βρε παιδάκι μου.. δεν ακούς τι σου λέω
τόσα χρόνια τώρα;; 
μάλλιασε η γλώσσα μου πλέον 
σα μάλλινη κουβέρτα,
δεν αντέχω σου λέω
εσύ να δεις, το συκώτι θέλεις
να μου σκάσεις..!
Σταμάτα επιτέλους να Φοβάσαι
και να κρύβεσαι μέσα στα
λαγούμια, στα άδυτα της
φοβισμένης ψυχής σου.
Τι κρύβεσαι Άνθρωπε μου;;
Αρουραίος είσαι;!
Δεν τρέχει Αίμα στις Φλέβες σου;
Νεύρο δεν έχεις;!
Τσαγανό, λίγο τσαμπουκά αληθινό;;
Μη σκύβεις, σήκω πάνω σου λέω..!
Έλα μαζί μας στη Πλατεία.
Έλα μαζί μας στη Συγκέντρωση.
Είμαστε Πάρα Πολλοί.
Δεν θα σε πειράξει κανένας..
Κανένας Ακούς στο Υπόσχομαι,
γιατί, Ναι, πρώτη το Πίστεψα εγώ..
κι εγώ ήμουν δειλή, δεν είμαι πια.
Κι εγώ από λαγούμι προερχόμουν
κατάφερα και το σκέπασα με
το δικό μου χώμα.
Αυτό που είχε μαζευτεί για
πολλά χρόνια στα παπούτσια μου,
για να πηγαίνω στη δουλειά,
περιμένοντας να πάρω τα
κεκτημένα μου όπως Όλοι Μας.
Για την Αξιοπρέπεια της Ζωής
την Περηφάνεια, την Ανεξαρτησία,
τη Ζωή, την Αυτονομία, την Ισονομία.
Τώρα τι θες;; να σκύψουμε το Κεφάλι;;
Να πληρώσουμε την υποτέλεια
που "επιμελώς" μας επιβάλλεται,
με το μαχαίρι στο λαιμό;
με το πιστόλι στο κρόταφο;;
Είναι Ελευθερία της Σκέψης αυτή
η μέθοδος;;
Δουλεύεις από "χόμπυ" άνθρωπε μου;;
Ξεκινάς το χάραμα της μέρας και
γυρίζεις κατάκοπος το βράδυ για
να πλουτίσει πιότερο τ΄αφεντικό σου ή
για να φας ένα κομμάτι Καθαρό Ψωμί
τα παιδιά σου κι εσύ;;
Σήκω Λοιπόν το Κεφάλι, μην μεμψιμοιρείς,
μην μιζεριάζεις γιατί άλλα τετρακόσια
χρόνια θα΄σαι Υποτελείς με τη
Δαμόκλειο Σπάθη απειλητικά
πάνω στο σβέρκο σου..
Αυτό δεν αντέχεται Αδελφέ..
Τουλάχιστον εγώ δεν το άντεξα.
Κάποια στιγμή άκουσα τον
ήχο της κραυγής μου να
ουρλιάζω Όχι, Ποτέ Πια Σκλάβα..
Δες Μέσα σου τον Ήλιο της
Ψυχής Σου, μέσα από τα
Δικά Μας βλέμματα που σε καλούμε..
Σήκω Επάνω. Έλα Μαζί Μας... {Γ.Τ. - 23-9-213}

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Ναυάγιο η ζωή μας φίλε..... {Γιούλη Τσουρεκά}


Ναυάγιο η ζωή μας φίλε..... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ναυάγιο σου λέω.
Τιτανικός.
Ούτε φταις, ούτε φταίω...
ήταν πάθος δυνατό κι 
αιμορραγώ..
Κανένας δεν μας έμαθε 
να λέμε την αλήθεια.
Συναινετικοί πάντα συμβιβασμένοι.
Έξω Επαναστάτες.
Στην Καρδιά, τις λέξεις μην τις λες..
Ανέθεμά Τες..
Δεν μάθαμε το δύσβατο μονοπάτι
του Εμείς.
Το πιο φρικτό για Εμάς, πως,
κανένας δεν μας δίδαξε να
επενδύουμε στο Εγώ.
Στο Εγώ, Κατάματα στο Καθρέφτη,
όχι μέσα απ΄τα συντρίμμια μας..
Ναι, δίκιο είχες.. σα ζητιάνα
παρακαλάω στην πόρτα του Εσείς..
Εσείς Όλοι Μαζί.
Εμείς Οι Δύο
Ασυμβίβαστοι Μαζί.
Εσύ συμβιβασμένος επαναστάτης.
Αναρχοκομμούνι και γουστάρω.
Εγώ μόνη, ασυμβίβαστη,
πεισματικά ανένταχτη..
Κρατάς "Λάθος Όπλο".
Πολεμάς "Λάθος Στόχο".
Εμένα.
Τι φταις αγάπη;!
Τι φταίω δίχως πίστη;
Τι φταίμε που σκοτώσαμε
το τελευταίο ψήγμα της
Ελπίδας Μας;! Τι; Τι;... {Γ.Τ.}

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Ταξίδι ... {Γιούλη Τσουρεκά}


Ταξίδι ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Στο διάβα της ζωής μου 
έκανα πολλά ταξίδια μακρινά.
Γνώρισα τόπους, ανθρώπους 
διαφορετικούς, απλούς, 
ονειροπόλους επαναστάτες, 
στασιαστές μα και υπερφίαλους
καπιταλιστές με το νου τους, 
ψωμί δεν είχανε να φάνε κι
όμως κολίγοι θέλανε να΄ναι
να σκύβουν το κεφάλι
σε κάθε αφεντικό.
Μάταια τους φώναζα
σηκώστε το Κεφάλι Σας.
Πάρτε μόνο μία βαλίτσα στο
χέρι σας, καλύτερα στο δρόμο κι
Ελεύθεροι παρά σκλαβωμένοι
σε βάρβαρο αφέντη..
Δεν χρειάζεται πολλά ο Άνθρωπος
να ζήσει, στη ζωή με ψηλά
το Κεφάλι Του να προχωρήσει.
Ταξίδι και Αξιοπρέπεια..
Να σκέφτεσαι, να αγναντεύεις μακριά
με το βλέμμα και να κοιτάς όλο
τον Κόσμο Κατάματα με Καθαρό Βλέμμα.
Ταξίδι της ζωής μου όμορφο
σε Ευχαριστώ που γνώρισα τόπους,
ανθρώπους, θαύμασα τη φύση.
Ταξίδι σε ένα μέρος που είναι
στο δικό μου Νου κι όμως δεν
θυμάμαι το προορισμό..
Είναι ένα μέρος μαγικό
κάπου στη Γη..
Το θυμόμουν ως πριν λίγο καιρό..
Μα οι θύμισες και οι αναμνήσεις
με έκαναν να ξεχάσω το
Όνομα σου...
Ταξίδι μου Εσύ Μοναδικό...{Γ.Τ.}

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Νοσταλγία ... {Γιούλη Τσουρεκά}


Νοσταλγία ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Να΄ξερες μονάχα πόσο σε έχω νοσταλγήσει,
πόσο σε επιθύμησα, μου λείπεις..
Πως να σε βρω, να σου φωνάξω πως, 
η αντοχή μου εξαντλήθηκε, παραπατώ, 
παραπαίω σα σκιά σε άγνωστο τόπο..
Ο χρόνος έχει σταματήσει σε μία στιγμή 
κι όλα μοιάζουν ξένα, απόμακρα, ανύπαρκτα..
Μα ούτε κι εσύ μου έκαμες κουβέντα για
κάτι παρόμοιο..
δεν γνωρίζω τίποτα για σένα, ούτε ποιος
να΄σαι τάχα, τι να σκέφτεσαι, που να
πηγαίνεις, πως να περνάς τις μεγάλες νύχτες..
Μόνο στον ύπνο μου έρχεσαι σαν οπτασία,
βλέπω όμως ξεκάθαρα τα μάτια σου να
με κοιτούν επίμονα, κάτι μου ψιθυρίζεις
το ακαθόριστο που δεν καταλαβαίνω...
σκόρπιες ασύνδετες λέξεις μονάχα..
Φύγε, έλα, σε θέλω, μου λείπεις, σε μισώ...
αντίθετα όλα και άπιαστα σα το αστέρι
που πέφτει απ΄τον Ουρανό και χάνεται
στο Σύμπαν των υπάρξεων μας καθώς
μας Σκεπάζει ο ίδιος Ουρανός σα ξένους,
σα χαμένους σε διαφορετικό Πλανήτη.
Στο όνειρό μου φευγαλέα έρχεται μία
Σκηνή Θεατρική, πως, καθόμαστε κι οι δύο
μας σε ένα παγκάκι μπροστά στη Θάλασσα,
κάτω από ένα μεγάλο Αλμυρίκι και μένα η
καρδιά μου "πεταρίζει", ο Κόσμος γύρω μου
γεμίζει απ΄το κελάιδησμα χιλιάδων ξωτικών πουλιών.
Μεσ΄ στο λήθαργό μου, νοιώθω πως σου σφίγγω
δυνατά το χέρι σου.. τόσο δυνατά που σαν ξαφνικά
πετάγομαι πονάω αφόρητα, όχι στο χέρι μου, αλλά
στη Καρδιά Μου, πιο μέσα ακόμη.. στη Ψυχή Μου..
Τίποτ΄άλλο...
Σαν σε Οπτασία σε βλέπω μπρος μου αμίλητος, να σκύβεις
πάνω μου, με μία ανέμελη κίνησή σου να μου χαϊδεύεις
τα μαλλιά μου....
Μετά .. δωμάτιο άδειο.. άδεια ψυχή.. άδεια ζωή..
Κι όμως Είσαι Εδώ δίπλα μου Κάθε Μέρα... {Γ.Τ.}

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Μία Νύχτα κάποιου Ιούνη...... {Γιούλη Τσουρεκά}



Μία Νύχτα κάποιου Ιούνη...... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μικρές πρωινές ώρες ..
δωμάτιο μεγάλο 
σοφίτα επικλινής και 
ατμοσφαιρική..
Τεράστιο κρεββάτι άδειο..
δύο κορμιά στο 
Απόλυτο Ένα.
Με κρατούσες αγκαλιά.
Σφιχτά τόσο σφιχτά
που πονούσα γλυκά
είναι απ΄το Πόνο που
μ΄αρέσει, που θέλω
να διαρκέσει Αιώνες πάντα
στη δική σου Αγκαλιά.
Καταφύγιο η Αγκαλιά Σου.
Σε Πίστευα.
Σε Θαύμαζα..
Μεγαλείο στον άντρα να
έχει το Θαυμασμό μίας
αληθινής γυναίκας που
τον αγαπάει δίχως καμία
Προσμονή..
Τόσο Ελεύθερα, Τόσο Ξέγνοιαστα,
Τόσο Απονήρευτα που να μην
υποψιάζεται τι κρύβεται Πίσω
από Εσένα που Θαυμάζω..
Ψεύτικες ... αναρτήσεις ...
ευαισθησίες της στιγμής για
προβολή του εγωισμού και δόξα
του Εγωκεντρισμού...
Κρυψίνους...
Παρορμητικός ήρθες επιπόλαια...
Ήμουν ανυποψίαστη, τυφλή,
δέσμια του Έρωτα, του Πάθους.
Σε ρώτησα εκείνη τη νύχτα.. :
Τι είμαι για Σένα;!
Κάπνιζες κρατώντας με σφιχτά
κοιτάζοντας την οροφή της
χαμηλής σκεπής..
Με Κοίταξες αστραπιαία..
σκέφτηκες για λίγο,
μου απάντησες ακαριαία
κοιτάζοντας ένα μυγάκι
που πετούσε στο ανοιχτό
παράθυρο της οροφής...
Τι είσαι για Μένα;;! ...μου είπες...!
Μία νύχτα Μόνο Είσαι στο
Τίποτα της ζωής Μου... {Γ.Τ.}

~ 9/9/2013 Αφιερωμένο στις Γυναίκες που "παγιδεύονται" στα συναισθήματά τους, ανυποψίαστες το ζοφερό Αύριο.
Προσοχή στο ..Κενό.. Για μία Ομάδα Γυναικών Με Αλληλεγγύη..!

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Ουτοπία..... {Γιούλη Τσουρεκά}


Ουτοπία..... {Γιούλη Τσουρεκά}

Οι φίλοι μου με λένε ονειροπαρμένη
το παραδέχομαι πως, ναι είμαι
υπερβατικά πολύ.. στο έπακρον..
Νόμισα πολλές φορές, τι αστείο κι
ακόμα το νομίζω, πως με την Αγάπη μου
θα μεταμορφώσω το βάτραχο σε κύκνο..
Τι ουτοπία από μεριάς μου..
Κάθε μέρα που ξημερώνει
το συνειδητοποιώ γιατί πονάω
τόσο πολύ στα μάγουλα μου,
στο σώμα μου, απ΄τα χαστούκια σου
Ζωή με παραπλανάς ολότελα,
με χτυπάς αδιάκοπα με μια
βρεγμένη σανίδα.. ανελέητα ουρλιάζω
στους πόνους, μην πιστεύοντας την
πραγματικότητα, ζώντας την Ουτοπία..
Το τραγικό για μένα είναι, πως, όσο
με χτυπάς, άλλο τόσο κι εγώ πιστεύω
πως να να ο βάτραχος θα μεταμορφωθεί
σε Όμορφο Κατάλευκο Κύκνο..!!
Ουτοπία Μου, ούτε στα Παραμύθια
του Άντερσεν...!!!!! {Γ.Τ.~ 8/9/2013}

Για τη Συρία, τους Φίλους μας Σύριους που αδικοχάνονται..{Γιούλη Τσουρεκά}



Για τη Συρία, τους Φίλους μας Σύριους που αδικοχάνονται..{Γιούλη Τσουρεκά}

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχει αυτό που λέμε ..Θεός. Πολλές σκέψεις περνούν απ΄το μυαλό μου, φαντάζομαι ακόμη πως έρχεται κάποια αόρατη στιγμή που συναντώ το Θεό. Τότε, με τόλμη δράττομαι της ευκαιρίας να του κάνω την εξής απλή ερώτηση. Θεέ μου, έφτιαξες ένα απέραντο Σύμπαν, που για να δύναται να διατηρείται σε ισορροπία, μου είναι αδύνατον να κατανοήσω στο ελάχιστο δυνατόν, για ποιο λόγο στηρίζεται στον αλληλοσπαραγμό;! Χρόνια και χρόνια πέρασαν κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδούλα, έρχεται μία απροσδιόριστη λέξη στα αυτιά μου, στο νου μου που δεν καταλάβαινα τότε από τις συζητήσεις των μεγαλύτερων μου, των γονιών μου... "Βιετνάμ"..! Πάντα και παντού μαύρες τρύπες στο Σύμπαν που κατασπαράζουν εκατομμύρια αστέρια, καιόμενοι ήλιοι, καιόμενη Γη σαν τα βαρελότα, που είναι "Επικίνδυνα Παιχνίδια" και επινόηση των ανόητων ανθρώπων. Θεέ μου, δημιούργησες Μεγάλο Έργο Θαυμαστό, Μία Γη, μέσα στο τάχα μου ειρηνικό σου σύμπαν, που για να ισορροπήσουν τα διάφορα είδη, εφάρμοσες με τις ..ευλογίες σου, το απάνθρωπο ρητό : "Το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό". Συγχώρεσε με, αν υπάρχεις Δείξε Το, διότι μου είναι Αδύνατον Να Σε Πιστέψω πως η Παντοδυναμία Σου επιτρέπει Τόση Αδικία στο Σύμπαν. Γ.Τ.-

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Ποιητική Ασάφεια.... Ποιητική Αδεία ....{Γιούλη Τσουρεκά} ~ 6/9/2013.




Ποιητική Ασάφεια.... Ποιητική Αδεία ....{Γιούλη Τσουρεκά} ~ 6/9/2013.

Ναι, σωστά μου πέταξες στα μούτρα
πως δεν έχω ταυτότητα..
πως δεν είμαι εγώ
πως είναι κάποια άλλη ή
γιατί όχι και κάποιος άλλος
άγνωστος ο Άνθρωπος για Σένα,
άδειος, κούφιος σα τη μεγάλη κουφάλα
ενός αιωνόβιου δέντρου στη
μέση της Ερήμου.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που σε κάθε
μονοπάτι της ζωής τους αλλάζουν
ταυτότητα, γίνονται κάποιοι άλλοι..
Ποτέ δεν το κατάλαβα,
Ποτέ δεν το προσπάθησα,
Ποτέ δεν το πίστεψα..
πως να παλέψεις με την παρόρμηση,
το αυθεντικό και το πηγαίο της ψυχής σου;
Αφού έχεις αυτή την άποψη λοιπόν για
μένα, γιατί ταράζεις τα λιμνάζοντα νερά
της πεζής, αδιάφορης ζωής σου;
Ποιητική ασάφεια θα μου πεις..
φθηνή δικαιολογία να εκμεταλλεύεται
κανείς Ποιητική Αδεία,
λέξεις μαχαίρια, υπόγειες διαδρομές,
υποχθόνιες συνωμοσίες σα κατάσκοπος,
δίχως Αποστολή και Πόλεμο..
Συχνάζεις στη χάση του άρρωστου μυαλού σου
αφού μπορείς, μπράβο σου πολύ ωραίο στέκι
έχεις διαλέξει να΄σαι καλά και να Το Χαίρεσαι.
Μην ακούς τις Σειρήνες που θέλουν να σε πείσουν..
Εδώ και κάμποσο καιρό έχω κλείσει τα αυτιά μου
και τα μάτια μου, αποφεύγω τις Σειρήνες, τις
Παγίδες της Λαθροθηρίας, τις Συμπληγάδες,
τα συρματοπλέγματα στα άδεια βλέμματα..
Πονάω εύκολα γι΄αυτό αγαπάω δύσκολα..
Τα φύλλα των δέντρων στάζουν δάκρυα
όταν τα κόβουν, το ίδιο και τα δέντρα στάζουν
τις τελευταίες δροσοσταλίδες τους πριν το
μεγάλο πριόνι των ξυλοκόπων τα κόψει
σύριζα και πέσουν Καταγής...
Πόσο μάλλον τα μάγουλά μου είναι μούσκεμα
από τα ματωμένα, καυτά δάκρυα των
ακούραστων ματιών μου να σε
κοιτούν δίχως να σε βλέπουν..
Τα χείλη μου μισάνοιχτα, στεγνά, σκασμένα
απ΄τη δίψα, τη στέρηση των λόγων και
μίας απραγματοποίητης υπόσχεσης.
Πάντα θυμάμαι εκείνη τη τελευταία βόλτα μας
στο Φυτώριο της Καρδιάς για να πάρουμε
μία Κερασιά, να τη φυτέψουμε στο κήπο
της Ψυχής μας, ν΄ανθίζει, να καρπίζει,
να γευόμαστε από τα ίδια μας τα χείλη,
το ζουμερό Κόκκινο Των Χυμών Τους,
τα Κόκκινα Δροσερά Κεράσια τα
νοτισμένα απ΄τις δροσοσταλίδες
της βροχής που ξέπλυνε τις πληγές μας...{Γ.Τ.}