Τα χέρια μας...

Τα χέρια μας... {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

΄Απλωσες τα χέρια σου ..
έτσι ξαφνικά 
σα προστατευτικές φτερούγες..
και μ΄αγκάλιασες..
ένοιωσα τη ζεστασιά των δακτύλων σου..
να μου διαπερνά όλο το κρύο σώμα μου..
Δέχθηκα τ΄αγκάλιασμά σου κι αφέθηκα..

Μ΄αγκάλιασες ολόκληρη ..

σαν μία χοάνη μ΄έκλεισες μέσα σου..
..απόκαμες.. αποκοιμήθηκες..
Μείναν μόνο τα δυό μας χέρια
να κρατιούνται σφιχτά ..
σαν να μην ήθελαν ποτέ..
ν΄αποσπαστούν το ένα απ΄τ΄άλλο..
΄Ηταν ώρα πολλή.. σφιχτά δεμένα..

Δεν λύνονταν .. επέμεναν.. κι όχι μόνο..
ηρεμούσαν, χαλάρωναν.. όπως κι οι Ψυχές μας..
Αγάλλιαζαν....
Τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει
αυτή τη μαγική αέναη γαλήνη...

Ξαφνικά.. ένα χτύπημα.. τηλεφώνου..
όλα στη ζωή μου έχουν καθοριστεί
από ένα χτύπημα τηλεφώνου...
Τον μισώ αβυσσαλέα αυτόν τον ήχο...

Λύθηκαν τα σφιχταγκαλιασμένα χέρια...
μεμιάς.. σα να τρόμαξαν κι αυτά και
έμειναν μόνα.. ριγμένα πάνω στο
γρατζουνισμένο από τον αβυσσαλέο ΄Ερωτα
...ατίθασο κορμί μας...

Λυμένα, γερμένα, αμήχανα χέρια λυτά..
που δεν ξέρουν ποια θέση να πάρουν..
παρά μονάχα με άγαρμπες, γρήγορες
κινήσεις ντύνουν το σώμα ..που για ώρες
καμάρωνε ρωμαλέο, γυμνό,
απροκάλυπτα ερωτικό και παθιασμένο...

Η πιο Ωραία στιγμή της ζωής μου ...
Καρδιά μου...
Είναι τα σφιχτοδεμένα ..σαν ατσάλια..
Ερωτευμένα, διψασμένα, αποκαλυπτικά,
τόσο ανυπόφορα Ερωτικά Δεμένα Χέρια μας...