Ποιητική Ασάφεια.... Ποιητική Αδεία ....{Γιούλη Τσουρεκά} ~ 6/9/2013.

Ποιητική Ασάφεια.... Ποιητική Αδεία ....{Γιούλη Τσουρεκά} ~ 6/9/2013.

Ναι, σωστά μου πέταξες στα μούτρα
πως δεν έχω ταυτότητα..
πως δεν είμαι εγώ
πως είναι κάποια άλλη ή
γιατί όχι και κάποιος άλλος
άγνωστος ο Άνθρωπος για Σένα,
άδειος, κούφιος σα τη μεγάλη κουφάλα
ενός αιωνόβιου δέντρου στη
μέση της Ερήμου.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που σε κάθε
μονοπάτι της ζωής τους αλλάζουν
ταυτότητα, γίνονται κάποιοι άλλοι..
Ποτέ δεν το κατάλαβα,
Ποτέ δεν το προσπάθησα,
Ποτέ δεν το πίστεψα..
πως να παλέψεις με την παρόρμηση,
το αυθεντικό και το πηγαίο της ψυχής σου;
Αφού έχεις αυτή την άποψη λοιπόν για
μένα, γιατί ταράζεις τα λιμνάζοντα νερά
της πεζής, αδιάφορης ζωής σου;
Ποιητική ασάφεια θα μου πεις..
φθηνή δικαιολογία να εκμεταλλεύεται
κανείς Ποιητική Αδεία,
λέξεις μαχαίρια, υπόγειες διαδρομές,
υποχθόνιες συνωμοσίες σα κατάσκοπος,
δίχως Αποστολή και Πόλεμο..
Συχνάζεις στη χάση του άρρωστου μυαλού σου
αφού μπορείς, μπράβο σου πολύ ωραίο στέκι
έχεις διαλέξει να΄σαι καλά και να Το Χαίρεσαι.
Μην ακούς τις Σειρήνες που θέλουν να σε πείσουν..
Εδώ και κάμποσο καιρό έχω κλείσει τα αυτιά μου
και τα μάτια μου, αποφεύγω τις Σειρήνες, τις
Παγίδες της Λαθροθηρίας, τις Συμπληγάδες,
τα συρματοπλέγματα στα άδεια βλέμματα..
Πονάω εύκολα γι΄αυτό αγαπάω δύσκολα..
Τα φύλλα των δέντρων στάζουν δάκρυα
όταν τα κόβουν, το ίδιο και τα δέντρα στάζουν
τις τελευταίες δροσοσταλίδες τους πριν το
μεγάλο πριόνι των ξυλοκόπων τα κόψει
σύριζα και πέσουν Καταγής...
Πόσο μάλλον τα μάγουλά μου είναι μούσκεμα
από τα ματωμένα, καυτά δάκρυα των
ακούραστων ματιών μου να σε
κοιτούν δίχως να σε βλέπουν..
Τα χείλη μου μισάνοιχτα, στεγνά, σκασμένα
απ΄τη δίψα, τη στέρηση των λόγων και
μίας απραγματοποίητης υπόσχεσης.
Πάντα θυμάμαι εκείνη τη τελευταία βόλτα μας
στο Φυτώριο της Καρδιάς για να πάρουμε
μία Κερασιά, να τη φυτέψουμε στο κήπο
της Ψυχής μας, ν΄ανθίζει, να καρπίζει,
να γευόμαστε από τα ίδια μας τα χείλη,
το ζουμερό Κόκκινο Των Χυμών Τους,
τα Κόκκινα Δροσερά Κεράσια τα
νοτισμένα απ΄τις δροσοσταλίδες
της βροχής που ξέπλυνε τις πληγές μας...{Γ.Τ.}