΄Ισκιος... {Γιούλη Τσουρεκά}

΄Ισκιος... {Γιούλη Τσουρεκά}

Μεγάλωσα και ξαφνικά διαπίστωσα,
πως, ναι, μεγάλωσε κι ο ίσκιος μου..
βρέθηκα στη μαυροθάλασσα το γιόμα,
με ένα σκισμένο χιτώνα,
με την Ψυχή γδαρμένη απ΄τα αγκάθια
που συνάντησα στη πορεία της
δύσβατης διαδρομής μου..
Ζω, αναπνέω, περπατώ σκυφτή
μπροστά σου...
Μαύρο πουλί έγινες αίφνης,
στο μαύρο ανταριασμένο Ουρανό
της Ψυχής μου πετάς και
αναταράσσεις τα μαύρα φτερά σου,
πάνω απ΄το φοβισμένο μου Νου,
που δεν χαλιναγωγείται, ΄Οχι σου Λέω,
δεν παύει να σκέφτεται ο Νους μου και,
γέρνω.. κάθε μέρα γέρνω όλο και
πιο κοντά, εφάπτομαι θαρρείς με τη Γη
στη λίμνη των δακρύων μου..
΄Ισκιος τα φτερά σου μ΄αγκαλιάζουν,
τ΄ απωθώ, απομακρύνομαι στην
άκρη του Κόσμου.
΄Ισκιος η σκέψη, η ζωή μου ένας
απέραντος ίσκιος μέσα από σένα,
δίχως εσένα,
Γνώση στερνή μου, ΄Ισκιος Ψυχή μου,
αγάντα να βγω αλώβητη στην
απέραντη όχθη κι
ας νιώθω λειψή,
νου, ψυχή, σώμα..
΄Ολα ΄Ισκιος ..
Ζω κάτω απ΄τον ΄Ισκιο,
κλείνοντας με τα δύο μου χέρια
τα μάτια μου σφαλίζω να μην
αντικρίσω τον ΄Ισκιο σου,
που με πονάει σα βαρύς μανδύας,
σα πέτρα επάνω μου,
περπατώ με βαριά βήματα,
ξυπόλητη πάνω στην άμμο,
ακολουθώντας αδιαμαρτύρητα
τον ΄Ισκιο μου, που εφάπτεται
βίαια πάνω στον ΄Ισκιο των
θεόρατων μαύρων φτερών σου,
βίαια πολιορκώντας με,
Πονάω ΄Ισκιε μου, Φύγε άφησέ με..
΄Ερχομαι, ξεκινάω, ντύνομαι, στολίζομαι,
ανατάσσομαι ΄Ισκιε μου και
πάω να πω Καλημέρα στη Ζωή...! {Γ.Τ.}