Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Ανατροπή.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Ανατροπή.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Ανατροπή σε μια μόνο στιγμή
σαν σε αντίκρισα θυμάμαι...
καλά, εντάξει, είπα μέσα μου..
ηρέμησε ψυχή μου, όλα καλά
θα είναι, απλά, πρώτη φορά
βλέπεις το κάτι διαφορετικό
που σου τραβάει, όχι απλά μόνο
το βλέμμα σου,
μα τη καρδιά σου κάνει να
χτυπάει σα τρελή, τόσο πολύ,
πως ένιωσα ν΄ακούγεται
σε απόσταση χιλιομέτρων,
στην απεραντοσύνη του Κόσμου
γύρω και μέσα μου,
ισχυρά, ανεξέλεγκτα.
Ανατροπή, πρόκληση, σε αξίες κι
ηθικές χρόνων και χρόνων,
κλόνισες με μια σου κίνηση..
δεν το κατάλαβα αμέσως..
συγχώρεσε με,
οδηγητής, εξερευνητής Εσύ,
ανεκπλήρωτων ερώτων,
φλογερών πόθων,
άγνωστων παθών,
απολιθώματα του πονεμένου
κορμιού μου, που κάθισε
άπραγο μισόν αιώνα τώρα,
πάνω στις βουνοκορφές
της φαντασίας μου μόνο,
ώσπου ήρθες απρόσμενα και
μου΄δωσες την πλήρη Ανατροπή..
Κάηκα ολόκληρη μέσα σε
δευτερόλεπτα απ΄τη φωτιά
των απόκρυφων, μυστήριων
σκέψεών σου, σαν λάβα ηφαιστείου
τα λόγια σου..
Ανατροπή ψυχή μου, ζωή μου,
σε ένα παγωμένο βράδυ του Χειμώνα..
΄Ομως, να ξέρεις, πως δεν ήταν ανάγκη
να με φτάσεις ως τον κρατήρα του
ηφαιστείου, μόνο και μόνο
για ν΄ανάψεις τη φλόγα στη καρδιά μου..
΄Ηταν ήδη αναμμένη..
Ανατροπή Καρδιά μου...
Σε Πρόλαβα...
σβήσε το τσιγάρο σου...
καίει η στάχτη του πάνω μου...
Ανατροπή Ψυχή μου... {Γ.Τ.}
 

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Καρδιά στον Ουρανό... {Γιούλη Τσουρεκά}



Καρδιά στον Ουρανό... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ενιωσα τόσο δα μικρή μπροστά σου
κι έβαλα τη ξύλινη σκάλα στο 
ψηλό παραθύρι της άδειας από
όνειρα και παρουσίες κάμαρας μου..
ένα ανοιξιάτικο απόβραδο,
σαν σήμερα, πριν χρόνια θυμάμαι..
΄Ανοιξα θεόρατα τα φυλλοκάρδια μου,
ξερίζωσα τη καρδιά μου και την πέταξα
με όλη μου τη δύναμη, ψηλά στον
Ουρανό, να γίνεις πουλί, Αετός και,
Ναι, με τα θεόρατα ανοιχτά φτερά σου
να την αγκαλιάσεις, να την σφίξεις,
να την κρατήσεις γερά, μέσα στις
κλειστές φτερούγες σου για πάντα..
κι ας πέσεις, κι ας γκρεμιστείς..
΄Ανοιξα τα φυλλοκάρδια μου,
τα ξέσκισα, η πληγή είναι ανοιχτή,
ακόμη αιμορραγεί, δεν σκέφτηκα,
δεν λογίστηκα τον πόνο...
Καρδιά όταν δίνεις με Καρδιά,
δεν πονάς.. Χαίρεσαι μάτια μου..
κι εγώ χαιρόμουν μόνο για Σένα
Αετέ μου...
Γιατί οι καρδιές που άφησες,
φεύγοντας βιαστικά εκείνο το βράδυ,
μέσα στο καλάθι, δίπλα απ΄το
Ορθάνοιχτο σα τη Καρδιά μου
Ανοιχτό Παράθυρο,
είναι ψεύτικες αετέ μου,
δεν έχουν Ψυχή για να πετάξουν
ψηλά στον Ουρανό... {Γ.Τ.} ♥

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Το δάκρυ.. {Γιούλη Τσουρεκά}


Το δάκρυ.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Κύλησε καυτό το δάκρυ μου,
απ΄το φύλλο του λουλουδιού
που είναι ανθισμένο πάντα 
στη πονεμένη ψυχή μου.
Ανθισμένη Ψυχή Κατακόκκινη,
δακρύζει, τι κι αν δεν το δείχνει..
μόνο τα μάτια δείχνουν το 
δάκρυ, κρυφά στις γωνιές
των μπαρ τα βράδια που
αναβλύζει μέσα μου ο ατμός.
Εκρηκτικές οι σιωπές μας,
τα πέταλα των λουλουδιών
γερά, ακμαία, ανθισμένα,
είναι ΄Ανοιξη στα μάγουλά μου,
είναι στεγνά, λευκά, παγερά αδιάφορα..
΄Οψη χλωμή, ωστόσο γλυκιά,
σαν το ροζ και το φούξια των
πολύχρωμων λουλουδιών της
ψυχής μου, που τρέχει και
στάζει το δάκρυ μου..
Είναι ΄Ανοιξη πάλι.. άλλη μία
΄Ανοιξη με καυτό δάκρυ να
στάζει στα πολύχρωμα λουλούδια
της ζωής που μ΄εκδικείται και
αντιστέκεται στη Θέα της ΄Ανοιξης,
δάκρυ σαν αστείρευτη πηγή στάζει
απ΄όλα τα άνθη του Κόσμου,
αυτή την ΄Ανοιξη,
η Ιστορία Επαναλαμβάνεται..
χτυπηθήκαμε απ΄τα γεγονότα,
μόνο δάκρυα έμειναν σα
χείμαρροι ρέουν στο ποτάμι
της αγιάτρευτης πληγής της
Ψυχής μου, λουλούδια παντού,
ψιλοβρέχει τ΄ανοιξιάτικα βράδια,
δάκρυα λουλουδιών μία ΄Ανοιξη
κι Εσύ να λείπεις.....{Γ.Τ.}

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

΄Αδειες μέρες... {Γιούλη Τσουρεκά}



΄Αδειες μέρες... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Αδειες μέρες, άδειες νύχτες κυλούν 
απελπιστικά, βασανιστικά αργά 
μακρυά από σένα.. 
Πέρασαν τόσα χρόνια σα μία μέρα μόνο..
μία μέρα που δεν Ζήσαμε Μαζί...
άδεια μέρα, άδεια κενή νύχτα σκοτεινή,
δίχως άστρα, δίχως φεγγάρι στον ουρανό..
Βουλιάζω σαν τη πέτρα μέσα στο γαλάζιο
της Θάλασσας μου, τα καλοκαίρια που
δεν μας συνάντησαν μαζί,
σε μία έρημη ακρογιαλιά ν΄αγναντεύουμε
τον καυτό ήλιο της μέρας που κολυμπάει κι
αυτός στο βαθύ γαλάζιο, στο μεταίχμιο..
σαν μία ατελέσφορη σχέση...
μεταξύ του μεγάλου ουρανού και
της απέραντης θάλασσας των
απατηλών ονείρων μου...
Γυμνή τα βράδια στα όνειρά μου,
απλώνομαι στο κύμα και
σ΄αναζητώ...
Νύχτες καυτές, νύχτες με μπόρες,
άδειες μέρες γλιστράω στα
καυτά, παθιασμένα φιλιά σου,
οι αναμνήσεις με χαϊδεύουν γλυκά,
σαν τρελή η καρδιά μου χτυπάει,
χορεύει τανγκό, άδειες μου μέρες
νύχτες μου άδειες, περπατώ
κάθε νύχτα, στις τζαμαρίες των
κλειστών καταστημάτων κοιτώ
το οικτρό είδωλό μου και μεσ΄
στο μυαλό μου ψάχνω τον φταίχτη
που χάνω όλα αυτά που τόσο
πολύ στη ζωή μου Αγαπώ...
΄Αδειες Μέρες, ΄Αδειες Νύχτες
σβησμένα τ΄Αστέρια,
μία Αυλαία που πέφτει στου
χρόνου τη μοίρα κοιτάζω κι εγώ
να πιαστώ,
άδεια μου μέρα, άδεια μου νύχτα,
μέσα μου πάντα σα λιωμένο
χαρτάκι στη τσέπη μου εγώ σ΄αναζητώ... {Γ.Τ.}

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Ψάθινο Καπέλο με της ΄Ανοιξης Λουλούδια {Γιούλη Τσουρεκά}



Ψάθινο Καπέλο με της ΄Ανοιξης Λουλούδια... {Γιούλη Τσουρεκά}

Κάθε που΄ρχεται η ΄Ανοιξη νιώθω
σαν ένα μικρό, ζωηρό κορίτσι...
πειράζω συνέχεια με λόγια αστεία
τις φίλες μου, γελάω δυνατά, 
χορεύω, τραγουδάω, παλιές μελωδίες
έρχονται στο νου μου απ΄τα παλιά κι 
εικόνες απ΄την όμορφη τη Γειτονιά, 
των Γιασεμιών, των Λουλουδιών,
των Γλυκαπάγγελτων Αγγέλων της Νιότης,
των λυγερόκορμων γυναικών της
παλιάς μου γειτονιάς, με τα όμορφα,
κομψά, Ψάθινα Καπέλα, που σαν
περπατούσαν στα όμορφα στενά,
το τρυφερό αεράκι της ΄Ανοιξης,
ελαφρά θαρρείς σήκωνε τις φούστες τους,
σαν φύσαγε πιο δυνατά, έπαιρνε ψηλά στον
Ουρανό τις μπούκλες απ΄τα χυτά
μακρυά μαλλιά τους...
Ψάθινο Καπέλο πάντα κάθε Άνοιξη και
Καλοκαίρι Φοράω κι εγώ αγαπημένε μου
για σένα, να σ΄αρέσω, με νάζια, μορφασμούς
γλυκούς, πειράγματα, να σε μαγέψω..
Μα εσύ έρχεσαι μεσ΄ στο όνειρό μου
μοναχά, την κόκκινη κορδέλα του
Ψάθινου Καπέλου μου να λύσεις,
να κλέψεις και μεμιάς να χαθείς,
στο βάθος της πλάνης του απραγματοποίητου...
Ψάθινο Καπέλο μου, στολισμένο με λουλούδια,
με μία κόκκινη κορδέλα με πουά, μάθε
πως την Αγάπη με τη ζόρι δεν μπορείς
να την κερδίσεις, όσο κι όμορφη κι αν είσαι,
τ΄άγριο φύσημα τ΄αγέρα στην αρπάζει μακρυά,
σαν το Ψάθινο Καπέλο ένα γιόμα, φύσηξε
το τρελοβοριαδάκι, πάει το πήρε μακρυά...{Γ.Τ.}

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Το αγριολούλουδο της Αγάπης... {Γιούλη Τσουρεκά}



Το αγριολούλουδο της Αγάπης... {Γιούλη Τσουρεκά}

..είναι ατέλειωτες μέρες και νύχτες τώρα,
που νιώθω, πως, σα να΄γειρε η μέρα 
στη ζωή μου, σα να σουρούπωσε.. 
σχεδόν σκοτείνιασε..
Τελικά όμως, να που είμαι Εδώ,
κοντά σας.. Κοντά Σου.. 
μα και τόσο πια μακρυά σου,
κι αντέχω.. αναπνέω, μυρίζω, αισθάνομαι και
ναι, θέλω να στολίζω τα ΄Ονειρά μου
με τα μαγικά, πολύχρωμα χρώματα
του Δειλινού.. όπως σήμερα...
Την προηγούμενη Πανσέληνο την έχασα,
γιατί χάθηκες εσύ απ΄τη ζωή μου..
έτσι ξαφνικά...
Μα να, τώρα πάλι περιμένω το
Καινούργιο Φεγγάρι, για να κάνω
μία μεγάλη Ευχή, από καρδιάς, από ψυχής,
μία νέα αρχή, με χρώματα, αρώματα,
πολλά λουλούδια διάσπαρτα,
να τα ονειρεύομαι να φυτρώνουν
στις εύφορες κοιλάδες των Ψυχών μας..
τη Δική Σου.. και τη Δική μου...
έτσι Απόλυτα Σιωπηρά.. να φυτρώνουν,
να μεγαλώνουν δυναμικά και
ν΄ανθίζουν μέσα στη πανδαισία
των χρωμάτων μας, αυτών που
κουβαλάμε στο ασπρόμαυρο της
καθημερινότητας, της σκληράδας
του Κόσμου, των ματαιόδοξων,
των αδηφάγων, των παραμυθιασμένων
πως η ζωή είναι αιώνια, μα
είναι τόσο μικρή.. και λίγη..
όχι ρηχή.. Ποτέ.. Μικρή Είναι Καλέ μου...
Δεν αναβρύζει πια ο ΄Ερωτας
στο κορμί μου, δεν σχηματίζει χειμάρρους
που σπάνε θεόρατα φράγματα, μα
δεν πειράζει, ίσως είναι καλύτερα έτσι...
Γλυτώνω και τη ..λάσπη.. Δεν την αντέχω..
.. πως ν΄αντέξω να σ΄αγαπώ και να
μην σ΄έχω; ... να ψάχνω στις
σπηλιές της ψυχής σου, μία σου
σκέψη, μία σου λέξη..
δεν είναι πως δεν θέλω,
το αντίθετο μάλιστα.. Θέλω Πολύ..
μα δεν είμαι Αρχαιολόγος Ψυχών..
είμαι Γυναίκα και το Καυχώμαι μάτια μου...
Στο κάτω - κάτω, υπάρχουν και τα
ρυάκια που σιγοτραγουδούν ανάμεσα
στα πολύχρωμα αγριολούλουδα,
μίας επαναστατικής ΄Ανοιξης,
με απόντες, δίχως λέξεις, δίχως λόγια,
δίχως Σημαίες και Λάβαρα....
Αγριολούλουδα "κρυμμένα" στην
ανύπαρκτη ΄Ανοιξη των άδοξων
Ερώτων στα βρώμικα στενά
μίας άτυχης συνάντησης
με πλαστικά λουλούδια, ρηχά λόγια,
πλαστικά συναισθήματα... Τι κιτς..!
΄Εφυγα καρδιά μου, μήπως και
σ΄ανταμώσω στους δροσερούς
πανσέδες εκεί επάνω στο δρόμο
με τους υπαίθριους ανθοπώλες... {Γ.Τ.}

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Ο Γυρισμός ....{Γιούλη Τσουρεκά}



Ο Γυρισμός ....{Γιούλη Τσουρεκά}

Ποιος απ΄όλους εμάς ήρθε σε 
τούτη εδώ τη Γη κι 
άγγιξε την απόλυτη ευτυχία;!
Είναι τάχα η έλξη δύο ανθρώπινων
σωμάτων που θέλουν απεγνωσμένα,
να πιάσουν τη "κουβέντα" μεταξύ τους,
με πόθο και με πάθος, με φλόγα στη 
ψυχή κι έτσι, ας πούμε, ξεκινάει
μία σχέση;!
Και έρχεται κάποια στιγμή που
αυτή η σχέση που τόσο ποθήσαμε
οι δυο μας, δεν προχωράει.. δεν πάει...
άγνωστοι λόγοι και γνωστοί συνάμα..
Τότε, μένω στο κενό.. δεν ξέρω για σένα,
σκέφτομαι, τι να κάνω; να περάσω
στην επόμενη;!
Μα για μένα, δεν είναι η σχέση
αστικό λεωφορείο.. είναι κάτι βαθύτερο,
είναι μία σελίδα από βιβλίο αξιοσημείωτη,
σημαντική, με μία μοναδικότητα που
είναι εντελώς αδύνατον να ξαναγραφτεί...
Μένω στη Σελίδα Μου και την κοιτάζω
επίμονα.. σα να περιμένω να μου μιλήσει..
Κάτι να μου πει.. έστω και μία βρισιά..
κάτι είναι είναι κι αυτό από το να μένει
ατσαλάκωτη, παγωμένη, νεκρή σχεδόν...
΄Οχι δεν είναι μοίρα, δεν είναι επιλογή..
Είναι το Κλικ του Νου, αυτό το Δυνατό
που σε τινάζει σα να περνάει μέσα σου
ηλεκτροφόρο καλώδιο...
Κι είναι το Κραχ μέσ΄στη Καρδιά,
όταν νιώθεις, αισθάνεσαι, κατακλύζεσαι
από τα πανίσχυρα, ανίκητα Αισθήματά σου..
΄Ετσι, αν τελικά εμείς οι δύο ανταμώσουμε,
η ζωή μας θα βολτάρει σίγουρα ανάμεσα στη
Κόλαση και στον Παράδεισο...
Προτιμώ την Κόλαση...
Επέλεξες τον Παράδεισο... Τι Ματαιοδοξία..!
Πάντα Υπάρχει Γυρισμός...
σε περιμένω στη Κόλαση των
λουλουδιασμένων σελίδων, του άγραφου
ακόμη, βιβλίου της ζωής μας....{Γ.Τ.}

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Τα φύλλα της Παπαρούνας... {Γιούλη Τσουρεκά}


Τα φύλλα της Παπαρούνας... {Γιούλη Τσουρεκά}

Σε αλλοτινές εποχές η Ψυχή μου 
φορούσε πάντα τα καλά της και 
καλωσόριζε τα ΄Ονειρα μου....
Από το παράθυρό μου, έβλεπα 
από μακρυά το καράβι να 
φτάνει στο λιμάνι...
Φορούσα βιαστικά τα σανδάλια μου
και κατέβαινα τρέχοντας
στη Προκυμαία....
΄Εφθανα νοερά στο
φωταγωγημένο λιμάνι που
είχα διαλέξει με τη φαντασία μου..
Φανταζόμουν, πως, στη προβλήτα
με περίμεναν αγαπημένα πρόσωπα
που κρατούσαν λουλούδια
στα χέρια τους, ανοιχτές αγκαλιές
και παρατεταμένα χειροκροτήματα...
΄Αφηνα πάντα τη πόρτα της
Ψυχής μου Ανοιχτή για να βρίσκουν
μία ζεστή φωλιά, μία ανοιχτή αγκαλιά
ένα άσυλο βοήθειας οι κατατρεγμένοι,
οι περιθωριοποιημένοι, οι άστεγοι,
οι Ονειροπόλοι, οι Ταξιδιώτες,
οι παρακμιακοί... όλοι μα όλοι ...
΄Οχι Ψυχή μου, δεν είναι απερισκεψία,
δεν είναι η μοναξιά, είναι η Ανάγκη
για ΄Ενα Χέρι..
Μην περνάμε τους "ληστές" για
κατατρεγμένους.. είναι οι πιο
Δυνατοί.. οι πιο Ισχυροί.. κι
αν ξέρεις να διαβάζεις έγκαιρα
τα σημάδια, τα σημεία των Καιρών,
τότε ίσως και να μπορείς να
προβλέπεις τις Καταιγίδες....
μόνο αν δεν έχεις μπερδέψει
τα σημεία του Ορίζοντα και
μάταια περιμένεις να βγει
ο ΄Ηλιος απ΄τη Δύση....
Πόσο Χρόνο Χάσαμε Όλοι μας
στ΄Αλήθεια.. κι όλο λέμε...
αν κι αν .. και κάνουμε
απατηλά ΄Ονειρα θρέφοντας
μέσα μας φρούδες ελπίδες και
πάλι απ΄την αρχή λέμε...
αν ήταν αλλιώς.. Αν...
Μα τότε, πως θα μπορούσαμε
να ξεχωρίσουμε το Φως που
κλείνουν μέσα τους τα
Φύλλα Της Παπαρούνας....{Γ.Τ.}

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Στα χνάρια της ουτοπίας... {Γιούλη Τσουρεκά}


..στα χνάρια της ουτοπίας... {Γιούλη Τσουρεκά}

..πριν αρκετό καιρό, γνώρισα έναν άνθρωπο
που έψαχνε απεγνωσμένα την Ελευθερία 
της Ψυχής Του... μάταια όμως....
διότι φοβόταν.. κι όταν φοβάσαι...
δεν είσαι Ελεύθερος.. σκλάβος είσαι 
αγαπημένε μου, του ίδιου του εαυτού σου,
μην παραμυθιάζεσαι άδικα.. είναι σα να 
περπατάς στην άμμο, δίπλα στο κύμα..
το νερό της Θάλασσας, σε ένα παφλασμό του
μεμιάς θα σβήσει τα χνάρια της ουτοπίας
του αρρωστημένου Νου Σου...
..γι΄αυτό σου λέω.. τι ψάχνεις;!...
ματαιοπονείς.. άδικος κόπος της Ψυχής...
Ξέρω καλά, πως στο διάβα της ως τώρα
ζωής σου, πέρασες βουνά, θάλασσες,
ποτάμια, μοναχικός καβαλάρης πάντα,
Εραστής Εσύ μιας χίμαιρας που την
βάφτισες ελευθερία.... μα τι ουτοπία...
Εγκλωβισμένος πλέον, μοιάζεις σα να
έψαχνες τελικά την παγίδα σου...
βαδίζεις τώρα πια γυμνός κι αφήνεις
τα πατήματά σου στην άμμο...
δίπλα στη θάλασσα... δίπλα στο κύμα...
Αιχμαλωτίστηκες αγαπημένε μου..
χάρισες, πέταξες την Ελευθερία που
κουβάλαγες απτόητος μέσα σου
τόσα χρόνια, σα Φυλαχτό σου,
χωρίς ο ίδιος να το ξέρεις...
Χαρίστηκες... τι κρίμα.....
Περπατάς ξυπόλυτος στην άμμο
αγαπημένε μου, σα σε ναρκοπέδιο
και χάνεσαι ώρα την ώρα..
μέρα τη μέρα....
Παγιδεύτηκες ολότελα για πάντα....
όμως ο εγωισμός σου δεν σ΄αφήνει
να παραδεχθείς πως Εκεί που έφτασες,
δεν είναι παρά μόνο παγίδα...
Δεν είναι η Αληθινή Ζωή .. ΄Οχι...
μην αυταπατάσαι και της δίνεις απλά
μία άλλη ονομασία .. όπως για παράδειγμα..
χρέος, θυσία, αποστολή...
Είχες σημαντική αποστολή και την ξόδεψες,
την χάρισες, την δάνεισες δίχως αντίκρυσμα..
Κι αυτό γιατί ξεχάστηκες, περπάτησες
ξυπόλητος αγάπη μου στην άμμο...
πήρε τα χνάρια σου το κύμα,
τα έσβησε κάποιο δειλινό για πάντα....
Τίποτα πια δεν μπορείς να πεις..
δεν έχεις τι να πεις...
εγκλωβίστηκες στη παγίδα που
μόνος σου έστησες και
είναι αδύνατον πια να φορέσεις
το καπελάκι σου στραβά,
να βάλεις τα παπούτσια σου...
να φύγεις μακρυά....
ξυπόλυτος περπάτησες στην άμμο;!..
Ξέχασε το.... έσβησαν τα χνάρια σου
Ψυχή μου, μόνη έμεινες.......{Γ.Τ.}

΄Ανοιξη κοντά στη Θάλασσα... {Γιούλη Τσουρεκά}



΄Ανοιξη κοντά στη Θάλασσα... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ηρθε η ΄Ανοιξη..
Βγήκα ξυπόλυτη ένα πρωινό,
έφτασα στην ακτή, μία 
Νέα ΄Ανοιξη φέτος που
με πνίγει... Μου κόβει την ανάσα..
Είναι βαριά η Ψυχή μου και δεν 
αντέχει να κουβαλήσει τόση Ομορφιά..
μοιάζει σα να φορτώνεις στη ράχη
ενός μυρμηγκιού ένα... κόκκινο Ρόδι...
Φύτρωσαν οι κατακόκκινες
πανέμορφες παπαρούνες κοντά
στη Γαλάζια Θάλασσα..
Φέτος, μακρυά απ΄το
βαθύ πράσινο των ματιών σου...
..έφυγες πέρυσι θαρρώ...
Δεν έβρεξε ακόμη και
πως να ποτιστούν τα ΄Ονειρα;!
Στερεύουν κι αυτά και δεν
έχεις ψευδαισθήσεις να
τροφοδοτήσεις άνυδρα όνειρα...
Ναι, δεν θα δούμε μαζί
την ΄Ανοιξη, ούτε το Καλοκαίρι..
Παρόλα αυτά, δεν λέω πως
δεν βρίσκω κάποιες λύσεις...
Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο,
άδειο δοχείο μέσα στη Ψυχή μου...
μου φτάνει για να φυτέψω
ένα εποχιακό λουλούδι....
΄Οπως εκείνες οι όμορφες
στιγμές που ζήσαμε...
Θυμάσαι;; .. μακρινά ..όλα
απόμακρα, σβησμένα μα
ολοζώντανα συνάμα στην
έξαψη της πρόσφατης μνήμης..
Παπαρούνες κοντά στη θάλασσα,
ζουμπούλια στο βάζο, εκεί στην
όμορφη γωνιά που καθόσουν
στο σπίτι.. θυμάσαι εκείνες
τις ευωδιαστές στιγμές;!
Που να θυμάσαι....
βλέπεις, η δική σου αγάπη
κράτησε τόσο όσο να βρεις
μίαν άλλη νέα, απόκοσμη αγάπη...
κι ας έφυγα πρώτη και πήγα
ξυπόλητη ένα πρωινό κοντά στη
Θάλασσα και με γελούσαν οι
κατακόκκινες παπαρούνες,
εκείνες που έκοψες πέρυσι και
μου της πρόσφερες χαμογελώντας...
΄Ανοιξη πάλι, κοντά στη Θάλασσα....

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Υπερβατική Αγάπη..... {Γιούλη Τσουρεκά}




Υπερβατική Αγάπη..... {Γιούλη Τσουρεκά}

Με κατακλύζει η υπερβατική Αγάπη,
με ξεπερνάει, είναι ανεξέλεγκτη, ανεξήγητη..
ξέρεις, την αγάπη, δεν την φωτογραφίζουμε,
την Ζωγραφίζουμε στα κατάβαθα της Ψυχής μας..
κι όταν η Ψυχή μας έχει χαρακιές, διαρρέουν
μέσα της, κάθε λογής άχρηστα αντικείμενα..
ενώ όταν η Ψυχή μας δεν έχει χαρακιές δεν
βρίσκει δρόμο να τρέξουν μέσα της αναλώσιμα
υλικά κι καημοί ανίκανων ανθρώπων..
΄Οσες φορές κι αν έτρεξα κοντά σε ανθρώπους,
νομίζοντας πως με φωνάζουν με τη Ψυχή τους,
με τη Σκέψη τους, τι περίεργο, ποτέ δεν μου
βγήκε σε καλό...
΄Επαιρνα πάντα τα ήδη δικά τους βαριά
προβλήματα, στην ίδια βαρυφορτωμένη
πλάτη μου, σηκώνοντας και το δικό τους
σταυρό του μαρτυρίου ανηφορίζοντας
ένα άγνωστο βουνό, δίχως να υπάρχει
πουθενά ούτε το δάσος των Ελαιών,
ούτε μία φανταστική ΄Οαση με μία
γάργαρη πηγή, που να με ξεδιψάσει,
να δροσιστώ για λίγο, να απαλύνω
τους πόνους της Ψυχής μου απ΄
το βάρος των ατελείωτων δεινών μου...
΄Ετσι έμαθα, πως σε κάθε Τέλος,
υπάρχει πάντα μία νέα Αρχή..
΄Ομως εγώ μιλάω κι αισθάνομαι την
άλλη Αγάπη.. αυτήν που συγκλονίζει,
που συνταράσσει..
την αφοπλιστική, την Υπερβατική Αγάπη...
Την αγάπη αυτή που ντύνει τη Ψυχή
με απαλό ύφασμα από βελούδο..
Την αγάπη, που διώχνει απ΄το Νου,
τις σκόρπιες σκέψεις... τις ζοφερές σκέψεις,
την αγάπη, που δίνει Δύναμη και Νόημα,
που καταφέρνει να σπάει το συρματόπλεγμα
του εαυτού σου....
Την Αγάπη αυτή, που δεν εκφράζεται μόνο
με τα Λόγια... παρά ξεχύνεται άπλετα
με την Αφή .. το Μαγικό ΄Αγγιγμα και
την Ανάσα...
Την Αγάπη αυτή που σε κάνει να νιώθεις,
πως, είναι κάποιοι άνθρωποι που "Λείπουν"
πολύ περισσότερο όταν είναι "Παρόντες"....
Μην φωτογραφίζεις λοιπόν καλέ μου την αγάπη..
Απλά, ζωγράφισε την με την χρωματιστή
παλέτα απ΄την Αγάπη της Ψυχής Σου....
 

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Φίλε.. ΄Ακου... {Γιούλη Τσουρεκά}


Φίλε.. ΄Ακου... {Γιούλη Τσουρεκά}

Φίλε ΄Ακου.. είναι σκληρά 
όλα όσα έχω να σου πω, 
όμως κι αν μεγαλώσαμε 
ας μάθουμε τουλάχιστον
πως πράγματι όποιος 
στ΄ αληθινά και μπέσα
μας νοιάζεται και μας αγαπά, 
μας λέει κι ότι συμβαίνει..
δίχως φιοριτούρες και φύκια
για μεταξωτές κορδέλες....
Φίλε.. άκου.. τη πετάξαμε
τη Ζωή Μας.. στο βόρβορο..
τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε
στο ατάκα κι επιτόπου,
για ένα Τίποτα..
πόσο μάταιοι, πρόχειροι, επιπόλαιοι,
ματαιόδοξοι κι εγωιστές είμαστε
τελικά ρε φίλε μου;!
΄Ακου Φίλε...
δεν χωράει ο Νους μου,
γιατί τάχα δεν
μας άρεσε το "Τοπίο"
που είχαμε φτιάξει με
το μυαλό μας και το
ζούσαμε με τη Ψυχή μας...
έτσι θυμάμαι.. και θυμάμαι καλά..
Γεννηθήκαμε, σαν από ένα
Θαύμα στο απέραντο Σύμπαν
και μεγαλώσαμε μαζί,
στα ίδια χνάρια βαδίσαμε θαρρώ...
΄Ακου Φίλε ... Σε ρωτώ κι
απάντησε μου Τώρα..
Γιατί Σκορπίσαμε;
Γιατί Χαραμιστήκαμε;
Κι ύστερα Τι;!
΄Οταν καθίσαμε τάχα
σκεφτόμενοι να φτιάξουμε
τη ..ζωή μας απ΄την αρχή,
είδαμε πως είναι ανέφικτο,
γιατί η Ψυχή μας δεν διέθετε
τα Υλικά.. Δεν ήξερε να
φτιάξει το χαρμάνι... όχι,
μην Φεύγεις...
΄Ακου Φίλε.... δεν μπορούμε
να γίνουμε εργολάβοι στις ζωές μας
όταν δεν έχουμε ιδέα από Οικοδομές..
πες ..πες τι κάναμε...
σχέδια στον Αέρα κι ΄Ονειρα Κάναμε..
Μονάχα Αυτά Ρε Φίλε.. κι ήταν
΄Ομορφα δε λέω.. Ονειρικά...
Ταξιδεύαμε με το Νου Μας..
΄Ωρες ατέλειωτες και τα Λέγαμε
όλα οι δυό μας... όλα ρε Φίλε..
΄Ακου.. άκου Φίλε....
είμαστε κι δυό μας καλοί στη
διακόσμηση, αλλά μας
λείπει το .. Οικοδόμημα.. αλλά,
δεν βαριέσαι.........
΄Ακου Φίλε... είμαι καλά στη
συνείδησή μου, βαθιά μεσ΄στη
Ψυχή μου, γιατί τουλάχιστον
καταφέραμε να διασώσουμε
ένα πολύτιμο πράγμα...
Πολύ βαθιά, μέσα στη "τσέπη"
της καρδιάς μας, της ψυχής μας
ολάκερης, καταφέραμε και κρύψαμε
τα ναύλα των Ταξιδιών Μας και
των απραγματοποίητων, ατελέσφορων
Ονείρων μας... ρε φίλε....
Λίγο Το΄χεις;;!!

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

..δεν σε συνάντησα ποτέ... {Γιούλη Τσουρεκά} ή ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ....




..δεν σε συνάντησα ποτέ... {Γιούλη Τσουρεκά}
ή ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ....

Σαν με συνάντησες την πρώτη φορά,
μου έγνεψες με νόημα στη ματιά σου..
΄Ελα εδώ κοντά μου.. και χαμογέλασες
πλατιά, νομίζω αληθινά..
Δίστασα κι αμέσως μου΄πες,
έλα γρήγορα, έλα κοντά μου,
τι στέκεσαι εκεί μακρυά..
΄Ελα Εδώ κοντά μου σε θέλω
το απαίτησες σχεδόν.. τι παράδοξο...
΄Ενιωσα σχεδόν αμέσως οικεία κοντά σου,
όμως σου είπα, ξέρεις, όλα τα όμορφα
πράγματα στη ζωή, αρκούν τόσο, όσο
το νερό της βροχής μέσα στα δάχτυλά μου..
σαν ένα πέρασμα μιας μικρής καταιγίδας..
Είναι ο ΄Ερωτας στη Βροχή...
Αν αρνηθείς να το ζήσεις,
είναι σαν βρισιά απέναντι στην
ίδια τη ζωή σου...
Γι΄αυτό ζήστο, δίχως ενδοιασμούς,
δεν χρειάζεται θαρρώ δεύτερη σκέψη..
Δεν ταιριάζουν σε ΄μας οι δισταγμοί.
Είμαι πια βέβαιη μετά τον έρωτά μας
στη βροχή, που πας, τι ψάχνεις,
τι ζητάς, ακριβώς έχω την Εικόνα..
Μία νύχτα, που είχε ολόγιομο φεγγάρι,
δίχως να το γνωρίζεις,
ψηλάφισα κρυφά τα βήματά σου..
και σε Είδα... σε εκείνο το
σκοτεινό αδιέξοδο στενό της
πρόσκαιρης ψευδαίσθησης
της ηδονής σου...
Μέσα στα στήθια μου έχω την
έκρηξη που θα διαλύσει τα
κύτταρά σου και
θα σε σκορπίσει στον Ουρανό..
Μα το ξέρεις, πως δεν Θέλω
να το κάνω..γιατί τα αληθινά
αισθήματα, ποτέ δεν είναι
τόσο "μικρά" για να προδίδουν...
Μέσα μου νιώθω να πλέουν
πολλά σκορπισμένα φύλλα,
που τα παίρνει ένα ποτάμι
ερμητικό, μου ξεριζώνει τη Καρδιά,
μου διαλύει τη Ψυχή κι εγώ
μάτια μου Πονάω...
Πονάω.. κι εσύ δεν μ΄ακούς..
οι Σειρήνες τραγουδούν
τόσο όμορφα, που επισκιάζουν
τα πονεμένα μου λόγια...
Τα βράδια, μεσ΄στο γλυκό σου
ύπνο, αν στ΄αλήθεια κυνηγάς
τα όνειρά σου, μην φοβηθείς,
μην αρνηθείς, πέσε μέσα θα΄μαι
στην ΄Οχθη Τους για να με πιάσεις..
Αν δεν το κάνεις ούτε κι αυτό,
αν φοβηθείς, αν αρνηθείς,
αν τρομάξεις, τότε φύγε..
Δεν Είσαι για Μένα..
Δεν Σε Συνάντησα Ποτέ..
ήσουν άγριος κεραυνός
που μόνο με τρομάζει..
΄Ερωτας μέσα στη Βροχή
δεν ήσουν..
Δεν Σε Συνάντησα Ποτέ....
 

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Σε τεντωμένο σχοινί.... {Γιούλη Τσουρεκά}


Σε τεντωμένο σχοινί.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Νιώθω πως αν τεντώσω 
ψηλά τα δυο μου χέρια
σ΄αγγίζω Ουρανέ Μου...
αδυνατώ να το κάνω 
Εκεί ανάμεσα στα δύο
σκληρά βράχια που 
με πέταξες μία 
νύχτα σκοτεινή,
τι κι αν είχε Πανσέληνο..
Αόρατα άπλωσες ένα
τεντωμένο σχοινί,
σε μία τεράστια,
άβατη απόσταση
που ακροβατώντας στις
μύτες των αδύναμων
ποδιών μου πρέπει
να περάσω Απέναντι..
ακολουθώντας τη
Σκιά σου....
Ονειροβατώντας
πάνω στο τεντωμένο σχοινί
ν΄ακολουθώ τα αόρατα
χνάρια σου, σα τυφλή,
σαν αερικό, σαν το
αποτύπωμα της Σκιάς σου,
όμως δεν είμαι εγώ,
είμαι μία άλλη, άγνωστη,
αλλοπαρμένη, εγκλωβισμένη,
στα Αόρατα Βήματά σου,
αυτά που πιστά ακολουθώ
στο Τεντωμένο Σχοινί και
Ναι, δεν φοβάμαι μην πέσω..
Ποιος είναι αυτός που δεν
ρίσκαρε, που φοβήθηκε
την Αγάπη;!
Κανείς...!
Μόνο εσύ, σαν φάντασμα,
τρέχεις, με ψεύτικα πόδια,
δεν πατάς στο βράχο,
δεν πέρασες το
τεντωμένο σχοινί..
το έριξες απέναντι μόνο
για μένα, την άτυχη,
την άμοιρη κι απόκοσμη
απ΄το Δικό Σου Δίκαιο Κόσμο,
να δοκιμαστώ, να καταφέρω,
να πατήσω γερά στα
αδύναμα μου πόδια,
να περάσω αλώβητη, άτεγκτη,
το Τεντωμένο Σχοινί,
για ν΄αποδείξω την αυτονόητη
δύναμη μίας Αξόδευτης Αγάπης..
πάνω σε Τεντωμένο Σχοινί.......

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

...ένα γράμμα, δίχως Αναγνώστη... {Γιούλη Τσουρεκά}


...Τον τελευταίο καιρό, αν διάβαζες τα μηνύματά μου, από διαίσθηση μου προφανώς, σου έγραφα, πως, .. ό,τι κι αν γίνει σε νοιάζομαι... ΄Ο,τι κι αν γίνει...
Δεν γινόταν αλλιώς, το ένιωθα, το βίωνα, το έβλεπα... η Ζωή Αλλού.... Κλεμμένη ζωή, δεν είναι ζωή... είναι αργός θάνατος. Είναι πόνος, διαρκής πόνος..
Το ίντερνετ, το φ/β, είναι μία εικονική πραγματικότητα. Δεν είναι η Αληθινή Ζωή, δεν είναι αληθινή ανθρώπινη επικοινωνία, αλλά μία επίπλαστη επικοινωνία, με την 
οποία προσωπικά, διαφωνώ κάθετα για αγαπημένους μου ανθρώπους που θέλω να τους Ζω, να τους Βλέπω, να τους Χαίρομαι, δίχως περιορισμό, δίχως αναβολές κι ανίερες δικαιολογίες. Χωρίς άμεση επικοινωνία, δεν υπάρχει καμία σχέση. Δίχως ενδιαφέρον, από καρδιάς ..αν δεν είναι αμοιβαίο ενδιαφέρον, δεν υπάρχει αγάπη. Η αγάπη είναι για τους δυνατούς. Δεν είμαι εμπαθής. Κρατάω μέσα μου ό,τι καλό ζήσαμε.. χωρίς να "μετράω" αν ήταν για λίγο.. ΄Ισως σ΄αυτή τη ζωή, ό,τι μας συγκλονίζει, κρατάει για λίγο.. σαν το ακριβό άρωμα που είναι πάντα μέσα σε "μικρά μπουκαλάκια".. δεν είναι περίεργο;; κι όμως συμβαίνει...
Η ζωή είναι στιγμές... ζουν Ζωντανές μέσα στη ψυχή μου. Ζήσε τη ζωή σου όπως επιθυμείς. Δεύτερη Ζωή Δεν ΄ Εχει. 
Το Ξέρεις καλύτερα από μένα.. κι από όλους εμάς που δεν έχουμε δει, δεν έχουμε ζήσει όλα όσα έχεις ζήσει Εσύ ως τώρα....
Πονάω πάρα πολύ... αλήθεια.. αισθάνομαι μέσα μου μία ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί συνεχώς.. ασταμάτητα.. ανελέητα.....
Δεν σημαίνει πως για να επουλώσω τις πληγές της ψυχής μου - όσο μπορεί να είναι εφικτό αυτό - "μπλοκάροντας" σε.... ότι δεν αισθάνομαι, δεν σκέφτομαι, 
δεν νοιάζομαι, δεν αγαπάω..... Πονάω μέσα μου πάρα πολύ. Αυτή είναι η αλήθεια που βιώνω πολύ δύσκολα και σκληρά. Ξέρω πως κουράζεσαι,.. Θέλω να Ζεις κάθε στιγμή με ζήλο και πάθος για κάθε Τι. Αυτό έχει αξία....
Δεν στο κρύβω, είμαι πικραμένη γιατί περίμενα μία ειλικρινή συζήτηση σου ... την περίμενα... το είδες, σε περίμενα πολύ καιρό, μέρα με τη μέρα.. για δέκα λεπτά, δεν χρειαζόταν
περισσότερο αν ήθελες να μιλήσουμε.... έτσι ώστε αν τυχαία συναντηθούμε στο δρόμο, να μην νιώσω ξεφτιλισμένη, να μην μου πέσουν τα μούτρα ..στο χώμα.... 
Σε νοιάζομαι, σε σκέφτομαι, σε αγαπάω, να προσέχεις...... Να Ζεις.. Να είσαι πάντα καλά. Σου Εύχομαι τα Καλύτερα από Ψυχής Μου. ΄Οπου κι αν ευθύνομαι, σου ζητάω συγγνώμη...... μία συγγνώμη...... Από σένα, ήθελα μόνο ..ένα ..γεια σου... όχι αντίο.... γεια σου........

..ένα γράμμα χωρίς αποδέκτη... {Γιούλη Τσουρεκά}


..ένα γράμμα χωρίς αποδέκτη... {Γιούλη Τσουρεκά} ..γράφτηκε 20 Φλεβάρη 2013.. από Ψυχής.

..ακόμα και η σιωπή έκρυβε οικειότητα όχι αμηχανία..
Το΄χεις νιώσει ποτέ αυτό;!
Να μην μιλάς με κάποιον κι όμως να επικοινωνείς...
Να συμφωνείτε ακόμα και σ΄αυτό... Στην διατήρηση της σιωπής..
Καρδιά μου, μου λείπει η παρουσία σου...
οι στιγμές μας... περισσότερο οι λίγες φορές που έβλεπες 
τι - βι και μου κρατούσες το χέρι για πολλή ώρα....
..να΄ ρθεις όταν το θέλεις αληθινά.. όταν το αποζητήσει
ο νους και η ψυχή σου....
..δεν υπάρχει "δικό μου".. δεν υπάρχει ..εγώ.. αλλά Εμείς...!
Θα΄ μαι κοντά σου όταν με θες....
Ξέρω και σε νιώθω..... γι΄ αυτό κι αντέχω Μέσα Μου...
...όπως αγχώνεσαι κι εσύ, κι εγώ αγχώνομαι ...
σε σκέφτομαι σε ό,τι σε εμπεριέχει...
΄Ελα, όταν νιώσεις πως θέλεις ν΄ανταμώσουμε..
έτσι απλά, γλυκά, αυθόρμητα... απρόβλεπτα....
...μιλάμε... και οι σιωπές μας μιλούν....
είμαι πολύ ερωτευμένη.... αθεράπευτα.... άμετρα...
κι είμαι εδώ..."κοντά σου".....Χίλιες Σιωπές Να Μ΄Ακούς....

Καρδιά ενός Αόρατου Θεού.. {Γιούλη Τσουρεκά}



Καρδιά ενός Αόρατου Θεού.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Περιμένω έναν Αόρατο Θεό 
ένα Χέρι θείο να με κρατήσει 
να με εξυψώσει, να με βοηθήσει
άλλο πια να μην πονώ..

Πονάω Καρδιά μου, πονάω πολύ
μ΄αγκάθια με στόλισες
ματώνω στο κάθε λεπτό,
σαν ένα ρακένδυτο ζητιάνο
αμαρτωλό...

Τριαντάφυλλα στόλισα τις ρωγμές
τις καρδιάς μου,
Πονάω.. πονάς...
πονάς; πονάω καρδιά μου
πονάς, δεν μισείς,
Αγαπάς....

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Ηλιοβασίλεμα... {Γιούλη Τσουρεκά}




Ηλιοβασίλεμα... {Γιούλη Τσουρεκά}

Περπάτησα ώρες ατέλειωτες,
μέρες και νύχτες αντάμα με τη
μακρινή σου σκέψη,
την απόμακρη, την ανύπαρκτη.
Προχώρησα μόνη, έλιωσαν τα
σανδάλια μου κι έφτασα ξυπόλητη
στη μακρινή ακτή με τις
αρχαίες κολώνες,
εκεί που αγναντεύαμε μαζί
το Ηλιοβασίλεμα κάνοντας
όνειρα για την επόμενη νέα μέρα
που θα ανέτειλε για το Κόσμο..
Απέμεινα μόνη να βλέπω τη
μορφή σου στο βάθος του Ορίζοντα,
σε ένα Ηλιοβασίλεμα μοναχικό,
σιωπηρό, απρόσιτο ..
σα να με περιγελούσε πως είναι
το τελευταίο εκείνου του
Κυριακάτικου απογεύματος.
΄Εσβησαν όλα γύρω μου,
δεν έβλεπα, δεν άκουγα,
δεν γευόμουν πια τις μυρωδιές
της Φύσης, της θεάς Αλμύρας,
της λατρεμένης μου Θάλασσας.
΄Ολα ήταν βουβά, νεκρά,
τραγικά επίπεδα στη σφαίρα
της Μεγάλης Γης Μας..
Κι εγώ μόνη αγνάντευα τον
ζωοφόρο ΄Ηλιο που βουτούσε
στη Θάλασσα, που χανόταν στον
Ορίζοντα των όμορφων ματιών σου,
αυτών που κοιτάζουν, μα δεν βλέπουν..
Χαμένο βλέμμα..
Χαμένος κόσμος..
Δικό μου χαμένο ηλιοβασίλεμα,
τελευταίες μέρες ενός
ατέλειωτου σιωπηρού χειμώνα,
δίχως αδηφάγα βλέμματα,
δίχως χαμόγελα,
δίχως έρωτα,
δίχως αγάπη,
σβήνει το Φως του Ηλιοβασιλέματος μου..
κι εγώ μόνη στο σκοτάδι
να κοιτάζω με σταθερό βλέμμα
τη μορφή σου στο ΄Απειρο.....
 

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Γυναίκα... εγώ;! ..{Γιούλη Τσουρεκά}



Γυναίκα... εγώ;! ..{Γιούλη Τσουρεκά}

Κλείνω τα μάτια γυναίκα εγώ..
κι όμως βλέπω καθαρά..
έχω τα μάτια της ψυχής, 
της καρδιάς, του Νου 
τα Θεόρατα Μάτια..
Γελάω, κλαίω, 
Τραγουδώ, μιλώ,
Τολμώ, παραληρώ,
αναλογίζομαι, αναζητώ,
τις αγάπες, τις πληγές,
το πάθος και τον πόνο..
το Μαχαίρι στη Πλάτη...
Γυναίκα, μάνα, αδελφή,
ερωμένη, φίλη, αλήθεια
κι αν ψέμα όχι άλλο
σε μένα...
Αγαπάω όσο κι αν Πονάω
Αντέχω ..
Προχωράω...
Γυναίκα εγώ...
εσένα μέσα μου αναγεννώ...

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Η Μάσκα ... {Γιούλη Τσουρεκά}



Η Μάσκα ... {Γιούλη Τσουρεκά}

Υπομονή μου εσύ ατέλειωτη κι 
ήρθε μία μέρα πρώτη του Μάρτη 
έσπασες σε χίλια δύο κομμάτια,
θρύψαλα, πως να χωρέσουν στη 
ματωμένη μου ψυχή;!
Είμαι εγώ η ίδια ΄Ανθρωπε μου, 
μάσκα δεν έχω να τριγυρνώ σε
κανένα Καρναβάλι σ΄αυτή τη Γη,
παρά μονάχη τόσα χρόνια στο
πέρασμά μου απ΄τη ζωή,
ξυπόλυτη γυρνώ στη Θάλασσα,
μόνο σ΄αυτή γυρνώ, μιλώ κι
αγναντεύω.. Τι θέλω εγώ
στο "δικό σου" μάταιο καρναβάλι;
Η Μάσκα μάθε, πως είναι μόνο μία
φορά στο χρόνο, τις υπόλοιπες
ακριβέ μου ψεύτη, κρύβει
μονάχα πονηριά κι υποκρισία..
σε πίστεψα η αδαής, αφού
στις πονηριάς τα δίχτυα ποτέ
δεν πιάστηκα, το ξέρεις δα
πως σου λέω μόνο την Αλήθεια..
Μάσκα φοράς, φωνές κι αντάρες
πετάς, μα μην σκορπάς τις
πολύχρωμες κορδέλες και τα
κομφετί στου Καρναβαλιού
την όμορφη τη ζάλη, γιατί
Μάτια μου, άλλο είν΄το Καρναβάλι κι
άλλο η πραγματική μας η Ζωή..
Σαν έβγαλες τη Μάσκα σου
κλονίστηκα, ταράχθηκα..
Σ΄ένιωθα Πρόσωπο να έχεις,
όχι Μάσκα, όχι Προσωπείο,
σκουπίδια οι σκέψεις, τις πετώ
τη λογική μου αρνιέμαι,
σαράκι μου τρώει τα σωθικά,
μόνη τα βράδια τριγυρνώ
σε δρόμους που μ΄οδήγησες,
δεν θέλησα να πάω..
Τη Μάσκα σου θυμάμαι και ξεχνιέμαι
ώσπου να΄ρθει το Χάραμα..
ξεφεύγω απ΄τις ζοφερές μου μνήμες,
απαλύνω το πόνο της ψυχής μου
με του Καρναβαλιού τη Μάσκα και
τη γλύκα,
αρνιέμαι με σθένος τη μάσκα σου
που μου΄ δωσε μόνο πίκρα,
βλέπεις, η μάσκα της ψευτιάς,
τσιγκουνεύεται τη γλύκα....

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Ο Παλιάτσος.... {Γιούλη Τσουρεκά}



Ο Παλιάτσος.... {Γιούλη Τσουρεκά}

Είμαι ένας παλιάτσος της πιάτσας
καπάτσος, γελάω και κλαίω, 
ποτέ δεν μιλάω,
μα πάντοτε σε όλους σας χαμογελάω
τι κι αν πονάω...
ποιος με υψώνει, ποιος με ταπεινώνει,
ποιος με λογαριάζει, ποιος με εμψυχώνει,
ποιος με πατάει, ποιος με παρατάει,
ποιος με Πληρώνει και τι τον Νοιάζει,
μήπως τάχα Φόρο χρωστάει;!
Μα δε νογάει ο Νους τ΄Ανθρώπου
ποιον απατά και ποιον πληγώνει,
ποιον λερώνει, ποιον σκοτώνει,
αρκεί μόνο τον ψεύτικο εγωισμό του
να τονώνει...
κι Εμένα που Χαμογελάω
πάντα να με ποδοπατά και να με
ταπεινώνει..
Να με διατάζει..
Γέλα Παλιάτσο .. Μπορείς..
τι κι αν δεν θες.. Μπορείς..
Γελάω βρε βλάκα, μα όχι για σένα
μα μόνο για μένα στο Τσίρκο
της δικής μου της Δυνατής Ζωής...
Παλιάτσος και Μάγκας θαρρείς
Γελάω κι ας με τιμωρείς..
Γελάω κι αν πονάω η Ζωή
κάνει κύκλους, μην κλάψεις
Ποτέ, γιατί δεν μπορείς...
Γέλα μαζί μου, με μένα
τον Παλιάτσο σου..
Αυτό μόνο θαρρείς πως
αντέχεις ..
Τι Ψευδαίσθηση που΄ χεις,
Παλιάτσος εσύ της δικής σου
άχαρης και ψεύτικης ζωής....

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

΄Ονειρο .... {Γιούλη Τσουρεκά}



΄Ονειρο .... {Γιούλη Τσουρεκά}

Είδα στ΄όνειρο μου ένα βράδυ,
πως παρέα πήγαμε σ΄ένα ακριτικό νησί
ήταν πολλοί άνθρωποι μαζί μας,
μα εγώ ξεχώριζα μόνον Εσένα..
Κάποιο βράδυ, κοντά στην ακρογιαλιά,
αναμμένη μία φωτιά..
μετρηθήκαμε και βρήκαμε
Εσένα να λείπεις...
Κοιταχτήκαμε όλοι μεταξύ μας,
αναρωτηθήκαμε, μα απάντηση
δεν βρήκαμε καμία κι έτσι
κουνήσαμε μόνο τα κεφάλια μας
με περίσσεια λύπη κι αγωνία..
Πέρασαν από τότε πολλές νύχτες,
άυπνη σε θυμόμουν,
σκεφτόμουν πως Εσύ απομονώθηκες..
μεσ΄ στην άβυσσο των ζοφερών μου
σκέψεων μου, σε χαιρετούσα,
σου έγραφα ανελλιπώς και σου μιλούσα..
Περπατούσα μόνη στο δρόμο και
δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου..
Απόμεινα με πικρία ένα βράδυ
με Πανσέληνο ν΄αγναντεύω μόνη
τη Θάλασσα που απλώνονταν
μπροστά μου, ανέβηκα στο
θεόρατο βράχο του κινδύνου κι
έτσι μόνη, απελπισμένη ψέλλιζα
ένα θρήνο, χωρίς αρχή και τέλος..
σαν Εκείνη τη μοιραία Συνάντηση..
στο Νησί.. στο ΄Ονειρο.. τη Νύχτα..
Πάντα φτάνουν στα όνειρα μου
νέοι άνθρωποι, που δεν σου μοιάζουν
και στην άδεια θέση σου ζητούν της
ζωής το ελεγείο..
Δύο τεράστια ζεστά δάκρυα φεύγουν
πάλι από τα μάτια μου, κυλούν κι
αυτά στη Θάλασσα, ζητούν κι αυτά
μιας νέας Εποχής το μαγικό εκμαγείο..
΄Ονειρο ΄Ητανε Αγάπη μου
κι ας μην σου είπα Αντίο....