Δ έ ο ς ....

Δ έ ο ς .. {στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

..Σε θωρώ κι ακίνητη μένω..
γονατίζω μπρος τα πόδια σου..
υποκλίνομαι στη ρωμαλέα μορφή σου..
προσκυνώ τη δύναμή σου,
τη προσήλωσή σου στο ΄Απειρο...

Γονατισμένη, σου χαϊδεύω ένα-ένα

τα δάχτυλά σου, με δέος ...
στα μαλάζω, στα υγραίνω..
τα οσφρίζομαι και μοσχοβολούν
την κούραση της μέρας..

Αγγίζω παντού το κάθε μόριο σου..
κι αισθάνομαι βαθειά ..
τον πικρόγλυκο τον αναστεναγμό σου..

Χαλαρώνεις .. ησυχάζεις.. ονειρεύεσαι..
Δυναμώνεις.. ανατάσσεσαι ..ανασηκώνεσαι..
φύγεις πάλι τρέχοντας
για να ορέγεσαι τους καρπούς που μόνο
έξω και μακρυά ..οι Εικόνες.. σου δίνουν..

Δίνεις κι Εσύ τον εαυτό σου...
μέσα απ΄ τη Ψυχή σου..
Υπερθετικά για τους άλλους..
μα.. όχι ..για σένα....
Τίποτα δεν υπάρχει για σένα;!
Υπάρχει ..ένα Κομμάτι Από Σένα..
ο άλλος ο εαυτός σου... ΄Ο,τι με Πόθο,
με ΄Ερωτα ΄Εφερες σε τούτη τη Γη..

Υπάρχω κι εγώ.. και δεν βαφτίζομαι..
δεν ξέρω αν είμαι ....ξένη...
αν είμαι ..δική σου ή μία...
απλή ερωμένη...
ποιος νοιάζεται για τ΄όνομα..;!

Εμένα με νοιάζεις Εσύ.. μόνο Εσύ..
και η Ουσία....
μόνο αυτή έχει ζουμερή σημασία...

΄Οταν μόνη μένω.. σ΄αυτό
το μεγάλο πια, άδειο σπίτι ..
με τη μεγάλη μαρμάρινη
κρύα σκάλα...
ξαπλωμένη σ΄αγναντεύω
στη καλπάζουσα φαντασία μου..
σου δίνω τη Φαιά Ουσία μου..
Δεν σ΄αποχαιρετώ...

Σε περιμένω.. κάτω κείτομαι...
στα Κρύα Σκαλιά ..
της μαρμάρινης Σκάλας..
στα Κρύα Σκαλιά ..
που καίν΄τη Ψυχή..
που καίν΄το Κορμί..
και Φωνάζω αχνά.. ψυθιριστά..
΄Ελα πάλι ξανά...
Μπρος στα πόδια σου.. Να προσκυνήσω....