σε τούτη ΄δω τη Θεία Πλάση, το μονοπάτι της ζωής για
να βαδίσουμε μονάχοι, όπως μονάχοι ερχόμαστε σε τούτο
εδώ το Κόσμο.
Μήτρα μας γέννησε φαρδιά με τον ομφάλιο λώρο μας
δεμένοι, αλλά αμέσως κόπηκε και μείναμε
μονάχοι το δρόμο της ζωή μας να βαδίσουμε βήμα με βήμα,
ανηφορικός και δύσβατος μεσ΄στη ζωή ο χρόνος μας περνάει..
Τον χρόνο αν προσπεράσουμε εμείς τιμωρημένοι, θα΄μαστε
για πάντα και ατέρμονα δυστυχισμένοι.
Κι αυτό γιατί ο χρόνος προηγείται από εμάς κι αλλοίμονο
όποιος δεν τον προλαβαίνει, το πλήρωμά του έρχεται ταχιά
με τύψεις κι ενοχές στο μαύρο το σεντόνι του να μας τυλίξει,
να μας θυμίσει τα λάθη μας τα τραγικά, που ωστόσο από τα
λάθη όλοι μαθαίνουμε κι από τη πλάνη της ατέρμονης Ζωής μας.
Στην έπαρσή μας, στη ψεύτικη τάχα αυτοπεποίθησή μας, στη
δήθεν τρομερή τη δύναμή μας, μας κατακτά η ματαιοδοξία και η
υπερβολική η φιλαυτία.
Ανώριμα φερόμαστε και άγουρα, το χέρι δεν απλώσαμε σε Αυτόν
που ξέρουμε πως με περίσσεια αγάπη κι ανιδιοτέλεια, για Πάντα
Μας Προσμένει, Για Εμάς Προσεύχεται, χωρίς μίαν ανταπόδωση
ακούσια να Καρτερεί, να Περιμένει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου