Θαλασσινές Ανεμώνες

Είναι στιγμές που τρέμω τόσο πολύ
που φοβάμαι πως έξω αν βγω
θα με πάρει ο άνεμος.
Ο άνεμος, η δύναμη αυτή της φύσης
που θα μ΄αρπάξει, θα με πάρει πέρα
μακρυά θα με σύρει ως τον ορίζοντα
στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Πέρα μακρυά, σε μία μεγάλη απέραντη
γαλάζια θάλασσα.
Θα με ρίξει πάνω σε ένα έρημο νησί,
δίχως ήλιο.
Τα χέρια μου θ΄απλώσω και θα σφίξω
σαν κουπιά για να φτάσω στο
μακρινό νησί, χωρίς λιμάνι.

Τα μάτια μου πολύ σφιχτά θε΄να σφαλίσω
και, ναι, Θεέ μου, της φύσης σου
το μεγαλείο θα φαντάζομαι γύρω μου
να με περιβάλλουν παντού, ολόγυρα
οι Θαλασσινές Ανεμώνες.

Υπάρχουν στιγμές που τρέμω τόσο πολύ
και, ναι, Θεέ μου το ζήτησα αυτό το ταξίδι
πέρα στη στέρνα τη βαθιά,
με τα πολλά λουλούδια, τα μεγάλα δέντρα,
τις λεύκες και τους ευκαλύπτους κι
όλες οι εποχές ας είναι Θεέ μου.

΄Ανοιξη και Καλοκαίρι και Φθινόπωρο και
ατέλειωτος Χειμώνας βαρύς, με το χιόνι
να με πνίγει ως το λαιμό μου κι εγώ,
να χαίρομαι τη Θεία Πλάση Σου.
Τα δάση γύρω μου γυμνά.
Αυτό μονάχα ζήτησα θυμάμαι..