Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Φυσάει .. απόψε περασμένους έρωτες... {Γιούλη Τσουρεκά}


..Φυσάει .. απόψε περασμένους έρωτες... {Γιούλη Τσουρεκά}

Φυσάει, εκπνέει, αποπνέει ο ΄Ερωτας.. 
δικός μας είναι μας ανήκει,
ζει ζωντανός μέσα στις σπηλιές
της αβύσσου των ψυχών μας..
"περασμένοι έρωτες"..
είναι αξεπέραστοι, ζωντανοί, υγιείς.
Ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν,
απλά αποσύρθηκαν σε άλλες παραλλήλους..
΄Ολοι γι΄αλλού κινήσαμε
γι΄αλλού η Ζωή μας πάει..
Η νοσταλγία μας, για το άλλο
το διαφορετικό, το έντονο, το απροσδόκητο..
Η Γλύκα του ΄Αγνωστου Φτερωτού ΄Ερωτα..
Του σκανταλιάρη.. του Πιστού και συνάμα
τόσο άπιστου.. τόσο ανυπέρβλητα άπιαστου..
Δεν υπάρχουν "θύτες" μήτε "θύματα"
στους ΄Ερωτες της διαδρομής μας,
στο διάβα της Υπαρκτής Ζωής Μας..
΄Ερωτας, πάντα υπαρκτός κι ανύπαρκτος συνάμα,
Μαέστρος που δίνει εντολές να παίξει η Ορχήστρα,
μα και να τελειώσει όταν το πρελούδιο του ΄Ερωτα
δεν ταιριάζει στους Εραστές και βαραθρώνεται..
΄Ερωτας απόηχος των ανεκπλήρωτων Ονείρων μας,
Μυρωδιές, Αισθήσεις και Ψευδαισθήσεις...
Αλήθειες και Ψέματα..
΄Ερωτες γλυκύτατοι κι επίπονοι..
σκληροί κι ανελέητοι..
΄Ερωτες πείσματα εγωισμοί πάθη και λάθη..
Είναι όλα αυτά τόσο αλλιώτικα παντοτινά,
δεν θέλεις να ξεχάσεις, θέλεις μόνο να μείνεις
μόνος να απολαύσεις το κάθε στίγμα Ανάμνησης
του ΄Ερωτα ίσως ..Περασμένου... Μα Ποτέ...
Ποτέ Ξεχασμένου..
΄Ηρωας ο ΄Ερωτας, Τάταρος Κατακτητής,
κανένας δεν ξεφεύγει κι όποιος τ΄αρνηθεί
το Μεγαλείο του, πανέτοιμος είναι κι
απ΄τη Φαρέτρα Του,΄Ολους Μας με
τα Γλυκά κι Αιχμηρά Βέλη Του Σημαδεύει....{Γ.Τ.}

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

..Αβίωτη η Ζωή μας ... {Γιούλη Τσουρεκά}



..Αβίωτη η Ζωή μας ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Η ζωή.. η Ζωή Μας λέω.. 
είναι χαμένη στους δρόμους
που χάραξε.. 
σ΄αυτούς τους δρόμους 
που γυρισμό κι απανεμιά
δεν έχουν .. μα μόνο αγκάθια..
Η ζωή μας αφουγκράζεται τους
ήχους από τις Σιωπές
των Σωμάτων Μας που σύρονται
στην άθλια καθημερινότητά μας..
Η ζωή γυρεύει συνοδοιπόρους
για τα μεγάλα ταξίδια της.. ή και
για τα μικρά, αυτά τα σύντομα
τα αστραπιαία, σα λάμψη
του κεραυνού στον ουρανό..
Η ζωή γνέφει σπαράζοντας
στις ψυχές των αφορισμένων ενοχών της..
Περνάει πάντα από τις Συμπληγάδες
των λαθών της, των αποτυχιών της
και προσπερνά με βαρύ βήμα
τα ολέθρια λάθη της και
τις ολοκληρωτικά χαμένες επιλογές της...
Μαθαίνει να Ζει με χιλιάδες ενδοιασμούς
τα Πάθη Της και αρνείται πεισματικά
τη Λύτρωση Της..
Η Αβίωτη Ζωή μας θαρρείς
χάνεται στις προσδοκίες της,
χάνει το θάρρος της,
χάνει τα Θέλω της,
χάνει τα πιστεύω της,
χάνει τις προσμονές της..
Χάνει τα πάντα σα να μην
υπήρξαν ποτέ στα ΄Ονειρα της..
Τότε η Ζωή γίνεται πεπερασμένη,
ανιαρή, αδιάφορη, ψεύτικη,
συμβιβασμένη, στολισμένη
με πλαστικά φθηνά λουλούδια..
Τότε η Ζωή Μας Φίλε Μου Καλέ,
γίνεται Βίος Αβίωτος...
Μην μου πεις κάποτε πως
στο έκρυψα...
Στο είπα απόψε και
το έδεσα σφιχτά,
στον Κάβο της Ψυχής μου...{Γ.Τ.}

Φύση Μου.... {Γιούλη Τσουρεκά}



Φύση Μου.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Φύση Μου λατρεία μου,
μαύρα σύννεφα κεντάς
στα κενά της ψυχής μου
βράχια της υπομονής,
της προσμονής, της ελπίδας,
ολόκληρη η ζωή μου..
Μέχρι "Χθες" ήσουν λιβάδι
πράσινη πεδιάδα,
καρπερή Γη κι
έγινες αίφνης χέρσα Γη
σαν σου μίλησα για την Αγάπη..
Φύση Μου, απομακρύνθηκες πολύ,
πέρασες την απέναντι όχθη,
έγινες τραχύς, απότομος και αγενής,
αγνώριστος σε μένα..
΄Εχω την ψευδαίσθηση πως όλα
πια τελούνται Αλλού,
έξω από μένα μακρυά,
στο Υπερπέραν.. Φύση Μου..
Φύση Μου, μην ξεπερνάς
τον εαυτό σου, ώστε να
γίνεις το "αρνητικό σου"..
Δεν σου ταιριάζει τόση Ασχήμια..
Ξεσυνννέφιασε .. γαλανός ουρανός
το πρόσωπό σου..
γαλήνιο το βλέμμα σου κι
απόστρεψέ το απ΄τον κοφτερό
βράχο της βαρειάς Σιωπής Σου..
είναι Κατάρα, Βρισιά στο Σύμπαν..
Φύση Μου, Λατρεμένε μου,
μην λερώνεις ακόμη
άλλη μία φορά το βλέμμα σου..
Φύση Μου.. πάρε Δροσιά,
πάρε Πνοή απ΄το Πράσινό σου
και Προχώρα .. Φύση Μου...
Φύση Μου, χαμογέλα πάλι
στη Ζωή να ξαστερώσει,
να φέξει ο ζωοδότης ήλιος
στη καθάρια ματιά σου..
Φύση Μου ... ας μην εξαγοράσεις
γι΄άλλη μία φορά με
"πλαστογραφίες" το κενό σου.....{Γ.Τ.}

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

΄Αγνωστο Καλοκαίρι... {Γιούλη Τσουρεκά}



΄Αγνωστο Καλοκαίρι... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Αγνωστο Καυτό Καλοκαίρι
τα κορμιά αχνίζουν απ΄τον
ιδρώτα του ανελέητου 
μεσημεριανού ήλιου..
΄Αφησα το ψάθινο καπέλο μου
πάνω στη μπαμπού πολυθρόνα
της μεγάλης βεράντας..
για να μην μένει άδεια και μόνη
τη στόλισα με το λουλουδάτο
πουπουλένιο μαξιλάρι,
αυτό το απαλό που
καθόσουν και σου ξεκούραζε
τη μέση.. εκεί που η μικρή
τομή χανόταν, καθώς
βούλιαζες στην αγκαλιά της
για να ξαποστάσεις μετά
τον γυρισμό των μακρινών
ταξιδιών σου, αυτών που
γέμιζαν Εικόνες τη
μοναχική ζωή μου...
΄Εφυγες μακριά, εξαφανίστηκες..
Οι μνήμες καίνε το νου, τη ψυχή,
τη καρδιά και το αβυσσαλέα
διψασμένο Κορμί μου..
Πήγα στο σπίτι του ΄Ορμου και
βούτηξα στα παγωμένα νερά..
θαρρείς πως ξύπνησα από λήθαργο
κι όμως, ονειρευόμουν
τα θαλασσινά ταξίδια
καθώς ανοίχτηκα
στο πέλαγος...
Συνάντησα το Πέτρινο Λιοντάρι,
αυτό που έχεις στη Ψυχή σου,
μα αντάμωσα και την πανέμορφη
Γοργόνα μου, αυτή τη Θεά της
Θάλασσας, που κάθε φορά που
τη ρωτώ για Σένα, μου λέει πως
μια μέρα θα γυρίσεις..
θα΄ναι γιόμα και θα αποζητήσεις
την αγκαλιά της άδειας πολυθρόνας
στη μεγάλη βεράντα,
αγναντεύοντας το πέλαγος,
ψάχνοντας με τη ματιά σου,
αν κολυμπάω πέρα μακριά
σε βαθιά νερά.. αν ξεχωρίζουν
τα κόκκινα μαλλιά μου..
αν διακρίνεις να΄ ρχομαι
προς την ακτή με τη βάρκα μου
τη Μαργαρώ..
Αν βγω στην Ακτή και
ανταμώσουν τα βλέμματά μας..
Αν έρθω ν΄αγκαλιάσω
τη Σκιά Σου.... {Γ.Τ.}

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Το Τέλμα.... {Γιούλη Τσουρεκά}



Το Τέλμα.... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Οταν σε λίγο όλα τελειώσουν 
δεν θα έχουμε προλάβει 
να πούμε Τίποτα και 
τότε, δεν δικαιούμαστε 
να πούμε ούτε καν
στον ίδιο τον εαυτό μας.. :
τι κρίμα...
Τις φωνές μας θα τις πάρουν
οι γλάροι και θα τις ταξιδέψουν
στις μεγάλες θάλασσες
στους πέντε ωκεανούς..
Εμείς δεν μπορέσαμε να ταξιδέψουμε
τις φωνές μας ούτε σε ένα δωμάτιο
λίγων τετραγωνικών μέτρων...
Ασύστολη μελαγχολία...
Παράδοξη Απουσία...
Παρωδία έγινε η Επικοινωνία..
Χάθηκε στα σπασμένα όστρακα
της ραγισμένης μου ψυχής..
στα κοράλλια στο βυθό
του μυαλού μου που δεν
χωράει το παράδοξο..
Η Λογική Είναι η Τρέλα
των Δυνατών .. είπε ο Ιονέσκο..
Χαμένα Λόγια..
Πράξεις Ανύπαρκτες..
Χαμένα ΄Ολα...
Ταξιδεύουν δίχως Πυξίδα
στα Μεγάλα Πελάγη της
πελαγωμένης καρδιάς μου...
Τα ΄Ονειρα τα είδε μόνο
η γοργόνα και κρύφτηκε
ξανά στη σπηλιά της
Εκεί μακρυά στο Ιόνιο..
απέναντι από τη Παλαιοκαστρίτσα..
΄Ενα Ταξίδι δίχως Επιστροφή...
μην γυρίσεις το κεφάλι σου
να κοιτάξεις πίσω σου..
θα απογοητευτείς όταν
έκπληκτος αντικρίσεις
το Τίποτα... {Γ.Τ.}

΄Αδεια Καρέκλα... {Γιούλη Τσουρεκά}


΄Αδεια Καρέκλα... {Γιούλη Τσουρεκά}

Σκέψεις μόνο
λόγια μηδέν
είναι φορές
που δεν χωρούν
λόγια στην Απώλεια..
Χρόνια πριν..
παλαιό σπίτι..
παλιά γειτονιά
όμως τόσο
αξεπέραστη στο χρόνο..
Παντοτινή..
Μεγάλη αυλή..
χωρούν πολλοί..
έφυγαν όλοι...
΄Αδεια Καρέκλα πια..
μπροστά στη μεγάλη
ξύλινη πόρτα..
Εκεί όπου
πάντα καθόσουν
και διάβαζες
τις Κυριακές..
Εφημερίδα..
Αυγή..
για λίγα Ελεύθερα Χρόνια..
μετά Σιωπή..
πάλι ΄Αδεια η Καρέκλα..
Μπροστά η Αυλή..
εγώ μικρή...
αθώα κι αδαής...
έτσι έμεινα..
κι άδεια η καλέκλα
στη μνήμη μου..
κι εγώ μόνη,
πάλι μόνη..
μικρή και δυστυχής..
μα όχι πια
αθώα και αδαής..
΄Αδεια Καρέκλα Πατέρα...
δεν σου λέω
"γεια" .. ποτέ.. αντίο..
άδεια καρέκλα
μα Ψυχή γεμάτη... {Γ.Τ.}

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Γοργόνα ....{Γιούλη Τσουρεκά}



Γοργόνα ....{Γιούλη Τσουρεκά}

Χάθηκα στη Θάλασσα κι
έβλεπα μόνο μία σκιά,
ίσως ήταν γοργόνα που
ταξίδευε αμέριμνη, ακούραστη
μέσα στη βάρκα,
έμπαινε κι έβγαινε μέσα
απ΄τις σπηλιές των βράχων..
Πανέμορφη Γοργόνα που
ήταν κάποτε μία πεντάμορφη
γυναίκα που προδόθηκε οικτρά.
Γοργόνα έγινε σαν όρμηξαν
οι αναμνήσεις και την έπνιξαν,
το στόμα της γέμισε
θαλασσινό νερό, γλυφό..
Πνιγόταν η Γοργόνα και ο βυθός
της Θάλασσας τη τραβούσε κάτω
χωρίς ανάσα, χωρίς έλεος..
Μίλησε ο Βυθός στη Γοργόνα και
της έδειξε ένα παλιό σεντούκι στο
Πάτο της Θάλασσας.
Το κοίταξε η Γοργόνα..
Ο καιρός κι ο απέραντος βυθός
το΄χε στολίσει με φύκια,
κοράλλια και σπασμένα όστρακα..
Η Γοργόνα, σαν τ΄αντίκρισε
έκλαψε με λυγμούς απαρηγόρητη,
ήταν όλα Δικά Της..
Οι αναμνήσεις μίας ατελέσφορης
Μεγάλης Αγάπης..
Ο Βυθός θύμωσε και της φώναξε..
Εκεί Είναι Η Ζωή Σου... Θαμμένη...
Μαζί και Τα Πάθη Σου και Τα Λάθη Σου...
΄Ανοιξε λοιπόν το σεντούκι σου Γοργόνα και
Αντίκρισε Τα.... Μέτρησε Τα.....
Γοργόνα μου, Μόνο Εκεί Στο Πάτο
Της Βαθιάς Θάλασσας Θα Βρεις
Που ΄Εκανες Λάθος... Γιατί Πίστεψες..
Πίστεψες το Μαύρο Παρασκήνιο...
Γοργόνα μου, Κατέβα, Σκύψε Αδιαμαρτύρητα..
Εγώ ο Βυθός Σου, σε Διατάζω, γιατί,
τόσα χρόνια αυτό μου ζητάς να σου δώσω...
΄Ηρθε η ΄Ωρα Λοιπόν Να Μείνεις
Μόνη, Εντελώς Μόνη Με Τη Ζωή Σου...
Γοργόνα Μου Πεντάμορφη, πρέπει να
Ζήσεις στο Βυθό, στο Πάτο της Θάλασσας και
Χρόνια Μετά Θ΄Αγναντεύεις το Πέλαγο
ξαπλωμένη, ξέγνοιαστη στο Βράχο...
Εξαγνισμένη... για Μένα Μόνο...
Το Δικό Σου Βυθό......~
 {Γ. Τ. - 5 Ιούνη 2013} ~

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

..ευτυχώς που δεν ..."μεγάλωσα"... {Γιούλη Τσουρεκά}



..ευτυχώς που δεν ..."μεγάλωσα"... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ευτυχώς που δεν μεγάλωσα 
που δεν ξέχασα να παίζω 
με τις μικρές μου κούκλες..
Ευτυχώς που στο παλιό μπαούλο μου
έχω κρύψει εκείνο το μπλε 
φουστανάκι μου με τις 
ραμμένες πεταλούδες γύρω - γύρω..
εκείνο το χαριτωμένο ντε το Κλως
κάτω απ΄τα ματωμένα
απ΄τα παιχνίδια γόνατά μου,
Το μπλε εκείνο το φουστάνι μου,
που η μάνα, μου το φόρεσε
στα πρώτα μου γενέθλια...
Ευτυχώς που υπάρχει το
παλιό το σπίτι, εκείνο με
τη πλακόστρωτη αυλή και μία
μεγάλη πια γέρικη κληματαριά,
που μόνο ο ΄Ισκιος της σκεπάζει..
Σταφύλια πια δεν βγάζει..
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αγαπάω πάρα πολύ ακόμη όλους
όσους με πληγώνουν..
Ευτυχώς που είμαι απροκάλυπτα
εξωστρεφής και λέω.. Ωραία..!
Χαράς το πράμα, θα μου πεις και
θα γελάσεις, αγκαζέ σαν θα με
πιάσεις, χαμογελώντας θα μου πεις
Ναι Βρε ΄Συ .. Ξέχασες Να Μεγαλώσεις
και Γουστάρω...!!!!!! {Γ.Τ.}

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

΄Ετσι Ξαφνικά .... {Γιούλη Τσουρεκά}



΄Ετσι Ξαφνικά .... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ετσι ξαφνικά ήρθες και ζέστανες
τις σκοτεινές σπηλιές του πόθου μου..
έτσι ξαφνικά, μοναχά κοντά σου έμαθα
τη γλώσσα των πουλιών για να διαβάζω 
τις κρυφές σκέψεις μου..
Ακόμη, έτσι ξαφνικά, μικρές ώρες,
ξημέρωμα, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ,
χαράζω αμέτρητες φορές το όνομά σου
στο φλοιό του δέντρου της προσμονής μου..
΄Ετσι ξαφνικά έκαψα εκείνο το βράδυ του
Φλεβάρη ό,τι μου "στερούσε" η μυρωδιά
απ΄το άρωμά σου, στο καυτό μου σώμα,
στη φλογερή καρδιά μου, στη πονεμένη
ψυχή μου που αβάσταχτα πονούσε
από την έλλειψη, την προδοσία, την απουσία σου..
Σε περίμενα ώρες αλογάριαστες το ξέρεις καλά..
πονώντας, θρηνώντας, μία Ουτοπία της
ανύπαρκτης ΄Υπαρξης του "Είναι Σου",
γερμένη στο πιο αιχμηρό σπαθί της
λαβωμένης ψυχής μου....{Γ.Τ.}