«Τι ανάγκη έχεις εσύ..» σου είπαν μια μέρα..

«Τι ανάγκη έχεις εσύ..»

Μαγική φράση. Υπέροχη. Μέσα σε τέσσερις λέξεις, η απαξίωση μιας ολόκληρης ζωής.

Γιατί αν τα βιώματά σου δεν τα έκανες παντιέρα για να σε λυπηθούν, αν δεν άφησες την κλειδαρότρυπα ανοιχτή να μπορεί να κοιτά μέσα στις στιγμές σου ο κάθε περαστικός, τότε δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για βιώματα.

Δεν έχεις δικαίωμα να έχεις πονέσει, να έχεις προδοθεί, να έχεις κομματιαστεί, να έχεις σπάσει εσύ και μαζί ότι υπήρξε γύρω σου, από την στιγμή που δεν έγινε σε κοινή θέα. Από την στιγμή που δεν έδωσες την ευκαιρία να γίνεις θέαμα.

Τι με νοιάζει αν πόνεσες αν δεν ήμουν απέναντί σου και μεγαλόψυχα να σου χαϊδέψω το κεφάλι για να σε λυπηθώ;

Τι με νοιάζει αν έβγαζες ένα ένα τα μαχαίρια από την πλάτη σου αν δεν ήμουν εκεί να δω πώς μάτωσες, πώς λύγισες.

Τι με νοιάζει αν έκλαψες, αν σπάραξες, αν φώναξες, αν δεν ήμουν εκεί να σου προσφέρω τον οίκτο μου.

Κι αφού τα έκανες όλα μόνη σου, τώρα εμένα μου ζητάς να σε καταλάβω;

Να καταλάβω πως είσαι τα βιώματά σου χωρίς να μπορώ απλόχερα να σε λυπηθώ; Να σε οικτίρω; Να σε συμπονέσω, λέγοντας σου λόγια βαρύγδουπα για ταύτιση συναισθημάτων;

Με τι θράσος ζητάς να είσαι τα βιώματά σου, όταν κατέβασες την αυλαία και κλείστηκες πίσω, στο σκοτάδι σου, έγλυψες τις πληγές σου κι άρχισες να πατάς σιγά σιγά ξανά στα πόδια σου.

Με τι θράσος τολμάς να μιλήσεις εσύ για βιώματα;

Με τι θράσος τολμάς να εμφανίζεσαι με κουτσή ψυχή αφού δεν επέτρεψες σε κανέναν να γίνει το δεκανίκι σου;

Τι μας έδειξες; Γιατί το τι έζησες είναι παντελώς αδιάφορο.

Όχι λοιπόν.

Δεν έχεις ανάγκη εσύ.

Το τίμημα της αξιοπρέπειας, είναι να μην έχεις ανάγκη εσύ.

Να μην έχεις δικαίωμα!

Γι’αυτό λοιπόν.. σκάσε και κολύμπα.

Δικά σου τα βιώματα, δικά σου τα σημάδια, δική σου κι η ζωή.

Δική σου η επιλογή να σπας τους κανόνες των πολλών και θα ζήσεις με αυτή..

Δικός σου ο δρόμος αυτός και θα τον περπατήσεις όπως διάλεξες.

Άλλωστε είπαμε, «τι ανάγκη έχεις εσύ;»