τη πόρτα τη δική μου να χτυπήσεις
αν και σκεφτόμουν πως κάποια καίρια στιγμή
θα το έπραττες, ίσως τις τύψεις σου
για ν' απαλύνεις..
Θυμός και Θλίψη με κυρίεψαν
όταν τόσα πολλά ψέματα μου είπες
όμως η Πίκρα Μέσα μου δεν ρίζωσε,
η πληγωμένη η καρδούλα μου δε μίσεψε,
παρά μόνο με υπομονή και καρτερία ανέμενε
με στωϊκότητα περίσσεια ένα μήνυμα ζωής
να πάρει ..από Μένα..
Δε ξέρω τάχα τι να σε Τράβηξε της Λησμονιάς
νερό να πιεις, μετά από τόσα χρόνια που
δύσβατα για ΄με περάσαν, πικρά να μετανιώσεις,
τη Λήθη στην άκρη ν' αφήσεις και να με θυμηθείς ξανά..
Κακία σε κανένα δε κρατώ, μα η ψυχή μου είναι
αθεράπευτα τραυματισμένη, στο βάθος πληγωμένη
ανεπανόρθωτα ξεριζωμένη..
Απ΄την αρχή ν' αρχίσω τη Ζωή μου δε βαστώ,
στη μοναξιά μου προτιμώ κι αγαπώ να είμαι μόνη..
Τώρα πια γνωρίζω, πως, όχι δεν ήταν Όρμηση,
ήταν τυχαία της στιγμής μία ..Παρόρμηση..
Μέσα στο παρατηρητήριο του Κόσμου και,
της Ψυχής μου το μαρτύριο, καλύτερο είναι
να μην εμφανίζεσαι, παρά μόνον ας εξαφανίζεσαι..
μεσ' στου άρρωστου μυαλού σου τις ορμές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου