Γυμνή στη Καταιγίδα... {Γιούλη Τσουρεκά}
΄Εβρεχε πολύ εκείνο το βράδυ..
καταιγίδα έξω βροχή, ανεμοσούρι,
ήμουν γυμνή σώμα - ψυχή και
με έδιωξες, άνοιξες τη πόρτα και
βγήκα μεσ΄ στη καταιγίδα...
δεν πονούσε η γυμνή σάρκα μου
απ΄τη νεροποντή..
μα η άδεια ψυχή μου, εκείνη που
ήδη μου είχες "αδειάσει" λίγο πριν..
έτσι απερίσκεπτα, ανελέητα, εγωιστικά..
Πόση βροχή νομίζεις πως μπορεί
ν΄αντέξει ένα άγριο τριαντάφυλλο
μέσα στη καταιγίδα;!
Θα ξεφυλλιστεί, θα διαλυθεί,
θα λιώσει, θα χαθεί... μα δεν σε νοιάζει...
Διαλύθηκα κάτω στο χώμα σαν έπεσα..
μάτωσα, τραυματίστηκα, πόνεσα βαθιά
μέσα μου αφόρητος ο Πόνος μου...
αβάσταχτος... πρωτόγνωρος για μένα..
Δεν με νοιάζουν οι μώλωπες, οι γκρατζουνιές,
τα σημάδια του κορμιού, είναι επίκτητα,
έχουν επούλωση τα επιπόλαια τραύματα
στο κορμί, έστω κι αν πονάς,
αν κάνεις μία "μορφίνη".. ο χρόνος
γιατρεύει το σωματικό σου πόνο..
Το Νου Σου που Διαρκώς Σκέφτεται,
αναζητά, αναπολεί, θυμάται,
τι τον κάνεις;!
Τη Ψυχή που πονά δυνατά και
ματώνει πως να την γιατρέψεις;!
Δεν υπάρχει κανένα γιατρικό κι
είναι σε όλους μας γνωστό...
Τι ΄Αλλο Θέλεις να Σου Πω;!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου