Εκτόνωση του Φόβου

΄Οταν ήμουν μικρή φοβόμουν να πεθάνω.
Τώρα που μεγάλωσα φοβάμαι να ζήσω.
Φοβάμαι πρωτ΄απ΄όλα τον ίδιο τον εαυτό μου,
όχι γιατί δεν με πιστεύω, μα γιατί με φοβάμαι.
Δεν ξέρω στ' αλήθεια με σ' στου μυαλού μου
τους ανέμους τι συμβαίνει,
ποιος δεν πονά, ποιος δεν καταλαβαίνει.
Φοβάμαι όταν οργίζομαι για όλα όσα βλέπω.
Φοβάμαι όταν θυμώνω και όταν δεν αντέχω.
Τι χρώμα στ΄αλήθεια έχει ο Φόβος?
Για μένα έχει μαύρο, κατάμαυρο, πιο μαύρο
απ' τη πίσσα και η μέσα του πλευρά περιέχει
μία ανείπωτη και φρενιασμένη λύσσα.
Τι νιώθει ο φόβος μέσα μου, τι στ' αλήθεια
θα' θελε να κάνει προκειμένου το κακό για να ξεκάνει..
Δεν είναι ο Φόβος που αρχίζει να φωνάζει, με κραυγές,
΄Ολο τον Κόσμο να ξεσηκώνει, να ουρλιάζει.
Πνίγεται ο φόβος μέσα στην πληθώρα των ανάμεικτων
συναισθημάτων που χρόνια τώρα είναι Χείμαρρος
θέλουνε να ξεχυθούν έξω στον Αληθινό Κόσμο,
σ' αυτόν που Δεν Υπάρχει.
Ο δικός μου φόβος είναι Υπαρκτός, πέρα για πέρα Αληθινός
και ξέρετε στ' αλήθεια τι ζητάει?
Κάτι απλό, φυσιολογικό, ανθρώπινο και νόμιμο συνάμα.
Μία Εκτόνωση που πηγάζει απ΄τ΄άπειρα τα μόρια μου,
απ΄τα γερασμένα πλέον κύτταρά μου.
Δύναμη Ψυχής, έχω την πέτρα να σηκώσω και να σπάσω
ό,τι μου ρήμαξε την ύπαρξή μου, τα όνειρά μου, τη ζωή μου
που μάταια περιμένει ν' ανατείλει στο Αύριο, αφού ο φόβος
κρατάει το αιχμηρό δρεπάνι του και την Επισκιάζει..
Μα όταν ο θυμός και η οργή κάπου καταλαγιάζει,
ο Φόβος είναι Απών και μέσα στη Ψυχή Μου, δεν Φωλιάζει..