Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

΄Αβυσσος

Που άραγε να βρίσκεται ο Παράδεισος..μην είν' ψευδαίσθηση του νου μου και, είναι μόνον άβυσσος... Μία παρωδία, κάτι άγνωστο κι άπιαστο τάχα μέσα στο πελώρειο, αχανές Σύμπαν σε Γαλαξίες  μακρυνούς  και απροσπέλαστους, ένα ΄Ονειρο απραγματοποίητο... Μα κι αν σε μία περίπτωση Υπάρχει, δεν φαντάζομαι Αν εγώ η μικρή κουκίδα πάνω σε τούτη τη Γη.. αν θα μπορώ στ' αλήθεια να Υπάρξω, σε τόση Απεραντοσύνη, σε τόση Τελειότητα και Μεγαλοσύνη, σε Τόση Εκκωφαντική Ησυχία, όταν η ζωή μου είναι μία ανυπαρξία.. Κι αλήθεια είναι φανερή μπροστά στα Μάτια μας, Φωνάζει, μας Τραντάζει, μας Αφυπνίζει πως Προσωρινοί, περαστικοί είμαστε ΄Ολοι Μας, τη μικρή αυτή διαδρομή της Ζωής για να βαδίσουμε Μονάχοι.. Μήτρα μας γέννησε φαρδιά με τον Ομφάλιο Λώρο μας δεμένοι, αλλά αμέσως Κόπηκε και, μείναμε Μονάχοι, το δρόμο της ζωής για να βαδίσουμε βήμα στο βήμα, σκαλοπάτι στο σκαλοπάτι, κι όλο ανηφορικός και δύσκολος ο χρόνος μας περνάει.. Τον χρόνο αν προσπεράσουμε εμείς, τιμωρημένοι θα'μαστε για πάντα, δυστυχισμένοι με σκυμμένο το κεφάλι μας βαρύ, γιατί προηγείται από 'μας ο Χρόνος, τρέχει ταχιά, κι αλλοίμονό του όποιος δεν τον προλαβαίνει...
Το Πλήρωμά του έρχεται σαν ρολόι εκκρεμές, με τύψεις, με ενοχές να μας τυλίξει, να μας θυμίσει τα Λάθη Μας τα Τραγικά, όσες φορές Τολμήσαμε μπροστά του να προλάβουμε να βγούμε, στην Επαρσή Μας, στην Ψεύτικη κι Ανούσια Αυτοπεποίθησή μας, στην δήθεν τρομερή κι άτρωτη δύναμή μας, ανώριμα κι ανόητα φερθήκαμε... και μπέσα δεν κρατήσαμε, το Χέρι δεν Απλώσαμε, Σε Αυτόν που ξέρουμε πως πάντα με άδολη αγάπη κι ανιδιοτέλεια, Μας Καρτερεί και Μας Προσμένει σαν ακοίμητος φρουρός, τα Σύνορα Φυλάει, Πάντα σε Θέση Μάχης στις Επάλξεις της ..Ειρήνης που Προδώσαμε και "χτίσαμε" Τον Πόλεμο, απ' της Αλαζονείας μας το αθεράπευτο μικρόβιο, που μόνο Συμφορά και Απομόνωση στο διάβα του Θα Σπέρνει...

Δεν υπάρχουν σχόλια: