΄Εχουμε ντυθεί με τον μανδύα του φόβου.
Ενέχει κινδύνους να ντύνεσαι κάτι που είναι ξένο για σένα?
Ελοχεύει κινδύνους και ποιους? Μέσα σου ξέρεις, μα δε λες.
Ντύνομαι κάτι που δεν με αντιπροσωπεύει
για να ξεπεράσω τάχα τους φόβους μου?
Μα ο φόβος δεν είναι η στολή μας, δεν είναι η φορεσιά μας.
Ο φόβος είναι στη ψυχή μας.
Θαρρείς φωλιάζει μέσα μας, σα το πληγωμένο πουλί.
Κατοικεί μέσα μας. Επισκιάζει τα αληθινά μας αισθήματα.
Κλειδώνει τις αισθήσεις μας.
Καραδοκεί για να μας έχει υποχείριό του.
Σκεπάζει με σκοτεινές δυνάμεις τα συναισθήματά μας.
Σκοτώνει την Ελπίδα μας.
Δεν μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε το Μέλλον.
Αν κυριαρχήσει ο φόβος, το επιβλητικό φάντασμά του,
σκοτώνει ακαριαία το Μέλλον. Είναι ανύπαρκτο..
Ούτε καν΄αβέβαιο.. Είναι διάφανο, μάλλον, σαν τη διαφάνεια
που μέσα δεν περιέχει ούτε ένα κόκκο άσπρο χαρτί.
Εσύ καρδιά μου Ζεις έτσι? Τολμάς να μιλήσεις, ή έστω να ψιθυρίζεις?
Αγαπάς? Δεν αγαπάς ούτε τον εαυτό σου.
Φοράς τ' άσπρο σεντόνι για να βαδίσεις με γοργά βήματα
ανάμεσα στη στενή χαράδρα που στην άκρη της είναι βαθύς γκρεμός.
Κι εκεί καραδοκούν τα ανελέητα φαντάσματα που θα σε πάρουν
σε κόσμους σκοτεινούς, εκεί που δεν υπάρχει τίποτε,
κι εσύ Γελάς, τώρα τα μάτια έχεις σφαλίσει, ερμητικά κλειστά.
Τη σκέψη και τη ψυχή μου έχεις καταλύσει με το μαύρο σεντόνι της
Αδυσώπητης Σιωπής Σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου