Μα πόσο αδυσώπητα κι αδίσταχτα
περνάει ο χρόνος ο αμείλικτος
πάνω απ΄τα βαριά κεφάλια μας.
Απ' το μεδούλι της ζωής μας που
καθημερινά κι αδηφάγα το τρώγει,
όπως το άγριο κι επιθετικό γεράκι
έτρωγε καθημερινά κι ανελλιπώς
το συκώτι του Προμηθέα Δεσμώτη.
Στη Σαρκοφάγο που θα μπω, παρακαλώ,
μην έρθεις να με δεις, το άψυχο κορμί μου
δεν θα καμαρώσεις.
Της λησμονιάς το γάλα βύζαξες από στήθη
στέρφα και στεγνά.
Και της αμίλητης πηγής, ήπιες νερό καταραμένο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου