Σκιά Άνοιξης {Γιούλη Τσουρεκά}

Δεν λέει η Άνοιξη να΄ρθει.
Συλλογίζομαι μόνη εδώ
στη μικρή μου κάμαρη, 
την περυσινή την Άνοιξη.

Αγναντεύω απ΄το πελώριο
μπαλκόνι της ψυχής μου.

Μακρινά, κάτι μου θυμίζει
η όψη σου.
Τώρα θολή και ακαθόριστη.

Τι περίεργο, μεσ΄ στην καταχνιά
αυτής της Άνοιξης,
μέσα στην ομίχλη του νου μου,
δε νιώθω πια ούτε αγωνία, ούτε λύπη.

Τη Σκιά σου, ναι, την αισθάνομαι
όπου κι αν πάω, όπου κι αν βρεθώ.

Την αισθάνομαι απρόβλεπτη,
σαν απορία, σαν ψυχρό αεράκι
στα κίτρινα μάγουλά μου.

Σε βλέπω μακρυά ν΄ αγναντεύεις
σιωπηλός και σαν η σκέψη σου,
να λέει ένα ....ίσως .... ίσως
και να μ΄αγαπούσε...

Ένα ακαθόριστο, θολό .. Ίσως,
παγωμένο στα χείλη.
Σκιά Άνοιξης η μορφή σου.

Τραίνο που περνά γοργά,
δίχως σταθμό,
πλοίο που δεν βρίσκει
λιμάνι ν΄αράξει,
τι κι αν έχει επιβάτες,
τους κρατά ομήρους
στην πλώρη του..

Πρύμνη έγινε το ίσως σου και, πάει....
Ακαθόριστο.
Σαν τη φετινή Σκιά της Άνοιξης,
και εσύ δεν ήρθες για να χαμογελάσω. {Γιούλη Τσουρεκά}