΄Ανοιξη κοντά στη Θάλασσα... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ανοιξη κοντά στη Θάλασσα... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ηρθε η ΄Ανοιξη..
Βγήκα ξυπόλυτη ένα πρωινό,
έφτασα στην ακτή, μία 
Νέα ΄Ανοιξη φέτος που
με πνίγει... Μου κόβει την ανάσα..
Είναι βαριά η Ψυχή μου και δεν 
αντέχει να κουβαλήσει τόση Ομορφιά..
μοιάζει σα να φορτώνεις στη ράχη
ενός μυρμηγκιού ένα... κόκκινο Ρόδι...
Φύτρωσαν οι κατακόκκινες
πανέμορφες παπαρούνες κοντά
στη Γαλάζια Θάλασσα..
Φέτος, μακρυά απ΄το
βαθύ πράσινο των ματιών σου...
..έφυγες πέρυσι θαρρώ...
Δεν έβρεξε ακόμη και
πως να ποτιστούν τα ΄Ονειρα;!
Στερεύουν κι αυτά και δεν
έχεις ψευδαισθήσεις να
τροφοδοτήσεις άνυδρα όνειρα...
Ναι, δεν θα δούμε μαζί
την ΄Ανοιξη, ούτε το Καλοκαίρι..
Παρόλα αυτά, δεν λέω πως
δεν βρίσκω κάποιες λύσεις...
Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο,
άδειο δοχείο μέσα στη Ψυχή μου...
μου φτάνει για να φυτέψω
ένα εποχιακό λουλούδι....
΄Οπως εκείνες οι όμορφες
στιγμές που ζήσαμε...
Θυμάσαι;; .. μακρινά ..όλα
απόμακρα, σβησμένα μα
ολοζώντανα συνάμα στην
έξαψη της πρόσφατης μνήμης..
Παπαρούνες κοντά στη θάλασσα,
ζουμπούλια στο βάζο, εκεί στην
όμορφη γωνιά που καθόσουν
στο σπίτι.. θυμάσαι εκείνες
τις ευωδιαστές στιγμές;!
Που να θυμάσαι....
βλέπεις, η δική σου αγάπη
κράτησε τόσο όσο να βρεις
μίαν άλλη νέα, απόκοσμη αγάπη...
κι ας έφυγα πρώτη και πήγα
ξυπόλητη ένα πρωινό κοντά στη
Θάλασσα και με γελούσαν οι
κατακόκκινες παπαρούνες,
εκείνες που έκοψες πέρυσι και
μου της πρόσφερες χαμογελώντας...
΄Ανοιξη πάλι, κοντά στη Θάλασσα....