Ηλιοβασίλεμα... {Γιούλη Τσουρεκά}

Ηλιοβασίλεμα... {Γιούλη Τσουρεκά}

Περπάτησα ώρες ατέλειωτες,
μέρες και νύχτες αντάμα με τη
μακρινή σου σκέψη,
την απόμακρη, την ανύπαρκτη.
Προχώρησα μόνη, έλιωσαν τα
σανδάλια μου κι έφτασα ξυπόλητη
στη μακρινή ακτή με τις
αρχαίες κολώνες,
εκεί που αγναντεύαμε μαζί
το Ηλιοβασίλεμα κάνοντας
όνειρα για την επόμενη νέα μέρα
που θα ανέτειλε για το Κόσμο..
Απέμεινα μόνη να βλέπω τη
μορφή σου στο βάθος του Ορίζοντα,
σε ένα Ηλιοβασίλεμα μοναχικό,
σιωπηρό, απρόσιτο ..
σα να με περιγελούσε πως είναι
το τελευταίο εκείνου του
Κυριακάτικου απογεύματος.
΄Εσβησαν όλα γύρω μου,
δεν έβλεπα, δεν άκουγα,
δεν γευόμουν πια τις μυρωδιές
της Φύσης, της θεάς Αλμύρας,
της λατρεμένης μου Θάλασσας.
΄Ολα ήταν βουβά, νεκρά,
τραγικά επίπεδα στη σφαίρα
της Μεγάλης Γης Μας..
Κι εγώ μόνη αγνάντευα τον
ζωοφόρο ΄Ηλιο που βουτούσε
στη Θάλασσα, που χανόταν στον
Ορίζοντα των όμορφων ματιών σου,
αυτών που κοιτάζουν, μα δεν βλέπουν..
Χαμένο βλέμμα..
Χαμένος κόσμος..
Δικό μου χαμένο ηλιοβασίλεμα,
τελευταίες μέρες ενός
ατέλειωτου σιωπηρού χειμώνα,
δίχως αδηφάγα βλέμματα,
δίχως χαμόγελα,
δίχως έρωτα,
δίχως αγάπη,
σβήνει το Φως του Ηλιοβασιλέματος μου..
κι εγώ μόνη στο σκοτάδι
να κοιτάζω με σταθερό βλέμμα
τη μορφή σου στο ΄Απειρο.....