Το Απλωμένο Ρούχο {Γιούλη Τσουρεκά}
Απλωμένο ρούχο η μοναξιά μου,
στο πάντα ανοιχτό παράθυρο,
με τα ξύλινα παντζούρια.
Μενεξεδί το χρώμα του
ρούχου, σα τις βιολέτες
την Άνοιξη.
Πολύβουος ο δρόμος
κάτω απ΄το Παράθυρό μου.
Δεν ακούω τίποτε,
μήτε την καρδιά μου.
Έρχεται από μακρυά
ο Παλμός της Δικής σου
Καρδιάς και τον Ακούω
σαν ποδοβολητό Αλόγου
να καλπάζει πέρα απ΄τη Πόλη.
Απλωμένο ρούχο η μοναξιά μου.
Εσύ πάντα αργείς να΄ρθεις
να ξαποστάσεις Εδώ σιμά μου.
Να κλείσω τα παντζούρια,
αφού μαζέψω το μοναδικό
μου ρούχο,
αυτό το Μενεξεδί που Τ΄Αγαπώ,
που μου κρατάει αντί για Σένα
Συντροφιά.
Μέρα είναι,
Νύχτα είναι,
Ποιος μετράει τα εκατομμύρια
κλάσματα του δευτερολέπτου
μίας ανίερης μοναξιάς
από τη γέννηση της ύπαρξής του;!
Από όταν πρωτοέκλαψε σαν ήρθε
στον Κόσμο Τούτο και τον τύλιξαν
με το Μενεξεδί Ρούχο
της Μοναξιάς Του
που ατελείωτα τον Ακολουθεί;!
Απλωμένο Μενεξεδί Ρούχο
η Μοναξιά μου που δεν παύει
επίμονα να με Ακολουθεί.. {Γιούλη Τσουρεκά}
Πορτραίτο του : Vincenzo Migliaro (Napoli 1858 - 1938 ), Porta Capuana, Napoli, collezione privata, olio su tela, 82 x 56,5 cm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου