Νίκη Ζωής

Μην πας εκεί που αγαπάς, αλλά Εκεί που Αγαπάς να πας.

Mην φεύγεις, όταν σήμερα είσαι ευτυχισμένος, αύριο δεν ξέρει

κανένας αν το χθες που έζησες κι όμορφα πέρασε στη μνήμη σου, 

που το ΄νιωσες έντονο να σου γεμίζει την άδεια ζωή σου, ήταν

στα αλήθεια καλύτερο απ' το αύριο που ήρθε άγνωστο κι αβέβαιο.

Σαν έναν άγνωστο επισκέπτη με σ' στη βαθιά νύχτα την παγωμένη, με

σκοτεινό ουρανό, δίχως άστρα, μόνο πυκνά σύννεφα κι ομίχλη βαριά 

σκεπάζει γύρω όλο το Τοπίο της Φύσης σε ένα ψηλό χιονισμένο βουνό,

που μόλις, από μακριά, φαινόταν να φέγγει μία τόση δα μικρή φλόγα Ζωής.

Είναι ο Φόβος υπέρτατο συναίσθημα που  κυριεύει τις ψυχές μας,

πίσω για χρόνια τις ζωές μας κρατά, όπως το δόκανο εγκλωβίζει 

σφιχτά ακίνητο το θήραμά του.

Ο φόβος είναι τόσο ισχυρός, τρομερός, ανελέητος που επισκιάζει

τα αγνά συναισθήματα, τα ανθρώπινα, τα αληθινά, από τη Γέννηση

θαρρείς του Κόσμου, απ' τους ολάνθιστους κήπους του Παραδείσου

μ' όλων των λογιών τα δέντρα, τα λουλούδια που μοσχοβολούν, 

τα πολύχρωμα πουλιά που κελαηδούν κι ηρεμούν Νου και Ψυχή,

όταν το μόνο που αναζητούν εδώ κι Αιώνες στην Επίγεια Ζωή είναι

η Αγάπη, η Αποδοχή, η Αλληλεγγύη, η Κατανόηση, η Συλλογικότητα,

η Συντροφικότητα, όλη αυτή η Αλυσίδα που κρίκο με κρίκο πιάνεται και

κάνει το Υπέρτατο Αγαθό της Αγάπης να είναι Πανανθρώπινη Πεμπτουσία.

Αγάπη ανιδιοτελής, στο Κόσμο ΄Ολον αν υπήρχε, μόνον τότε οι αρρώστιες

θα βρίσκονταν στα Τάρταρα κι όχι στην Επιφάνεια, εκεί, που όλοι 

πλησιάζουμε ανυποψίαστοι και κάποια στιγμή, αφημένοι, εγκαταλελειμμένοι

υπερισχύει Μέσα Μας η Αρρώστια, που άσπλαχνα θαρρείς σκοτώνει την Αγάπη.

Η Υγεία τότε "πεθαίνει", δεν υπάρχει πια στο Κόσμο, είναι ψυχική, ηθική, ψυχοσωματική,
έτσι τραβάμε ο καθένας μας μονάχος, τον Ανηφορικό του Γολγοθά το Δρόμο,

κι ο Σταυρός, Χριστέ Μου, Πως ΄Αντεξες, Τόσο Τεράστιο Βάρος στους ΄Ωμους Σου 

και ακόμα κι Εσύ που ήσουν ΄Ανθρωπος Επί Της Γης με Τόση Πίστη, 

δυσβάσταχτα ανέβηκες το Γολγοθά για ώρες, το Γολγοθά του Μαρτυρίου Σου,

Αλλά, της Λύτρωσης Σου, της Πανανθρώπινης Ανάστασης Σου, το Μεγάλο Χρέος
έπραξες για ΄Ολους Εμάς, στο Ακέραιο, κι τ΄άντεξες μέχρι ..Τέλος.

Πόσο μικροί, δειλοί, φοβισμένοι, ανίσχυροι αισθανόμαστε, να σηκώσουμε το

Βαρύ Σταυρό, γιατί δεν θα ΄ναι για μία μέρα μα υποψιάζομαι, πως, ίσως, 

Μας Ρίξανε Βαρύ και ΄Αδικο Σταυρό ΄Ολοι Μας μα ΄Ολοι ανεξαιρέτως, στους ώμους μας,

μια Ολόκληρη, Ατέλειωτη, Ατέρμονη Ζωή, που μόνο ο τραγικός Φόβος πάντα να κυριαρχεί,

Δίχως Αγάπη, Δίχως Ελπίδα, Δίχως ένα Στοργικό Χέρι να Μας Αγγίξει, πως να το
αντέξουμε στις ισχνές πλάτες μας, κάτι Τόσο Βαρύ, που είναι Δικό Τους..

΄Ανθρωποι της Γης, η Αγάπη είναι η Μόνη Μας Ελπίδα, η Σωτηρία των Ψυχών μας,
Αυτή ας μας Ενώσει, να γίνουμε όλοι ΄Ενα Μεγάλο Πλήθος που θα πει όχι στο Φόβο,
Ναι στην Αγάπη, ΄Οχι στο Μίσος, ΄Οχι στη Κόλαση, ΄Οχι στο Σκοτάδι,
Ναι στον Παράδεισο της Γης, κατά της σύγχρονης της παρακμής,
΄Ολοι Μαζί με ένα ζευγάρι μάτια ας Κοιτάξουμε Μπροστά σε έναν άλλο
Δίκαιο Κόσμο που Θα Κυβερνά Με Αγάπη, Δίχως Φόβο, Δίχως Πείνα, 

Δίχως Ακήρυχτους και Βρώμικους Πολέμους, Δίχως Ξενοφοβία, έναν Κόσμο
με Παιδεία, Πράξεις, μία Ηχηρή Θεέ Μου, Αρμονία.

Τόσο Ηχηρή και Ζωντανή, στα αυτιά μας, δεν θα φτάνει, μονάχα θα την νιώθουμε,
θα την βιώνουμε στο μικρό Περίπατό Μας, στο Διάβα Μας σε Τούτη Τη Ζωή,
Γιατί, Ακούστε Το Καλά,  Δεύτερη Δεν Υπάρχει.

Κι αν είδα ΄Ονειρο, μην με ξυπνήσετε, μέσα απ΄τα ΄Ονειρά Μας

πραγματώνουμε την Αληθινή Ζωή που Μας Ανήκει.

Κι αυτή στα αλήθεια, είναι η Πανανθρώπινη η Νίκη..