Βροχή μου Εσύ..

Βροχή μου Εσύ... {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Κάθε που βρέχει εκστασιάζομαι..
λατρεύω την ευλογημένη βροχή..
σιγανή, με τις λαμπερές ψιλές
σταγόνες της να στάζουν ολόγυρά μου..
τη δυνατή βροχή.. τη μπόρα..
τη καταιγίδα λατρεύω.. 
σα τη Ψυχή μου καταιγίδα τρελή..

Σαν βρέχει βγαίνω έξω..
δίχως ομπρέλα ..
απλώνω το χέρι μου στη βροχή..
σε φαντάζομαι να΄σαι δίπλα μου,
να μαζεύω με τη χούφτα μου
το ελπιδοφόρο νερό Της..
και να σου βρέχω το πρόσωπο..

Τ΄αψύ σου πρόσωπο,
το χαρακωμένο απ΄τους μορφασμούς
του πόνου και της κρυφής
της λύπης σου.. απ΄τις άγριες εικόνες..
της φρίκης του πολέμου..
να σου βρέχω τα μάτια σου..

Σα καθαρτήριο να παίρνω
κάθε κακό και βασανιστικό
με το Νερό της Βροχής
να σε ξεπλένω, να σε δροσίζω,
έτσι να ονειρεύεσαι τα καθάρια
τα ζεστά νερά που θα λούζουν
το κορμί σου, θα στο χαλαρώνουν
για να κοιμάσαι με γαλήνια ΄Ονειρα..

Απλώνω το χέρι μου στη βροχή
και παρακαλάω για τη λύτρωση μας..
Η βροχή δυναμώνει κι εγώ μαζεύω
στις χούφτες μου πολύ νερό..
σε λούζω στα μακριά μαλλιά σου,
σε πλένω, σε φροντίζω,
σε μαλάζω, πουθενά να μην πονάς..

Το νερό γίνεται ποτάμι
οι χούφτες μου δεν χωρούν και
τις γεμίζω ξανά και ξανά
ακούραστα, δυνατά με Πάθος..
Μυσταγωγία..
Σου πλένω τα πόδια σου..

Με τη χούφτα μου
ανοιγμένη σα ζητιάνα
μαζεύω το μαλακό βρόχινο νερό
και σου πλένω τα πόδια σου
σου σβήνω τα ατέλειωτα
χιλιόμετρα σου.. κι ύστερα..
στα σκουπίζω, στα μαλάζω,
στα ξεκουράζω, στα φιλώ..

Η ευλογημένη βροχή στην
ανοιγμένη χούφτα μου
με βοηθάει, με προσέχει,
να μαζέψω όλο και πιο πολύ
Νερό.. για να΄μαι η σκλάβα σου..

Κι όταν πέφτει η δυνατή βροχή
το Νερό να μου Χαρίζει
την ψυχή μου πλημμυρίζει..
κι όταν Αγαπάω, ναι Περιμένω
μεσ΄ τη Νύχτα τη βροχή,
τα Πόδια να σου πλύνω..
σα Πιστή Μαγδαληνή..
στο "Θεό Της"..
σα Πιστή Σκλάβα ..
στο Σουλτάνο της Ψυχής Της..